Monday 28 May 2007

Χλωμή Δευτέρα

Δευτέρα. Ξεκινά με Nick Cave και βροχή. Πόσο καλό σημάδι είναι αυτό; Μαλακίες, δεν υπάρχουν σημάδια. Η γιαγιά πέθανε μια μέρα τόσο ήρεμη που κι ο θάνατος δείλιασε κι εκείνος έφυγε μια μέρα που ήταν για μπάνιο και καφέ στην παραλία...

Πότε μιλάς για το πώς περνάς το χρόνο σου; Χάνεσαι σε αναζητήσεις τέτοιες που ξεχνάς συχνά το εδώ. Τώρα πίνω βυσσινάδα και καπνίζω το πρώτο στριφτό της ημέρας. Η κανάτα με τον καφέ είναι έτοιμη και όλο το σπίτι, και τα 60 τετραγωνικά του, ευωδιάζουν φουντούκι. Μισώ το φουντούκι, δεν ξέρω πώς γίνεται να μου αρέσει τόσο στον καφέ. Ξύπνησα στο σπίτι μου, μόνη. Το σπίτι που με καρτερεί. Να το προσέξω, να το απαλλάξω από τη βρώμα του. Και τώρα που βρέχει μακάρι να γινόταν να ανοίξω τα γυάλινα κάγκελά του, να μπει μέσα η βροχή και να το ξεπλύνει για μένα.

Έχω δουλειές πολλές πάλι σήμερα. Τόσες πολλές που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Θα είναι πάλι από εκείνες τις ημέρες που τόσο θα βαλτώσω και τελικά στο ίδιο σημείο θα μείνω; Το σπίτι είναι σκοτεινό, η σκόνη μπαίνει στα ρουθούνια μου, όπου κι αν πατήσω πατάω βιβλίο, τα πιάτα στο νεροχύτη κοιτάζουν την βρύση όπως ο πιστός κοιτάζει την εικόνα παρακαλώντας για θαύμα, «Μάνα, κουράγιο» στο γραφείο· ο Μπρεχτ δεν είναι αυτό που όλοι νομίζουμε· γιατί δεν ξεκινά καμία ημέρα με χαρούμενη μουσική πια;

Ο μπαμπάς ήρθε προχθές, θα φύγει πάλι σήμερα, ένα κυριακάτικο γεύμα είναι αρκετό για να καταλάβω πως μου λείπει, το πόσο δεν θα το μάθω ποτέ. Ο μικρός μου αδερφός δίνει Πανελλήνιες, το στομάχι μου χορεύει φλαμένκο από τότε που ξεκίνησε -με κοπανάει τόσο δυνατά όσο κι εγώ το ξύλινο πάτωμα με τα τακούνια μου. Τι θα κάνει μετά, τι θα γίνει αν δεν περάσει εκεί που θέλει, εγώ τι κατάλαβα, τίποτα. Πόσο δύσκολο είναι να σε αφήσουν να γίνεις αυτό που θες, πόσο δύσκολο είναι να ξέρεις τι θες να είσαι, πόσο δύσκολο είναι να σε αφήσουν να είσαι;

Το άσπρο μου δέρμα θα παραμείνει έτσι κι αυτό το καλοκαίρι, οι εργασίες θα παραδοθούν τέλη Ιουλίου και τέλη Σεπτεμβρίου, πόση γνώση χωράει ο εγκέφαλός μου;, κάποιες φορές νομίζω πως ένα απλό σκορ ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μου πέφτει βαρύ, η νεωτερικότητα, οι εικαστικές τέχνες, μη λεκτική επικοινωνία, η εκδίκηση, ο Μπρεχτ, ο Μουνκ, ο Μπέκετ, στοιχειώνουν τα όνειρά μου και θα με κρατάνε εδώ, η θάλασσά μου, η μάνα, φέτος θα με στερηθεί, αλλά εγώ δεν μπορώ χωρίς θάλασσα. Εκεί με βρίσκω, εκεί μου αρέσει να με χάνω, αφρός να γίνομαι στην άκρη των κυμάτων. Αλλά η γνώση θέλει θυσίες, δεν γκρινιάζω, την θάλασσα την βρίσκω παντού μέσα μου και γύρω μου. Θάλασσα στο σπίτι μου, θάλασσα στο μυαλό μου, θάλασσα στην ψυχή μου, θάλασσα στα βιβλία μου...

Την Παρασκευή γνώρισα ένα φάντασμα, ένα φάντασμα που γελάει και λάμπει θαρρείς πιο πολύ από ζωντανούς, ένα φάντασμα που μου θύμισε πως κάποτε περπατούσα στην Ερμού κι έβαζα τρικλοποδιές στους μπροστινούς μου. Γέλαγε το φάντασμα, γέλαγα κι εγώ και μετά κατάλαβα πως ένα κομμάτι μου έχει πεθάνει για πάντα, αυτό το κομμάτι που έβαζε τρικλοποδιές σε άλλους· τώρα βάζω μόνο σε εμένα και σε αυτούς που αγαπώ. Και μετά ήρθε το Σαββατοκύριακο, το Σαββατοκύριακο που πάντα τρέμω· τρέμω τις προσδοκίες που γεννά, πως όλα πρέπει να πάνε τέλεια, πρέπει να ξεκουραστώ, πρέπει να διασκεδάσω, πρέπει να δω ανθρώπους που αγαπάω ή απλά περνάω καλά μαζί τους, πρέπει αυτήν τη φορά να φτιάξω το σπίτι, να πάω στο μαρκάντε και τελικά φεύγει, μου αφήνει μια χλωμή Δευτέρα· μια Δευτέρα που μου θυμίζει όσα δεν έκανα, που με κατηγορεί για όσα έκανα και με φοβερίζει με τις μέρες που ακολουθούν. Μπύρες έπινα όλο το Σάββατο, ξύπνησα μεσημέρι -καινούρια, απεχθής συνήθεια αυτή- ίσα που πρόλαβα το μαρκάντε και μετά έπινα καφέ και μπύρες μέχρι το βράδυ.

Μέχρι το βράδυ που άκουσα πως φεύγω. Αυτό είναι το όπλο μου, έτσι φοβίζω αυτούς που αγαπώ, τους κάνω να φοβούνται πως πάντα θα φεύγω, ξέρουν πως πάντα έφευγα, και τώρα φεύγω κι ας είμαι πάντα εδώ, στην βυσσινί καρέκλα μου με το ξεφτισμένο δέρμα από τα πόδια μου που είναι πάντα οκλαδόν επάνω της, αποδρώ από το εδώ, από το τώρα, χάνομαι, φοβάται η αγάπη μου ότι έφυγα, ένα φιλί, ένα τσιγάρο και γύρισα πάλι, ως πότε θα γυρίζω;, «Μόνο μην φύγεις...», πότε έφυγα;, εγώ πάντα εδώ ήμουν, πάντα φυλακισμένη μέσα σου, πάντα φυλακισμένη από εμένα, ποτέ δεν έχω φύγει όπως θα ήθελα, ελεύθερη, πάντα έφευγα για να μην σου κάνω κακό, να μην σε πληγώσω, να μην χαθείς στο λαβύρινθό μου όταν δεν έχει φως και γίνομαι τόσο τρομακτική... «Μόνο μην φύγεις...», και πού να πάω;, αν δεν είμαι μαζί σου δεν έχω ούτε εμένα, κι αν δεν έχω εμένα από ποιον να φύγω;, ποιος να με διώξει;, σε ποιον να επιστρέψω;

Ο θάνατος πάντα μέσα μου, οι άνθρωποι φεύγουν όταν πεθάνουν, γυρίζουν από εκεί;, εγώ όταν φεύγω δεν ξέρω πού πρέπει να επιστρέψω, πού είναι οι βαλίτσες μου, όταν κάποιος πεθάνει απλά έφυγε, δεν άφησε βαλίτσες, ούτε σημείωμα ότι θα λείψει, μόνο κάθεσαι εσύ και φαντάζεσαι τι θα ήθελες να συμβαίνει, πως κάπου θα είναι και θα περνάει φίνα από εδώ και μπρος, πως έχει πάει κάπου να εξαργυρώσει την επιταγή που του έλαχε εδώ, πως σε κάποια ονειρική προβλήτα σε περιμένει μέχρι να πας να τον ανταμώσεις... Κι, όμως, έχει φύγει για μέρη απλησίαστα, μέρη που ποτέ κανείς δεν ανταμώνεται με άλλον, μέρη που μόνο με τον εαυτό του πορεύεται κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατάς κομμάτια του εδώ, να τα κουβαλάς μαζί σου μέχρι το δικό σου φευγιό, ανήμπορος να κάνεις κάτι, να αρνηθείς κάτι από αυτό το φορτίο, είσαι εσύ που συνεχίζεις να ζεις κουβαλώντας κι ένα κομμάτι που λαθραία ξέκλεψες από τον θάνατο.

Τώρα τελευταία όλο πονάω, στην πλάτη, στα πόδια, το στομάχι, από το πρωί με συνοδεύει πονοκέφαλος κι εγώ, όταν είμαι σκοτεινή όπως το σπίτι, νομίζω η χαζή ότι πεθαίνω... Κι εκεί έρχεσαι εσύ, με κάνεις μια αγκαλιά, μαλάζεις το μέρος που πονάω, «Πιάσιμο είναι βρε χαζό!», θαύμα, περνάει στο λεπτό και μετά χανόμαστε σε μια ρουφήχτρα έρωτα και πάθους... Λες μόνο έτσι να διώχνεις το θάνατο, με τον έρωτα; Με την αέναη κίνηση των κορμιών, τις στάλες ιδρώτα να ποτίζουν τα σεντόνια, την καρδιά να ξεχνάει το σώμα στο οποίο ανήκει κι όλη την τέχνη να την βρίσκεις σε δυο ανάσες μέσα; Δεν φεύγω, δεν θέλω να φύγω, είναι άδικο αυτό που λες, έξω με περιμένει θάνατος, ακινησία, μέσα σου είναι θάλασσες, είναι κίνηση, είναι πόνος, είναι αρώματα από ποτά κι ερωτικά υγρά, είναι θάρρος και σεβασμός, είναι αλήθεια και σκίρτημα... Όταν χάνομαι μονάχα να μου θυμίζεις πως εδώ είναι τα μπαγκάζια μου, εδώ είναι η ζωή και να με παίρνεις από το χέρι, μικρή είμαι, δεν πειράζει, δεν θα γίνω κακομαθημένη όταν μεγαλώσω, στο υπόσχομαι...

40 comments:

ladybug said...

Είναι ωραία να είμαστε μικρά παιδιά καμιά φορά.
Πάρε μια αγκαλίτσα. :)
Καλή εβδομάδα.

fish eye said...

φουντουκι κι εγω..ετσι γιατι το ετερον ημισυ το συχενεται..χιχ..!!

Anonymous said...

"αυτός" εκείνος που δεν βρίσκει οδό επιστροφής μες τη ζωή, είναι αυτός που θέλει να είναι πανίσχυρος: "αυτός" που αποζητά να ζεί στο ακατανίκητο, τον θάνατο, να ελέγχει ακόμη και τη δική του ανθρώπινη αναπόφευκτη απρόβλεπτη δράση του. Ο ισχυρός είναι "αυτός" που ζεί εγκλωβισμένος στο αδιέξοδο του, να ασκεί ισχύ. Να αντέχει. Αυτός που αντέχει να σκοτώνει και να σκοτώνεται δεν έχει πόρτα εξόδου. Η έξοδος εμφανίζεται όταν πάψει να θέλει να είναι ο "αυτάρκης" μεσ τον εαυτό του. Μα πριν απ όλα όταν "δεί" πως ο μεγάλος πόνος, είναι υλικό για μεγάλη αναγέννηση. "Αυτόν" τον killer θα τον χρησιμοποιώ για να σκοτώνω τον όπου θάνατο. Στο παρόν ζει ανυπολόγιστη η ανθρώπινη ζεστασιά.

tolitsa said...

"Βροχη ασταματητη ολη μερα
Κι οι σταλες στ'αχαρα κλωνια,
Στον ατρικυμιστον αερα,
Σα δακρυα κι αναφυλλητα..."

Φιλια

Кроткая said...

τελικά όσο και να φεύγεις, εκείνα από τα οποία θες να φύγεις έρχονται μαζί.

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

Τι αναπαντεχο "μπουμπουκι" ηταν κι αυτο Δευτεριατικα;;;

"...η μονη πατριδα ειναι η καρδια. Κι αν μια φορα μεταναστευσεις μακρια της, δυσκολα βρισκεις το δρομο του γυρισμου. Κι οσο κι αν λεει ο ποιητης πως το ταξιδι ειναι που αξιζει, ανυπομονω να ξαναβρεθω στο λιμανι της αγκαλιας σου..."

patsiouri said...

Υπέροχο ποστάκι...κι εγώ με βροχή και Cave άρχια τη μέρα μου κατά σατανική σύμπτωση...

Όμορφα μελομακάρονα φτιάχνεις...ο έρωτας...τί όμορφα που είναι να σε περιμένουν...

Λύσε μου μία απορία, πόσο χρονών είσαι??? Φαίνεσαι πολύ παιδί και πολύ σοφή συνάμα...

Καλό απόγευμα, η σκόνη είναι όμορφη,δίνει μία όμορφη γκρί απόχρωση στα επιπλάκια...

patsiouri said...

Ούπς, το έγραφες στο προφίλ, μιά χαρά!

elafini said...

αν εξαιρέσεις το φουντούκι στον καφέ (στη σοκολάτα μάλιστα!) και τη διάθεση..στα άλλα μοιάζουμε (κοινώς έυχομαι να έμπαινε η βροχή και να μου ξέπλενε το σπίτι..η δικαιολογία μου είναι πως όλα τα σπίτια των καλλιτεχνών είναι σαν αχούρια..μεταξύ μας)..φιλιά σβουριχτά

2Σx2 said...

Ως άνθρωπος του πνεύματος θα έπρεπε να ξεκουράζεσαι και να μη λες για τη χλωμή Δευτέρα. Γλύτωσες από την τσαγκαροδευτέρα και πήγες στη χλωμοδευτέρα; Τι είναι αυτά;

Λοιπόν, ξέρεις τι γίνεται; Μας πιάνει αυτή η ψυχολογική κατάσταση επειδή βρέχει όταν θα έπρεπε ο καιρός να στέκεται συνένοχος στην άνοιξη της διάθεσης μας. Κι αντί να συνενοχεί κάθεται και ρίχνει ασταμάτητα. Αλλά, καιρός είναι ό,τι θέλει κάνει!

Σπύρος Σεραφείμ said...

Μόνο έτσι διώχνεις το θάνατο: Με τον έρωτα...

industrialdaisies said...

@ ladybug: Και ακόμα πιο ωραίο να μας το επιτρέπουν. Κι ακόμα πιο ωραίο να είναι κι αυτοί που θέλουμε μαζί μας παιδιά,ε; Καλή εβδομάδα πασχαλίτσα, μια τεράστια αγκαλιά από εμένα!

@ φεγγαροαγκαλιασμένη: Τι διάολο, όλο το ανδρικό γένος είναι τσακωμένο με το φουντούκι; Χιχιχι, εμείς θα επιμείνουμε!

@ δήμος δημητρίου: Η ανθρώπινη ζεστασιά αντέχει στην κόντρα και με το παρελθόν και με το μέλλον. Και τα ζεσταίνει, αυτή είναι η μαγεία της...

@ tolitsa: Εύχομαι να πάψει αυτή η βροχή, θέλω να έρθει η άλλη, αυτή που με κάνει να χορεύω το «Singing in the rain» και να μυρίζω τη γη... Πάω για ύπνο κι ελπίζω αύριο να βρέχει έτσι. Κι αν δεν βρέχει, κάπως αλλιώς θα πρέπει να το δω για να μ' αρέσει...

@ krotkaya: Κάποτε, ο καλύτερός μου φίλος μού είχε πει ότι πρέπει να πάψω να φεύγω επειδή κάτι με κυνηγά και να αρχίσω να φεύγω γιατί κάτι με καλεί... Δεν τον κατάλαβα τότε, μόνιμα ένιωθα κυνηγημένη.

Και σήμερα είμαι εδώ κι αναρωτιέμαι πώς φεύγω, πώς φεύγουν οι άνθρωποι, αν φεύγω ποτέ ελεύθερη από αυτό που αφήνω πίσω και γιατί επιστρέφω... Μάλλον, όντως, δεν φεύγεις στ' αλήθεια όταν επιστρέφεις κάποτε ή αφήνεις μπαγκάζια να σε περιμένουν... Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μόνο λίγο περίεργο...

@ πυγμαλίων: Βιομηχανικό μπουμπούκι, νωτισμένο από βροχή,ε; Ευχαριστώ για τα λόγια σου.

Αν και από την καρδιά μου εγώ είχα φύγει για πολύ καιρό, μάλλον αυτά σας γράφω τώρα, το πώς την ψάχνω, πώς την χάνω και πώς την βρίσκω... Σταματά ποτέ το ταξίδι αυτό; Δεν νομίζω...

@ patsiouri: 24 ολόκληρων ανοίξεων... Δεν νιώθω ωραία όταν με περιμένουν, αγχώνομαι και νιώθω άσχημα που αργώ να φτάσω... Όσο για τα έπιπλα, τώρα λάμπουν (για λίγο θα κρατήσει) αλλά πριν ήταν σαν το σπίτι ενός φαντάσματος, τα σεντόνια έλειπαν από πάνω. Τα βιβλία είναι ακόμα στο πάτωμα, και εγκαταλείπω κάθε ελπίδα να μπουν σε τάξη... Άντε, από το καλό στα καλύτερο να πηγαίνεις και να τα λέμε! :)

@ elafini: (Αυτό το φουντούκι κάνει θραύση!) Η σοκολάτα μ' αρέσει πιο πολύ πικρή, περίεργο... Όσο για τα άλλα... Θα ήταν μια καλή δικαιολογία, αλλά όταν φτάνει να απειλείται η ζωή σου από τρομακτικά ακάρια που καραδοκούν, βιβλία που σου βάζουν τρικλοποδιές και τα άπλυτα στο μπάνιο στοίβα να φράζουν την είσοδο... Δεν είσαι καλλιτέχνης, καλείται απλώς «γαϊδούρι»! :ppppp

(έχω κάτι cd σκόρπια ακόμη και τα βιβλία στοίβες στο πάτωμα, καλά τα πάω,ε; Τη σκόνη πήρα λίγο και σκούπισα! Δεν είμαι για πολλά πολλά...)

@ 2σχ2: Ααααχ, καλέ μου, οι άνθρωποι του πνεύματος (οι αληθινοί) δεν ησυχάζουν ποτέ, το πνεύμα δεν αργεί... Εγώ από την άλλη και αργώ και κωλυσιεργώ και καθυστερώ...

Όσο για τον καιρό... Εμένα μ' αρέσει αυτή η ανατροπή. Όσο το γαμήσαμε εμείς το κλίμα άλλο τόσο θα μας γαμήσει κι αυτό. Καλοκαίρι ήθελες; Να μάθεις άλλη φορά να ανάβεις air condition μόνο τότε, όχι όλο το χρόνο! :pp

@ σπύρος σεραφείμ: Στο προηγούμενο κείμενο ο kyriaz μού είπε ότι τον παλεύει με αυτά που γράφει...

Δεν ξέρω, από αυτά γατζώνομαι κι εγώ αλλά φοβάμαι πως αν τα χάσω δεν έχω τίποτα... Όσο τα έχει κανείς ας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ε; :)

2Σx2 said...

Εδώ δε έχω λεφτά να πάρω ανεμιστήρα ρε συ ID, το air-condition με μάρανε! :)

Sigmataf said...
This comment has been removed by the author.
Sigmataf said...

tok-tok....

Sigmataf said...

Τι έγινε ρε???????


Φύγαν όλοι;

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Καλά, εντάξει, δεν φταις εσύ που δεν κοιμούνται οι αρκούδες, το καταλάβαμε! Λοιπόν, ασυναγώνιστη προσφορά. Βάζουμε μισά μισά να πάρουμε ανεμιστήρα; :p

@ sigmataf: Περιμένω το σύνθημα! :P

Sigmataf said...

τοκ-τοκ.

industrialdaisies said...

@ sigmataf: Λικεράκι δεν έχει αν δεν ακούσω σύνθημα!

Sigmataf said...

ρεεεεεεεεεεεεεεεε......τι κλανς?

industrialdaisies said...

@ sigmataf: lol lol lol, καλέ μου, πέρασε!! Ήδη με έκανες να γελάω και να νιώθω καλύτερα. Κάτσε, το λικέρ έρχεται... Ποια κουρτίνα θες να ανοίξουμε; Θάλασσα θέλω να βλέπει...

Sigmataf said...

η 3 έχει ZONG!

Sigmataf said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

τραπεζάκια έξω λοιπόν, με καλή παρέα στην φεγγαροφωτισμένη αυλή πίνοντας παγωμένη λεμονάδα.

Καλημέρα.

kyriaz said...

Και με τον έρωτα φυσικά...-τη λογοτεχνία των κορμιών...

kanataki said...

σας διαβεβαιώνω!
μόλις, μα μόλις έπαψε να είναι χλωμή η δευτέρα!

καλή μέρα από τη θεσσαλονίκη

Υγ σήμερα μας έχουν τρελάνει οι δεκαοχτούρες, τα σπουργίτια και ο απέναντι παπαγάλος( είναι νέος στη γειτονιά) και δεν λέει να το βουλώσει...
Και που να μην ζούσα μέσα στο γαμωτσιμέντο!

Φράνσις said...

είπε συγκλονισμένο το ξωτικό στη μαργαριτούλα: εμενα δε μου είπε ποτε κανείς "μη φεύγεις, μείνε" και συνέχεια εβλεπα πλατες να απομακρύνοντια, κι όταν οι πλατες αποφασιζαν να μου κρυφτουν ,ήταν για να ξεγελασουν τη δικη τους μοναξιά κι όχι τη δική μου, είπε το ξωτικο και έδωσε ένα σύννεφο στη μαργαριτουλα: "αυτό είναι για να το έχεις μαζι σου και να μη νιώθεις ποτε μόνη, θα είσαι η μαργαριτούλα των νεφών, μεχρι και βροχη για να ποτίζεσαι θα σου φέρει!"
σε φιλω. Είναι πολυ όμορφο ποστ. πολύ..

Fatale said...

Εμένα γιατί μου άρεσαν όλα...?

Το φουντούκι, η κανάτα με τον καφέ, η σκόνη, τα πεταμένα βιβλία...αχ βρε Μπρεχτ,το στριφτό τσιγάρο,η βροχή, οι ατελείωτες μπύρες ακόμα και αυτό το ψάξιμο μένω -φεύγω ....ζεις κοπέλα μου , είσαι ζωντανή ...!!
μεγάλη υπόθεση..!!!

Φράνσις said...

Μαλλον δεν επρεπε να ξαναδιαβασω το ποστ σου, το σημερινό. Γιατι αυτο που νιώθω τώρα διαβαζοντας το,είναι πολύ "βαρύ" για τις πλατες μου, είπε το ξωτικο κι έσβησε ξαφνικά.Σνιφ.

2Σx2 said...

Έγινε ID! Και επειδή θα τα βάλουμε μισά-μισά θα τον έχω εγώ το καλοκαίρι και εσύ το χειμώνα για να είναι δίκαιο! :ppp

tzotza said...

λοιπον φιλεναδα μου,νομιζω πως πρεπει να παμε για κανενα καφε εμεις οι δυο..δεν γινεται δουλεια ετσι!!!μονο μην ημαστε και οι δυο στην 'χλωμη δευτερα' mood,γιατι δεν μας βλεπω καλα!!!
με γλυκο-μελαγχολησες..ουφ.. :))
φιλια πολλα!!!
ps ωραια ειναι η σκονη βρε!!εγω την εχω κανει καλη μου φιλη!!!

zero said...

Πραγματι
ο Ερωτας νικαει τον θανατο.
Καταπληκτικο ποστ.

ζερο.

Anonymous said...

Τις χλωμές δευτέρες ακολουθούν ηλιόλουστες τρίτες. να χαμογελάς :)

Archimidis P. said...

Nick Cave για πρωί, don't know...Πάντως, το βράδυ με τις μπύρες...:)

The Torch said...

Πόσο έρωτα έχεις μέσα σου; απορώ κάθε φορά. Ευτυχώς κάθε φορά ανακαλύπτω οτι δεν στερεύεις.

Desposini Savio said...

έξοχο.


θα είναι μια πολύ καλή εβδομάδα! έτσι λέω

industrialdaisies said...

@ sigmataf: Εγώ νομίζω ότι είναι μούφα το σκηνικό και ό,τι και να διαλέξω σε Ζονκ θα πέσω! :)

@ σεξπυρ: Πες μου πού είσαι και ζεις αυτό το σκηνικό και έφτασα! :)

@ kyriaz: Τέχνη και έρωτας... Είναι μαζί αυτά ποιητή, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε, δίκιο έχεις...

@ tsaperdona: Λέω να ανέβω σύντομα... Έτσι, γιατί μια βόλτα σε αυτήν την πόλη, όσο και να προσπαθούν να της αλλάξουν την πίστη, πάντα θα με κάνει να βλέπω αλλιώς το τσιμέντο και άλλα πράγματα... Καλωσήρθες!

@ auburn kate: Εκτός ότι γράφεις πολύ όμορφα, εκτός ότι κάθε φορά που μου γράφεις νιώθω ότι σου έχω κάνει κακό με το κείμενό μου κι ότι σε έχω λυπήσει αφάνταστα, αυτό το ξωτικό είναι πάντα τόσο καλό μαζί μου... Τόσο που δεν ξέρω τι καλό έχω κάνει για να το αξίζω...

@ fatale: Μεγάλη υπόθεση, όντως... Μόνο που όταν σε ρουφάει αυτό είναι τόσο εύκολο να ασφυκτιάς στη δίνη του και να νιώθεις χαμένος και πνιγμένος... Μαγικό ίσως για κείμενα, τρομακτικό στην πραγματικότητα... Να' σαι καλά, η ματιά σου με βοηθάει να παίρνω ανάσες!

@ auburn kate (2): Μηηηηη, το ξωτικό είναι δυνατό, άσχετα από το αν δείχνει μικρούλι... Πάρε μια μαργαρίτα να του δώσεις να κουρνιάσει μέσα της! :)

@ 2σχ2: Χμμμμ, εγώ σκεφτόμουν να πάρεις εσύ το πόδι κι εγώ τον έλικα! Χειμώνα καλοκαίρι! :pppppppppppp

@ tzotza: Κερνάω καφέ, μεγάλη ποικιλία στο σπίτι (και από σοκολάτα επίσης)! Μπορεί από διάθεση να μην σκίζω αλλά με εσένα δίπλα δεν φοβάμαι, όλα καλά θα πάνε! Όσο για τη σκόνη... Γιατί νομίζεις ότι δεν καθάριζα; Είδα ότι έβρεχε και είπα να διασώσω λίγη στο σπίτι για να την αμολήσω μετά! :)))))

@ zero: Παλεύω να καταλάβω πώς κι αν τα καταφέρνει στιγμιαία ή διαχρονικά... Φιλολογίες θα μου πεις και θα έχεις δίκιο... Ευχαριστώ, τι άλλο να πω; :)

@ σεξπυρ (2): Άστα να παν στο διάολο ήταν... Δεν θα το μιζεριάσω. Τις καρμοιριασμένες Τρίτες ακολουθούν ηλιόλουστες Τετάρτες... :)

@ archimidis p.: Το βράδυ με τις μπύρες, χαίρω πολύ, όλα πάνε... Το πρωί είναι το θέμα, κι ο κύριος Cave κι εγώ έχουμε αναπτύξει μία ιδιαιτέρως στενή σχέση... :))

@ the torch: Τα λόγια σου είναι πάντα βάλσαμο... Στερεύω, συνέχεια, βλέπω κενές σελίδες και κενό μυαλό και νομίζω πως είναι για πάντα... Σε σχέση με το πώς δημιουργούσα μέχρι πριν 6-7 χρόνια νομίζω πως έχω ήδη στερέψει, με δεκανίκια προχωράω...

@ desposini savio: Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, ε; Είναι αν μη τι άλλο περίεργη αυτή η εβδομάδα... Κάτι είναι κι αυτό!

Кроткая said...

χμμμ... εγώ πάντως που έχω ταλέντο στο να την κάνω σε dt, έμαθα με πικρό τρόπο πως ένας τρόπος υπάρχει να φύγεις από αυτά που θες να ξεφορτωθείς: να μείνεις και να τα αντιμετωπίσεις...

φιλοσοφικά απαισιόδοξη διάθεση...

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Τα παλεύω καλή μου, όπως μπορώ, όμως είναι τόσα πολλά μερικές φορές κι εγώ τόσο ανίσχυρη μπροστά τους...

Ρεαλιστικά απαισιόδοξη διάθεση... :)

Anonymous said...

o thanatos den einai aparethta kati to kako, kati pou prokalei thlipsi. O thanatos einai ena xarmosyno gegonos kai ayth einai h alitheia. Einai h apadhsh sthn erothsh pou oloi theloun na kanoun alla theoroun oxi epikeri. Meta ton thanato ti??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????