Κλαίω γοερά, μέσα μου, από παιδί. Δεν εξωτερικεύεται, σχεδόν ποτέ, γιατί είναι δικό μου. Το κλάμα μου είναι το μόνο που μου ανήκει στη ζωή αυτή και δεν το μοιράζομαι με κανέναν. Έτσι με προστάζει η εγωιστική μου φύση και ένα περίεργο ένστικτο συντήρησης των άλλων που θα πνίγονταν σε αυτό.
Το ξέρω.
Με θάνατο τρομερό θ' ανταμειφθώ
Μα όταν θά'ρθει η ώρα εκείνη
Θέλω μαζί μου να πάρω
Ένα φανάρι
Μην χάσει ο βαρκάρης το δρόμο
Και από λάθος
Βρεθώ πάλι εδώ.
Είναι δίπλα μου, ο Ε. μου, μιλώντας για τον έρωτα που μπήκε σε ένα καρβουνοκαπνισμένο τρένο κι έφυγε. Με μια παντόφλα και ξεβράκωτος το μαντήλι του κούνησε στον εαυτό που πέθανε εκείνη τη μέρα. Η αντανάκλαση της αγάπης του πάνω της τού γυρίζει λογαριασμό τη ζωή του. Μια ματιά της κι ένα ψίχουλο θα τον κάνουν να αντέξει λίγο ακόμα. Μετά... Μετά η δίνη, να στροβιλίζεται να καβαλάει τεράστιες μπάλλες, γεμάτες παράνοια κι επιστροφές, να τους δίνει μια στα καπούλια και να τραβάει για τον γκρεμό.
Και τώρα φίλε μου,
Αδερφέ μου,
Αγαπημένε μου,
Θα πρέπει απ' την αρχή να μάθουμε
Να ζούμε.
Από παιδί ένιωθα μόνη. Το είχα πάρει απόφαση πως ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι μόνος. Χωρίζεται απλά σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που δεν το ξέρουν, σε αυτούς που το ξέρουν αλλά ξεγελούν τον εαυτό τους για να ξεχάσουν και σε αυτούς που το ξέρουν και πρέπει να πορευτούν με αυτό. Έκανα λάθος. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν μπορούν να υπάρξουν μόνοι. Αυτοί που χρειάζονται τον έρωτα -τον έρωτα της ζωής τους- για να πουν πως έζησαν.
Και στο 'χα πει.
Ο Σούπερμαν ποτέ δεν πέταξε για εμάς
Κι εγώ που πάντα φώναζα
Πως η Ωραία Κοιμωμένη προσποιούταν
Μαζί σου περιμένω
Να ζήσουμε εμείς καλά
Κι οι άλλοι καλύτερα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
25 comments:
Πριν διαβάσω το καινούριο σου post, θέλω απλά να σου πω καλώς επέστρεψες στο σπίτι σου, όπως είδες στο προσέχαμε εν τη (μικρή ευτυχώς) απουσία σου!
ταυτίζομαι....ή εμμέσως θέλω να ταυτιστώ.....μ'αρέσει η ειλικρίνεια σου.....
Η μοναχικότητα είναι διάφορη της μοναξιάς. Είσαι σίγουρη πως είσαι μοναχική ή μήπως φοβάσαι τη μοναξιά; Εμένα, πάντως, κάτι μου λέει πως ανήκεις στην καινούρια κατηγορία που αναφέρεις. Και ξέρεις, δεν είναι απαραίτητο να είναι πρόσωπο το αντικείμενο του έρωτά μας αλλά αυτό που μας γεμίζει τις ώρες της απομόνωσης.
Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νομίζω πως σε τρομάζει η αίσθηση πως είσαι διαφορετική. Θα ήθελες κάποιον να σε καταλαβαίνει στον απόλυτο βαθμό για να μη νιώθεις τον κόσμο απόμακρο. Συνειδητοποίησες πως δύσκολα ταυτίζεσαι και σκέφτηκες πως είσαι μόνη και πως αυτό θα είναι. Μερικά χρόνια μετά αρχίζει να σε τρώει αυτό, προσπάθησες να ξεγελάσεις τον εαυτό σου αλλά δε σε ικανοποίησε - ήταν ημίμετρο. Από τότε αναζητάς τον μεγάλο σου έρωτα, γι'αυτό λέω πως μου φαίνεται πως ανήκεις στην τέταρτη κατηγορία. Θέλεις το απόλυτο, να νιώσεις πλήρης, γεμάτη έμπνευση!
Χμ, δεν ξέρω τι με έπιασε και δοκίμασα να σε αναλύσω. Μην απαντήσεις στο σχόλιο μου αν το βρήκες ενοχλητικό (εμένα μάλλον θα με ενοχλούσε αν μου το έκαναν, ειδικά αν δε με γνωρίζαν καλά!). Ίσως και να περιέγραφα την δική μου πορεία τώρα που το ξαναδιαβάζω!
Καλό σου βράδυ!
Δεν νομιζω οτι μπορει να σε κανει να νιωσεις καλυτερα, αλλα ειναι ενα πολυ ομορφο τραγουδι (μεσα στα δεκα αγαπημενα μου ισως...) και η πρωτη στροφη ειναι η παρακατω:
As I drift away... far away from you,
I feel all alone, in a crowded room,
Thinking to myself
"There's no escape from this...
...fear...
...regret...
...loneliness..."
Απλα μου το θυμισες λιγακι με αυτο που εγραψες και θελησα να το μοιραστω. Το τραγουδι λεγεται Regret και ειναι απ'τον δισκο Alternative 4 των Anathema.
Όλα περνούν, ακόμα και τα δύσκολα.
Διάβασα πολλές φορές το post σου, και ακόμα περισσότερες έσβησα η διόρθωσα το σχόλιο που ήθελα να κάνω. Αυτός ο εγωισμός πάντα μας καταδυναστεύει και μας αναγκάζει να περιορίζουμε τα συναισθήματά μας και τα ξεσπάσματά μας με αποτέλεσμα πολλές φορές ο αναγκαίος, ίσως, πνιγμός στις σκέψεις και στα χαμένα μας όνειρα.
Πραγματικά το θέμα της μοναξιάς και της όποιας εσωτερικότητας μας είναι κάτι που μας ταλανίζει όλους, Ειρωνεία βέβαια αν κρίνεις τα πόσα μέσα υπάρχουν για την καταπολέμησή της, δεν θέλω όμως να θεωρητικολογήσω. Στην διαπίστωση που είχες κάνει, συμφωνώ, το να είσαι καταδικασμένος στη μοναξιά είναι μια αλήθεια. Ακόμα και στην πιο σημαντική ίσως σχέση σου ή και ακόμα με τα πιο στενά σου άτομα την νιώθεις αυτή την ¨μοναξιά της παρέας¨,
Δυστυχώς όταν ανήκεις στην τελευταία κατηγορία, χρειάζεσαι βοήθεια κάποιου άλλου για να αποδείξεις την ύπαρξή σου, και πάλι όμως είσαι αβέβαιος. Στο τέλος δεν ξέρεις αν πραγματικά βρήκες τον έρωτα της ζωής σου, για να πεις πως έζησες ή απλά αν πείστηκες πως ήταν αυτός, για να καθησυχάσεις τον εγωισμό σου. Επειδή όμως οι πιθανότητες είναι μεγαλύτερες για το δεύτερο μήπως όταν τελειώσει ένας αληθινός έρωτας, θα έπρεπε να είμαστε απλά ευγνώμονες που καταφέραμε να τον ζήσουμε παρά να σκεφτόμαστε περισσότερο την απώλεια του;
Αδερφέ μου,
Μαζί σου περιμένω
Ένα φανάρι
Μα όταν θά'ρθει η ώρα εκείνη
Με θάνατο τρομερό θ' ανταμειφθώ
Και στο 'χα πει.
Θα πρέπει απ' την αρχή να μάθουμε.
Ο Σούπερμαν ποτέ δεν πέταξε για εμάς.
Και τώρα φίλε μου,
Το ξέρω.
Πως η Ωραία Κοιμωμένη προσποιούταν.
...
Ένας εγωισμός όλη μας η ζωή, μία προσπάθεια να δικαριθούμε είναι που συνέχεια μας οδηγεί στην απολυτότητα της μοναξιάς.
Αχ ...τι έπαθες πάλι πρωι πρωι?
μια μικρή αλήθεια που δυστυχώς με πήρε πολλά χρόνια από τη ζωή μου για να τη βρω..να την ανακαλύψω...αν μπορείς ν'αντέξεις λοιπόν άκουσε την ...
΄΄μόνος ζω ή μόνος με παρέα''
η επιλογή δική σου ....
και κάτι ακόμα ,δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι σοφοί ,οι σωτήρες,οι ερημίτες ασκητές, τα μεγάλα πνεύματα πορεύτηκαν μόνοι τους , παρέα με τον εαυτό τους...!!!
Καλή μέρα ...
Τι να σου πω καλη μου τωρα...
Θολωσε η ματια καθως διαβαζα..
Νομιζω οτι εχεις διαβασει τι γραφω στο προφιλ μου, οποτε καταλαβαινεις οτι εισαι μεσα στην ψυχη μου με αυτα που γραφεις...
Ελπίζω όλα καλά :)
Κλείσε την πόρτα της ζωής πίσω σου και μπες στο παραμύθι!!
"Ανοιχτόν" λόγω Έρωτος μήπως;...
Όπως και να 'χει,χάρηκα...
..................
Γαμώτο... βλέπω πως λειτουργούν κάποιοι, βλέπω πως λειτουργώ εγώ.
Και έτσι, με όσα γράφεις με κάνεις να σκέφτομαι για τις "κατηγορίες" των Μόνων Ανθρώπων.
Όταν ήμουν μικρή όντως δεν το ήξερα, μεγαλώνοντας το αντιλήφθηκα μα ξεγελούσα τον εαυτό μου. Τώρα πια το γνωρίζω και συνεχίζω να πορεύομαι με μένα. Πάντα μόνη μέσα μου, με ανθρώπους γύρω μου. Και μ'αγαπάω περισσότερο από παλιά. (Πάντα είμαστε μόνοι. Από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο).
Ο έρωτας είναι υπέροχο συναίσθημα, νομίζω πως το έχω νιώσει. Μα είναι και βασανιστικό, αδυσσώπητο. Δεν ξέρω αν η ψυχή μου μπορεί να το αντέξει όλο αυτό και πάλι. Ίσως επειδή σκέφτομαι πολύ και τα ζυγιάζω στη χαοτική μου σκέψη, τα πάντα. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ανήκω στη τελευταία κατηγορία που αναφέρεις. Ζω και χωρίς τον έρωτα προς κάποιο πρόσωπο, πολύ καιρό τώρα, μάλλον επειδή είμαι ερωτευμένη με τη ζωή.
Και αν με σώζει κάτι επιπλέον είναι ο παρορμητισμός μου... και λέω πως ίσως ξαναερωτευτώ κάποιον, κάποτε. Απλά μπορεί :)
Γιατί ξέρω πως μέσα μου είμαι ακόμη κοριτσάκι.
σε φιλώ
@ vsls: Μου το προσέχατε, όντως. Δεν έφυγα, μέσα ήμουν... Απλά δεν μπορούσα να σας τρατάρω...
@ anyone: Λυπάμαι αν ταυτίζεσαι, δεν είναι και ότι καλύτερο,ε; Μ' αρέσει που είσαι ειλικρινής, όμως. Καλωσήρθες!
@ 2σχ2: Χμ, δεν το βρήκα ενοχλητικό. Καθόλου μάλιστα... Σε ευχαριστώ που μου έδωσες μία ανάλυση του εαυτού σου έτσι απλόχερα, μου λέει πολλά! Όσον αφορά εμένα... Από όσα μου είπες θέλω να σου πω πως στον έρωτα, νομίζω, όλοι πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Με τον εαυτό μας, πάνω από όλα...
@ the therapist: Ευχαριστώ πολύ για το μελωδικό σχόλιο... Ξέρεις, εμένα τις τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει ένα από τα αγαπημένα μου τον Doors: «Let's change the mood from glad to sadness...». Ευτυχώς, η μουσική είναι πάντα μαζί μας.
@ ραμαν: Αλήθεια είναι. Το τι αφήνουν πίσω είναι το θέμα...
@ vsls (2): Ο φίλος μου ο Ε. έχει βρει την αγάπη της ζωής του. Το ξέρω, μην με ρωτήσεις πώς. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι την αγάπη σαν ανάγκη ή σαν επιβεβαίωση του εγωισμού τους... Κι αυτό είναι που τους κάνει ξεχωριστούς. Και δυστυχισμένους πολλές φορές. Γιατί και μέσα στο μεγαλείο που βλέπω εγώ σε αυτόν εκείνος νιώθει μόνος, καταδικασμένος, αποτυχημένος. Και πώς να πείσεις κάποιον ότι και μόνο που αγαπάει έτσι είναι ξεχωριστός και μόνο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα;
@ narita: Γράφεις πιο ωραία από εμένα... Καλωσήρθες.
@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε μου, θα διαφωνήσω. Κάθε άνθρωπος χαράζει τον δρόμο του λόγω πολλών χαρακτηριστικών του, όχι ενός μόνο... Όσο για το ότι είμαστε μόνοι μας... Νομίζω ότι είναι στη φύση αυτό. Ζούμε σε αγέλες ανθρώπων -την κοινωνία σε όποιο μέγεθος κι αν είναι γύρω μας- όμως σε πολλά είμαστε εξ ορισμού μόνοι. Ακόμα και την επικοινωνία αν σκεφτείς, τι είναι; Αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε πολύ περισσότερο παρά αυτό που είναι στα αλήθεια... Είναι τεράστια ανάλυση, δεν θέλω να κουράσω... Σε φιλώ.
@ fatale: Συμφωνώ fatale. Τελικά, ίσως να είναι θέμα ορισμού. Ή ίσως θέμα χαρακτήρα το πόσο έντονα θες να βιώνεις τη μοναξιά ή την συντροφιά γύρω σου... Πάντως, εγώ πάντα θαύμαζα απίστευτα ανθρώπους καταπληκτικούς, ενδιαφέροντες και δημιουργικούς που μια ζωή ολόκληρη την πέρασαν με έναν σύντροφο. Αυτό είναι μεγαλείο, δείχνει ισορροπία, δείχνει αγάπη... Φιλιά!
@ tolitsa: Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ. Συγγνώμη αν σε έκανα να μελαγχολήσεις :( (θα προσπαθήσω να επανορθώσω σύντομα! :) )
@ σεξπυρ: Θα πάνε κάποια στιγμή... Ελπίζω.
@ krotkaya: Αχ, καλή μου, νομίζω ότι έχω πάθει το άλλο, αυτό που λέει «Δυο πόρτες έχει η ζωή κι εγώ μπήκα από το παράθυρο!» Λαθραία κι ακόμα πληρώνω τους πόνους στη μέση από τα ακροβατικά που κάνω... Το παραμύθι όμως το έχουμε μέσα μας, έτσι λέω για να ανεβαίνω... Τη ζωή μας προσπαθούμε να φέρουμε πιο κοντά του. Φιλιά!
@ teiresias: «Ανοικτόν λόγω χρεών» Με τη συνείδησή μου. Κι εγώ χάρηκα που πέρασες από εδώ!
@ μικρός πρίγκιπας: ;;;;; Σε έκανα κι εσένα να μελαγχολήσεις τόσο; Θα επανορθώσω σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον. Φιλιά.
@ desposini savio: Δεσποσύνη μου, όταν έλεγα για τον έρωτα είχα μεν στο μυαλό μου το φίλο μου τον Ε., όμως μέσα μου ξέρω ότι πάει για όλους τους ανθρώπους που είναι ικανοί να ερωτεύονται βαθειά... Και νομίζω πως αυτοί που είναι ερωτευμένοι με τη ζωή κάποια στιγμή θα είναι ερωτευμένοι και με κάποιον, ο άνθρωπος είναι ζωή... Και άντε, τι κάθεσαι και γράφεις σε μια μελαγχολική βιομηχανική μαργαρίτα και δεν συνειδητοποιείς πως οι ερωτευμένοι με τη ζωή είναι τόσο ερωτεύσιμοι που όλα ανοιχτά είναι μπροστά τους; Και, ναι, καλά κάνεις και παραμένεις και κοριτσάκι... Στον έρωτα είναι ωραία να πηγαίνεις με τον ενθουσιασμό κι όχι με την αίσθηση της επανάληψης!!!! Σε φιλώ κι εγώ σταυρωτά.
Μαργαρίτα μου δε γίνεται να πείσεις κάποιον να εκτιμήσει αυτό που έχει αν και ο ίδιος δε μπορεί να το νιώσει, να επιβεβαιώσει. Ειδικά για όσους έχουν έντονα και βαθειά συναισθήματα τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο, γιατί τα υπόλοιπα συναισθήματα δε σε αφήνουν να «παρασυρθείς» στο μόνο ένα ευχάριστο, γι’ αυτό και παραμένεις ακόμα και δυστυχισμένος στη διάρκεια. Δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να παραμένεις στην επιφάνεια της θεωρητικής χαράς και να μη βουλιάζεις στη δύνη των άλλων σκέψεων, αλλά δε γίνεται, τα λέω από πρώτο χέρι!
Καλά να είσαι και όπως βλέπεις οι επισκέπτες σου δεν ερχόμαστε μόνο για το γλυκό!
Bloodstain Unkle lyrics
Artist: Unkle
Album: Psyence Fiction
Year: 1998
Title: Bloodstain
They say if you took it all away
This love would fall apart
I say, no way
You don't know the size of my heart.
Vicious, suspicious
It doesn't matter what I say
Users and losers
There's nothing here to make me stay.
Bloodstain on a blue vein
Take it with no shame
Love tracks on a loose train
Bloodstain
No gain with no pain
My scars are deeper than you think
Tie me, try me
One more time before I sink.
Big lies, big times
This love is not what we're about
It's too late, and I'm too straight
It's time to blow this fire out.
Bloodstain on a blue vein
Take it with no shame
Love tracks on a loose train
Bloodstain on a blue vein
Take me softly
I'm going crazy for your touch.
Bloodstain on a blue vein
(Blue....blood, blue....blood, blue...blood)
Take it with no shame
(No...take, no...take, no...take)
Be Be K Roche sample :
I'm alone
And dissatisfied
And someone else is alone
Ακομα και η μελαγχολια ειναι ωραια οταν την μοιραζεσαι με αλλους. Δεν εχεις να επανορθωσεις για τιποτα. Αγαπαμε ολες τις πλευρες του εαυτου μας. ΚΑΙ τις μελαγχολικες...
Πολλες φορες αυτες ειναι και οι πιο δημιουργικες!
Φιλια
Κάποιοι ζουν τον έρωτα τής ζωής τους πολλές φορές. :-)
@ vsls: Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί που καταλαβαίνουν το μεγαλείο των συναισθημάτων... Δεν είναι ανάγκη να πιστεύουμε ότι η ευτυχία έρχεται μόνο με τα εύκολα. Θέλει κι αυτή τον αγώνα της και την αγωνία της. Φιλιά κι όσο για το γλυκό... Ντρέπομαι που το λέω αλλά μόνο τιραμισού ξέρω να φτιάχνω και πανακότα!
@ anonymous: «Love tracks on a loose train...». Ακριβώς αυτό.
@ tolitsa: Κυρίως τις μελαγχολικές. Αναγκαζόμαστε κιόλας να συμφιλιωθούμε μαζί τους αλλιώς δεν θα είμαστε ποτέ καλά με τον εαυτό μας... Φιλιά!!!
@ dodos: Αν είχαν και πολλές ζωές θα ήταν καλύτερα, ε; :) ;)
ανταποδίδω άμεσα για να δηλώσω αθεράπευτα μαγεμένη από τα παραμύθια...
η Ωραία Κοιμωμένη , κοιμόταν :)
Χρήσιμα πράγματα, μου φαίνεται.
@ allmylife: Προτιμώ πιο σκληρά παραμύθια. Του Wilde για παράδειγμα. Ίσως φταίει που όσο μ'αρέσει να φτιάχνω με το μυαλό μου στο τέλος πάντα κάτι κακό συμβαίνει στον πρωταγωνιστή... Για την Ωραία Κοιμωμένη έχω στοιχεία, άσε θα σου πω άλλη φορά...
ραμαν: Ελπίζω να είναι κυρίως χρήσιμα κι όχι μη αναστρέψιμα... :)
Post a Comment