Sunday 10 June 2007

Η γενιά της μόνιμης κόπωσης

«Είμαστε η γενιά που πάσχει από μόνιμη κόπωση». Άλλου ατάκα αυτή, σήμερα την άκουσα. Πίνοντας πρωινό καφέ και νιώθοντας νυσταγμένη. Όντως, στα εικοσιτέσσερά μου έχω ήδη πάθει δυο φορές υπερκόπωση κι έχω τενοντίτιδα και στα δυο μου χέρια. Αν καταφέρω να κοιμηθώ πάνω από τέσσερις ώρες την ημέρα νιώθω Μαρία Αντουανέτα στις Βερσαλίες. Αν μου περισσέψουν πενήντα ευρώ στο τέλος του μήνα νιώθω πλούσια.

Μεγάλωσα ακούγοντας από τους μεγαλύτερους πόσο προνομιούχα είναι η γενιά μου. Δεν βιώσαμε πόλεμο. Δεν βιώσαμε πείνα. Δεν βιώσαμε φτώχεια. Δεν βιώσαμε αμάθεια. Η μαμά με περιμένει κάθε Κυριακή με τα τάπερ γεμάτα φαγητό. Από το κυριακάτικο τραπέζι σηκωνόμαστε πάντα μόνο όταν οι σφύξεις έχουν φτάσει επίπεδα εμφράγματος. Πριν από αυτό απαγορεύεται, η μαμά θα στενοχωρηθεί ότι τα παιδιά της υποσιτίζονται.

Στα δεκαεννιά μού δόθηκε η πρώτη ευκαιρία να ψηφίσω. Να ασκήσω τα «δημοκρατικά» μου δικαιώματα, που ακόμα τότε ήταν και λίγο υποχρέωση γιατί η δημοκρατικότατη «αστική» - καπιταλιστική - μη χέσω δημοκρατία απαιτούσε την ψήφο μου. Δεν το έκανα. Η δημοκρατία είναι ακόμα στο μυαλό μου αρκετά σημαντικό θέμα για να το ξεφτιλίσω με την ψήφο μου. Να συνεχίσω το παραμύθι. Έχω ακούσει πολλά για αυτή μου την επιλογή. Πως οι παππούδες μου πολέμησαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, αργότερα οι γονείς μου για την επανεγκατάστασή της. Είμαι προνομιούχος, λένε, που δεν χρειάστηκε να παλέψω για ελευθερία και δημοκρατία. Υποκρισία το λέω εγώ αυτό.

Δεν απαιτεί και πολύ μυαλό για να διαβάσεις εύκολες καταστάσεις. Καταστάσεις που σου φωνάζουν πως ο εχθρός μιλά γερμανικά η του αρέσουν οι φοίνικες. Κι εκεί επιλέγεις, εύκολα, «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Άσε που και να μην επιλέξεις όταν με το καλό οι τολμηροί θα σε απαλλάξουν από τον εχθρό θα καρπωθείς την δόξα του ήρωα. «Ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο» θα λες, και θα εννοείς ότι εκείνη την ώρα έστριβες τη Στουρνάρη, αφού είχες πιει τα ούζα σου, και πήρε το μάτι σου τον χαμό. Έτσι, γενιές ολόκληρες καρπώνονται θριάμβους -ηθικούς, κυρίως- λίγων, που έλαχε να είναι σύγχρονοί τους. Γιατί πιστεύω ότι είναι λίγοι αυτοί; Γιατί αν ήταν πολλοί, η «δημοκρατία» «μας» σήμερα δεν θα είχε στηθεί έτσι. Κι εγώ αρνούμαι να συμμετέχω. Για αυτούς τους λίγους, που δεν έπεσαν για αυτό. Για να μην συνεισφέρω κι εγώ στην συντήρηση του μύθου. Ενός μύθου που θρέφει τέρατα· τέρατα που θεριεύουν στο σκοτάδι τόσα χρόνια, που μας ρουφούν το αίμα και μας αποσπούν την προσοχή με άρτο και θεάματα για να μην το καταλαβαίνουμε. Αυτά τα τέρατα εγώ δεν τα στηρίζω. Τη διαφορά ανάμεσα στην δημοκρατία και το φασισμό δεν την κάνει η ψήφος· την κάνει η συνείδηση. Και η δική μας είναι άκρως δημοκρατικά φασιστική. Έξυπνη, όμως. Καθησυχάζει συνειδήσεις, ο εχθρός γίνεται αόρατος, ο άρτος και τα θεάματα σκεπάζουν τις «άλλες» φωνές. Κι όλοι νιώθουμε τυχεροί με τα ψίχουλα που μας πετάνε. Ψίχουλα που επειδή μας τα παρουσιάζουν για "δημοκρατικό" παντεσπάνι πρέπει να μας χορταίνουν κιόλας...

Δεν έχουμε περάσει πείνα, λένε. Αυτοί που μας σερβίρουν μεταλλαγμένες τροφές. Που μας ταϊζουν φράουλες τον Οκτώβριο και ντομάτα τον Ιανουάριο. Αυτοί που μας θέλουν να τρώμε από αλυσίδες ταχυφαγείων. Να τρώμε γρήγορα, να ξαναπεινάμε γρήγορα, να ξανατρώμε γρήγορα, να πληρώνουμε πριν φάμε, να πεθάνουμε γρήγορα. Μαρτυρικά, πληρώνοντας τις φαρμακευτικές για να καθυστερεί λίγο ο θάνατος, να νιώθουμε ότι υπάρχει κράτος υγείας και πρόνοιας, που μας πληρώνει όταν αρρωστήσουμε. Αυτοί που μας θέλουν παχύσαρκους. Για να πληρώνουμε τα ινστιτούτα αδυνατίσματος, για να πληρώνουμε τους ψυχιάτρους, για να ξεπερνάμε το κόμπλεξ ότι είμαστε αποκρουστικοί σε μια κοινωνία που μας θέλει αστραφτερούς, σένιους.

Δεν έχουμε περάσει φτώχεια, λένε. Και την ίδια στιγμή μας αποκαλούν την γενιά των εφτακοσίων ευρώ. Αυτοί που έχουν γίνει η γενιά των εφτακοσίων ευρώ. Ημερησίως. Αυτοί που μας θέλουν «παρα-μορφωμένους», καριερίστες, με το κεφάλι κάτω. Υποσχόμενοι «ευκαιρίες ανέλιξης» και ασφάλιση. Αυτοί που ξέχασαν τις συλλογικές συμβάσεις, ξέχασαν τις απεργίες, ξέχασαν το οχτάωρο...

Ξεχνά ο κόσμος. Ξεχνά κι αυτό τον μετατρέπει σε χρυσόψαρο. Εγκλωβισμένο σε μια γυάλα, να στριφογυρίζει νομίζοντας κάθε φορά πως κάτι καινούριο κάνει, ανίκανο να επιβιώσει εκτός αυτής, να περιμένει κάθε φορά την τροφή από το χέρι, έκθετο στην παρακολούθηση. Ξεχνά ο κόσμος. Ξεχνά γιατί ποτέ δεν κατάλαβε. Ποτέ δεν συνειδητοποίησε. Ευκαιριακά τα κουτσοβόλεψε στις μεγάλες δυσκολίες, ευκαιριακά καρπώθηκε τους αγώνες κάποιων -λίγων- και «απελευθερώθηκε», ευκαιριακά αντιμετώπισε κάθε ευκαιρία εξέλιξης. Και έβγαλε τα κόμπλεξ του, και βρήκε τις αρπαχτές, και βρήκε τον τρόπο να νιώθει έξυπνος «ξεγελώντας» το σύστημα· το σύστημα που πάντα τον ήθελε πεινασμένο, πάντα τον ήθελε να νιώθει έξυπνος, πάντα τον ήθελε να διατηρεί ελπίδα. Για να τον κάνει γρανάζι, να τον βάλει μέσα του, να τον ελέγχει. Να ανδριωθεί και να θεριέψει με τη βοήθειά του.

Έχω πέσει σε φοβερή μελαγχολία. Είναι φορές που νιώθω τέτοια οργή, τέτοιο θυμό που καταλαβαίνω πως μια στιγμή είναι το να διασχίσεις αυτήν τη λεπτή γραμμή και να φερθείς παράλογα, να τους δώσεις το άλλοθι να σε χώσουν σε ένα ίδρυμα. Μου περνά, όμως. Κάποτε μου περνά γιατί νιώθω ευτυχισμένη, βλέπω γύρω μου μαργαρίτες και πουλιά και έρωτα και ηρεμία και πάθος και τέχνη... Είναι άλλες φορές που μου περνά και αντικαθίσταται από μελαγχολία.

Για αυτόν τον κόσμο που γίνεται χρυσόψαρο. Για αυτόν τον κόσμο που τη βγάζει εύκολα, επιφανειακά, παρασιτώντας, κοροϊδεύοντας. Για αυτόν τον κόσμο που δεν θα αλλάξει ποτέ. Για τη «γενιά» μου. Τη γενιά των εφτακοσίων ευρώ, της μόνιμης κόπωσης. Τη γενιά που βαδίζει επάξια στα χνάρια των προηγούμενων, που σκύβει κεφάλι, μασάει το παραμύθι και ψάχνει τρόπους να νιώσει έξυπνη. Τη γενιά που βαριέται εύκολα και ξεφεύγει από αυτό εύκολα, αγοράζοντας και καταναλώνοντας. Τη γενιά που έχει χάσει κάθε ελπίδα.

36 comments:

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

"Μαργαριτα" μου περναμε και πεινα και φτωχια! Αυτο να τους πεις!
Πεινα πνευματικη!
Φτωχεια πολιτισμικη!
Και τα 700 ευρω κανουν το οιδιποδειο συμπλεγμα με την οικογενεια ακομη πιο επιτακτικο! Κι αναποφευκτο!
Μα ηθελα να σε βλεπα απο μια μερια να γραφεις σαν πολυβολο αυτο τον χειμαρο που ευτυχως ο ρους τους βρισκει διεξοδο εδω.
Πρωτα για σενα, μετα για μενα...
Μα η απογοητευση σου με τρομαζει λιγο, πρεπει να σου πω! Γιατι μου υποδεικνυει εκδηλα τη δικη μου! Και σκεψου πως ειναι μεγαλυτερη, οπως κι οσο κι εγω απο σενα!
Μα που κρυφτηκε ο ερωτας μου λες; Καποτε αυτος μου αρκουσε να διωξει τη μαυριλα! Τωρα η μαυριλα δεν τον εδιωξε απλα, τον εξορισε μακρια...
Αγνωστο που...
Κι οι επιστολες μου στη Γαλατεια μου, παραμενουν ανεπιδοτες!
Μετα τιμης!

Υ.Γ. Θελω να τα "πουμε" μια μερα. Πως και ποτε στην διακριτικη σου ευχερεια.

tzotza said...

well my dear..
ηρθα και εγω..finally..

συμφωνω και εγω μαζι σου καλη μου..ολα αυτα που λες ειναι σωστα..ξεχνας ομως ενα πραγμα..οι εξαιρεσεις σε ολο αυτο το χαλι..και η μια εισαι εσυ..νομιζω (θελω να πιστευω δηλαδη και το παλευω)πως ειμαι και εγω,και ειμαι σηγουρη πως υπαρχουνε πολλοι αλλοι εδω μεσα..
it's easy to become like all the rest..to slowly sink to the bottom of that pit..the difficult part is to stay afloat and fight your own personal battle..long gone are the days where we could fight and beat the system..there are too few of us who are willing to sacrifice our own personal everything..but individually you can make the difference..you can do it with the people who are around you,the friends you select to share your life and then the way you raise your children..that in itself is a great piece of hope,and believe me,children can be taught all of these things..especially what hope is..
hope ofcourse doesnt put food on the table and it doesnt solve all of our economic problems but its a means to our own internal and individual peacefulness and happiness..dont forget that..

ps αντε τωρα!!εισαι αισιοδοξο ατομο και προθυμη να κανεις το παραπανω βημα και να κουραστεις και να μην γκρινιαξεις στο τελος..μη σε παιρνει και πολυ απο κατω..θα περασει sweetie..you know it will :)))

gerasimos said...

Εκτός από τα χρυσόψαρα υπάρχουν και τα δελφίνια. Μη μελαγχολείς. Εμένα με ενθουσιάζει το να βλέπω ένα κορίτσι 24 ετών να έχει τόσο ζωντανή σκέψη, να αμφισβητεί, να στοχάζεται, να έχει ανησυχίες. Κατά βάθος το ξέρεις κι εσύ, ότι δεν είσαι μόνη, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου που σκέφτονται σαν εσένα. Απλά δεν τους έχεις προσέξει. Συνήθως προσέχουμε αυτόν που θα μαρσάρει ενοχλητικά με το μηχανάκι, αυτόν που έχει δυνατά τη μουσική, και νιώθουμε μόνοι, αντί να τους εντάξουμε στο πλαίσιο της ασημαντότητάς τους και να εστιάσουμε εκ νέου σε ό,τι μας εμπνέει δημιουργικά. Και να ξέρεις: η ζωντανή σκέψη, ο αναστοχασμός και η δημιουργική μελαγχολία δεν έχουν ηλικία, ούτε γενιά. ;-)

Unknown said...

Ό,τι εκθειαστικό προηγήθηκε με βρίσκει αντάμα.

Συν ένα: Σε γουστάρω πολύ που είσαι μες στη τσαντίλα, το νεύρο, την οργή, που δεν σου κάθεται καλά τίποτα και που ΔΕΝ γκρινιάζεις - αν και μάλλον γνωρίζεις πόσο επικίνδυνα κοντά είσαι.

Και σε γουστάρω ακόμα περισσότερο γιατί μου φαίνεται σε βλέπω, ακαταπόνητη (κι ας λες ότι θες για κόπωση...) να κάνεις περί τα 15.000 πράγματα την ημέρα.

Κοίτα μην ανακόψεις.

Μαρω_Κ said...

Kαλημέρα.
Τώρα τι να πω κι εγώ.
Η οργή είναι σίγουρα κίνητρο για να γίνουν και ίσως και να αλλάξουν κάποια πραγματα.
Κι εγώ τα έχω ακούσει αυτά όταν ήμουν στην "τρυφερή" ηλικία των 24.
Απλά έκανα ότι δεν άκουγα και ακολουθούσα την ζωή μου.
Κι εσύ το ίδιο.
Γερά με τσαμπουκά!
Μουτς

Φράνσις said...

" Λυπημενο μου ξεφτερι δεν αλλαζουν οι καιροι/με φωτια και με μαχαίρι παντα ο κόσμος προχωρεί"...
επειδή η τέχνη δίνει παντα τις πιο εύστοχες απαντήσεις μαργαριτούλα μου. Σε φιλώ, και συμφωνώ απολύτως, με καλυψες.

Pan said...

Να προχωρήσω λίγο παραπάνω την σκέψη σου; Ξέχνα την δημοκρατία, ξέχνα τα πάντα. Εστιάσου στο άτομο. Σ'εσένα δηλαδή.

Εφόσον εσύ παραμείνεις αυτή που είσαι και επηρεάσεις και το κοντινό σου περιβάλλον, όσο αυτό είναι δυνατό, τι σε κόφτει για τους υπόλοιπους;

Είναι ανατριχιαστικό να θέλεις να είσαι χρυσόψαρο. Συμβαίνει όμως.

patsiouri said...

Πές τα χρυσόστομη, εμένα πάλι η μαμά μου υποστηρίζει πως είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσουμε χειρότερα από την προηγούμενη...

Οι δικοί μου με δύο μισθούς τότε, έχτισαν σπίτι, μεγάλωσαν δύο παιδιά, κάθε καλοκαίρι ένα μήνα θάλασσα και ταξίδεψαν αρκετές φορές εξωτερικό.
Φεύγανε και ανθρώπινη ώρα για τις δουλειές τους...ήταν γύρω στα 32 και οι δύο όταν γεννήθηκα εγώ...

Και έλα πές μου, σήμερα 2 32χρονοι με δύο βασικούς, μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά????????????

ladybug said...

Το καλό που σου θέλω, κάτσε πίσω απ' τη γραμμή.

Σε φιλώ.
Καλή εβδομάδα.

Anonymous said...

Τυχερές γενιές δεν υπάρχουν. Ίσως μόνο αυτές που δεν γεννήθηκαν ακόμα.

epwnimos said...

Συμφωνώ απόλυτα σε κάθε σου λέξη.

Να προσθέσω πως οι πιο αυστηροί κριτές μας, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δηλαδή, δεν χάνουν ευκαιρία να μειώσουν την νέα γενιά, απαξιώνοντας κάθε σχεδόν ενέργειά μας, τονίζοντας παράλληλα πόσο ωραίες εποχές ήταν τότε.

Οι ίδιοι οι οποίοι έχουνε χτίσει το κράτος μας μέσα στην μίζα, την διαφθορά, τα αυθαίρετα, την τεμπελιά και όλα τα υπόλοιπα που βαριέμαι(!!!) να απαριθμήσω τώρα.

Εμείς φυσικά αν θέλουμε να ονομαζόμαστε έλληνες πρέπει να ακολουθήσουμε πιστά τις προσταγές των μεγαλύτερων, των εμπειρότερων στην ζωή.

Archimidis P. said...

Συμφωνώ με όλα όσα έγραψες. Τελεία και παύλα! Έτσι έχει η κατάσταση...

Anonymous said...

Ειλικρινά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι δημοσιευμένο σε κάποια εφημερίδα

εύγε

Unknown said...

Αργυρένια, συγχώρα μου την εμβολή (I.D. κι εσύ...) αλλά ΓΙΑΤΙ σε εφημερίδα; Υπερέχει σε κάτι μια εφημερίδα;
Μάλλον παρωχημένη και δήθεν είναι.
Βρίσκεις συχνά στις εφημερίδες, ανθρωποκουβέντες όπως εδώ;

zero said...

Καταπληκτικο ποστ.
Να γραφεις παντα ετσι.

ζερο.

Θεραπευτής said...

Θα επανελθω σε κατι που ειχα γραψει και παλαιοτερα εδω μεσα και τεινει να γινει το μανιφεστο μου! (Αυτο το λεω για να ψωνιζομαι και λιγο :p)

Το εξεφρασες πολυ ωραια μεσα στο κειμενο σου, οτι ο "εχθρος" καποτε ηταν ορατος δια γυμνου οφθαλμου και ηταν στο χερι του καθενος να διαλεξει πλευρα. Σημερα ομως επικρατει μια θολουρα, θεωρω οτι τα "μετωπα" ειναι αμετρητα και προκαλουν δεος, τι να πρωτοπρολαβεις; Επικρατει επισης και μια σατανικη ισορροπια. Στις δυτικες κοινωνιες η πλειοψηφια ουτε πειναει (με την κυριολεκτικη εννοια της λεξης και οχι το να μην εχει λεφτα να παρει νεο κινητο...), ουτε της λειπει η ελευθερια (στο μετρο του σχετικου...). Αυτα τα δυο (η πεινα και η καταστρατηγηση της ελευθεριας) ειναι τα πιο βασικα πραγματα που εγειρουν επαναστασεις κι ομως τιποτα απ'τα δυο δεν μας συμβαινει σε μεγαλο βαθμο.

Οπως ενας ιος "μαθαινει" να εξελισσεται και να χτυπαει ολο και πιο αποτελεσματικα τον ξενιστη του, ετσι και η "εξουσια" εμαθε οτι δεν μπορει, δεν την συμφερει να χτυπαει απροκαλυπτα. Ετσι γινομαστε χρυσοψαρα, ενα χερι παντα μας ταιζει, ξεχναμε σε τρια δευτερολεπτα και ολα καλα. Απαιτει θυσιες το να διεκδικεις και ισως πολλοι απο μας να μην ειμαστε και τοσο διατεθειμενοι να τις κανουμε οταν δεν μας λειπουν πρωταρχικα αγαθα, ενστικτωδη αν θες.

Συμπερασματικα, πιστευω οτι πολυ δυσκολα θα δουμε αλλαγες στο συντομο μελλον. Η θεληση των λιγων αυτη τη στιγμη δεν θεωρω πως ειναι αρκετη. Για να επελθει ενος ειδους πολωση, νομιζω πως πρεπει να περασουν αρκετα χρονια και να πληγει και η "εξουσια" απο τη "νοσο" του χρυσοψαρου. Οταν ξεχασουν οτι πρεπει να ειναι προσεκτικοι τοτε σιγουρα θα μας βρουν μπροστα τους (ή τα παιδια μας...) Εως τοτε μαλλον θα πρεπει να κανουμε υπομονη και να ειμαστε ρεαλιστες και οχι ονειροπολοι. Αλλωστε οι σπασμωδικες κινησεις δεν ηταν ποτε οι σοφοτερες...

ΥΓ Ειχες δεν ειχες το τσιμπησες το σεντονακι παλι... :)

I.P.Potis said...

Τη γενιά που προσπαθεί να αγοράσει κάθε ελπίδα.

R2-D2 said...

Είναι περιττό να σου πω πόσο συμφωνώ με κάθε γραμμή από όσα έγραψες. Τα έχω συζητήσει πολλές φορές αυτά (όπως φαντάζομαι κι εσύ) και περιέργως λίγοι διαφωνούν με την εκτίμηση. Όταν όμως μπαίνει το αναπόφευκτο ερώτημα "και τι πρέπει να κάνει η γενιά μας;" είναι που χαλάνε όλα...

2Σx2 said...

Από μια άλλη οπτική ποτέ δεν ήταν τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα όσο στις μέρες μας. Υπάρχει ο συμβιβασμός και ο μη συμβιβασμός. Μόνο που σε κάθε περίπτωση βγαίνουμε χαμένοι. Συμβιβάζεσαι και χάνεις τον εαυτό σου, δε συμβιβάζεσαι και αμφιβάλεις για την αξία των πράξεων σου. Και ξέρεις γιατί; Επειδή ποτέ δεν θα επέλθει η ηθική ικανοποίηση. Κανείς δε θα σου πει μπράβο που δε συμβιβάστηκες ούτε εσύ θα μπορείς να το αναφέρεις με περηφάνια τύπου "Ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο". Αντίθετα αν κάνεις τον καραγκιόζη θα αποσπάσεις πολλούς επαίνους.

Οι παλιές γενιές, οι ηρωικές, που αγώνίστηκαν. Με την τακτική τους το μόνο τους πραγματικό κληροδότημα ήταν η μιζέρια και η δυστυχία των καιρών τους που μας χαρίζουν όποτε τα πιάνουν στο στόμα τους. Το κυνήγι φαντασμάτων καλά κρατεί. Και μετά μας λένε να είμαστε και ευχαριστημένοι.

Έχεις απόλυτο δίκιο όμως. Εκείνων ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Τώρα οι στόχοι είναι τόσο πολλοί που χάνεσαι. Και εκεί διαλέγεις: θα συμβιβαστείς να κάτσεις φρόνιμα;

Lote Alcarin said...

Δύσκολα τα πράγματα. Και άντε να αποδείξεις στον άλλο το ότι έζησε πόλεμο όταν ήταν 7, δεν σημαίνει το ότι να δουλεύεις 7 μέρες τη βδομάδα 12 ώρες τη μέρα για 600 ψωροευρώ που θα τα χρησιμοποιήσεις για να πληρώσεις τα δάνεια, δεν είναι και τόσο απολαυστικό. Μεγαλύτερο πόνο και "πείνα" ζούμε από αυτούς. Ειδικά γιατί η γενιά τους μας καταδίκασε. Πάει το περιβάλλον, πάει η υγεία μας. Θα ζούμε 200 χρόνια με το άγχος να είμαστε αδύνατες και δυνατές, να κάνουμε παιδιά, και να τα μεγαλώσουμε σε ένα αιωνιο καλοκαίρι καθώς θα σιγοψήνονται κάτω από την καταστροφή του πλανήτη. Μια χαρά τα κατάφεραν. Είναι σε εμάς τώρα σου λένε να αλλάξουμε τον κόσμο. BS. Όλοι καλά τα είπαμε. Να δω τα παιδιά μας σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν. Που δεν θα διαβάζουν βιβλία, που από τα 5 τους θα βλέπουν τσόντες στην τηλεόραση, που θα θεωρούν φλώρους εμάς που μεγαλώσαμε με μάγια μέλισσα. Που δεν θα παίζουν στις πλατείες, πάρα μόνο playstation μπροστά στην ο΄θόνη. Φοβάμαι πως δεν μαζεύεται όση "ανακύκλωση" και να κάνουμε. Πειράζει που θέλω να αρχίσω στις σφαλιάρες όλες εκείνους τους υποκριτές που λένε πως θα έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι?

industrialdaisies said...

@ πυγμαλίων: Καλέ μου, είναι τόσα πολλά που μπορούμε να πούμε. Και για την πολιτιστική και την οικονομική και την πολιτική και τόσες άλλες φτώχειες που περνάμε... Όμως αλλού θέλω να μείνω.

Τον έρωτα μην αφήνεις τίποτα να στον εξορίζει. Έτσι κι εξορίσεις τον έρωτα φυλακισμένος θα' σαι. Εγώ τουλάχιστον εκεί βρίσκω λιμάνι... Κι ας φαίνεται πως δεν μιλάω για αυτόν συχνά. Αν έχεις έρωτα μπορείς να έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που σε στενοχωρούν... Don't give up!!! Give in... ;)

@ tzotza: Καλή μου, έγραψες πάλι!!! Σαφώς και δεν ξεχνώ ούτε εθελοτυφλώ. Υπάρχουν πολλοί που δεν είναι έτσι, πάντα υπήρχαν αυτοί. Κάθε γενιά μετρά και τους απόκληρούς της... Και βέβαια έχει μεγάλη σημασία να φτιάχνεις τον κύκλο σου, να καλυτερεύεις όσο μπορείς τα κομμάτια γύρω σου και τον εαυτό σου. Όμως, ποτέ αυτό δεν είναι αρκετό για να αλλάξει το μεγαλύτερο όλον. Κι αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Τελικά, ναι, στην καλύτερη μάλλον στρέφεσαι στον εαυτό σου, σε αυτούς που αγαπάς και σε λίγους ακόμα και κοιτάς να κάνεις ό, τι καλύτερο γίνεται εκεί. Αυτό, όμως, το μικρότερο σύνολο είναι καταδικασμένο να κινείται μέσα σε ένα άλλο, που το περικυκλώνει απειλητικά και θέλει να το εξαφανίσει...

@ gerasimos: Τα έχω προσέξει όλα αυτά. Δεν κλείνω τα μάτια μου στο διαφορετικό ούτε τα αυτιά μου στο διακριτικό. Είδα, βλέπω όμως της αντιμετώπισης που τυγχάνει... Για αυτό μιλάω, δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει το καλό μέσα σε όλο αυτό το περίεργο πράγμα που έχουμε φτιάξει και αποκαλούμε «κόσμο».

Όσο για τον στοχασμό και τις ανησυχίες, το ξέρω. Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι όλοι, σχεδόν, μεγαλύτεροι και φτάνουν μέχρι τρίτη ηλικία!! Πιο ανήσυχα πνεύματα από αυτούς δεν έχω ματασυναντήσει. Άσε που και εδώ, στα blogs, βλέπω. Βλέπω πως η ευαισθησία, η εξυπνάδα, η ανησυχία δεν έχουν να κάνουν με ηλικίες, φύλο ή φυλή. Καλωσήρθες!

@ ilias dimopoulos: Ηλία μου, τον πιο ωραίο λόγο πάντα εσύ μου τον χαρίζεις. Ξέρεις, η γκρίνια είναι το μεγαλύτερό μου άγχος. Και νομίζω πως πέφτω συχνά στην παγίδα... Όμως όταν δεν γκρινιάζω/διαβάζω/βλέπω ταινίες όλο γελάω -αλήθεια σου λέω!!!

Όσο για οργή και νεύρο... Μπόλικο, όλο με κάτι ασχολούμαι κι όλο νιώθω ενέργεια να συσσωρεύεται, να μην βρίσκει διέξοδο... Αφού μερικές φορές νομίζουν ότι κάτι έχω, γιατί κουνάω πάντα το πόδι μου όταν πρέπει να είμαι καθισμένη, και προσπαθούν να βρουν τι με έχει εκνευρίσει! :p

Πέρα από την πλάκα, πάντως, δεν ξέρω αν θα ανακόψω. Νομίζω ότι έχω περάσει περιόδους «braindead» και με τρομάζει πολύ αυτό. Ίσως αυτός ο φόβος να μην με αφήσει να μου συμβεί αυτό. Μέχρι τότε, αισθάνομαι πάνω από όλα φοβερά τυχερή που έχω ανθρώπους σαν εσένα που με βλέπουν έτσι κι όχι σαν ένα νευρόσπαστο γκρινιάρικο κοριτσάκι... Να' σαι καλά Ηλία μου!!! :))

@ μάρω κ : Μάρω μου, νομίζω πως από την οργή μόνο πρόσκαιρα αλλάζουν τα πράγματα. Θέλει ψυχραιμία, νεύρο και πολλά ακόμα για να αλλάζουν ποιοτικά οι καταστάσεις. Μέχρι τότε -δηλαδή μάλλον ποτέ- το καλύτερο που κάνουμε είναι να αλλάζουμε τις ζωές μας και τις ζωές αυτών που αγαπάμε και μας αγαπούν προς το καλύτερο. Κι αυτό είναι σημαντικό, δεν είναι αμελητέο. Απλά, από ό,τι φαίνεται δεν είναι αρκετό... Κι αυτό είναι απογοητευτικό.

Πάντως εγώ ακούω, ακούω αυτούς που σέβομαι την γνώμη τους και ξέρω ότι μ' αγαπούν. Απλά συνήθως χρειάζομαι τον δικό μου χρόνο και τον δικό μου τρόπο για να κάνω τα πράγματα... Φιλί!

@ auburn kate: Γράφοντας το κείμενο -και άλλα στο παρελθόν- αυτό το τραγούδι έχω μέσα μου... Να' σαι καλά! :)

@ pan: Καλέ μου, από εμένα και τους κοντινούς μου ξεκινάω. Αν δεν νοιαστείς για το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει (παραφράζοντας). Όμως, πώς μπορείς να μην συμμετέχεις στο ευρύτερο σύνολο που ανήκεις; Πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια; Πώς γίνεται να μην σε χτυπά η ασχήμια αλλά και η ομορφιά του κόσμου αυτού; Δεν έχω τέτοια φίλτρα, τουλάχιστον ακόμα... Για αυτό δεν γίνεται αυτό που λες. Δεν ξέρω αν θα γίνει κάποτε. Προς το παρόν όμως αδυνατώ να κλειστώ τόσο πολύ... Σε φιλώ!

@ patsiouri: Η μαμά σου είναι πολύ σοφή γυναίκα. Και απαντώντας σου... Από ό,τι φαίνεται σήμερα, με τους μισθούς που παίρνουμε, μπορούμε να πάρουμε ένα δάνειο, να αδυνατούμε να ξεχρεώσουμε, να μας κλείσουν μέσα και να την βγάλουμε τσάμπα στην φυλακή... Θέλω να βάλω τα κλάματα...

Από την άλλη πάλι (χαμόγελο αισιοδοξίας σχηματίζεται) μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε από όλο αυτό το παιχνίδι καπιταλισμού που παίζεται στις πλάτες μας, να ρίξουμε δυο φάσκελα στον κάθε Μαυρογυαλούρο και να ευτυχήσουμε με λίγα στην τσέπη και πολλά στην καρδιά!! Ε; Καλύτερα έτσι δεν είναι; ;)))) (Κι όπως έλεγε και η γιαγιά μου: Με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα!!!)

@ ladybug: Προς το παρόν αντέχω. Αν νιώσω ότι κινδυνεύω να ξεφύγω λέω να την κάνω... Για μέρη που θα μου πάρει καιρό να αποκωδικοποιήσω την ασχήμια τους. Και πάλι μετά, πλώρη για αλλού! Καλή εβδομάδα καλή μου!

@ σεξπυρ: Κάθε γενιά φτιάχνει την τύχη της. Τη δική της και της επόμενης... Αυτό τα λέει όλα. Μην χάνεσαι, ε; :))

industrialdaisies said...

@ emporas: Υπάρχουν και οι άλλοι μεγάλοι, οι μεγάλοι στο μυαλό και την καρδιά που τέτοιες κουβέντες δεν τις βάζουν στο στόμα τους. Και για το αν θα θεωρούμαι σωστή Ελληνίδα, χέστηκα. Η εθνικότητα δεν άπτεται ταυτοτήτων και συνόρων. Κι αυτό όσοι το ξέρουν, ξέρουν και τι να κάνουν για να είναι πάνω από όλα άνθρωποι... Τα φιλιά μου!

@ archimidis p.: Για αυτό κι εμείς καλέ μου βγάζουμε μια γλώσσα νααααα στα σκατά και ξεκινάμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε!!!! Φιλί!

@ argyrenia: Μπαααααα, θέλει αυτοπειθαρχία και γνώσεις και και και... που εγώ δεν έχω... Αλλά καθόλου δεν με πειράζει, θα ένιωθα άσχημα να πληρώνατε για να διαβάσετε την γκρίνια μου!!! :)) (Βγαίνω!)

@ ilias dimopoulos: Καθόλου δεν παρεμβαίνεις, όλοι μαζί μιλάμε! Όσο για τις εφημερίδες, ναι – η αλήθεια είναι ότι σε μεγάλο (ή στον μεγαλύτερο;) βαθμό είναι έτσι. Μην το ισοπεδώσουμε όμως κι εντελώς. Υπάρχουν αξιόλογα μυαλά και είναι ωραίο που ακόμα γράφουν και φτάνουν οι απόψεις τους στον κόσμο. Πάντως, τόσο άμεση ανθρωποκουβέντα, που εμένα τουλάχιστον μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, όχι, δεν θα μπορούσα να βρω, εγώ τουλάχιστον, σε εφημερίδα.

@ zero: Ευχαριστώ πολύ! :))

@ the therapist: Συμφωνώ με όσα λες. Το περίεργο είναι πώς αυτός ο κόσμος δεν «διαβάζει» πίσω από τα φαινόμενα. Εξηγείται μόνο αν σκεφτώ πως όντως δεν κατάλαβε ποτέ, πως ξεχνά και πως η πλύση εγκεφάλου έχει πετύχει. Κι εγώ δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι. Γιατί κι αν ποτέ καταλάβουμε θα είναι αργά. Για να αλλάξει κάτι δεν αρκεί μόνο να καταλάβεις την ανάγκη για αλλαγή. Πρέπει να μπορείς και να την πετύχεις. Κι εγώ πιστεύω πως είναι αργά πια...

@ i.p.potis: Να αγοράσει ο,τιδήποτε για να ξεχάσει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, νομίζω... Καλωσήρθες!

@ r2-d2: Τι να κάνει; Εκεί κρίνεται πάντα το παιχνίδι, όμως. Δυστυχώς, δεν είμαι βέβαιη ότι μπορεί να κάνει κάτι. Είναι χαρακτηριστικό πως είμαστε σκόρπιοι, έχουν καταφέρει να διασπάσουν όποια ενότητα θα μπορούσε να υπάρχει. Προσφέροντας διασκεδάσεις, εφήμερες απολαύσεις, φρούδες ελπίδες, βλακεία σερβιρισμένη από τα media...

Κι όταν κάποιοι, λίγοι, πάνε να φωνάξουν ενάντια σε αυτό παρεμβαίνει το κράτος, η τηλεόραση, αρχίζουν την προπαγάνδα, κάνουν αντιπερισπασμό και κανένας δεν καταλαβαίνει τι έχει μόλις συμβεί... Τι άλλο να κάνουμε... Το σκέφτομαι αλλά απάντηση δεν βρίσκω. Τουλάχιστον εγώ, σκοπεύω να απέχω από ό,τι έχει να κάνει με όλο αυτό το πανηγύρι...

@ 2σχ2: Δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα καλέ μου. Γιατί θολώνουν τα νερά με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όταν οι κοινωνικές συνειδήσεις διαμορφώνονται από τα media τι να συζητάμε; Όταν συντηρούν την επίφαση της δημοκρατίας και κανείς δεν βλέπει τα όσα φασιστικά γίνονται τι να λέμε; Για ποια καθαρή κατάσταση να μιλάμε;

Για τους παλιότερους θα πω ότι εν μέρει είναι έτσι. Ξέρεις, νομίζω, αυτοί που όντως αγωνίστηκαν ποτέ δεν είδαν έτσι όπως λες τις νεότερες γενιές. Επειδή ήταν και είναι άνθρωποι αντισυμβατικοί, επαναστάτες, ανήσυχα πνεύματα δεν καταδέχονται να πέσουν στην παγίδα που στήνουν άλλοι. Για αυτούς που λες πεντάρα δεν δίνω. Σαφώς και στις μέρες μας υπάρχουν τέρατα, αλλά όχι και να δεχτώ πως τότε περπατούσαν στη γη μας μόνο άγγελοι! Γενικά δεν ξέρω τι διαλέγει κάποιος. Για εμένα θα πάρω ότι δεν πρόκειται να κάτσω φρόνιμα μέχρι να νιώσω καλά με τον εαυτό μου...

@ lote alcarin: Καλά τα λες! Μόνο μια ιδέα... Μπορούμε πάντα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας αλλιώς. Αυτό, ακόμα, δεν έχει περιέλθει στην εξουσία άλλων. Σαφώς ο πλανήτης και ό,τι άλλο φρόντισαν να γαμήσουν γύρω μας θα είναι. Αλλά, τα υπόλοιπα μπορούμε να τα ορίσουμε εμείς. Και δεν πειράζει καθόλου για τις σφαλιάρες που λες. Εγώ έχω πιο βασανιστικές φαντασιώσεις... Φιλιά!

anyone said...

σε θαυμάζω.....συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό!!

2Σx2 said...

"Δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα καλέ μου. Γιατί θολώνουν τα νερά με ό,τι μπορείς να φανταστείς."

Δεν είπα κάτι άλλο, ξεκάθαρο είναι μονάχα το σταυροδρόμι του συμβιβασμού ή όχι του συμβιβασμού.

"Για τους παλιότερους θα πω ότι εν μέρει είναι έτσι. Ξέρεις, νομίζω, αυτοί που όντως αγωνίστηκαν ποτέ δεν είδαν έτσι όπως λες τις νεότερες γενιές."

Αυτό το όντως που χρησιμοποίησες ήθελε bold. Αυτή η λέξη κάνει τη διαφορα. Αυτοί που πράγματι αγωνίστηκαν δεν κλαίγονται όυτε το παίζουν ήρωες και αυτοί καταλαβαίνουν και αφουγκράζονται τα άγχη κάθε εποχής. Από τους άλλους οι πιο πολλοί δυστυχώς είναι δήθεν, σάπιοι άνθρωποι που ιδιοποιούνται τους αγώνες άλλων και γλείφοντας έφτασαν σήμερα να γαμάνε τις ζωές χιλιάδων. Είναι αυτοί που βλέπανε τη φασαρία από τη Στουρνάρη με φιλολογικό ενδιαφέρον, αυτοί που έτυχε να σπουδάζουν έξω τότε μα έχουν λόγο σήμερα.

"Για εμένα θα πάρω ότι δεν πρόκειται να κάτσω φρόνιμα μέχρι να νιώσω καλά με τον εαυτό μου..."

Σε πιστεύω, αλήθεια! Restless (δε μου έρχεται το ελληνικό - σχώρα με, είναι και ξημερώματα) θα είσαι. Κι εσύ θα κάνεις συμβιβασμούς αλλά η ουσία είναι το τι θα νιώθεις μέσα σου. Ευχή μου οι συμβιβασμοί που θα κάνεις να είναι όσο πιο λίγοι σε αριθμό και όσο πιο ανώδυνοι σε ένταση γίνεται.

Τα φιλιά μου, καλό ξημέρωμα!

Σπύρος said...

Μεγάλο θέμα.. εχεις δίκιο σε πολλά σημεία του κειμένου σου.

Βασικά πιστεύω ειμαστε η χειρότερη γενιά το μόνο που μας δόθηκε περίσσια ειναι η ύλη και τίποτα αλλο.

Αβεβαιο μέλλον , για να μπεις σε μια δουλεια θες 50 χαρτια και να σπουδαζεις μεχρι τα 40 και να εχεις χαλασει και 20.000€ και αν θα μπεις σε μια δουλεια να παιρνεις κανα 800€.
Μετά συνταξη! ποια σύνταξη εγω αυτη την λέξη την έχω ξεχάσει τελείως.
Ποια δημοκρατία? Φασιμό έχουμε και τυρρανία κάνει ο καθένας ότι θέλει στις ζωές των άλλων,.
Κοινωνία: Χάλια οι σχέσεις των ανθρώπων όλα έχουν γίνει συμφερόν: έχεις να μου δώσεις τοτε οκ ! όλα απο το πρίσμα της ύλης και των χρημάτων! απο ερωτες φιλίες μεχρι οτι δεν μπορεις να φανταστεις.
Τουλάχιστον η γενια του 60 και του 70 δεν ειχε να φει δεν ειχε λεφτα ειχε πλούτο στην καρδια και αγνότητα στην επικοινωνία..πραγμα που σήμερα δεν υπάρχει

MariaDedoussi said...

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σου, όπως πάντα άλλωστε, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση ακόμα περισσότερο, αφού αφορά τρόπον τινά αυτό που έγραψα τις προάλλες.
Με ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον διάβασα και τα σχόλια, τα οποία φαίνεται να συμφωνούν και να επαυξάνουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία.
Μια φίλη μου, πολύ διαβασμένος και σκεπτόμενος άνθρωπος, ελεγε πάντα ότι τα τραύματα κάθε εποχής είναι διαφορετικά και δικαίως. Αν, για παράδειγμα, ζούσαμε στο Βιετνάμ στη δεκαετία του '70 θα μας σημάδευαν τα ναπάλμ. Τώρα μας σημαδεύουν άλλα πράγματα, ευτυχώς τα περισσότερα (αν όχι όλα) από αυτά εντός εισαγωγικών.
Θα ρωτήσω τον αγαπητό Πυγμαλίωνα αν προτιμά την πραγματική πείνα από την πνευματική. Αν θα προτιμούσε να πεθάνει το παιδί του από την πείνα ή να μην πάει ποτέ του σε μουσείο. Θα ρωτήσω όλους της "γενιάς των 700 ευρώ" πόσα νομίζουν ότι έπαιρναν οι αντίστοιχοι νέοι στη δεκαετία του ΄50, ας πούμε, όταν ήταν -κατ' αρχήν- πολυτέλεια το να έχεις δουλειά και αν δεν είχες δουλειά συνήθως δεν είχες και να φας...
Αυτό το "δεν έχω να φαω" μην το παίρνουμε πολύ στα ελαφρά παρακαλώ.
Είναι απόλυτα λογικό, όταν έχεις λυμένα τα βασικά να θέλεις τα παραπάνω. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Επίσης είναι στην ανθρώπινη φύση να μην εκτιμά τα όσα έχει.
Θα οφελούσε να το ξανασκεφτόμασταν όμως, που και που...
Σε φιλώ.

Σπύρος Σεραφείμ said...

υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν νέος χλιαρός...

Я верю в Сталина said...

Μας λείπει ο στόχος κι η προοπτική

lazinio said...

ros@hotmail.comegw otan melagxolw h variemai allazw kourema.

dodo said...

"Για αυτόν τον κόσμο που δεν θα αλλάξει ποτέ".

Εκτός αν τον αλλάξουμε εμείς...

Zaphod said...

Γράφεις τόσο καλά που δεν μου κάνει καρδιά να διαφωνήσω...(στα λίγα που διαφωνώ btw). Μεγάλο θέμα άνοιξες πάντως!

Επιγραμματικά όμως θα πώ πως το πιο θετικό είναι η οργή σου, αυτή σε (μας) σώζει από την όποια ισοπέδωση. Κράτα την και να την θυμάσαι - αργότερα.

Περί 8ωρου, εργασίας, 700 ευρώ κτλ έχεις δίκιο. Οι προηγούμενες γενιές τα πήραν με τους αγώνες κάποιων-και τα έχεσαν κατόπιν. Από την δικιά μας γενιά ποιός είναι πρόθυμος να αγωνιστεί υπομένοντας το κόστος; Μπορεί ως γενιά να είμαστε πιο μορφωμένοι (ειδικά στα βασικά, πχ το ποσοστό αναλφαβητισμού τείνει στο μηδέν) αλλά στο δια ταύτα είμαστε οπισθοδρομικοι.

Μου άρεσε το σχόλιο της μαμάς της patsiouri αλλά νομίζω πως δεν είμαι (είμαστε) ΚΑΘΟΛΟΥ αμέτοχοι ευθυνών. Δεν ξέρω αν θα περνάμε χειρότερα από την προηγούμενη γενιά (και γνωρίζοντας πως μεγάλωσαν οι δικοί μου χλωμό το βλέπω) αλλά θα είμαστε πιο πίσω σε άλλους "δείκτες πολιτισμού" όπως η προσκόληση στο "πατρις-θρησκεία-οικογένεια" κτλ...

Μην νομίζετε όμως πως το φαινόμενο είναι μόνο ελληνικό ΟΚ;

Ακόμα και η μή ψήφος δεν είναι αντίδραση γιατί δεν εναντιώνεται σε τίποτε, δεν καταγράφεται πουθενά, δεν την υπολογίζει κανένας.

Κατά τα άλλα θα ήθελα πολύ να το αναλύσω αλλά με...κρασιά παρόντα! :-)

Καλά να περνάς, έτσι για να τους μπεις στο μάτι!

Vsls said...

"Τη γενιά που έχει χάσει κάθε ελπίδα."
Αυτό μου φτάνει, δυστυχώς...
Να είσαι καλά!

industrialdaisies said...

Σας ζητώ συγγνώμη. Είναι ήδη πολύ αργά και είχα μια μέρα τεράστια. Νιώθω τόσο κουρασμένη που δεν αντέχω να σας απαντήσω τώρα, όμως υπόσχομαι να το κάνω αυριο πρωί, μόλις σηκωθώ. Ήθελα πολύ να γράψω το κείμενο που ένιωθα να μοιραστώ μαζί σας κι αυτό επέλεξα να κάνω απόψε. Αύριο θα γράψω και τις απαντήσεις μου στον καθένα σας. Συγγνώμη...

kioy said...

Χείμαρος σκέψεων το post σου, και εμένα στην ηλικία των 19 συχνά με χαλάνε όλοι αυτόι οι πρόγονοι νεολεϊσμοί που παίρνο΄ν θέση σε νέα σώματα με νέα μορφή.
Συμφωνώ απόλυτα με προλαλείσασες, πως μέσα σε αυτό το αίσχος αυτό που ωφείλουμε(προς τον εαυτό μας) είναι να έχουμε το νου μας για τα διακριτικά νεύματα του αέρα που θα μας οδηγήσουν σε αυτούς και αυτά που κρατούν ακόμα ένα ίχνος συνείδησης, που δεν αρνιούνται το πιο πολύτιμο ανθρώπινο εργαλείο(τη σκέψη) και επιτρέπουν να νιώθουμε, να νιώθουμε όπως τότε που ήμασταν στην ηλικία των 10 και ονειροπολούσαμε,που παίζαμε ανέμελα και το μόνο που θα μπορούσε να μας σταματήσει ήταν κάποιο μαγικό ηλιοβασίλεμα, που δεν υπήρχε τίποτα ακατόρθωτο, που υπήρχε ελπίδα, που βιαζόμασταν να εξερευνήσουμε το γυναικείο φιλί και ανάποδα κ.τ.λ.
Όμως ακόμα και τότε δεν παύμουμε να μάστε άνθρωποι(αν εσύ θες χρυσόψαρρα:)) που ζουν στο βούρκο, όπως όλοι τους απλά κοιτάμε στα αστέρια...

ritsmas said...

Εξαιρετικη δουλειά. θα τη μελετησω με προσοχη ενδιαμεσως του...κοσμικου μου ΠΣΚ που αρχιζει από......τωρα
ρ\φιλια μικρο

industrialdaisies said...

Φιλια, Ριτσάκι!!

Με έκανες να γυρίσω πίσω σε κάτι -που με τα κείμενά μου δεν το κάνω γενικά... Και συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν είχα απαντήσει στα σχόλια... Ντροπή. :)

Καλό Σαββατοκύριακο! :)