Wednesday 13 June 2007

Η Industrial Daisies γελά

Σήμερα το έχω αποφασίσει. Ό,τι και να γίνει αυτό το κείμενο θα είναι χαρούμενο. Κι ας σου είπα πως δεν είμαι ευτυχισμένη σήμερα. Κι ας έκλαιγα στην αγκαλιά σου με μπλε δάκρυα και γέλια. Κι εσύ έκανες τον κλόουν· σαν τότε, που μου έλεγες πως όταν θα μεγαλώσω θα με κλέψεις πάνω σε άσπρο άλογο και θα το σκάσουμε μακρυά και θα γίνουμε κλόουν. Κι ας σου έλεγα εγώ πως οι κλόουν όταν βγάζουν τις μπογιές τους είναι δυστυχισμένοι, όχι, μου έλεγες εσύ, εμείς θα γίνουμε κλόουν.

Κι απόψε, στο είπα, θέλω να γράψω ένα χαρούμενο κείμενο, να πείσω πάνω από όλους εμένα πως δεν είμαι μόνο μίζερη και γκρινιάρα και μονόχνωτη. Και είπα από μέσα μου πως αυτό που είδα στην τηλεόραση, για τον λαό που δεν πρέπει να σκύβει κεφάλι γιατί τώρα πια του το λέει η κυβέρνηση, δεν θα το σχολιάσω. Γιατί σήμερα θα γράψω ένα χαρούμενο κείμενο, ένα κείμενο που θα κλείνει μέσα του το γέλιο μου και θα το χαρίσω στους φίλους μου που δεν τους έχω δει από κοντά κι όμως είναι κοντά μου.

Κι ας διανύω περίοδο μεγάλης μελαγχολίας, κι ας θέλω να εξαφανιστώ από όλους κι από όλα, μπουρλότο να βάλω και να χαθώ σε θάλασσες, αυτές τις δικές μου, που μόνο εγώ ξέρω να χάνομαι μέσα τους γιατί εγώ τις χαϊδεύω όπως κανένας άλλος, κι ας νιώθω πως τίποτα σπουδαίο δεν έχω να γράψω και πως ώρες ώρες κοροϊδεύω τον εαυτό μου γράφοντας. Όχι, σήμερα είπα θα γράψω ένα χαρούμενο κείμενο, με χιούμορ. Ξέρω ότι έχω, κάνω τους φίλους μου να κλαίνε από τα γέλια, μα πού πάει όλο αυτό όταν κάθομαι να γράψω, το χιούμορ όταν δεν βγαίνει έξω πάει, χάνεται; Όταν μένεις μόνος να γράψεις πού εξαφανίζεται; Μήπως δεν έχω καθόλου και τσάμπα χαίρομαι, να άλλος ένας λόγος να νιώσω δυστυχισμένη. Κι έχουν ήδη μαζευτεί αρκετοί.

Όμως σήμερα αυτό το κείμενο πρέπει να βγει χαρούμενο. Χθες το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, σήμερα σε εσένα. Σε εσένα που με κράταγες αγκαλιά κι απορροφούσες τους κραδασμούς μου, κι απορροφούσες τα δάκρυά μου με την άκρη της παλάμης σου που πλημμύρισε, χωρίς να με ρωτάς γιατί, και μου ζήτησες να σου κάνω την τιμή να σκουπίσω τις μύξες μου στην μπλούζα σου ώστε να έχεις ένα λόγο να μην την πετάξεις τώρα που πάλιωσε... Κι εγώ θυμήθηκα τότε που ήμουν μικρή και δεν έκλαιγα ποτέ, όσο ξύλο και να έτρωγα, μόνο έσφιγγα τα χείλη μου μέχρι που τα έσκιζα, όχι από πόνο αλλά για να μην κλάψω για την αδικία, και δεν καταδεχόμουν να χαρίσω τα δάκρυά μου σε κανέναν, κανένας να μην με λυπηθεί που είμαι μικρή και κλαίω. Και τώρα σου χάρισα τα δάκρυα και τις μύξες μου, και δεν ντρέπομαι που κλαίω μπροστά σου ενώ είναι δύο η ώρα τα ξημερώματα κι αύριο δουλεύεις. Παρά κάθομαι στην αγκαλιά σου και κλαίω όπως δεν έκλαψα ποτέ. Για αυτά που δεν ξέρω, για αυτά που φοβάμαι, για αυτά που με πληγώνουν, χωρίς να με ρωτάς γιατί.

Και μαζί γελάω· γιατί μου κάνεις τον κλόουν, κι αυτήν την περίεργη φωνή που με κάνει να λύνομαι στα γέλια, και με γαργαλάς εκεί που δεν το αντέχω. Και γελάω και κλαίω μαζί. Μαζί σου. Κι όλη μου η λύπη γίνεται μαζί ευτυχία, ίσως αυτή να είναι η ευτυχία που καταλαβαίνω, αυτή που μπορεί να τα βγάλει πέρα με τη λύπη μου, να αλατιστεί από τα δάκρυά μου και να καταλήξει στην άκρη του γέλιου μου. Και μου είπες, σήμερα να είναι χαρούμενο το κείμενο.

Και αν δεν ξέρω τι να γράψω που να είναι χαρούμενο, να γράψω για τους χαρταετούς και τον καθρέφτη. Για τους άντρες χαρταετούς που οι ουρές τους έχουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και γίνονται βασιλιάδες στην χώρα των χαρταετών. Και οι κοπέλες δεν γίνονται βασίλισσες γιατί τους λείπει το μαύρο, όμως μία κοπέλα χαρταετός ερωτεύτηκε τον βασιλιά και ήθελε να κάνει έρωτα μαζί του και έγινε λίμνη, με ήσυχα νερά, κι αυτός καθρεφτίστηκε μέσα της, μπήκε μέσα της κι ενώθηκαν. Για αυτό μου είπες να γράψω, το πιο ωραίο παραμύθι που είπες ποτέ, ένα βράδυ που δεν σε άφησα να ξαπλώσεις μόνος για να κάτσω εγώ να διαβάσω παρά ήρθα μαζί σου και για να με ηρεμήσεις και να κοιμηθώ το σκέφτηκες όλο εκείνη την ώρα. Μόνο που μου είπες να το γράψω και το τέλος δεν το ήξερα, με είχε πάρει ο ύπνος τότε, και με πήραν πάλι τα κλάματα και κάθησες και μου το είπες πάλι από την αρχή και μετά εγώ δεν έκλαιγα, μόνο σε κοίταζα σαν χαζό, εγώ που ποτέ δεν μου άρεσαν τα παραμύθια εκείνη την ώρα είχα μείνει μαλάκας που κάποιος ένα βράδυ με αποκοίμισε με ένα παραμύθι.

Και πριν από αυτό εγώ σου φώναζα, όχι δηλαδή ακριβώς, μόνο να, όταν παθιάζομαι μιλάω έντονα, το ξέρεις πια, το ξέρεις ότι δεν σου φωνάζω, κι εσύ, αντί να μου αστράψεις ένα χαστούκι μου είπες στο τέλος πως η ματιά μου στα πράγματα είναι τόσο έντονη κι έχω πάθος, για αυτό είναι δύσκολο να δω μέσα από τα μάτια των άλλων, κι αυτό δεν είναι κακό (είπες), κι εγώ σου είπα πως δεν μπορώ να ξεπερνάω το κατώτατο όριό μου, αυτό που αν ξεπερνούσα θα έφτανα να αδικώ άλλους, αυτών των οποίων η ματιά είναι καθαρή και για αυτούς ο ελέφαντας δεν πετάει. Το πάθος μου μού λες να μην το χάσω και πως είμαι κι ο πιο αντιφατικός άνθρωπος που έχεις γνωρίσει ποτέ, κι εγώ το ξέρω· το ξέρω γιατί ποτέ δεν έχυνα δάκρυ και μέσα μου πλημμύρα, γιατί γελούσα και μετά με έπαιρναν τα κλάματα, γιατί έλεγα πως σε μισούσα και με κανέναν δεν μπορούσα να μείνω γιατί δεν ήταν εσύ, γιατί όλο γκρινιάζω αλλά τα όμορφα κρατάω, γιατί είμαι ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου -λες- αλλά πιστεύω πως η τέχνη θα σώσει τον κόσμο. Και δεν θέλω να είμαι τόσο αντιφατική, όμως δεν γίνεται, θα ήταν όλα πολύ εύκολα κι εγώ στα εύκολα κωλώνω.

Πού πάει αυτό το κείμενο, δεν ξέρω, είχα πει θα είναι χαρούμενο κι εγώ κλαίω με ένα τεράστιο χαμόγελο -να, είδες, πάλι αντιφατική. Είχα πει πως αν δεν βρω κάτι χαρούμενο σήμερα στον δρόμο για να γράψω εδώ, θα έγραφα από τα παλιά, τότε που λόγω ηλικίας και άγνοιας είχαμε περισσότερο χιούμορ από ποτέ. Όπως τότε που ο αδερφός μου ήπιε Soflan, όχι όχι το έχω ξαναπεί... Όπως τότε που ο μικρότερος αδερφός μου έκανε ρεζίλι τον μπαμπά στην ταβέρνα. Πάμε που λες για φαγητό, Κέρκυρα τώρα, σε ένα μέρος που το έχει φίλος του μπαμπά. Ήθελε ο μικρός, ο μπαμπάς έλεγε «όχι, να πάμε στου Μπούκαρη που έχει ψαράκι», «όχι, ο μικρός, να πάμε στον Τάσσο που έχει πίτσες», πάμε τελικά στον Τάσσο, τρώμε πίτσες, έρχεται μετά ο άνθρωπος, μας ρωτάει αν μας άρεσε το φαγητό, «Πολύ» του λέει ο μπαμπάς και πετάγεται ο μικρός «Είδες, μπαμπά, που έλεγες ότι στου Μπούκαρη είναι καλύτερα;». Αχ, δεν ξέρω καν αν είναι αστείο στο γραπτό αυτό, η φάτσα του μπαμπά σίγουρα ήταν. Όπως μια άλλη φορά, χτυπάει το τηλέφωνο, μια γνωστή της μαμάς, πάει να απαντήσει ο μικρός, λέει η μαμά «Εγώ δεν είμαι εδώ για κανέναν, είμαι στη δουλειά», απαντά ο μικρός, «Που είναι η μαμά σου πουλάκι μου;», «Δεν είναι εδώ», κάνω νεύμα εγώ πως κι εγώ απουσιάζω, «Α, καλά, η αδερφή σου;», μπερδεύεται ο μικρός με τόσα πράγματα να συνδυάσει, «Δεν είναι ούτε αυτή εδώ.», «Α, και πού είναι;», «Μαμά, που είναι η I.D.;».

Γελάω τώρα, γελάω μόνη μου κλαίγοντας, μόνο μην μου πείτε να πάω σε ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεν τους πιστεύω για επιστήμονες, μεταξύ μας, να είναι μόνο που νιώθω τόσο λυπημένη αλλά και τόσο χαρούμενη μαζί, ποιος έγραψε για την «χαρμολύπη», ούτε που θυμάμαι πού το είχα διαβάσει... Μόνο που σήμερα είπα πως θα γράψω ένα χαρούμενο κείμενο. Η λύπη πρέπει να εξοριστεί σήμερα, μα πώς;

Και σκέφτομαι πώς είναι στην αγκαλιά σου, όταν όλα με κυκλώνουν, όταν το πάθος μου για τα πράγματα αποσύρεται, όταν η ένταση εκτονώνεται και μένω απροστάτευτη, φοβισμένη· φοβισμένη για εμένα, που δίνω τόσο πολύ την αίσθηση στους άλλους πως είμαι δυνατή, πως έχω τόσο πάθος και οργή που δεν έχω ανάγκη, που δεν ξέρω πού πάω, που ποτέ μου δεν ζητιάνεψα μια αγκαλιά ούτε από τους γονείς μου ακόμα κι ας έκλαιγα μόνη μου που τα άλλα παιδάκια οι γονείς τους τα έπαιρναν συνέχεια αγκαλιές· και μετά έρχεται η εικόνα σου, τότε που ακόμα ήμουν μικρή, που από όλους είχα φύγει κι εσύ με έφερες πίσω στους ανθρώπους, με έκανες μια αγκαλιά κι εγώ έτρεμα μέσα της σαν ψάρι, που μου είπες «Σ' αγαπώ» κι έγινα κι εγώ κοριτσάκι από αγρίμι, που έφυγες κι εγώ πέθανα, πέθαινα συνέχεια με κάθε ώρα που σκότωνα μακριά σου, και μετά γύρισες, με διεκδίκησες από τα σκοτάδια μου με το άσπρο σου άλογο, όπως μου το είχες υποσχεθεί παλιά, συγγνώμη που δεν σε πίστευα τότε, και τώρα είμαστε εδώ, να με κρατάς αγκαλιά και να μου λες παραμύθια και να μου μαγειρεύεις φαγητά χωρίς συνταγή και να μου στρίβεις τσιγάρα γιατί -λες- εγώ δεν ξέρω να στρίβω, αλλά εγώ ξέρω ότι το κάνεις γιατί θες να με προσέχεις.

Να γιατί είναι χαρούμενο αυτό το κείμενο. Γιατί εγώ είμαι χαρούμενη, όχι ψέμματα, εγώ είμαι ευτυχισμένη όσο και λυπημένη να αισθάνομαι, να είδες, πάλι πέφτω σε αντιφάσεις. Κι αν μέχρι εδώ δεν έφτασε να διαβάσει κανείς, κρίμα, ποτέ δεν θα μάθουν οι φίλοι μου που έκανα εδώ πως είμαι χαρούμενη, κι ας θέλω εγώ να το μοιραστώ μαζί τους.

32 comments:

Anonymous said...

όλα θα γίνουν πιο φωτεινά θα δεις
πάρε μια -δυο ήσυχες ανάσες

Anonymous said...

Τα λουλούδια στις γλάστρες δεν ανθίζουν όλα μαζί. Θα έρθει και σένα η σειρά σου να ανθίσεις, το γέλιο σου θα ακουστεί ξανά.

BeBe said...

Είναι δυνατόν να γράφεις εσύ και να μην φτάνουμε ως το τέλος; Ρε κοριτσάκι μου χαρούμενο....είναι δυνατόν;
Περιέγραψες με τόση γλαφυρότητα τις σκέψεις μου που δεν γίνεται να μην σε καταλαβαίνω!
Καλημέρα.

Φράνσις said...

και είπε το ξωτικο: εγω΄χτες και προχθες κι αντιπροχθες τρανταζομουν στο κλαμα και νομιζα πως η Αίτνα κατοικεί μεσα μου, και δεν είχα τους φίλου μου ούτε αυτον δίπλα μου να μου σκουπίζει τα δάκρυα με την παλαμη του. Αλλα εγω νόμιζα πως ήταν.. και τη χαρμολύπη την έγραψε και η Αμαντα Μιχαλοπούλου, είπε το ξωτικο που θα το πουν χλευαστικά, ξερόλα! Και όχι,ε΄γω έφτασα ως το τελος του κειμενου γιατι όταν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κείμενα-καθρε΄φτες και είσαι θαρραλέος, αντεχεις να πας μεχρι το τέλος μαργαριτούλα μου. Και το ξωτικό κωλώνει στα πολυ εύκολα, σ' αυτά που για τους άλλους είναι τόσο απλά..
σε φιλώ.

ladybug said...

Αν δεν ήσουν χαρούμενη δεν θα έγραφες όλα αυτά (και όλα τα πρηγούμενα). Θα είχες παραιτηθεί (φαντάζομαι). Το πάθος είναι κινητήρια δύναμη. Και η πίστη επίσης. Κι εσύ διαθέτεις κι απ' τα δύο.
Και εν πάσει περιπτώσει, έτσι είναι οι αληθινοί άνθρωποι. Γελάνε, κλαίνε, θυμώνουν, διαμαρτύρονται, διεκδικούν, παλεύουν... Διαφορετικά κάθονται στον καναπέ με το tv control στο χέρι...μπρρρρρρρ
Καλημέρα :))

kanataki said...

παρούσα!


υγ ως φίλη ντε!

Θεραπευτής said...

Σε ζηλευω... Αληθεια!

Archimidis P. said...

:))))

zero said...

Καταπληκτικο ποστ.
Μπραβο Daisy.

ζερο.

Lote Alcarin said...

Δεν ξέρω αν είδα ποτέ τόσες σκέψεις μου γραμμένες στην οθόνη από άλλα χέρια. Συγκλονίστηκα απο το πόσο οικεία μου φαίνονται όλα τούτα. ϊσως φταίει το "Κερκυραία εν μέρει"...Μήπως είμαστε όλες τρελές και δεν το ξέρουμε? Και ξέρεις κι εσύ ότι η γκρίνια μας δεν είναι δυστυχία. Η θλίψη που γκριζάρει τα κάδρα μας δεν είναι μόνιμη. Φαίνεσαι να ξέρεις ότι η ευτυχία δεν είναι μακριά. Απλά δεν είναι μόνιμη. Είσαι τυχερή που αγαπάς, όπως και αν έχει. Και πίστεψε με, είναι μεγάλο το σοκ του να ανακαλύπτεις πως μπορείς να αφεθείς να σε δουν χωρίς το σκληρό προσωπείο. Και να συνειδητοποιείς κι εσύ η ίδια, ότι ο ρόλος που έπαιζες τόσα χρόνια ίσως να μην είσαι εσύ. Ότι τελικα΄ίσως να μην είσαι τόσο σκληρή και απόρθητη όσο νόμιζες. Ξέρω πως είναι παράξενο, ζω το ίδιο πράγμα. Και η αμφιβολία με ταλαιπωρεί. Αλλά προτιμώ να κλαίω και να με αγαπουν, παρά να μένω βράχος και λαβωμένη. Υπομονή.. Και πως πάει?
ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ.
ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ.
ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ.

s_k said...

σε ομορφες ατραπους μας γυρνας.αν γινεται.

elafini said...

κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τις μέρες παράκρουσης για να σου αφήσω ένα χαμόγελο :)

R2-D2 said...

Το χιούμορ είναι το τελευταίο μας οχυρό αντίστασης, όταν η ζωή γύρω μας στραβώνει επικίνδυνα. Οι κυνικοί λένε ότι και τα τελευταία οχυρά κάποτε πέφτουν. Αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί!

Αθανασία said...

Ολο λεω να μη γραφω κοινοτοπιες και μελισταλαχτες αηδιες στα σχολια αλλων,αλλα δεν μπορω...
Η πενα σου ειναι πραγματικος χειμαρρος.Ειναι σαν να μας ζωγραφιζεις τις εικονες σου.
Συμβουλες δε δινω και πολυ συχνα,δεν ειμαι καλη σ'αυτα.
Απλα φροντισε να μην αλλοιωθεις με τον καιρο.Μας χρειαζονται τετοιο ανθρωποι γυρω μας.

stefanos said...

είμαστε δηλ ότι δηλώνουμε;

industrialdaisies said...

@ roxanne: Πήρα καλή μου και τα πράγματα ήδη φαίνονται ακόμα πιο καλά! :)) Καλωσήρθες!

@ σεξπυρ: Γλυκέ μου σέξπυρ, το γέλιο μου ακούγεται συνέχεια! Μάλλον σας μπέρδεψα με το κείμενο, βρε, ευτυχισμένη είμαι! :))

@ bebe: Καλημέρα (μια μέρα μετά!) και πολύ χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε! :)

@ auburn kate: Ε, λοιπόν, αν με ρώταγε κανείς αν έχω διαβάσει Μιχαλοπούλου θα έλεγα όχι... Δεν θυμάμαι τίποτα! Ευτυχώς, όμως, υπάρχει το καλλιεργημένο και αεικίνητο ξωτικό και με βγάζει από τις απορίες μου...

Όσο για εσένα γλυκιά μου... Ξέρω ότι κι εσένα τα σύνθετα σου αρέσουν, αλλά όταν κλαις σκέψου... supercalifragilisticexpialidotious!!, και γέλα λίγο,ε; :)

@ ladybug: Όντως Πασχαλίτσα μου, πάθος και πίστη έχω πολύ για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Είμαι και λίγο απαισιόδοξη, βέβαια, αλλά άμα πάρω μπρος το ξεχνάω. Για αυτό σου λέω, όλα μέσα είναι, ζωντανές είμαστε και το παλεύουμε!

Για τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ... μπρρρρρ... Φιλί τεράστιο! :)

@ tsaperdona: Ωραία, γιατί περνάω απουσίες!! :pp

@ the therapist: Γιατί καλέ μου, από εσένα περίμενα κήρυγμα ότι χρειάζομαι ψυχανάλυση! Σοβαρά, τώρα, να γελάς κι εσύ για να μην ζηλεύεις!! :)

@ archimidis p.: :))))))))) (πιάστηκαν οι μύες του στόματος από το τεράστιο χαμόγελο!)

@ zero: Είσαι καταπληκτικός, πάντα είσαι εδώ. Ευχαριστώ! :)

@ lote alcarin: Ό,τι έγραψες με βρίσκει σύμφωνη, καταλαβαίνω... Είναι πολλά που μπορώ να πω, αλλά το αφήνω έτσι γιατί τα είπες εσύ πολύ ωραία και δεν χρειάζεται να το κουράσω εγώ... Φιλιά!

@ fuzzy burlesque: Ευχαρίστησίς μου! :)

@ elafini: Μέρες παράκρουσης και για εσένα ελαφίνι μου; Κι εγώ, τα έχω παίξει! Λοιπόν, να ένα χαμόγελο κι από εμένα :), αλλά σου έχω και τεράστιο! :D (και φιλί)

@ r2-d2: Το πιστεύω κι εγώ για το χιούμορ και πάντα λυπόμουν ανθρώπους που δεν έχουν, κοινώς κάποιες κλινικές περιπτώσεις εθνικόφρονων-πιστών και πάει λέγοντας... Φιλιά!

@ αθανασία: Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Να είσαι καλά. :)

industrialdaisies said...

@ στέφανος: Δεν κατάλαβα, γενική ερώτηση;

Σπύρος Σεραφείμ said...

να γελάς...

industrialdaisies said...

@ σπύρος σεραφείμ: Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ γελάω Σπύρο μου. Και το εννοώ, αυτό είναι ακόμα πιο ενθαρρυντικό... :)

Anonymous said...

αχ :)

Unknown said...

πω οω μου πήρε μια μέρα να το τελειώσω, αλλά το κανα με μια ανάσα (αντιφατικός-είπες κάτι;;;)
.Εγώ πάντως ένα κατάλαβα.
Ευτυχισμένη είσαι, όχι χαρούμενη.

industrialdaisies said...

@ δήμος δημητρίου: Όταν έρχεται το βαχ είναι το πρόβλημα! :)

@ narita: Αντιφατικοί νομίζω είμαστε λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι... Όσο για αυτό που κατάλαβες, μέσα είσαι! Χαρούμενη μπορεί να μην είμαι πάντα, ευτυχισμένη, όμως, δεν έχω πάψει να αισθάνομαι εδώ και πολύ καιρό! :))

2Σx2 said...

Οι στιγμές ευτυχίας και το χαμόγελο δε συμβαδίζουν με τη σαχλαμάρα. Έχω δει άνθρωπους να γελάνε και μέσα τους να είναι κατάμαυροι. Έχω δει και άλλους που είναι το ανάποδο.

Σημασία έχει το πως νιώθεις και όχι το πως το εκφράζεις. Αν εσύ νιώθεις καλά αρκεί.

Πάντως χιούμορ δεν στερείσαι! :))))))) (<---μεγάλο χαμόγελο)

patsiouri said...

Mικρή τα'χουμε ξαναπεί, δέν υπάρχεις πουθενά στο χάρτη...μόνο που μου τα χάλασες σήμερα! Φοβάμαι ελεεινά τους κλόουν!!! Αχ, πώς θα κλείσω μάτι!


Είναι γαμάτο, γυρίζω να το ξαναδιαβάσω.

Anonymous said...

Στέφανος said...

είμαστε δηλ ότι δηλώνουμε;

14 June 2007 15:48

είμαστε ;

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Συμφωνώ, με μια επιφύλαξη στο ότι δεν έχει σημασία πώς το εκφράζεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν όρια, ανάλογα με τους συμμετέχοντες... Κάποιες φορές ο τρόπος που θα εκφράσεις κάτι έχει μεγάλη σημασία. Σαφώς, πάνω από όλα μετρά το τι έχεις μέσα σου... Φιλί!

@ patsiouri: Υπάρχει άνθρωπος που φοβάται τους κλόουν; Μήπως είχες δει καμία τρομακτική ταινία μικρή; Μήπως πήγες στα McDonalds; Δεν ξέρω, I give up! Ευχαριστώ πολύ!

@ anonymous: Εγώ θέλω να πιστεύω πως όχι. Αναλύοντάς το λίγο περισσότερο θα δει κάποιος, όμως, πως ένα κομμάτι μας είναι και αυτό το οποίο ενσαρκώνει στην προσποίηση. Ακόμη πιο ακραία, ίσως αν δηλώνουμε συνεχώς και ξεχάσουμε να ψάχνουμε μέσα μας να καταλήξουμε να είμαστε μόνο αυτό που δηλώνουμε.

Η αλήθεια του καθενός δεν είναι μόνο στο ρητό ή το άρρητο. Είναι πολλά ακόμα πράγματα, που δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με τις ανθρώπινες επαφές. Η δική σου άποψη όμως ποια είναι;

manosantonaros said...

Διάβαζα....διάβαζα... και είχα αποφασίσει την απάντηση... αλλά με πρόλαβες εσύ στον επίλογο...
Ελα όταν ο ήλιος είναι σχετικά ψηλά (5-6)///μετά ακολουθώ την πορεία του που πάει προς το Σύνταγμα.

industrialdaisies said...

@ manos antonaros: Θα έρθω Μάνο, στην πρώτη ευκαιρία θα είμαι εκεί... :)

Άκης Καπράνος said...

Είναι τόσο αληθινή η ομορφιά σου και την είχα τόσο ανάγκη αυτή τη στιγμή που μόνο να σε ευχαριστήσω μπορώ. Με καταλαβαίνεις, πιστεύω.

Anonymous said...

εντάξει, βεβαιώθηκα τώρα!

industrialdaisies said...

@ άκης καπράνος: Εγώ σας ευχαριστώ, τους φίλους μου που είστε εδώ... Να είσαι καλά,ε; Φιλί.

@ σεξπυρ: Χιχιχι, :))).

tzotza said...

εφτασα φιλεναδα μου..at last..
εχω χαθει και εγω μεσα στα δικα μου..ισως να μη θελω να γραψω για καποιο αλλο πιο 'painful' reason..sometimes avoiding things is a much easier solution..

εγω ξερω ομως πως μεσα σου,deep down inside,εισαι χαρουμενη..the epitome of happiness id say!!!

και οχι μεχρι το τελος δεν διαβαζω μονο,αλλα και δευτερη και τριτη φορα ολο τα post σου..παντα!!

φιλια sweetie μου!!!