Friday 11 May 2007

Ευθανασία (2)

(Το γράμμα αυτό γράφτηκε σήμερα. Αποστολέας είμαι εγώ. Παραλήπτης το παιδί που μπορεί κάποτε να αποκτήσω - όλα είναι πιθανά σε αυτήν τη ζωή. Αν δεν υπάρξει ποτέ τέτοιο, το γράμμα αυτό θα παραμείνει χειρόγραφο, κλειδωμένο στο κομοδίνο μου. Όσα γράφω αυτήν τη φορά είναι αληθινά. Η δική μου αλήθεια, τέλος πάντων, γύρω από τα γεγονότα. Ως τέτοια την εμπιστεύομαι και σε εσάς. Γιατί το έχω ανάγκη σήμερα. Συγχωρήστε με.)


(μέσα στο κεφάλι της γιαγιάς μου, έξι χρόνια πριν)

«Ποιοι είναι όλοι αυτοί;...
Που να είναι η Κούλα, ακόμα στην εξορία την έχουν;
Κάτι μου θυμίζει αυτή η κοπέλα δίπλα μου...»
«Γιαγιά; Πες μου κάτι, σε παρακαλώ... Ο,τιδήποτε. Πες μου γεια!»



«Παιδί μου,

στα γράφω πολύ νωρίς όλα αυτά. Χρόνια πριν γεννηθείς. Δεν έχω ιδέα σε τι θα έχω εξελιχθεί μέχρι τη στιγμή που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα. Ούτε εσύ τι θα είσαι. Θέλω να στα πω τώρα. Πριν αλλάξουν μέσα μου πράγματα εξαιτίας σου, εξαιτίας της ευθύνης σου, εξαιτίας της αγάπης σου. Και τώρα αγαπάω, κανέναν όμως με τον τρόπο που αγαπώ εσένα.


Η γιαγιά μου, προγιαγιά σου δηλαδή, είναι πεθαμένη από καιρό. Το σώμα της, δηλαδή, είναι. Μπορεί όταν θα πεθάνω να μην έχω καταφέρει να σου αφήσω δεκάρα στην πάντα για μία δύσκολη στιγμή -σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, ποτέ δεν πίστευα ότι θα καταφέρω να βγάλω αρκετά και δεν με ένοιαζε. Θέλω να σου αφήσω στην άκρη ένα ολόδικό μου κομμάτι, να το πάρεις μαζί σου, αν θες, για οποιαδήποτε στιγμή.


Η γιαγιά μου είναι ένα κομμάτι. Σημαντικό. Κι επειδή δεν την πρόλαβες θέλω να σου την γνωρίσω. Ασπασία την έλεγαν. Μέχρι να διαβάζεις αυτό το γράμμα μάλλον θα σου την ξαναέχω αναφέρει, δεν πιστεύω ότι θα την έχω ξεχάσει. Η γιαγιά, λοιπόν, ήταν μια γυναίκα ξεχωριστή. Με μεγάλωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, όταν η γιαγιά σου και ο παππούς σου ήταν ακόμα φοιτητές και δεν μπορούσαν να με προσέχουν. Στο επάγγελμα ήταν μοδίστρα. Ουσιαστικά, ήταν καλλιτέχνις. Το γούστο της και οι δεξιότητές της με τα υφάσματα την έκαναν τέτοια. Όλα μου τα ρούχα, μέχρι που αρρώστησε, αυτή μου τα είχε φτιάξει. Μετά από αυτό ποτέ δεν κατάφερα να ξαναφορέσω ρούχο επάνω μου και να νιώσω καλά. Έμενε στο χωριό, στο σπίτι μας απέναντι από την εκκλησία, το πέτρινο, σε έχω πάει, θυμάσαι;


Ο παππούς είχε φύγει από όταν εγώ ήμουν μηνών, δεν τον είδα αλλά τον γνώρισα. Μου έκανε την τιμή η γιαγιά να μου τον γνωρίσει. Τον λάτρευε τον παππού η γιαγιά. Στην εποχή της, ξέρεις, τα «συνοικέσια» ήταν της μόδας. Ελπίζω στην εποχή σου να μην έχουν ξαναγίνει, αν και τώρα πολύ το φοβάμαι. Η γιαγιά, όμως, έμεινε ανύπαντρη μέχρι τα τριανταπέντε της. Γιατί δεν ήταν ερωτευμένη με κανέναν. «Γεροντοκόρες» τις έλεγαν τότε τις ανύπανδρες, αλλά η γιαγιά ήταν τεράστια μούρη και τους έγραφε στα αρχίδια της (sorry, παιδί μου). Ύστερα γνώρισε τον παππού. Στα σαρανταβάλε αυτός. Γνωρίστηκαν στην εξορία. «Εξορία» ήταν η πολιτική κάποτε να στέλνουν σε φυλακές που βρίσκονταν πάνω σε ξερονήσια ανθρώπους που ήταν αριστεροί. Όσους δεν σκότωναν, δηλαδή. Δεν επέστρεφαν όλοι από εκεί. Η γιαγιά και ο παππούς, πάντως, τα κατάφεραν. Και παντρεύτηκαν. Και έζησαν μια ζωή, όπως τουλάχιστον μου την περιέγραφε η γιαγιά, που τα παραμύθια που μπορεί -εγκληματικά- να σου έχω διαβάσει τα σβήνει. Γιατί είχαν προβλήματα και δυσκολίες απερίγραπτες. Αλλά ποτέ δεν την αποκάλεσε κάπως αλλιώς παρά μόνο «καμέλια μου» ή «φως μου». Έρωτας, το πρώτο που εύχομαι να έχεις στη ζωή σου είναι αυτό. Για τους ανθρώπους και τα πράγματα.


Ο παππούς ξαναπήγε εξορία. Όταν η μαμά μου ήταν επτά χρονών κι ο μικρός της αδελφός, ο θείος μου δηλαδή, ενός έτους. Η γιαγιά τα κατάφερε. κράτησε τα παιδιά και το σπίτι. Κράτησε το μοδιστράδικο και απέκτησε και μαθήτριες που, μέχρι που έφυγε από το χωριό άρρωστη, «δασκάλα» την αποκαλούσαν και το στόμα τους έσταζε μέλι. Όταν ο παππούς πέθανε, μία μέρα πριν τη γιορτή του, η γιαγιά είχε πάει να αγοράσει υλικά να ετοιμάσει το γιορτινό τραπέζι. Ήταν γνωστοί σε όλη την Αιτωλοακαρνανία -όχι για το σπίτι μας ή το όνομα- για το ανοιχτό τους σπίτι και καρδιά. Γύρισε, λοιπόν, πρωί ήταν, και βρήκε τον παππού ξαπλωμένο όπως τον είχε αφήσει νωρίτερα κι εμένα δίπλα του να του πειράζω τα χείλη - ξέρεις, αυτό που κάνουν με τα χείλη στα μωρά για να γελάνε, αυτό μου έκανε ο παππούς συνέχεια και φαίνεται ότι εκείνο το πρωί το ζητούσα πιο επίμονα από άλλες φορές. Όταν κατάλαβε ότι είχε φύγει στον ύπνο του, με πήρε αγκαλιά, πήγε στην κουζίνα και έκλαψε. Πριν πάρει τηλέφωνα και στείλει τηλεγραφήματα. Ταραγμένη και λυπημένη. Νομίζω ότι ο χτύπος της καρδιάς της τότε πέρασε μέσα μου με έναν τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Η γιαγιά, πάντως, πάντα είχε αρρυθμίες· το ίδιο κι εγώ, από μικρή.


Απείχε από τις γυναικοπαρέες του χωριού. Τα κουτσομπολιά, τις ύπουλες τακτικές των ανθρώπων. Την γύρευαν, όμως, όλοι για παρέα. Ένα ουζάκι μαζί της (προοδευτικότατο σε πληροφορώ για τα χρόνια εκείνα -χήρα γυναίκα να πίνει ουζάκια με αντροπαρέες και να συζητούν πολιτικά) κι όλοι γίνονταν χαλί για πάρτη της, χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτα από κανέναν. Την θυμάμαι μαχητική (με είχε πάντα μαζί της, δεν ήθελε να μου κρύβει τίποτα. Μου έβαζε σε ένα σφηνοπότηρο μισή τζούρα ούζο και όταν συνομιλούσε με βυθοσκοπούσε με την ματιά της -να σιγουρευτεί ότι παρακολουθώ την συζήτηση και καταλαβαίνω). Για την αριστερά έλεγαν συνήθως, με παλιούς της συντρόφους -αυτής και του παππού- και για την ανάγκη να αγωνιζόμαστε αξιοπρεπώς. Τα θυμάμαι όλα, κι ας ήμουν πέντε, έξι, επτά χρονών όταν συνέβαιναν -αλήθεια σου λέω. Όταν πέθανε ο παππούς, το '83, η κηδεία του παρομοιάστηκε με αυτήν του Παλαμά από την κοσμοσυρροή. Όταν πέθανε η γιαγιά, αρχές της νέας χιλιετίας, ήταν λίγοι. Οι ουσιαστικοί. Κι αυτοί που είχαν απομείνει ακόμα όρθιοι. Ήρθαν, όμως. Και μόνο ένας μίλησε. Ένας "πρώην" αγωνιστής -εισαγωγικά, γιατί πρώην δεν έγιναν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι- κι έκλαιγε στο τέλος. Είχε να την δει πάνω από δέκα χρόνια, όμως ταξίδεψε στο χωριό (είδε την αγγελία στο Ριζοσπάστη -εφημερίδα αριστερή της εποχής- όπως τις έβλεπε κι η γιαγιά πάντα) για να την δει. Προτρέχω, όμως.


Όταν ήμουν γυμνάσιο, γύρισα ένα μεσημέρι και μου ανακοίνωσαν ότι η γιαγιά είχε πάθει εγκεφαλικό. Την έφεραν στην Αθήνα. Η μαμά είχε ήδη διαγνώσει, περίπου μια διετία πριν, ότι έπασχε από πρώιμης μορφής Αλτσχάιμερ. Κανένας δεν την πίστευε, «γεροντική άνοια είναι» της έλεγαν. Μόνο εγώ την πίστευα, από το φόβο μου. Η γιαγιά μετά το εγκεφαλικό απέκτησε ένα μικρό πρόβλημα ομιλίας και μία σχετική δυσκαμψία. Ένιωσαν τα παιδιά της ότι θα ήταν ευτυχέστερη στο σπίτι της. Και της βρήκαν μια κοπέλα να την προσέχει και ξαναπήγε στο χωριό. Δύο χρόνια μετά ξαναέπαθε εγκεφαλικό. Βαρύτερο. Αφυδατώθηκε, κατέρρευσε κι αντί να της δώσουν ένα ποτήρι νερό οι κάργιες στο χωριό, που αν η γιαγιά ήταν καλά θα είχαν φάει φούντο προ πολλού, είχαν μαζευτεί από πάνω της και την έκλαιγαν. Την έφερε η μαμά με ασθενοφόρο. Επέζησε. Σχεδόν χωρίς να μπορεί να μιλήσει με το στόμα (γιατί να ξέρεις, η γιαγιά πάντα μιλούσε με πάρα πολλούς τρόπους, κι αυτό δεν το έχασε ποτέ). Με το Αλτσχάιμερ να έχει κάνει σε τέσσερα χρόνια αλματώδη πρόοδο μέσα στον οργανισμό της. Έμεινε Αθήνα. Σε ένα -ομολογουμένως πολύ αξιοπρεπές- ίδρυμα για ανθρώπους ηλικιωμένους, ανθρώπους παρατημένους ή ανθρώπους που κάπου αλλού περίσσευαν. Πέντε λεπτά ήταν από το σπίτι μας με το ποδήλατο. Το έπαιρνα κάθε απόγευμα και πήγαινα. Πολλές φορές έλεγα ότι έβγαινα με άλλους και πήγαινα εκεί.


Η γιαγιά με καταλάβαινε. Το ξέρω, έχω μέσα μου τα μάτια της όταν με αντίκρυζε. Δεν με κοιτούσε όπως τους άλλους που έμπαιναν στο οπτικό της πεδίο. Ούτε εμένα, ούτε τα παιδιά της, ούτε τα άλλα της εγγόνια είχε ξεχάσει. Δεν μπορούσε απλά να το πει με λόγια που θα καταλάβαιναν όλοι. Κι όταν έχανα την πίστη μου ότι καταλαβαίνει, η μαμά με έπαιρνε μια αγκαλιά, την έπαιρναν τα κλάμματα και μου ψιθύριζε ότι σίγουρα, Εμένα με καταλαβαίνει. Το πιστεύω. Όχι μόνο γιατί το έχω ανάγκη. Γιατί ήξερα τη γιαγιά.


Οχτώ χρόνια έζησε η γιαγιά εκεί. Ήσυχη, δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν, Θα μπορούσε. Θα μπορούσε να είναι μια -έστω και βιολογικά ιδιότροπη- γριά. Δεν ήταν. Οι νοσοκόμες κάθονταν και της μιλούσαν (το είχα δει μια φορά που είχα κρυφτεί και παρακολουθούσα) και της χάιδευαν τα κάτασπρα αλογίσια ατίθασα μαλλιά της. Έφυγε κι αυτή στον ύπνο της. Με ένα τηλέφωνο το έμαθα, πηγαίνοντας για μάθημα στο Πανεπιστήμιο.


Στα γράφω αυτά, παιδί μου, γιατί έχω πολλά στο μυαλό μου. Πολλά, και για αυτό κάποια χάνονται, τα ξεχνάω, δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτό δεν θέλω να ξεχαστεί. Όχι από εμένα, αυτό δεν είναι δυνατό. Δεν θέλω να ξεχαστεί με τον θάνατό μου. Είναι από τα λίγα που έχω άξια μέσα μου. (Την γιαγιά σου και τον παππού σου ελπίζω να τους έχεις γνωρίσει. Αν δεν προλάβεις θα σου γράψω και για αυτούς, είναι το άλλο κομμάτι.) Πληγωνόμουν με τη γιαγιά. Έκλαιγα μέσα μου, ακόμα και τώρα που σου γράφω κλαίω. Ευχήθηκα πολλές φορές μέσα μου να πεθάνει, να πάψει να βασανίζεται. Ευχόμουν κι εγώ να μην είχα μέσα μου τέτοιες εικόνες της, να είχα μόνο τις παλιές...


Μέχρι που... (Τρέμει το χέρι μου παιδί μου, συγγνώμη. Και κλαίω. Συγγνώμη.) Μέχρι που λίγους μήνες πριν πεθάνει έγινε κάτι. Κάτι που αυτόματα ένιωσα ότι είναι μαγεία. Η μαγεία των ανθρώπων, αυτή που πάντα πιστεύω ότι υπάρχει και αιωρείται γύρω μας και μέσα μας. Ήμουν δίπλα της. Και της κρατούσα το χέρι. Την κοιτούσα βαθιά μέσα στα τεράστια μάτια της και προσπαθούσα να καταλάβω. Πάντα την τσίγκλαγα. «Μίλα γιαγιά.» Απαντούσε όταν της απεύθυνα ερωτήσεις. Ποτέ όταν την διέταζα. Όταν της έλεγα «Μ'αγαπάς, ε;», «Ναι», μου έλεγε. Την τσίγκλαγα, λοιπόν, «Πες μου κάτι, γαμώτο!». Ούτε σε μία ερώτηση δεν είχε απαντήσει εκείνη τη μέρα. Με πήραν τα κλάμματα, μπροστά της. Χείμμαρος. Κι όσο πιο πολύ ντρεπόμουν, τόσο πιο πολύ έκλαιγα. Έβαλα το κεφάλι μου στις παλάμες της, όπως όταν ήμουν μικρή, κι άρχισα να της τραγουδάω το «Άστα τα μαλλάκια σου». Το τραγούδι που μου τραγουδούσε πάντα όταν ήμουν μικρή και με νανούριζε. Κι όπως ήμουν εκεί, πλημμύρα μες στα χέρια της, την άκουσα να τραγουδάει. (Τώρα όμως κλαίω με λυγμούς, παιδί μου) Έπιασε το τραγούδι από το στίχο που ήμουν. Σταμάτησε η καρδιά μου, έμεινα ακίνητη -δεν ήθελα να χαλάσω τίποτα- και την άκουσα να το τραγουδάει όλο.


Για αυτό, παιδί μου, στα γράφω όλα αυτά. Για να σου πω ότι τον θάνατο δεν ξέρουμε πότε και πώς θα τον συναντήσουμε. Μπορούμε, όμως, να είμαστε όμορφοι κάθε στιγμή. Δεν θα τον τρομάξουμε έτσι. Θα κάνουμε αυτούς που αγαπάμε να μην τρομάξουν όταν φύγουμε. Εμείς, αν έχουμε καταφέρει να είμαστε όμορφοι, δεν θα τρομάξουμε. Σίγουρα.


Να προσέχεις καρδιά μου,

Η μαμά»



40 comments:

Archimidis P. said...

Δυνατό...Γι ακόμη μια φορά...

ο δείμος του πολίτη said...

Πολύ δυνατό. Μία μεταμόρφωση σε λέξεις της ασχήμιας του κόσμου μας και των σκέψεων που αυτός μας δημιουργεί.

Anonymous said...

!!!

Σε θαυμάζω... Θα πρέπει να ναι περίφανη για σένα η γιαγιά σου...


!!!

2Σx2 said...

Τίποτα. Η αλήθεια είναι πιο δυνατή από κάθε θεωρητική συζήτηση. Δεν έχω απορίες.

Μικρός Πρίγκιπας said...

Το μόνο που μπορώ να αρθρώσω αυτή την στιγμή είναι η ευχή το παιδί σου να μοιάσει σε σένα και στην γιαγιά σου.Στο εύχομαι με όση δύναμη μπορώ να έχω........

tzotza said...

by remembering and keeping your grandmother alive in your mind and in your heart my dear industrial daisies, then the truth is that your grandmother has never really passed away at all..she's still here with you and we even had the priviledge of meeting her tonite..thank you for letting us meet her..

Ανδρέας Κ said...

Respect για το γράψιμο, για την ιδέα, για την υλοποίηση της. Φανταστικό ή μη, το κείμενο είναι τουλάχιστον συγκινητικό...
Όσο για τις γιαγιάδες και τους παπούδες... φεύγουν, αφήνουν πίσω τους την χροιά τους αλλά παίρνουν μαζί τους και πράγματα τα οποία δεν αντικαθίστανται. Αυτή είναι η πραγματικότητα αλλά και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.

anyone said...

....τα δάκρυα μου σε ένδειξη θαυμασμού....

R2-D2 said...

Τα ξανακατάφερες! Πολύ δυνατό γράψιμο. Και ευαίσθητο. Τελικά δεν σχετίζεσαι με τους blue meanies, το παίρνω πίσω!

elafini said...

μια αγέρωχη ματιά ρίξε στον Θάνατο Καβαλλάρη...και προσπέρασε..

Siddhartha said...

Τί να σου πω τώρα; Τί υπέροχος άνθρωπος η γιαγιά σου! Κράτα την μέσα σου και σου εύχομαι να κάνεις παιδί και να του μιλήσεις για αυτήν.

Μη κλαίς. Χαμογέλα, σου πάει πιο πολύ...

kyriaz said...

Αλήθεια με συγκίνησες......

Και μου θύμισες μια δική μου ιστορία με τη γιαγιά μου.
Από πιτσιρίκι είχα...μεταφυσικές αγωνίες.Ήμουν δεν ήμουν έξι ετών όταν με μεγάλη δόση ντροπής πλησίασα τη γιαγιά μου και της είπα:
-Γιαγιά,όποτε πεθάνεις,θα 'ρθεις στον ύπνο μου να μου πεις αν υπάρχει άλλη ζωή;...
Χαμογέλασε τότε εκείνη,έγνεψε καταφατικά κι είπε:
-Θα ΄ρθω παιδάκι μου,θα 'ρθω,μην ανησυχείς.
Τα χρόνια πέρασαν,η γιαγιά έπαθε κάτι σαν γεροντική άνοια,τα είχε εντελώς χαμένα,δεν αναγνώριζε κανέναν,ζούσε σε άλλες εποχές μαζί με πρόσωπα που ξεθάφτηκαν μέσα της μυστηριωδώς...
Όμως ξαφνικά μια μέρα την άκουσα να λέει στη μάνα μου αυτό που πριν από χρόνια της είχα ζητήσει.Το θυμόταν ακόμη-δε θα το ξέχναγε ποτέ.Θα το θυμόταν ακόμη κι ύστερα απ' το θάνατό της....
Μετά από κάποιους μήνες η γιαγιά πέθανε.Ακόμη θυμάμαι τον επιθανάτιο ρόγχο της.Οι γονείς μου είχαν βάλει τρεις καρέκλες μπροστά απ' το κρεβάτι της κι είχαν μετατρέψει σε παραβάν ένα μαύρο φουστάνι της για να μην τη βλέπουμε τα μικρά και πληγωθούμε απ' τους μορφασμούς που "χαρίζει" ο θάνατος στις τελευταίες στιγμές του ανθρώπου.
Χρόνια μετά το θάνατό της...
Στην αρχή περίμενα,κοιμόμουν νωρίτερα για να δώσω περισσότερο χρόνο στα όνειρα,όμως τίποτε.
Κάποτε βαρέθηκα να περιμένω.Κι ήταν τότε που ένα βράδυ ξαφνικά ήρθε με το μαύρο της τσεμπέρι και το ρυτιδιασμένο χαμόγελό της και μου είπε:
-Υπάρχει γιόκα μου,υπάρχει.
Ίσως αν μου το 'χε πει όσο ήμουν ακόμη παιδί να την πίστευα.
Όμως είχα μεγαλώσει,ο ορθολογισμός εκδίωξε τέτοιες παρήγορες ψεύτικες ελπίδες από μέσα μου κι ήταν η πρώτη-και τελευταία-φορά που δεν πίστεψα στη γιαγιά μου.

Καλή σου μέρα...

allmylife said...

να μου δώσεις τον λόγο σου - κι' ας μην γνωριστούμε ποτέ, πως θα γίνεις μαμά.

Σε παρακαλώ.

A.F.Marx said...

Συγκλονιστικά κείμενα και το ευθανασία(1) και το (2)...
Και σ' ένα τόσο δύσκολο θέμα...

Sissi Soko said...

Χθες θυμήθηκα πόσο γελούσε η δική μου γιαγιά συνέχεια παρόλο που επίσης είχε αλτζχάϊμερ. Τα πάντα που της λέγαμε τα έβρησκε αστεία. Παρόλο που σχεδών δεν άκουγε. Δεν μπορούσε πια σχεδών να περπατήσει. Πέθανε 93 χρονών στον ύπνο της. Μέχρι την τελευταία μέρα προσπαθούσε να κάνει μία βόλτα στο μπαλκόνι για εξάσκηση. Εκεί θαύμαζε τα λουλούδια.

Αβραάμ Ξένος said...

Ευχαριστώ

Anonymous said...

Συγκινήθηκα απίστευτα με αυτό το ποστ!!
Είναι από τα ποστ που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πόσο ιερές είναι κάποιες λέξεις, όπως "Αριστερά" και "αγωνιστές".

Pan said...

Εδώ είμαι.

industrialdaisies said...

Κατ' αρχάς σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ! Επειδή θα το πω και σε καθέναν ξεχωριστά ελπίζω να μην το θεωρήσετε κλισέ. Το εννοώ.

@ archimidis p.: Ευχαριστώ πολύ Αρχιμήδη. Δυνατά ήταν τα βιώματα, όπως και να τα έγραφα εγώ... Καλή εβδομάδα να έχουμε από
αύριο!

@ ο δείμος του πολίτη: Έτσι, δείμο μου. Κάποια πράγματα αυτός ο «άσχημος» κόσμος δεν μπορεί να τα ασχημέψει... Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ!

@ Πόντιος Πιλάτος: Χαίρομαι πολύ που σε ξανασυναντώ εδώ! Η γιαγιά, νομίζω, ήταν πάνω από όλα σίγουρη ότι δεν θα χάσω το δρόμο μου σε κάποια πράγματα... Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου, ελπίζω να σε συναντώ εδώ μέσα!

@2σχ2: Ωραία. Ούτε εγώ. Μόνο ευχαριστώ.

@ μικρός πρίγκιπας: Στη γιαγιά ειλικρινά το ελπίζω. Το να μοιάσει σε εμένα είναι ικανός λόγος να με κάνει να μην αποκτήσω... Χεχε! ;) Ελπίζω πάντως όχι σε εμένα, να γίνει πιο έξυπνο... Καλή εβδομάδα μικρέ πρίγκιπα και σε ευχαριστώ πολύ!

@ tzotza: Για αυτό tzotza μου λέω ευθανασία -όμορφος θάνατος αυτός που όχι μόνο φεύγεις αξιοπρεπώς αλλά οι δικοί σου σε θυμούνται πάντα με αγάπη. Το πιστεύεις ότι σε πάρα πολλά σημεία στη ζωή μου σκέφτομαι τι άποψη θα είχε η γιαγιά για κάτι και το λαμβάνω υπόψιν τόσο σοβαρά ακριβώς σαν να ήταν εδώ και να μου το έλεγε; Όντως, μερικές φορές είναι σαν να μην έχει φύγει! Εγώ σ' ευχαριστώ πολύ καλή μου και καλή εβδομάδα!

@ ανδρέας κ: Γράφω συχνά φανταστικές ιστορίες και το ξεκαθαρίζω απ' την αρχή. Όπως και στις πραγματικές. Έτσι είναι με τους ανθρώπους που αγαπάμε, όχι μόνο με τους παππούδες -νομίζω απλά ότι αυτοί είναι τυλιγμένοι με έναν παραμυθένιο μανδύα όσο είμαστε μικροί... Για τα υπόλοιπα σε ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες!

@ anyone: Καλέ μου, μην κλαις. Το δικό σου θαύμα να αναγνωρίζεις, σε διαβάζω και το πιστεύω... Καλή εβδομάδα και σε σ' ευχαριστώ πολύ!

@ r2-d2: «blue meanies... calling industrial daisies... destroy r2-d2!» Εχε, ευχαριστώ πολύ!!!!!!

@ elafini: Respect. Κι ανατρίχιασα. Και ευχαριστώ πάρα πολύ!

@ siddharta: Ευχαριστώ πάαααααρα πολύ για ό,τι μου έγραψες.

@ kyriaz: Ποιητή, κι εμένα με συγκίνησες, αφάνταστα... Εγώ πάντως θα την πίστευα... Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ...

@ allmylife: ...Χμ... (ξέρω πως θα ξεφύγω από το στρίμωγμα!) ...Ο.Κ. Αρκεί να μου δώσεις το λόγο σου ότι θα γνωριστούμε! Φιλιά! Κι ευχαριστώ πάρα πολύ!!

@ a.f.marx: Ο λόγος σου για εμένα είναι πολύ σημαντικός Groucho! Σ' ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες από εδώ (ξέρω ότι έρχεσαι, εννοώ που έγραψες!)

@ silvia okaliova: Καλή μου, πόσο όμορφη πρέπει να ήταν! Να σου πω και για την δική μου ένα αστείο, μην νομίζεις ότι δεν είχαμε τέτοια! Σε κάποια φάση την άφησε η θεία μου για λίγο στο τραπέζι μόνη κι άρχισε να τρώει τα μπισκότα του σκύλου! Με ένα χαμόγελο, λες κι είχε φάει το καλύτερο φαγητό του κόσμου (και σε πληροφορώ ότι η γιαγιά ήταν από τις εξαιρετικότερες μαγείρισσες ever)! Φαντάσου τώρα σκηνικό, στο γράφω και γελάω! Να' σαι καλά, πολύ χάρηκα που σε ξαναβρήκα. Θα περάσω κι από τα μέρη σου. Μέχρι τότε φιλιά κι ευχαριστώ πολύ!

αβραάμ ξένος: Εγώ ευχαριστώ, αλήθεια!

foititis: Ακριβώς αυτήν την Αριστερά έχω εγώ στο κεφάλι μου... Για αυτό δεν μπορώ να ανήκω στη σημερινή. Ξέρω πως η γιαγιά δεν θα την πρόδιδε, θα έβρισκε κάποιον τρόπο να αντιπαρέρχεται τις ασχήμιες τις και να κάνει να αναδύεται η άλλη, η σωστή... Όμως εγώ δεν μπορώ, δεν ξέρω να το κάνω αυτό. Για αυτό και απέχω. Μόνο κάτι παλιούς συντρόφους της γιαγιάς όταν συναντώ νιώθω καλά μέσα μου... Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες!

@ pan: Το ξέρω καλέ μου, σε μυρίζω και ξέρω ότι είσαι εδώ ακόμα κι όταν δεν μου γράφεις! Καλή εβδομάδα και ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!!

Helix Nebulae said...

Όταν γράφουν έτσι οι βιομηχανικές μαργαρίτες, φαντάσου τι κάνουν οι χειροποίητες...

Πραγματικά συγκινητικά, και τα δύο κείμενα. Και αληθινά στην ουσία τους.

dodo said...

Η Γιαγιά είχε λόγους να είναι υπερήφανη γιά την εγγονή της!

Φράνσις said...

Μονο οι νεκροί ξερουν...Αλλα δεν μπορούν να μας το μεταδώσουν.
Καλημερα μαργαριτουλα.

BeBe said...

Μου ξέφυγε ένα δάκρυ...
Δεν έχω άλλα λόγια

λόγια του αέρα said...

Πολύ δυνατό κείμενο. Είναι το πρώτο σου που διαβάζω.Με συγκίνησες.
Η γιαγιά σου ήταν σπουδαίος άνθρωπος κι εσύ όμως έτσι όπως γράφεις για αυτήν είναι σαν την γνωρίσαμε λίγο.
Σε ποιο "νησί σε διακοπές" γνωρίστηκαν ο παππούς και η γιαγιά σου;Δεν είναι καθόλου απίθανο οι παπούδες μας να συναντήθηκαν στην εξορία και για φαντάσου εμείς συναντιόμαστε σε άλλο χωριό, ιντερνετικό.

industrialdaisies said...

@ helix nebulae: Καλέ μου, οι βιολογικές ομορφαίνουν ούτως ή άλλως τον κόσμο μας, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα παραπάνω... Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

@ dodos: Πώς να σε ευχαριστήσω τώρα για αυτό που είπες, ε; Με ένα φιλί...

@ auburn kate: Κι εμείς ξέρουμε... Αλήθεια σου λέω, ξέρουμε... Τα φιλιά μου!!!

@ bebe: Καλή μου, να είσαι καλά. Σε ευχαριστώ πολύ και φιλιά!

@ λόγια του αέρα: Καλωσήρθες! Η γιαγιά έκανε ένα πέρασμα από πολλά: Τρικέρι, Αη Στράτη, Λέρο, Χίο... Ο παππούς πάλι ήταν σταθερός. Μακρόνησο. Εκεί τον συνάντησε η γιαγιά σε ένα πέρασμά της... Κι άφησε το στίγμα της στην καρδιά του, ευτυχώς, πιο δυνατό από αυτό της Μακρονήσου...

Να είσαι καλά και πολύ θα χαρώ να μάθω κάποια τέτοια αλλόκοτη συγκυρία! Όπως και να έχει, όμως, καλωσήρθες κι ευχαριστώ!

ANemos said...

Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, το ξαναδιαβάζω. Ναι! Να το πάρει αυτό το γράμμα το παιδί σου. Αφού πρώτα πάρεις εσύ το παιδί στα χέρια σου. Να κάνεις παιδιά. Πολλά. Να συνεχιστεί το γένος των Ανθρώπων! Τέτοιων ανθρώπων όπως ήταν η γιαγιά σου, η μάνα σου, εσύ!
Προχώρα στο μέλλον χορεύοντας και τραγουδώντας. Προχώρα!

fish eye said...

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο..!!

Anonymous said...

Μπορείς να μην είσαι τέρας ευγένιας σε παρακαλώ;! Με φέρνεις σε δύσκολη θέση...
Έννοια σου όμως και απ τα σχόλια μου δε θα γλιτώσεις :)!

Keep going κοπελιά, έχεις "γερό" χέρι!!!

o kairos said...

Ειναι απο τις σπανιες φορες που δεν γραφουμε ταυτοχρονα.Αλλα,απο τις σπανιες που συγκινουμαστε ταυτοχρονα.Χαρη στην αγαπη σου.

elafini said...

μαργαρίτα;σου χαρίζω μια μαργαρίτα...λαμπερή..μέρες είσαι σκοτεινή...φιλιά

kyriayf said...

δεν έχω να πω κάτι παραπάνω... με συγκίνησες πολύ...
έχεις έναν υπέροχο τρόπο να εκφράζεσαι και να μεταφέρεις σκέψεις και συναισθήματα...
και ο επίλογος σου, με την "ομορφιά"... μήνυμα για την καθημερινότητα μας...
ευχαριστώ...
καλημέρα
:)

Unknown said...

...ανατριχιαστικό...

λόγια του αέρα said...

ναι,
στα ίδια μέρη έκαναν "διακοπές"(όπως μου λέει η μαμά μου ότι έλεγαν στο πλοίο για να καταλαβαίνονται όσοι πήγαιναν να δουν τους δικούς τους στην εξορία) και ο παππούς σου, η γιαγιά σου και ο παππούς μου. Το πιο πιθανό είναι να ήξεραν ο ένας τον άλλον - τόσα χρόνια εξορία στο ίδιο μέρος όλοι γνωρίζονταν μάλλον.

Δεν είμαστε πολυ τυχερές που μας μεγάλωσαν τέτοιοι άνθρωποι; Το καταλαβαίνω κάθε μέρα, κι όσο μεγαλώνω όλο και πιο πολύ. Ένιωσαν πόσο ΠΟΛΥ τους αγαπήσαμε και τους αγαπάμε;Πόσο πολύ είναι μέσα μας κάθε λεπτό;
Χάρηκα που σε γνώρισα.

industrialdaisies said...

@ anemos: Έχω πίστη στη συνέχεια των Ανθρώπων... Ξέρεις, μέσα μου θέλω να πιστεύω πως το κεφαλαίο "α" δεν χάνεται τόσο εύκολα... Όσο οι καταστάσεις συνεχίζουν έτσι τόσο τέτοιοι άνθρωποι θα υπάρχουν. Ευχαριστώ πάρα πολύ! Όσο για το "τραγουδώντας"... Χιχι, δες το post που μόλις ανέβασα! Φιλιά!

@ φεγγαροαγκαλιασμένη: Υπέροχο ήταν αυτό που διάβασα σε εσένα! Καλημέρα και ευχαριστώ πολύ!

@ πόντιος πιλάτος: Ο.Κ. Μπορώ. Ούτε εσύ θα γλιτώσεις από τα "σεντόνια" μου!!! (καλύτερα ε; :ppppp) Καλημέρα!!!

@ o kairos: Χάρη στην ψυχή μας, Καιρέ. Καλημέραααααααα!!!!!!!!!

@ elafini: Αγαπημένη μου, η μαργαρίτα σου με φώτισε!!! Για του λόγου το αληθές, μόλις τραγούδησα στο παιχνίδι που με έβαλες να παίξω! Καλημέρααα!

@ σπύρος σεραφείμ: Σπύρο μου, κατάλαβα. Καλημέρα!!!!!!

@ kyriayf: Υφάντρα μου, πολύ χαίρομαι που σε βλέπω! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ για όσα λες! Να είσαι καλά και καλημέραααα!!!

@ narita: ... (τι να πω εκτός από ευχαριστώ που είσαι εδώ, και να μην ακουστεί και κλισέ πάλι; γαμώτο!)... Καλημέραααα!!!! (ευχαριστώ,ε;)

@ λόγια του αέρα: Νομίζω πως ναι, το ένιωσαν. Από το πώς τους αγαπούσαμε, το πώς το δείχναμε, το σε τι εξελιχθήκαμε. Μπορεί να μην είναι αποδεκτό για το σήμερα, ξέρω όμως ότι η γιαγιά θα εκτιμούσε και θα ήταν περήφανη για κάποια δικά μου πράγματα. Όσο για την τύχη μας να είμαστε κοντά τους... Μέχρι και σήμερα, με θεωρώ φοβερά τυχερή για αυτό, ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου... Να είσαι καλά. Πολύ θα μου άρεσε κάποτε να βρούμε αν όντως είμαστε γνωστές πριν γεννηθούμε! :) Καλημέρα!!!

Xνούδι said...

Εξαιρετικό. Εξαιρετικό!!!!!!!
Είπα ότι είναι εξαιρετικό?

(1&2)

Αθανασία said...

Θα στο πω με τραγουδι...
Words are very unnecessary, they can only do harm.

ioeu said...

πανάθεμά σε! πρώτη φορά σε βρίσκω με κλάμματα!
έχω τόσα να θυμηθώ.
γιαγιά, παππούς, ένας κόσμος ολόκληρος. ο κόσμος μου.
(πανάθεμά σε = ευλογημένη νά σαι...)

industrialdaisies said...

@ ioeu: Καλωσήρθες! Σε ευχαριστώ πολύ, αλήθεια, με συγκίνησε πολύ αυτό που έγραψες!

Baby Lemonade said...

Πανέμορφο. Πανέμορφο.

Μέχρι που στο τέλος με πήραν κι εμένα οι λυγμοί.

Elin@ said...

....Απιστευτο.....ειχα διαβασει το συγκεκριμενο....το 2007 οταν γραφτικαν ολα αυτα ηταν 3 μηνες μετα το μοιραιο ατυχημα και η αρχη της κατηφορας....τοτε λοιπον εκανα μια συλλογη απο αποκομματα για την Νοσο Αlzheimer.τυχαια επεσα πανω στο κειμενο σου...μου αρεσε πολυ δεν αφησα κανενα σχολιο δεν ξερω το γιατι....σημερα λοιπον ενα μηνα μετα το τελοσ της κατηφορας....εχωντας περασει απο πολλα κυμματα και μη εχοντας την λατρεμενη μου γιαγια στην ζωη παρα μονο στο μυαλο και στην καρδια...εψαξα μανιωδως να βρω τα αποκομματα ολα αυτα που μαζευα κατα καιρους...τα βρικα και τα εψαξα απο τα ψευδωνημα σας να ξαναβρω το κειμενο σου για να το ξαναδιαβασω.δεν ξερω γιατι στα γραφω ολα αυτα.απλα ενοιωσα την αναγκη να το κανω και το εκανα.σε ευχαριστω πολυ.και συγνωμη για το πολυ καθυστερημενο μου σχολιο!!!!