Monday 4 June 2007

Στον πάτο του πηγαδιού πέταξα το παιδί



Τις τελευταίες ημέρες αποζητώ με μεγάλη αγωνία στιγμές. Ψάχνω να θυμηθώ στιγμές που σήμαναν για εμένα στροφή, παράκαμψη, αλλαγή. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάποτε ένιωθα πως ανήκω κάπου, κάτι που αδυνατώ να θυμηθώ από πότε έχει να μου συμβεί. Δεν νιώθω να ανήκω σε μια περίεργη ελίτ ούτε μόνη μου ακριβώς. Πάντα, όμως, φρόντιζαν οι γύρω μου να μου υπενθυμίζουν τη διαφορετικότητά μου με το να μην με κάνουν να αισθάνομαι ότι ανήκω. Ή μήπως φρόντιζα εγώ να μην νιώθω ότι ανήκω; Δεν είμαι τέρας στην εμφάνιση, ούτε έχω διανοητική υστέρηση. Δεν είμαι διάνοια ούτε μοντέλο. Κάτι αντιδρά μέσα μου, κάτι ανθίσταται στην απορρόφηση από το συλλογικό. Αλλά, πάλι, ούτε ατομίστρια είμαι... Χαμένη σε όλα αυτά το Σαββατοκύριακο που πέρασε σκόνταψα πάνω σε στιγμές που είχα θάψει, συνειδητά ή όχι. Θυμήθηκα ένα περιστατικό που έχει να κάνει με τον αδελφό μου.

Καλοκαίρι, λοιπόν, και την βγάζουμε με την γιαγιά στο χωριό. Ο παράδεισός μας ήταν αυτοί οι δύο μήνες στη γιαγιά. Μαθαίναμε την αξία του παιχνιδιού στην αυλή, να αγαπάμε τα δέντρα και τα λουλούδια, να σεβόμαστε κάθε μορφή ζωής... Νιώθαμε ελεύθεροι, βιώναμε την ανεμελιά με όρους που τον υπόλοιπο χρόνο δεν μας επιτρεπόταν. Απόγευμα καλοκαιρινό, και στο μπαλκόνι του σπιτιού έχει στηθεί το απογευματινό τραπέζι με καφέδες, παρουσία μεγάλων και μικρών. Η αυλή αντιλαλεί από τις παιδικές φωνές, το μπαλκόνι από συζητήσεις και γέλια μεγάλων. Κάποια στιγμή, άγνωστο πώς, η αυλή αδειάζει και μένει μόνος ο αδερφός μου. Τριών ετών, φύσει περίεργος απέναντι στα πράγματα, διαολεμένα αθόρυβος και ήσυχος με ό,τι καταπιανόταν καταφέρνει να σκαρφαλώσει στο πηγάδι. Το πηγάδι που τότε ακόμα ήταν χρηστικής αξίας για το σπίτι, ακάλυπτο λόγω καθημερινής χρήσης για το πότισμα των φυτών της αυλής. Είχε κάτσει εκεί ο μπαγάσας, όρθιος, και κοίταζε τον πάτο του πηγαδιού.

Ένας θείος έτυχε να βγαίνει εκείνη την ώρα και με κίνηση αιλουροειδούς έριξε έναν σάλτο και τον γράπωσε. Τη στιγμή που ο πιτσιρικάς άπλωνε το πόδι του, έδειχνε με το χέρι του τον προορισμό που είχε επιλέξει. Οι σκηνές υστερίας που ακολούθησαν από τους γονείς μου και τους λοιπούς παρευρισκόμενους δεν έχει καμία σημασία να εξιστορηθούν εδώ. Με θυμάμαι, ώρες μετά, όταν όλοι φαινομενικά είχαν συνέλθει και επανέλθει στις καθημερινές συζητήσεις, να κάθομαι δίπλα στο πηγάδι κλαίγοντας. Είχα αποφασίσει να μην κουνήσω από εκεί, να στέκω φρουρός μην πάει και πέσει κάποιος μέσα. Η γιαγιά με μάζεψε το βράδυ, λέγοντάς μου πως το πηγάδι την επόμενη κιόλας μέρα θα σφραγιζόταν.

Θυμάμαι να αλλάζω μετά από αυτό. Έξι ετών ήμουν και νομίζω πως σε αυτό το πηγάδι αυτοκτόνησε εκείνη την ημέρα η παιδική μου αθωότητα. Είδα τη ζωή με άλλους όρους, είναι σαν να κατάλαβα πως αυτός ο καθρέφτης γίνεται θρύψαλα με μια γροθιά και μετά δεν είναι το είδωλό μας εκεί, είναι σπασμένο σε κομμάτια που δεν μας περιλαμβάνουν ολόκληρους. Είναι βλακώδης άποψη, από την δική μου πλευρά, αυτή που υποστηρίζει ότι η παιδική αθωότητα χάνεται με την πρώτη φορά που κάποιος κάνει έρωτα. Ενδέχεται να την έχει χάσει καιρό πριν ή να την χάσει πολύ μετά από αυτό το σημείο. Σε τι συνίσταται η αθωότητα αυτή;

Στην απλότητα με την οποία αντιμετωπίζει ένα παιδί τη ζωή; Ή μήπως με το παιδικό των φόβων του οι οποίοι δεν έχουν «ενηλικιωθεί» ακόμα; Ή μήπως σε μια γενικώς οριζόμενη αγνότητα ψυχής; Έχω γνωρίσει ανθρώπους, μεσήλικες ή και ηλικιωμένους, των οποίων η ψυχή είναι τόσο αγνή, ανέγγιχτη θαρρείς από την κακία του κόσμου αυτού. Άρα, τι είναι αυτή η περιβόητη «παιδική αθωότητα»; Νιώθω, μέσα μου, πως εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι της το έχασα. Οι φόβοι μου άλλαξαν, ενηλικιώθηκαν. Δεν φοβήθηκα ποτέ μάγισσες ή φαντάσματα και αδυνατώ να θυμηθώ τι φοβόμουν πριν από αυτό το σημείο. Σίγουρα μετά από αυτό, όμως, με θυμάμαι να φοβάμαι για την ζωή των αδελφών μου και αυτών που αγαπώ. Ενήλικος φόβος σε μυαλό παιδιού...

Δεν ξέρω γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Ίσως γιατί από όλα όσα σκεφτόμουν να σας γράψω αυτό είναι το πιο δυνατό, αυτό που έχει καρφωθεί στο κεφάλι μου δυο μέρες τώρα και δεν λέει να με αφήσει. Πότε σταμάτησα να είμαι παιδί, σταμάτησα ποτέ; Γιατί πάντα ήμουν «εκτός», πώς γίνεται ένα παιδί έξι, επτά ετών να μην ανήκει όχι λόγω μιας εξόφθαλμης διαφορετικότητας αλλά για κάποιον λόγο που ακόμα δεν μου αποκαλύπτεται, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια;

Για ενημερωτικούς και μόνο λόγους να σας πω πως ο αδελφός μου φρόντισε κι άλλες φορές να με ταρακουνήσει, εμένα και την λοιπή οικογένεια. Λίγους μήνες αργότερα κατάφερε να κατεβάσει μερικά σφηνάκια Soflan και να μας προσφέρει λίγες μέρες παραθερισμού στο «Παίδων», ενώ ένα από τα αγαπημένα του χόμπι ήταν να αποσπάται από το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά και να τρομάζει διερχόμενα αυτοκίνητα... Σήμερα είναι γερός και συνεχίζει να με τρομάζει, με άλλους τρόπους...

Σε ανταπόδοση των ψυχολογικών διαταραχών και εφιαλτών που μου προξένησε φρόντισα να εντάξω στα παιχνίδια μας το θέατρο. Όταν ήμασταν μόνοι στο σπίτι (κάτι που συνέβαινε πολλάκις από όταν εγώ ήμουν οχτώ κι εκείνος πέντε) έκανα πως σωριαζόμουν και πέθαινα και τον παρατηρούσα να σκύβει από πάνω μου και να ουρλιάζει, τον άφηνα να κλαίει μην ξέροντας τι να κάνει μέχρι που τραβιόταν σε μια γωνία και κούρνιαζε στα γόνατά του. Πεταγόμουν τρομάζοντάς τον κι εκείνος ανταπέδιδε με μπουνιές... Σκέφτομαι πόσο, άραγε, να θεωρείται φυσιολογικό για ένα παιδί επτά κι οχτώ ετών να εντάσσει στα παιχνίδια του τον θάνατο, έχοντας στο βάθος του μυαλού του να εκπαιδεύσει το μικρό του αδερφάκι να τα βγάλει πέρα σε μια τέτοια περίπτωση. Διότι, δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι για εμένα. Ήθελα να τον μάθω πως αν είμαστε μόνοι μας κι εγώ πάθω κάτι θα πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς μας, να προσέξει τον μικρότερο αδερφό μας (που τότε ήταν ενός έτους) και αν καταφέρει να ειδοποιήσει δια τηλεφώνου κάποιον... Νιώθω, ξέρω μέσα μου, πως παιδί δεν υπήρξα για πολύ καιρό. Ίσως αυτό με έκανε να μην μπορώ να ανήκω τότε. Για τώρα δεν ξέρω...

30 comments:

Anonymous said...

Τι να σου γραψω αραγε για χαμενες παιδικες αθωοτητες; "Σηκωνει" το blog σου αραγε αληθειες επωδυνες και αιχμηρες; Αν ναι απλα πες το μου και θα ειναι το επομενο σχολιο μου πιο αποκαλυπτικο! Παντως με σιγκινησε το post σου το αποψινο!

industrialdaisies said...

Σηκώνει τα πάντα και όλους. Ελάχιστα με κάνουν να ξεπερνώ όρια, αλλά μάλλον δεν κινδυνεύει κανείς εδωμέσα από αυτά... Καλωσήρθες!

industrialdaisies said...

Αν το θέλεις μπορείς να πεις ό,τι θες. Αν νιώθεις την ανάγκη παρέα κάνουμε εδώ και απόψεις ανταλάσσουμε, τον κόσμο αυτό δεν μπορώ να τον αλλάξω...

Anonymous said...

Λοιπον δεκα χρονων, καμποσα χρονια πισω δηλαδη, θυμαμαι να γυρναω απο το σχολειο μια Παρασκευη μεσημερι και να ειναι ο μπαμπας αρρωστος στο κρεβατι και η μαμα ανησυχη! Ετσι λοιπον με εστειλαν σε μια θεια να κοιμηθω. Εκει λοιπον περασα μια υπεροχη μερα και θυμαμαι να εκανα ενα απο τους πιο γαληνιους υπνους. Λοιπον την αλλη μερα με περιμεναν να ξυμνησω να μου πουν πως ο μπαμπας ειχε πεθανει. Και χρονια αργοτερα να μαθω (να συνειδητοποιησω ακριβεστερα) πως ειχε αποφασισει να "φυγει" οικοιοθελως απ'τη ζωη μ'ενα φαρμακι!
Χρονια λοιπον αργοτερα ακομη κουβαλαω τυψεις γι'αυτο μου τον γαληνια υπνο!
Μη με ρωτησεις πως και γιατι το ποστ σου με εκανε να σου γραψω αυτα! Αν θες μπορεις καλλιστα να τα διαβασεις και να τα απομακρυνεις απο το blog κρατωντας μονο για σενα!

industrialdaisies said...

Αφού θες να το μοιραστείς εδώ νομίζω το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να το αφήσω, να το μοιραστείς με όσους περνάνε από εδώ...

Από την δική μου την πλευρά... Δεν ξέρω τι να σου πω. Ο καθένας κουβαλάει σαν φορτίο πολλά πράγματα, μνήμες, τύψεις, απωθημένα και άλλα. Το ξέρεις νομίζω κι εσύ πως τύψεις δεν πρέπει να έχεις, έτσι δεν είναι; Η ψυχή σου και το μυαλό σου την μετέτρεψαν σε τύψεις, αυτή σου την άγνοια, εκείνη τη στιγμή, για την οποία δεν ευθυνόσουν όμως. Λυπάμαι πολύ για ό,τι συνέβη. Ελπίζω κάποια στιγμή να ελαφρώσεις τον εαυτό σου από αυτό το βάρος, είναι άδικο που το κουβαλάς...

Fatale said...

πάλι με συγκίνησες ....το καταφέρνεις και χαίρομαι γι' αυτό!!

Ο φόβος μέχρι την ηλικία των επτά χρόνων δεν υπάρχει στα παιδιά,τα παιδιά λειτουργούν με το ένστικτο που είναι αλάνθαστο και άφοβο.
Οι μεγάλοι είναι αυτοί που μεταδίδουν τον φόβο στα παιδιά. Ο φόβος είναι κάτι που το έχει φτιάξει ο νους ,μια σκέψη δηλαδή, κάτι που αν δεν υπήρχε ίσως όλοι να ήταν καλύτερα. Να μην φοβόμαστε λοιπόν. Όσο για τα καμώματα που έκανες στον αδερφούλη σου είναι προιόν αγάπης και ζήλιας μαζί.
Άντε καλό βράδυ μικρή μου!!

Siddhartha said...

Τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα τα πράματα για τον εαυτό σου, σιγουρέψου όμως πρώτα ότι το παιδί δεν υπάρχει μέσα σου. Μπορεί και αυτό να έχει κουρνιάσει σε μια γωνιά, όπως ο αδερφός σου.

Και χαμογέλα λίγο. Λίγο μόνο.

Σπύρος Σεραφείμ said...

τη γλιτώνουμε από το πηγάδι, αλλά υπάρχει και το "μαγγανοπήγαδο" της ζωής...

elafini said...

προσπαθώ να σε αφουγκραστώ..και νιώθω πως το παιδί που κρύβεται μέσα σου θέλει να βγεί έξω..και χτυπάει δυνατά..δεν θα σου πω άστο..θα βρεί τον τρόπο κάποια στιγμή..

elafini said...

διαβάζω τον siddhartha τώρα...πλήρης αντίθεση..αυτό είναι το ενδιαφέρον όμως..καλό βράδυ σε όλους

2Σx2 said...

Ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως να συμβαίνει κάτι στη ζωή του καθενός που τον φορτώνει από τη μια στιγμή στην άλλη με το βάρος του ενήλικα ή καλύτερα του πρόωρα μεγαλωμένου. Πολλά κρύβονται στα μύχια της ψυχής του καθενός και θα εξηγούσαν ακομα περισσότερα για τις επιλογές του. Το σίγουρο είναι ότι η παιδική αθωότητα δε χάνεται με την πρώτη φόρα, δε γίνεσαι γυναίκα απο παιδί κάνοντας σεξ ουτε αντρας. Μια στιγμή αρκει, ικανη να κάνει το κλικ. Τα ίδια μάτια που έβλεπαν τον κόσμο παιδικά, τα ίδια να βλέπουν διαφορετικά. Πότε; Όποτε!

Πάντως εμεις τα αγοράκια είμαστε λίγο βαρεμένα από μικρά. Εγώ έχωνα συρματάκια στις πρίζες καθώς φανταζόμουν πως είναι αντλίες βενζίνης για τα αυτοκινητάκια μου. Μια μέρα το παραέχωσα και το ρεύμα αντίδρασε, ευτυχώς το ρελέ έκανε τη δουλειά του και δεν έγινα ψητός!

Επίσης, προσποιόμουν τον πεθαμένο στις ανηψιές μου προσδοκώντας την ίδια αντίδραση με αυτή του μικρότερου αδερφού σου. Δε θα έλεγα ότι το έκανα για να τους δείξω ότι πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν το θάνατο, τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί άνθρωποι κάποιες φορές. Τους αρέσει να κερδίζουν την προσοχή και το να κάνεις κάποιον άλλο να κλαίει μοιάζει ικανοποιητικό στα μάτια τους, είναι νίκη.

Unknown said...

Πήγαινε όποτε μπορέσεις και ξεσφράγισε αυτό το πηγάδι...πέτα μέσα ένα σαν αυτά τα πέταλα λουλουδιών και κάνε μια ευχή...ξεγέλασε και ξόρκισε τον φόβο. Θα ανοίκεις τότε...

Unknown said...

./.ανήκεις./.

BeBe said...

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να συμβιβαστώ ή να συμβιβάσω τα αδέρφια μου με τον θάνατο ή με ένα ατύχημα. Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως συνεχώς έχω ένα ανεξάντλητο άγχος και μια έννοια για αυτά. Που είναι,αν είναι καλά, αν χτύπησαν.Μεγάλωσα γρήγορα κι εγώ. Λόγω συνθηκών, λόγω του ότι είμαι μεγαλύτερη από αυτά. Πάντως μεγάλωσα.
Α ρε μαργαριτούλα. Μίλησες μέσα μου.
Καλημέρες

kanataki said...

Καταρχήν ο αδερφός σου μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρων τύπος

Δεύτερον νομίζω πως η ΄παιδικότητα είναι σαν την σεξουαλικότητα. Δεν χάνεται.έχει άποψη και μας ακολουθεί( ό,τι να ναι..)


Επίσης είναι κάτι που ή το χεις ή δεν το χεις.Για πάντα

Εκτός αν σου συνέβησαν πράγματα που- πίστεψε με- μόνο μέσα σε πηγάδια τα ζεις, ως πρωταγωνιστής ...


Μήπως κάτι άλλο σε προβληματίζει???

προτείνω ως μόνιμη λύση, την αλλαγή χτενίσματος ή την αγορά σεξυ φορέματος.

Αν επιμείνει, τα ξαναλέμε

σε φιλώ!

kanataki said...

και μόλις είδα τα υπόλοιπα comments και γω η ανεπίπεδη πήγα να το διασκεδάσω το θέμα!

τα φοβάμαι όλα αυτά και ο τρόπος μου είναι να τα διακωμωδώ



υγ σας προλαβαίνω για να μην μου τα χώσετε...
υγ...ωχχχχχχ

s_k said...

το "εκτος" μοιραζεται καμια φορα.με αλλους.

sorry_girl said...

Ναι ο θάνατος είναι ένα παιχνίδι σε αυτήν την ηλικία,τουλάχιστον όπως θυμάμαι.Και μετά έρχεται η εφηβεία κι ο έρωτας και ξανά θάνατος.
Καλώς σε βρήκα!

Кроткая said...

φυσικά και δεν χάνουμε την παιδική μας αθωότητα όταν κανουμε έρωτα. συνήθως την χάνουμε πολύ νωρίτερα.

αλλά μερικοί καταφέρνουν να μένουν παιδιά ακόμα και πολλά χρόνια αφού την χάσουν.

εγώ πχ, την έχασα κάπως βίαια (ένα κομμάτι της τουλάχιστον) και έκτοτε παλιμπαιδίζω συχνά, προσπαθώντας να παρατείνω όλο εκείνο το χαμένο χρόνο...

από την άλλη την αίσθηση του να μην ανήκεις την ξέρω -αλλά πρόλαβα να μάθω και την αίσθηση του να ανήκεις... δεν ξέρω ποια προτιμώ, αληθεια...

στην περίπτωσή σας βέβαια, ήταν και αναγκαιότητα επιβίωσης αυτό που συνέβη. ένιωθες υπεύθυνη για δύο μικρότερα παιδιά, σε μια ηλικία που κανονικά δεν θα έπρεπε να είσαι υπεύθυνη ούτε για τον εαυτό σου...

patsiouri said...

Mετά την ανάγνωση του σχολίου 2 δέν έχω να πώ τίποτα...θα επανέλθω, σίγουρα όμως κι εγώ ενηλικιώθηκα πάρα πάρα πολύ μικρή, από παρόμοιο περιστατικό...γι αυτό και ποτέ μου δέν άντεξα τους κλαψομούνηδες ανθρώπους...(ξέρετε, φοβάμαι τα νοσοκομεία, τους κλέφτες, το σκοτάδι, τους ταξιτζήδες..), ΠΟΤΕ.

anyone said...

...δεν ξέρω τι να προσθέσω σε όλα αυτά....για μένα σημασία έχει τα γραπτά του ενός να αγγίζουν τον άλλον...και εσύ πάντα το κάνεις...

Λεία Βιτάλη συγγραφέας said...

Ένα καταπληκτικό εξομολογητικό κείμενο. Αναρωτιέμαι αν πειράζει τόσο πολύ που δεν ανήκεις. Αυτοί που δεν ανήκουν είναι ξεχωριστοί. Πορεύονται μόνοι τους ή οι άλλοι τους ακολουθούν. Πάντως δεν είναι ποτέ ουραγοί. Ή τουλάχιστον δεν τους αξίζει. Και δεν είναι ποτέ με τη θέλησή τους. Όσο για το θάνατο, νομίζω ότι απασχολεί πολύ τα μικρά παιδιά, περισσότερο απ' ό.τι πιστεύουν οι μεγάλοι. Και αρκετές φορές φτάνουν στην ακραία θέση να τον χρησιμοποιούν για να τραβήξουν την προσοχή. Είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού θα μπορούσε να πει κανείς. Μείνε παιδί. Αλλά χωρίς φόβο.

R2-D2 said...

Έκανες πολύ καλά που μας τα έγραψες όλα αυτά. Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενό σου, θυμήθηκα δικά μου παιδικά καλοκαίρια κτλ. Κι αυτό το "Κάτι αντιδρά μέσα μου, κάτι ανθίσταται στην απορρόφηση από το συλλογικό", πόσο με εκφράζει να 'ξερες...

industrialdaisies said...

@ fatale: Συμφωνώ για όσα λες για τον φόβο. Εξάλλου πολλές φορές λειτουργεί από τους γονείς ως «μέσο καταστολής» των παιδιών, κάτι το οποίο βρίσκω κατακριτέο να συμβαίνει.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο φόβος ανέκαθεν χρησιμοποιούταν από το μικρότερο στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο για εξαναγκασμό και καταστολή, μέχρι και σήμερα, οπότε όλοι γινόμαστε μάρτυρες της ευρείας καλλιέργειάς του στις μάζες... Φιλιά!

@ siddharta: Καλέ μου Sidd, ξέρω ότι σε κάποια πράγματα είμαι τελείως παιδί. Στον ενθουσιασμό μου για παράδειγμα για τα πράγματα που μου αρέσουν... Κάποια άλλα παιδικά χαρακτηριστικά ελπίζω να έχουν κουρνιάσει και να μην έχουν αυτοκτονήσει. Ελπίζω να αναδυθούν κάποια στιγμή και να με εκπλήξουν.

Όσο για το χαμόγελο... Φταίω κι εγώ, μάλλον έχω μια εικόνα μονίμως θλιμμένης ή θυμωμένης. Αλήθεια, όμως, χαμογελάω και γελάω πολύ και με την ψυχή μου!! :)

@ σπύρος σεραφείμ: Το οποίο ελπίζω να μην μας οδηγεί στο να στερεύουμε, ε; ;)

@ elafini: Ναι, υπάρχει, θέλω τουλάχιστον να το πιστεύω. Βγαίνει κάποιες φορές... Και κάποιες άλλες απορώ και νιώθω λειψή από την απουσία του. Όταν βγει θα το καταλάβετε πάντως! Καλησπέρα ελαφίνι!!!! :)))

@ 2σχ2: Ακριβώς αυτό! Δεν είναι μόνο μια πορεία η απώλεια της αθωότητας, αναπόφευκτη από τη μία πλευρά. Είναι και πολύ εξαρτώμενη από το τυχαίο. Αυτό είναι το ενδιαφέρον, συναρπαστικό, θλιβερό -ανάλογα με την περίπτωση. Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι πολύ σοβαρό.

Αλήθεια, πώς σου είχε κάτσει αυτό με τα αυτοκινητάκια; Πέθανα στο γέλιο, χτυπιόμουν σου λέω!! Εμένα από την άλλη μου άρεσε να ξεβιδώνω λάμπες όταν ήταν αναμμένες και να τις ξαναβιδώνω... Καταλαβαίνεις τώρα για τι άτομο μιλάμε!! :)

@ narita: Το ξεβιδώνω το σκέπαστρο κάθε φορά που βρίσκομαι στο σπίτι της γιαγιάς και κοιτάζω τον πάτο, να μυρίσω κυρίως εκείνη την μυρωδιά που με τρέλαινε μικρή. Νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα κάθε φορά, σαν να ξαναβρίσκω κάτι που μόνο εκεί βρίσκεται. Στο συγκεκριμένο σημείο και στη συγκεκριμένη μυρωδιά... Φιλί!

@ bebe: Κι εγώ, έτσι νιώθω με τα αδέρφια μου. Λέω στον εαυτό μου ότι είναι άδικο μερικές φορές να έχουν να αντιμετωπίσουν δύο μαμάδες. Και μαζεύομαι. Άλλες πάλι, τρελαίνομαι... Άστα, για αυτό δεν θέλω να κάνω παιδιά μου φαίνεται! :)

@ tsaperdona: Καλή μου, μην αγχώνεσαι. Καταφέρνουμε να επικοινωνούμε με πολλούς τρόπους και το χιούμορ είναι ένας από τους καλύτερους. Δεν είναι ανεπίπεδο, πολυεπίπεδο είναι! Όσον αφορά σε αυτά που λες...

Δεν ξέρω, θέλω να πιστεύω πως η παιδικότητα δεν μας εγκαταλείπει πλήρως ποτέ. Και το δείχνει με πολλούς τρόπους, όχι μόνο με την ανεμελιά ή αγνότητα που χαρακτηρίζει κάποιον. Ακόμα και χαρακτηριστικά που διακρίνουμε σε κάποιον από μικρή ηλικία και που διασώζονται και μετέπειτα θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι της αθωότητάς του που έχει εξελιχθεί... Για το τι με απασχολεί... Ουφ, πολλά, αλλά όχι απαραίτητα κακά, απλά πολλά!! :)

@ fuzzy burlesque: Αυτούς ψάχνω! Και βρίσκω νομίζω σιγά σιγά! :)

@ sorry girl: Καλωσήρθες! Έρχονται αυτά που λες και άλλα πολλά! Σε ποια θες να δώσεις βάση είναι το θέμα... :)

@ krotkaya: Ο παλιμπαιδισμός δεν είναι αναγκαία αρνητικό χαρακτηριστικό! Γίνεται τέτοιο όταν δεν συνοδεύεται από άλλα χαρακτηριστικά. Όταν συνοδεύεται είναι έως και χαριτωμένος! Όσο για τις ευθύνες... Ωραία ήταν, δεν παραπονιέμαι. Βλέπω όλα τα καλά που μου έχει προσφέρει η κατάσταση και σε αυτά θέλω να μένω, είναι σημαντικά!

@ patsiouri: Συμφωνώ! Θα περιμένω όποτε θελήσεις, και αν, σχόλιο. Συμφωνώ, όμως, η μιζέρια δεν έχει χώρο στη ζωή!!! :)

@ anyone: Κουβαλάς φοβερές ευαισθησίες, για αυτό. :)

@ Λεία Βιτάλη: Ξέρεις, Λεία, νομίζω για αυτό κάνω ό,τι κάνω, για να ξεπερνώ τους φόβους μου. Και δεν εννοώ μόνο το να γράφω εδώ. Επειδή οι φόβοι μου για την υγεία και την ζωή των αγαπημένων μου με στοίχειωναν και με στοιχειώνουν, νομίζω ότι ασχολούμαι με την Τέχνη για να το ξορκίζω αυτό. Έτσι νιώθω να βγαίνω από όλο αυτό το κλίμα φόβου, νιώθω να βρίσκω την ουσία της ύπαρξης, μακριά από αυτόν! Φιλί!

@ r2-d2: Ρε γαμώτο, ενώ είναι ωραίο να νιώθεις ότι ανήκεις ταυτόχρονα δεν είναι και πολύ τρομακτικό; Αυτή η αίσθηση της απορρόφησης, της ομογενοποίησης η οποία μπορεί να καταλήξει στη μαζοποίηση και την ισοπέδωση της διαφορετικότητας πολλές φορές, δεν είναι λίγο αποθαρρυντική; Δεν λέω ότι έτσι συμβαίνει κατά κανόνα, αλλά κάτι μέσα μου με κάνει να μένω εκτός... Ίσως κάποιες φορές να καταφέρνω λίγο την είσοδο, αλλά κρατώντας αποστάσεις. Ξέρω, οξύμωρο, άσε δεν μπορώ να το εξηγήσω...

Και σε καταλαβαίνω, καλέ μου. Όχι γενικά, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για εσένα. Σκέφτομαι όμως την φάση που βρίσκεσαι τώρα και σου λέω ότι καλύτερα να νιώθεις έτσι σε αυτήν την περίπτωση παρά να σε απορροφούσε αυτό το παράλογο κατασκεύασμα! :)))

tolitsa said...

Λοιπον εγω νομιζω οτι η παιδικη μας αθωοτητα βρισκεται παντα εκει στην ιδια θεση. Απλως μεγαλωνοντας παρουσιαζεται το φαινομενο του ....κρεμμυδιου!!!
Αρχιζουν δηλαδη να συσσωρευονται γεγονοτα, εμπειριες, φοβοι κλπ. και να καλυπτουν σιγα σιγα την παιδικοτητα μας σαν φυλλα κρεμμυδιου. Μεχρι που αυτη "χανεται".Νομιζουμε οτι χανεται, αυτη ειναι εκει και περιμενει υπομονετικα να την ελευθερωσουμε. Καποια στιγμη λοιπον οταν η καρδια αρχιζει να βαραινει, πρεπει σιγα σιγα να ξεφυλλισουμε αυτο το κρεμμυδι,και να αφησουμε την παιδικοτητα μας να παρει και παλι ανασα.
Καπως ετσι τα σκεφτομαι

2Σx2 said...

Ως πιτσιρίκια έχουμε άγνοια κινδύνου, βάζουμε συρματάκια, παίζουμε με τις λάμπες μέχρι που κάποια στιγμή συμβαίνει ατύχημα και δεν το πιστεύουμε! Ίσως να χάνεται και ένα κομμάτι αθωότητας εκείνη τη στιγμή.

Υ.Γ: Μήπως όταν ήσουν μικρή ήθελες να γίνεις Osram;

ο δείμος του πολίτη said...

Πολύ όμορφο κείμενο.

Φράνσις said...

εχω το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Μονίμως, είμαι στν κοσμαρα μου, μονίμως. Ειχα παιδικη ηλικια που δεν θελω να θυμαμαι.. Και τωρα νιώθω μικρή αλλα ο καθρεφτης μου μερικες φορες μου δείχνει ένα προσωπο που δε γουσταρω. να έχεις τη ηλικία του μυαλού σου είπε το ξωτικό στη μαργαριτούλα και της σκούπισε μια σταγόνα βροχής απ΄τα πεταλα. Φιλιά γλυκειά μου. θα τα πούμε.. be sure about that.

Pan said...

Από εχθές που διάβασα αυτή σου την δημοσίευση μου κόλλησε ένα τραγούδι. Θες να περάσεις να το παραλάβεις;

industrialdaisies said...

@ tolitsa: Καλή μου, ο τρόπος που βλέπεις το θέμα είναι ο ομορφότερος που έχω συναντήσει ποτέ! Σε αυχαριστώ πολύ πολύ! :)

@ 2σχ2: Ευτυχώς τη γλιτώσαμε, χωρίς να πάθουμε κάτι... Μόνο... Που... Ξέρεις, για κάποιο λόγο τα μαλλιά μου είναι λίγο φουντωτά και οι άλλοι πριν με ακουμπήσουν γειώνονται... Χιχιχι!

@ δείμος του πολίτη: Ευχαριστώ πολύ δείμο μου! Θέλω τόσες μέρες τώρα να σε διαβάσω, και άλλους φίλους μου εδώ πέρα, και δεν προλαβαίνω! Θα έρθω επίσκεψη, το συντομότερο! :)

@ auburn kate: Αχ, καλή μου, γιατί είσαι τόσο μπερδεμένη; Εγώ πιστεύω πως αν βάλεις το μεγαλύτερο χαμόγελό σου και κοιταχτείς στον καθρέφτη, όλα θα σου φανούν αλλιώς! Όσο για εμένα.. Το μυαλό μου είναι κάπου ανάμεσα στα 2 και τα 50! :)

@ pan: Σε ευχαριστώ τόσο πολύ... Ένα φιλί κι ένα χαμόγελο, είναι το λιγότερο που μπορώ να σου δώσω για το "ευχαριστώ"... :)