Tuesday 15 May 2007

Μουσικό κουτί... της Πανδώρας

(Ο μαέστρος χτυπά την μπακέτα του στο αναλόγιο. Η μουσική ξεκινά από αυτό το σημείο. Κάποτε θα μπορώ να επιβεβαιώσω "επιστημονικά" ότι το γεγονός πως η μητέρα μου άκουγε Beatles, Rolling Stones και Pink Floyd και ο πατέρας μου ρεμπέτικα, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Λοϊζο και Al Bano όταν ήμουν έμβρυο, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα μετέπειτα ακούσματά μου...)

Intro: Πέντε χρονών κι ο πατέρας μου με μαθαίνει να διαβάζω. Με ένα βιβλίο γεμάτο γραμμές που περιμένουν να τις γεμίσω με χρώμα και με τραγούδια του Σαββόπουλου και του Λοϊζου. "Ο δρόμος" και "Η Συννεφούλα" γίνονται το πρώτο μου αλφάβητο. Η γιαγιά μού τραγουδάει Ρίτσο και η μαμά με γράφει μπαλέτο. Από όλο αυτό το μουσικό συνονθύλευμα, εκεί κάπου στα εφτά πλέον, ακούω μετά μανίας Σαββόπουλο, λατρεύω αυτόν τον κύριο με τα μούσια κι έχω ζητήσει πια ξεκάθαρα να πάμε στο σπίτι του στην Μονεμβάσια για να του δώσω ένα παιχνίδι μου δώρο ενώ τα βήματά μου -ακόμα κι αυτά που με πάνε σχολείο- κάνουν πιρουέττες στην 5η του Beethoven και τις "Τέσσερις εποχές" του Vivaldi.

Verse: Κάπου έντεκα - δώδεκα χρονών, εκεί στο τέλος του δημοτικού, ανακαλύπτω τον κύριο Jackson. Εκτός των θεαματικών αλλαγών που μαθαίνω ότι έχει προξενήσει στον εαυτό του, με κάνει να χορεύω δαιμονισμένα. Όποτε γυρίζω από μπαλέτο, κρεμάω τις μπαλαρίνες μου και επιδίδομαι σε ανηλεείς στροφές γύρω από τον άξονά μου. Αν ξεχώριζα σήμερα κάποιο δεν ξέρω ποιο θα ήταν, τότε μου άρεσαν όλα. (Ίσως το "Give in to me") Στο σπίτι είμαστε όλοι καλά, ο μικρός μου αδερφός εξελίσσεται σε τρομερό μούτρο κι ο ακόμα μικρότερος κάνει τα πρώτα του βήματα. Τα απογεύματα που με τη μαμά χορεύουμε Edith Piaf με απαράμιλλο στυλ τα διαδέχονται τα βράδια που με κέντρο την αψυχολόγητη ροπή μας προς το χορό και τα τραγούδια, στο σαλόνι μας χορεύουμε και τραγουδάμε "Η εθνική μας μοναξιά" και όλα τα τραγούδια της Μελίνας. Στην πρώτη νότα από το "Χάρτινο το φεγγαράκι" ο ηλεκτρισμός με διαπερνά, δείχνοντάς μου πως απέναντι στην μουσική δεν έχω μόνωση...

Chorus: Απότομη εισαγωγή στην εφηβεία. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία είναι πολύ σκληρά κι εγώ δεν βρίσκω τρόπο να πάψω να είμαι τόσο διαφορετική και να κάνω "μπαμ" άμα τη εμφανίσει μου πως ήρθε το παιδί του κάζου. Εισάγομαι στην απελπισία του Kurt Cobain και στην δυναμική του punk. Σιγά σιγά, πατώντας στα πόδια μου και δίνοντας μια κλωτσιά στην δημόσια εικόνα μου (στο σχολείο) αλλά και στην πιθανότητα να αποκτήσω παρέα, ανακαλύπτω την λαμπρότητα του ποιητή Jim Morrison. Οι Doors θα είναι η παρέα μου και η έμπνευσή μου όχι μόνο κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Ακόμα και σήμερα, όσο τους διαβάζω και τους ακούω, ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να με διαπερνά. Μαζί με αυτούς έρχονται κι άλλοι. Από τους Rolling Stones και τους Led Zeppelin, τον Rory Gallagher και τον Bob Marley... Μην μου ζητάτε ένα τραγούδι. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Μέχρι που φτάνω στη δεύτερη εφηβεία μου...

Verse: Στο Λύκειο, πλέον, είναι ξεκάθαρο ότι είμαι μόνη μου. Το έχω πάρει απόφαση, λαμβάνω "μόρφωση" φορώντας μονίμως τα ακουστικά του walkman μου και επενδύω μουσικά όλη αυτή τη μαυρίλα που με περικυκλώνει. Οι Radiohead είναι εκεί για να δικαιώνουν κάθε ψύγμα constructive nerd που έχω μέσα μου, οι Portishead για να με ταξιδεύουν με το "Roads" σε κάθε σκοτεινό σημείο του εαυτού μου, οι Sonic Youth για να με ξεναγούν στα φαντάσματα και τα λουλούδια της Νέας Υόρκης, ο κύριος Nick Cave για να με κάνει να βυθίζομαι στα κύματα της φωνής του με παφλασμό... Επειδή έχω και μία απίστευτη οργή μέσα μου και μία ανεξάντλητη ενέργεια η οποία μένει αδιοχέτευτη (το θρανίο ομολογουμένως είναι στατικός χώρος) βάζω στη ζωή μου τους Metallica (ε, όσα χρόνια και να περάσουν το "Wherever I may roam" ή το "Turn the Page" κάτι θα έχουν να μου πουν), τους Rage against the machine, τους Smashing Pumpkins, τους Nine Inch Nails, τον Marilyn Manson και τους Tool. Ακόμα εκεί είναι για εμένα, αυτή η ενέργεια δεν με έχει εγκαταλείψει. Συν τοις άλλοις ερωτεύομαι... Καταστροφικά, ονειρικά, απόλυτα. Το "Perfect Blue Buildings" των Counting Crows γίνεται ο ύμνος της θεαματικότερης βύθισης του εαυτού μου που κατέγραψα ποτέ...

Chorus: Σήμερα... Ο κύριος Morrison δεν χάνει ποτέ τον θρόνο του. Ούτε η Μελίνα, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοϊζος, ο Σαββόπουλος. Ούτε όσοι προαναφέρθηκαν -έχω μια δυσκολία φαίνεται να ξεπεράσω την εφηβεία... Πλέον, με τη σταθερή μου βούληση να ασχοληθώ με το σινεμά, τα soundtracks έχουν σημαντικό λόγο. Του "Ghostdog: The way of the samurai" φερ' ειπείν, του "Le fabuleux destin d' Amelie Poulain", του "Oldboy" και του "Modern Times" είναι μονίμως μαζί μου. Το ίδιο και η ισπανική κιθάρα, από τη στιγμή που η μπαλαρίνα μέσα μου μας άφησε χρόνους και γεννήθηκε μία χορεύτρια φλαμένκο, του Paco Pena ιδιαιτέρως... Το ίδιο και η ethnic μουσική, κυρίως αφρικανική, η οποία για κάποιο λόγο με κάνει να αισθάνομαι κάτι αρχέγονο μέσα μου...

Outro: Για κάποιο λόγο, ενώ την ταινία την είχα δει πιτσιρίκι με τον πατέρα μου, σε άσχετο χρόνο μου βγαίνει να σφυρίξω το μουσικό μοτίβο του "The Good, the Bad and theUgly". Έτσι θα σας αφήσω. Κυρίως, γιατί στη μουσική πολλά πράγματα, μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω πώς βρέθηκαν μέσα μου...

Ευχαριστώ πάρα πολύ το αξιαγάπητο elafini για την πρόσκληση να παίξουμε... Και με τη σειρά μου, επειδή μου άρεσε αυτό το παιχνίδι, θα καλέσω την tzotza, τον anyone, την Πασχαλίτσα (που κάποτε ήταν η πρώτη που με "έπαιξε" και με έκανε παρέα) και τον δείμο του πολίτη, που δεν ξέρω τι πιστεύει αλλά είναι καταπληκτικός σε αυτά τα παιχνίδια. Α! Και στον Therapist, για να μην λέει μετά τα δικά του ως άλλος Cartman! :p

Καλημέρα!

29 comments:

aniaris said...

Εγώ στην εφηβεία ρε γαμώτο, άκουγα Νότη Σφακιανάκη. Ευτυχώς μετά λογικεύτηκα.

industrialdaisies said...

Είναι κι άλλοι, αμέτρητοι... Εϊπα απλά να μην γαμήσω εντελώς τους κανόνες. Τι, δεν τα κατάφερα; :ppppppppppp

industrialdaisies said...

@ aniaris: Καθόλου πάντως δεν σου φαίνεται ότι άκουγες αυτόν τον... πώς τον είπαμε; :pppp Αλήθεια, αν δεν μου το έλεγες δεν θα το μυριζόμουν ποτέ! Καλημέρα καλή μου!!

ladybug said...

Γλυκούλα μου ευχαριστώ πάρα πολύ. Τι ακριβώς πρέπει να κάνω δεν κατάλαβα όμως! Για βοήθα λίγο :)
Ματς-μουτς

industrialdaisies said...

@ ladybug: Καλημέρααααα! Λοιπόν, οι κανόνες, μάλλον όπως εγώ τους έφτιαξα στο κεφάλι μου :), λένε πως αναφέρεις μουσικά κομμάτια συνδυάζοντάς τα με βιώματά σου τα οποία συνόδευσαν αυτά.

Βασικά, για κομμάτια έλεγαν οι κανόνες. Από ό,τι βλέπεις, εγώ αδυνατούσα να παίξω σωστά.
Οπότε, με βάση την κεντρική ιδέα, θα έλεγα να παίξεις όπως εσύ νιώθεις καλύτερα!!!
Πολλά φιλιά!

Unknown said...

Λοιπόν καταρχήν είμαι ένας πληγωμένος Ταύρος αφού είσαι η δεύτερη που δεν ανέφερε ότι ΚΑΙ ΕΓΩ την προσκάλεσα. Από δω και μπρος I will name names κατά τρόπον άκρως Μακαρθικόν.
Ουφ.
Δεύτερον, μου άρεσε τόσο αυτό που έγραψες...Και μου θύμισε κάτι από τον νοσταλγικό (αλλά καθόλου θλιμμένο) τόνο που έχουν οι γαλλικές ταινίες της περασμένης δεκαετίας (της δικής σου δηλαδή) όταν "θυμούνται" σε πρώτο πρόσωπο.
(Επίσης με έστειλες να ξανακούσω επειγόντως τους Μετροκόρακες)...

industrialdaisies said...

@ ΟΛΟΥΣ:

ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΚΟΥΣΑΤΕ!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ELAFINI ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΛΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ -ΝΥΝ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΛΑΤΡΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ!!!!!!!!!
:ppppppppppppppppppppppppppppppppppppp

industrialdaisies said...

@ ilias dimopoulos: Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς, αφού το αναφέρω ξεκάθαρα!!! :)))))))
:pppppppp

Κατά δεύτερον σε ευχαριστώ. Και κατά τρίτον πολύ χαίρομαι που θα ξαναακούσεις -επειγόντως- κιόλας Μετροκόρακες (χιχι, τι καλο!!!)
Καλημέραααα! (Πω πω, msn το έκανα σήμερα, όπως μου είπε και ένας φίλος μου στο τηλέφωνο πριν από λίγο!)

Anonymous said...

:)

industrialdaisies said...

@ paneris: Εσύ τώρα γιατί γελάς, ε;
Πού ήμουνα μόνη μου μικρή ή που τσουρουφλίστηκα από έρωτα;
Σαν δεν ντρέπεσαι!
:ppppppppppppp
Καλημέραααααααααααααα!

ladybug said...

Εντάξει λοιπόν, θα κάνω την προσπάθειά μου :)
Μου αρέσει πάρα πολύ όπως γράφεις, το έχω ξαναπεί ε? Ε, το ξαναλέω.
Φιλιά

elafini said...

τελικά νίκησε η περιέργεια..αν εξαιρέσεις τα ελληνικά ακούσματα (μόνο ο Χατζιδάκις και τα Ξύλινα Σπαθιά διείσδυσαν στα αυτιά μου)συμφωνούμε απόλυτα..Doors..Marley..ψηλά στο θρόνο..ευχαριστώ για την ανταπόκριση και το "αξιαγάπητο"..προτιμώ τον χαρακτηρισμό του Elias όμως (διαβολοελαφίνι)..έτσι για να μη ζηλεύει :P φιλιά

Anonymous said...

Γελάω καλοπροαίρετα με τις αντιφάσεις :)

Επίσης φαντάστηκα για λίγο σε μία σκηνή όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που αναφέρεις παρέα.

Καλημέρα

industrialdaisies said...

@ ladybug: Καλή μου, πολύ χαίρομαι! Και σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ (και είσαι από την αρχή!) Καλημέρα και πάλι!

@ elafini: Ούτως ή άλλως ποτέ δεν θα πιστέψω ότι η μουσική χωρίζει τους ανθρώπους. Τα διαφορετικά ακούσματα μόνο κοντά μας φέρνουν!

Όσο για τον Ηλία... Καλέ αστον αυτόν, πληγωμένος Ταύρος είναι, σε κάτι τέτοιους χαρακτηρισμούς θα βασιστεί για να κάνει εντύπωση!!! (:pppppppppp, Καλημέρα, Ηλία μου, σου είπα;)

@ paneris: Καλέ μου, οι αντιφάσεις είναι φύση... Και γελάς υπέροχα, πάντα.

Για την παρέα που φαντάστηκες... Υπέροχη θα ήταν! Θα τους πότιζα συνέχεια για να αφήνονται με το πέρασμα της ώρας και θα περνάγαμε υπέροχα! Βέβαια, ο Beethoven θα είχε ένα μικρό πρόβλημα... :ppppppp

aniaris said...

αχ!είναι μια περίοδος της ζωής μου που προσπαθώ να ξεχάσω. Δείξτε έλεος..δεν ήξερα τι έκανα!

Unknown said...

Μίλα μου για μουσική...

industrialdaisies said...

@ aniaris: Χα! Κανονικά σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είμαστε αμίλεικτοι... Αλλά επειδή, όπως και να το κάνουμε, φαίνεται ότι είσαι καλό παιδί και ότι έχεις ειλικρινά μετανοήσει... Άντε, σε συγχωρούμε (εμείς οι βιομηχανικές μαργαρίτες)!!!!!!!

@ narita: Τι θες να σου πω, πες μου! Καλημέεεερα!!!!

Anonymous said...

Αν αυτά άκουγες στην εφηβεία σου, τότε εύχομαι να μην ωριμάσεις ποτε ;) ...

Καλημέρα κ από μένα!!!

BeBe said...

Όμορφα τα ακούσματά σου κοριτσάκι...Και πολύ ωραία συνδυασμένα ;)

o kairos said...

Τωρα εξηγουνται ολα.Κι εμεις απο Beethoven ξεκινησαμε,αλλα με Νοτη πνιγαμε τις καψουρες στα ελληναδικα..Επειδη το μελλον ειναι κοινο και αμειλικτο βαλε και συ λιγο Νοτη στη ζωη σου,οπως κι η aniaris,γιατι ποτε δεν ξερεις ποια νυχτα θα τον χρειαστει η ψυχη σου.Ποτε δεν ξερεις...:-))

Archimidis P. said...

Εύγε!

Siddhartha said...

1. Με έκανες να θέλω να ακούσω Σαββόπουλο και δεν έχω ούτε ένα cd μαζί μου εδώ. Καλά να πάθω μεν, αλλά ντοπή σου. ;p
2. Για μια ακόμη φορά, έγραψες!You know what I mean. Κάθε ανατολή έχει και δύση, σωστό,αλλά η δική σου αργεί πολύ και το ξέρεις.
3. Ωραίο game. θα το προσπαθήσω και εγώ σε κάποια φάση.
4. Καλησπερούδια....

industrialdaisies said...

@ πόντιος πιλάτος: Κι εγώ αυτό εύχομαι! Όχι μόνο για εμένα! Καλό απόγευμα!!! Και φιλιά!

@ bebe: Ευχαριστώωωωω! Και τα δικά σου, θυμάμαι, ένα τρελλό κι ενδιαφέρον jukebox έκαναν! Φιλιά!

@ o kairos: Καιρέ μου, να εξηγούμαι. Με τη φωνή του δεν έχω πρόβλημα. Αυτά, όμως, περί αετών, με κρατάνε, δεν μπορω να ακούσω και να πάω προς τα εκεί. Νομίζω, εσύ καταλαβαίνεις... Ε, τώρα, σε μια τέτοια νύχτα (πίσσα όμως πρεπει να γίνει) τι να πω. Κανείς δεν την τραγούδησε τη νύχτα καλύτερα από τους ρεμπέτες! Που μ´αρέσουν και την ημέρα! :)) Φιλιά!

Archimidis p.: Το ότι το ακούω από εσένα με κάνει και κοκκινίζω! Thanx!!!! Φιλιά και καλό απόγευμα!

industrialdaisies said...

@ siddharta: Καλέ μου, ευχαριστώ πάρα πολύ! Καλά να πάθεις (κάποιους δεν τους αφήνουμε πίσω ποτέ! :pp) Για τα υπόλοιπα, ξαναλέω, ευχαριστώ από καρδιάς και περιμένω να δω και τα δικά σου μουσικά άπλυτα!!!

s_k said...

αυτη η μουσικη δειχνει το δρομο.;)

tzotza said...

dear μου καλησπερα!!!
σευχαριστω για την προσκληση!!!θα την κανω asap!!!(πως ακριβως ειναι το game?μη το μπερδεψω δηλαδη!!)θα παθετε shock when you see my musical influences!!!
παααρα πολυ ωραιο post though!! εγω πιστευω πως οταν οι εικονες απο τις αναμνησεις μας ειναι φτιαγμενες απο νοτες,τοτε ποτε δεν προκειται να τις ξεχασουμε!!!

Desposini Savio said...

...πίστεψε με, έχεις πολύ καλό μουσικό υπόβαθρο!
Sonic Youth, τι μου θύμισες.. τους πρωτοάκουσα το '92.

Από Σαββόπουλο... το "καλοκαίρι" το λατρεύω. Να το ξανακούσουμε, τώρα που το ζούμε σε αυτή τη γαμωπόλη, μπας και πετάξει το μυαλουδάκι μας μακριά.

Θεραπευτής said...

Ο void ελεγε τα δικα του και οχι "εγω"...................... .........................!

Thanks για την προσκληση, εχουμε πολλα κοινα ακουσματα, και για του λογου το αληθες θα απαντησω συντομως!

industrialdaisies said...

@ fuzzy burlesque: "Συ μου χάαααααααραξες πορεία!". Χεχε, αυτό μου ήρθε με το σχόλιό σου! Φιλιά!

@ tzotza: Στην απορία τα είπαμε, τώρα μένει να μας γράψεις...
Σε αυτό που λες στο τέλος, συμφωνώ. Ο εγκέφαλός μου π.χ. είναι σαν να φτιάχνει για κάθε σημαντική στιγμή ή για ολόκληρη περίοδο soundtracks... Όμορφο πολύ είναι αυτό, σου δίνει ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης στο παρελθόν και στη μουσική... Φιλιά!

@ desposini savio: :)))))))))) Καταλαβαινόμαστε πολύ καλά! Καλημέρα!

@ the therapist: Τι είσαι εσύ βρε, πριν προλάβω να απαντήσω στο comment έχεις γράψει! :ppppppp