1 2 3, φτου και βγαίνω!

Με προσκάλεσαν 3 φίλοι μου, σχεδόν ταυτόχρονα, να παίξουμε το παιχνίδι που τώρα τελευταία έχει προκαλέσει εθισμό στους bloggers. Ε, θα παίξω, γιατί κατά βάθος κι εγώ ένα παιδί είμαι και γιατί γουστάρω να παίζω με φίλους.

Άκη, Krotίδιο και Zaphod μου δεν γνωρίζετε, βέβαια, μία πολύ κακιά μου συνήθεια. Να διαβάζω βιβλία ταυτόχρονα. Να βρίσκονται ταυτόχρονα πάνω στο γραφείο μου 4 - 5 στοίβες βιβλία, χαρτιά, εφημερίδες (και, γενικώς, να γίνεται ο κακός χαμός), δίπλα στο κρεβάτι άλλα 3-4 και μέσα στην τσάντα μου άλλο ένα. Τεχνικές δυσκολίες, λοιπόν, προκύπτουν από το γεγονός αυτό. Θα τις ξεπεράσω. Αφού είμαι στο γραφείο τα δίπλα στο κρεβάτι και το μέσα στην τσάντα αποκλείονται. Πάει το πρώτο εμπόδιο. Πάνω στο γραφείο τώρα, στην πιο κοντινή μου ντάνα (με τρελαίνει αυτή η λέξη) βρίσκεται το "Εκατό ώρες με το Φιντέλ" του Ραμονέ που το ξανάνοιξα τις τελευταίες μέρες να δω τρία πράγματα. Δεν θα συμπεριληφθεί, όμως, στον διαγωνισμό καθ' ότι παλιότερα είχα βάλει αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό (δεν ειναι και καιροί τώρα να παίζουμε απροκάλυπτα με Fidel, λίγες μέρες πριν έβρισκα μία λίστα της ΣΙΑ με τους "φίλους του Fidel που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια κομμουνιστική δικτατορία" και ανάμεσά τους ήταν ο Ραμονέ, ο Σαραμάγκου και ο Μανού Τσάο [Zaphod μου, ξέρω, τώρα φόρτωσες!]). Κάτω από τον Fidel βρίσκεται το εξαιρετικό δοκίμιο της Λιλής Ζωγράφου "Σύγχρονός μας ο Κάφκα". Το οποίο, ω γαμώτο, δεν φτάνει μέχρι την σελίδα 123!!!

Συνεπώς, προχωρώ στο από κάτω (θρίλερ έχει γίνει ένα αθώο παιχνίδι)... Στα αποκάτω για την ακρίβεια. Έχω παρατήσει δύο βιβλία με τις σελίδες τους μπλεγμένες (για να θυμάμαι πού έχω μείνει στο καθένα). Οπότε... Για να είμαι και τυπικά σωστή, βάζω και από τα δύο.

Ο Ρίτσαρντ Σένετ, στο καταπληκτικό του βιβλίο "Η τυραννία της οικειότητας: ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στον δυτικό πολιτισμό" γράφει στην σελίδα 123, στην 6η, 7η και 8η περίοδο: "Η αντίληψη ότι τα ανθρώπινα όντα έχουν δικαίωμα να είναι ευτυχισμένα είναι κατ' εξοχήν μοντέρνα, δυτική ιδέα. Σε κοινωνίες με μεγάλη ένδεια, άκαμπτη ιεραρχεία ή έντονα θρησκευτικά πάθη, η ψυχική ικανοποίηση έχει ελάχιστη σημασία ως σκοπός καθ' εαυτόν. Αυτή η ιδιάζουσα προβολή των απαιτήσεων της φύσης ενάντια στον πολιτισμό άρχισε να διαμορφώνεται τον 18ο αιώνα, ιδίως στην Αγγλία, Γαλλία, Βόρεια Ιταλία και Βορειοανατολική Αμερική."

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από την άλλη, στο "Για το ρεαλισμό", στην σελίδα 123 φτάνει στην εξής διακήρυξη (μα, τελικά, είναι καταπληκτικές οι σελίδες με τον αριθμό 123 -πάω να τσεκάρω κι άλλα βιβλία): "Γιατί η τέχνη χρειάζεται γνώσεις. Η παρατήρηση της τέχνης μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική απόλαυση μόνο αν υπάρχει η τέχνη της παρατήρησης. Όσο σωστή είναι η άποψη ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται κι ένας καλλιτέχνης, ότι ο άνθρωπος είναι το πιο καλλιτεχνικό ανάμεσα σε όλα τα ζώα, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι αυτή η έμφυτη ικανότητα μπορεί να εξελιχθεί, αλλά και να χαθεί."

Ένα σας λέω. Αν είχα πάρει το laptop στο κρεβάτι θα είχατε να τα βάλετε με Φίλιπ Ντικ και Ζοζέ Σαραμάγκου... Προς το παρόν σας αφήνω με τα παραπάνω. Και, όποιος θέλει, ας τα συζητήσουμε.

Υ.Γ. Για να μην είμαι εγώ το σπαστήρι προσκαλώ την Baby Lemonade, τον Fuzzy Burlesque, το Πατσιουράκι, την Niemandsrose και τον Narita να παίξουν. Ασφαλώς, ο κύκλος μπορεί να μεγαλώσει...

Υ.Γ. 2: Αντιγράφω και τους κανόνες από τον Zaphod ( γιατί βαριέμαι να ξαναγράφω)

"1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη περίοδο (ΚΕΦΑΛΑΙΟ->τελεία)
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι"