Ο θάνατος με θυμώνει. Πάνω από όλα. Μετά μπορεί να το κάνω γαργάρα, να βρίσκω την δημιουργία σε αυτόν, να ηρεμώ ή να μην το κάνω γαργάρα ποτέ.
Είμαι νέα, αυτό μπορεί να δείχνει η αντιμετώπισή μου. Και χέστηκα. Τις φιλοσοφίες μου και το "ζεν" μου χεσμένα τα έχω, μπροστά στον θάνατο άλλων αδυνατώ να τα εφαρμόσω. Είμαι θυμωμένη τόσο που θέλω να βγω έξω και να τα σπάσω όλα, λαμπόγυαλο. Τα έχω κάνει μια φορά εξ αιτίας ενός θανάτου και δεν θέλω να το ξανακάνω.
Όσοι δεν έχετε δει το blog της Αμαλίας έστω και τώρα πηγαίνετε. Να αφήσετε ένα ιντερνετικό λουλούδι, μια ευχή ή τίποτα. Η αύρα σας να περάσει από εκεί και να μάθετε.
Μια σύντομη απουσία από την πλευρά μου μέχρι να ισορροπήσω. Δεν είμαι εξοργισμένη ούτε θυμωμένη με τον τρόπο που είμαι όταν σας γράφω με νεύρα. Είναι αλλιώς αυτό, πρέπει να μείνω λίγο μόνη.
Να προσέχετε και να περάσετε ένα ξεκούραστο τριήμερο, αν δεν τα πούμε νωρίτερα.
About Me
- industrialdaisies
- Ο δρόμος της Υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της Σοφίας... (William Blake)
Eraserhead
Ποτίζομαι από
Τα άνθη του καλού
- A - Από εδώ ξεκινάμε.
- Aiθριος ο καιρός μου...
- Auburn Kate
- Auto Focus
- BeBe
- Days of Wine and Roses
- Dirty Jazz
- Elafini
- Fatale
- Fragile
- Fuzzy Burlesque
- H δροσιά της Baby Lemonade
- Herinna
- krotkaya
- Lazinio
- Learn - undo - relearn!
- Maria Dedoussi
- message of the day
- Middle of nowhere
- Million dollar hotel
- Narita
- Nerina
- niemandsrose
- Not just... anyone
- Ohdaesu
- r2-d2
- Retro
- Sally's world
- Sex, πυρ και ...σε όποιον αρέσει λέμε
- Siddharta
- Sigmataf
- the Pan within
- the Torch
- tzotza
- ykmt
- Zaphod
- Zero
- Άνεμος
- Άρης Δαβαράκης
- Ίνδικτος
- Αγκαλιές στη φεγγαράδα
- Αφοί Μαρξ και Σία...
- Γιαγιάκα
- Γλυκοπατατονατασσάκι
- Γυφτάκι
- Δημοσθένης Συριόπουλος
- Εκ Τρίκκης...
- εξ ψιλικατζού
- Η Δεσποσύνη της
- Ημίαιμος που έγινε Πίτυλος
- Κλωστές δεμένες σε ανέμη τυλιγμένες...
- λάθε βιώσας
- Λεία Βιτάλη
- Μάνος Αντώναρος
- Μάρω Κ.
- Μικρός Πρίγκιπας
- Μπαμπάκης τρομερός!
- Μωσαϊκό
- Να πάτε αμέσως στης Λυδίας
- Νεφέλικας
- Ο Dodos
- Ο αρλεκίνος
- Ο δείμος του πολίτη
- Ο εραστής της ποίησης
- Ο θεραπευτής σας
- Ο Σοφοκλής στο blogspot
- Ο Σοφοκλής στο w.p.
- Πασχαλίτσα
- Πατσιουρι
- Πυγμαλίων
- Ροϊδη Εμμονή
- Σπύρος Σεραφείμ
- Τα πρόσωπα της Ρίτσας
- Το φάντασμα που χορεύει
- Χαζομαμά
- Όνειρα και πραγματικότητα
- Όχι και τόσο ανιαρές εξομολογήσεις...
Blog Archive
-
►
2009
(5)
- ► 10/04 - 10/11 (1)
- ► 05/17 - 05/24 (1)
- ► 05/03 - 05/10 (1)
- ► 01/18 - 01/25 (1)
- ► 01/11 - 01/18 (1)
-
►
2008
(22)
- ► 12/14 - 12/21 (1)
- ► 12/07 - 12/14 (1)
- ► 07/13 - 07/20 (1)
- ► 07/06 - 07/13 (1)
- ► 06/08 - 06/15 (1)
- ► 06/01 - 06/08 (1)
- ► 05/18 - 05/25 (1)
- ► 05/11 - 05/18 (1)
- ► 04/06 - 04/13 (2)
- ► 03/30 - 04/06 (1)
- ► 03/16 - 03/23 (1)
- ► 03/02 - 03/09 (1)
- ► 02/24 - 03/02 (3)
- ► 02/10 - 02/17 (1)
- ► 02/03 - 02/10 (1)
- ► 01/27 - 02/03 (1)
- ► 01/20 - 01/27 (2)
- ► 01/13 - 01/20 (1)
-
▼
2007
(104)
- ► 12/30 - 01/06 (1)
- ► 12/16 - 12/23 (1)
- ► 12/09 - 12/16 (1)
- ► 12/02 - 12/09 (1)
- ► 11/25 - 12/02 (1)
- ► 11/18 - 11/25 (2)
- ► 11/11 - 11/18 (1)
- ► 11/04 - 11/11 (1)
- ► 10/21 - 10/28 (2)
- ► 10/14 - 10/21 (1)
- ► 10/07 - 10/14 (1)
- ► 09/30 - 10/07 (2)
- ► 09/23 - 09/30 (2)
- ► 09/16 - 09/23 (2)
- ► 09/09 - 09/16 (2)
- ► 09/02 - 09/09 (3)
- ► 08/26 - 09/02 (4)
- ► 08/19 - 08/26 (2)
- ► 08/12 - 08/19 (1)
- ► 07/22 - 07/29 (3)
- ► 07/15 - 07/22 (2)
- ► 07/08 - 07/15 (1)
- ► 07/01 - 07/08 (2)
- ► 06/24 - 07/01 (3)
- ► 06/17 - 06/24 (2)
- ► 06/10 - 06/17 (3)
- ► 06/03 - 06/10 (3)
- ► 05/27 - 06/03 (4)
- ▼ 05/20 - 05/27 (4)
- ► 05/13 - 05/20 (3)
- ► 05/06 - 05/13 (4)
- ► 04/29 - 05/06 (5)
- ► 04/22 - 04/29 (3)
- ► 04/15 - 04/22 (5)
- ► 04/08 - 04/15 (2)
- ► 04/01 - 04/08 (1)
- ► 03/25 - 04/01 (5)
- ► 03/18 - 03/25 (5)
- ► 03/11 - 03/18 (5)
- ► 03/04 - 03/11 (3)
- ► 02/18 - 02/25 (1)
- ► 02/04 - 02/11 (1)
- ► 01/28 - 02/04 (3)
It's up to you...
11 comments:
Παρε τον χρονο σου....
Φιλια!
Ο θυμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Να προσέχεις.
δεν αντεχα να το κανω..περασα τελικα απο το μπλογκ της κι εγραψα..
Καλό ταξίδι να έχει...
η δύναμη της ψυχής της για να μας οδηγεί..τελικά ότι έκανε το έκανε για μας..τουλάχιστον δεν υποφέρει πια..
Sorry για το copy-paste σχόλιο. Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να οργανωθούμε όμως, και να προσπαθήσουμε επιτέλους να αλλάξουμε κάτι σ' αυτή την κωλοχώρα.
"Έχω την αίσθηση ότι μέχρι τώρα το blogging ήταν ένα παιχνίδι για τους πιο πολλούς από εμάς. Λίγες λογοτεχνικές ανησυχίες, λίγος χαβαλές, λίγες πολιτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις επιπέδου καφενείου ή άντε μια μικρή διέξοδος για τυχόν προσωπικά βάσανα κι ένας τρόπος ανεύρεσης νέων φίλων. Σίγουρα όχι ζήτημα ζωής ή θανάτου πάντως.
Η Αμαλία απέδειξε ότι το blogging μπορεί να είναι πολύ περισσότερα πράγματα. Μπορεί να είναι κραυγή, παρέμβαση, συλλογικότητα, συμπαράσταση, γροθιά, ελπίδα. Μπορεί να είναι ο φρέσκος άνεμος αλλαγής σε μια παράγκα που βρωμάει κλεισούρα. Ας μην την ξεχάσουμε τόσο εύκολα αυτή την κοπέλα που ήξερε να παλεύει ακόμη και χωρίς καθόλου πιθανότητες να νικήσει. Ας μην αρκεστούμε σε λίγα δάκρυα κι ένα τρυφερό μήνυμα για καλό ταξίδι. Η Αμαλία γλύτωσε. Εμείς όμως;
Η 1η Ιουνίου θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας. Είτε για ένα λουλούδι, είτε για μια καταγγελία για τον άδικο θάνατο της. Spread the word..."
Πιστεύω ότι ο θάνατος δεν θα πρέπει να μας θυμώνει. Στο λέω αυτό διότι πέρασα ένα πολύ μεγάλο μέρος της μέχρι τώρα ζωής μου θυμωμένη από έναν θάνατο και τελικά όλος αυτός ο θυμός ούτε με οδήγησε πουθενά ούτε καλό -φυσικά- μου έκανε, μόνο χρόνο έχασα και ποιός ξέρει και τί άλλο...
Μην ξεχνάς ένα πράγμα, άλλωστε. Όλοι εμείς δεν στενοχωριόμαστε και δεν πονάμε και δεν θυμώνουμε για την ίδια την Αμαλία, αφού στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δεν την ξέραμε καν. Στενοχωριόμαστε και πονάμε και θυμώνουμε και αντιδρούμε γι αυτό που η Αμαλία συμβόλιζε. Για όλες τις Αμαλίες του κόσμου. Όπως, όταν βλέπεις ένα πεινασμένο παιδάκι σε μια φωτογραφία δεν λυπάσαι μόνο το συγκεκριμένο παιδάκι, αλλά όλα τα παιδάκια που πεινάνε στον κόσμο.
Αυτό λοιπόν που συμβόλιζε η Αμαλία δεν έπαψε να υπάρχει. Ίσα ίσα που με τον θάνατό της -όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως- ο συμβολισμός έγινε πιο δυνατός. Αν η Αμαλία γινόταν καλά, πιθανότατα το ολο θέμα να ξεχνιόταν σύντομα.
Έτσι γίνεται πάντα, Δυστυχώς όλοι οι αγώνες χρειάζονται τους ήρωές τους και οι ήρωες συνήθως θυματοποιούνται.
Τέλος πάντων, δεν πιστεύω ότι η φωνή του κόσμου έχει ακόμα τόση δύναμη ώστε να αλλάξει τα πράγματα. Πόσοι έγραψαν στο μπλογκ της Αμαλίας; 600; 700; 1000; Δεν νομίζω ότι κάποιος από τους καρεκλοκένταυρους του ΙΚΑ συγκινήθηκε, άσε που νομίζω ότι όλοι αυτοί δεν ξέρουν καν να μπαίνουν στο Ίντερνετ, εκτός ίσως για να βρουν καμία τσόντα. Νωρίς είναι ακόμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έλθει η ώρα. Ο γιός μου, ο φάτσας που έχεις δει στις φωτογραφίες, ο οποίος δεν έχει κλεισει ακόμα τα 2 παρακαλώ, κάθεται στα γόνατά μου όταν είμαι στο κομπιούτερ και πατάει τα πλήκτρα. Στην αρχή νόμιζα ότι τα πάταγε έτσι τυχαία για να με μιμηθεί. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ταυτόχρονα κοιτούσε την οθόνη για να δει τι συμβαίνει όταν τα πατάει.
Καταλαβαίνεις τώρα τι σου λέω; Το παιδί είναι 21 μηνών και κεντράρει από τωρα. Αυτή η γενιά είναι η ελπίδα μας. Ούτε καν η δική σου και καλά, για τη δική μου δεν το συζητάω καν.
Μη στενοχωριέσαι λοιπόν. Κοίτα το αύριο, διότι αυτό έχει σημασία. Το πώς θα αλλάξουν τα πράγματα. Και, τα πράγματα αλλάζουν γενικώς πάντα προς το καλύτερο, ακόμα κι αν -ως γκρινιάρηδες άνθρωποι- δεν το βλέπουμε ή δεν το παραδεχόμαστε.
Αλλιώς οι θυσίες δεν θα είχαν νόημα και αυτό θα ήταν πράγματι στενάχωρο...
Όποιος λέει πως έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου,μάλλον δεν έχει καταφέρει να τον σκεφτεί σε όλη του τη...μηδαμινότητα.
Προσωπικά έχω πόλεμο μαζί του.Ξέρω πως θα νικηθώ,μα δεν του παραδίδομαι άνευ όρων.
Η τέχνη είναι ένας τρόπος να του ρίχνουμε τα-άσφαιρα-πυρά μας...
ο θάνατος είναι αδυσώπητος και αυτό που μας θυμώνει είναι πως είμαστε εντελώς αδύναμοι μπροστά του. Είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο απέναντι είμαστε απόλυτα αδύναμοι.
όμως εμένα εκείνο που με θυμώνει είναι πως σε ένα μήνα δεν θυμάται κανείς από μας απολύτως τίποτα. γιατί έτσι γίνεται πάντα.
αυτό με θυμώνει εμένα. όλοι στεναχωρηθήκαμε, θυμώσαμε, δείξαμε αλληλεγγύη, είχαμε έναν καλό λόγο αν πούμε, ένα σχόλιο να αφήσουμε. και μετά γυρνάμε στις ζωούλες μας και ξεχνάμε και σε ένα μήνα θα κανονίσουμε τις διακοπές μας και όλα οκ.
αυτό με θυμώνει εμένα. Γι'αυτό και δεν άφησα σχόλιο ούτε εκεί, ούτε πουθενά. γιατί κι εγώ σε ένα μήνα δεν θα θυμάμαι τίποτα και θα κανονίζω διακοπές.
Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Όσο κι αν θυμώνουμε.
Ίσως είναι νόμος της φύσης, δεν ξέρω.
Πρέπει να ξεχάσουμε. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
Έτσι γίνεται πάντα.
@ tolitsa
@ pan
@ φεγγαροαγκαλιασμένη
@ klearchos
@ elafini
@ helix nebulae
@ maria dedoussi
@ kyriaz
@ krotkaya
@ ladybug
Σας ευχαριστώ πολύ που περάσατε κι αφήσατε τις κουβέντες σας. Η Αμαλία έφυγε, όμως, όντως, όπως είπες Μαρία ο συμβολισμός της ζωής της πρέπει να μας μάθει πράγματα και να μας κάνει να καταλάβουμε πολλά που μας διαφεύγουν.
Δεν ξέρω τι θα γίνει από δώ και πέρα σε σχέση με το θέμα, φοβάμαι πως θα ξεχαστεί και θα μείνει στις "συμβολικές" κινήσεις μνήμης -οι οποίες δεν είναι κατακριτέες, αλλά δεν είναι κι αρκετές... Εδώ θα είμαστε, όταν κάτι σε έχει ταρακουνήσει μπορεί ήδη να έχει καταφέρει κάτι σημαντικό... Καλή εβδομάδα σας εύχομαι!
Post a Comment