Αποκαϊδια

Κι επειδή έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε ό, τι μας δίνεται με όρους καλοψημένης πάπιας. Κι επειδή το προηγούμενο κείμενό μου δεν έγινε αντιληπτό. Κι επειδή, όσο και να μισώ τις συνθήκες, απόψε έχω μεγάλη ανάγκη να γράψω για αυτά που σκέπτομαι όχι τόσο λακωνικά όπως χθες. Κι επειδή έχω ανάγκη να το κάνω για εμένα περισσότερο κι όχι για να το διαβάσετε εσείς. Κι επειδή έχω τρία βράδια να κοιμηθώ από τις σκέψεις μου, κι άλλα τέσσερα πριν από αυτά λόγω ζέστης. Ξεκινάω.

Υπάρχουν καταστάσεις ή γεγονότα που με ξεπερνούν. Εμένα, για τους άλλους δεν ξέρω. Με ξεπερνούν σημαίνει ότι καμία δική μου αντίδραση δεν βγαίνει από μέσα μου. Χρειάζομαι χρόνο να καταλάβω, να θυμώσω, να αντιδράσω, να τα βάλω μέσα μου και να γίνουν δικά μου. Απλά πετρώνω. Γϊνομαι άγονη. Niente ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Μέρες τώρα λοιπόν εκτυλίσσεται η ελληνική τραγωδία, η σύγχρονη, σε όλο της το μεγαλείο. Η Πάρνηθα καίγεται, τα σπίτια απειλούνται, το καζίνο απειλείται, ο δρυμός εξαφανίστηκε, τα ελάφια κάηκαν, τα λουλούδια κάηκαν, τα έλατα κάηκαν, οι οικοπεδοφάγοι παραμονεύουν, το κράτος φταίει, οι πυροσβέστες φταίνε, ο καύσωνας φταίει, εμείς φταίμε, να μην επιτραπεί η ανοικοδόμηση, να αναδασώσουμε, να βρούμε ποιος φταίει, η Αθήνα ή θα βουλιάξει ή θα πεθάνει από ασφυξία... Κι εγώ απλά δεν μπορώ να συμμετέχω. Σε τίποτα. Είμαι εκτός, όλο αυτό με ξεπερνάει. Δεν ψάχνω τι και ποιος φταίει, δεν ψάχνω ούτε για την ελπίδα στα αποκαΐδια. Απλά, ακατανόητα, εγωιστικά πείτε το όπως θέλετε. Αυτά είναι τα όριά μου.

Ψάχνω να θυμώσω, να μαζέψω τον εαυτό μου στις συνήθεις του αντιδράσεις. Γαμώ τους Θεούς όλων των θρησκειών και τα σκατά που είμαστε όλοι αλλά θέλει πολύ θράσος για να εκπλήσσεται κάποιος με ό,τι έγινε. Θράσος ή βλακεία, διαλέγουμε και παίρνουμε τι από τα δύο μας ορίζει περισσότερο. Θέλει να μην καταλαβαίνεις το μέγεθός σου απέναντι στην φύση το να ψάχνεις την ελπίδα στα αποκαΐδια, το μέγεθος της φύσης και του ανθρώπου. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο συντρίβομαι και βγαίνω στο πουθενά, στο τίποτα. Ελπίδα μου είναι μόνο ότι η φύση θα μας αποβάλει σύντομα όπως το πεπτικό μας σύστημα χέζει βρωμερά περιττώματα.

Γιατί εγώ, εσύ, ο καθένας μας φταίει το ίδιο. Και μπορώ να το αναλύσω αλλά θα πάρει ένα ολόκληρο κείμενο που θα με πάει αλλού και δεν θέλω. Εδώ θέλω να μείνω. Στο κενό μου. Στο κενό μας. Που το βαφτίζουμε έκπληξη, οργή, ελπίδα, ευθύνες ή όπως διάολο αλλιώς το λέει ο καθένας για να ξεπερνάει το τι έγινε. Και δεν με νοιάζει καθόλου σε τι κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μας. Με νοιάζει μόνο να μας αποβάλει η φύση. Θα αρχίσω να πιστεύω στο Θεό στο τέλος με ό,τι βλέπω. Εξ αντιδιαστολής βέβαια, πιστεύοντας στον Διάολο. Είναι σαν οντολογική φάρσα όλο αυτό. Είναι σαν στον κόσμο που έφτιαξε ο Θεός να φύτεψε ο Διάολος τον άνθρωπο για να του την βγει και να τον καταστρέψει. Ένα ανέκδοτο είμαστε που ξέφυγε κι έγινε προσβολή κι όπου να' ναι θα εξαφανιστούμε. Αθώος δεν είναι κανείς κι ίσως όταν εξαφανιστούμε να επιβεβαιωθεί η υποψία μου ότι υπάρχει και η Νέμεσις σαν φυσικός νόμος. Οι πλημμύρες, οι καύσωνες, τα ελ Νίνιο ήταν ευγενικές προειδοποιήσεις, τώρα είναι αργά, την γαμήσαμε.

Είμαι τόσο απέναντί μου τώρα κι έξω από τα γνωστά μου μονοπάτια που αρχίζω και χάνω την πίστη μου στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Ο μισητός Στάλιν είχε πει το γνωστό για τις στατιστικές. Μπορεί να είναι κι έτσι, όλη η ανθρώπινη πορεία το καταδεικνύει κι όποιοι δεν θέλουμε να το πιστεύουμε είμαστε ρομαντικοί και ηλίθιοι. Είμαστε όντως στατιστική την ίδια στιγμή που μερικές χιλιάδες δέντρα δεν είναι. Σε όλα θέσαμε ανθρώπινους νόμους, ανθρώπινα μέτρα και σταθμά για να μετράμε το σύμπαν γύρω μας, να το κατέχουμε, να το πουλάμε και να το αγοράζουμε με χαρτί που κλέψαμε και πλασματικά ορίσαμε ως αξία. Πόσο κοστίζουν οι ανάσες μας ρε; Πόσο η ομορφιά; Ή μήπως η μόνη ομορφιά που καταλαβαίνουμε είναι αυτή που φτιάχνουμε, αυτή που κατέχουμε;

Θυμάμαι όταν κάηκε η Πεντέλη, όταν χάθηκαν τα μέρη που με τους γονείς μου πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο σαν οικογένεια να αποδράσουμε από τον κλοιό της κακογουστιάς. Ένα κομμάτι μου πέθανε τότε. Έκανα χρόνια να ξαναπάω και από τότε την διασχίζω σαν να τρέχω να φύγω από εκεί. Έβαλα κι εγώ το δέντρο μου κάπου, εκεί που παλιά δροσιζόμουν στον ίσκιο ενός άλλου... Με μια απίστευτη θλίψη. Χωρίς αυταπάτες. Δεν χρειάζεται να σώσουμε την φύση από τίποτε άλλο παρά από εμάς. Το ήξερα τότε, κι ας ήμουν μικρή, το πιστεύω ακόμα πιο βαθειά σήμερα.

Κάποιος είπε πως ένα έλατο σαν αυτά που κάηκαν ισοδυναμεί με τρία κλιματιστικά των 9.000 BTU. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και να μην φανταστώ την Πάρνηθα γεμάτη με τεράστιες εγκαταστάσεις κλιματιστικών να στέλνουν αέρα στην Αθήνα. Και γέλασα, γέλασα πικρά γιατί φαντάστηκα ότι κάποιος μπορεί να πλουτίσει από αυτήν την διαστροφή. Σκέφτηκα επίσης τα λίγα χρόνια που μας απομένουν στην Αθήνα να τα εκμεταλλευτούμε, να βγάλουμε στην φόρα τον εαυτό μας σε όλο του το μεγαλείο. Αν, λοιπόν, η Ακρόπολη δεν συμπεριληφθεί στα θαύματα του κόσμου, διόλου απίθανο, προτείνω να την κατεδαφίσουμε και αντ' αυτής να χτίσουμε έναν ακόμα γυάλινο πύργο στη θέση της. Εννοείται πως η Πλάκα, το Θησείο και λοιπές μαλακίες που συντηρούνται λόγω Ακρόπολης έχουν φύγει. Φουντάρουμε τα αρχαία σε χωματερή, γιατί αν τα πάρουν οι Άγγλοι ή άλλοι ξένοι θα πληρώνουμε αιώνες δημόσιο χρήμα σε διεκδικήσεις, και ξεκινάμε το σκάψιμο. Κοντά στο σπίτι μου έχει ένα αλσύλλιο. Προτείνω την υλοτόμησή του προς κατασκευή επίπλων και την παραχώρησή του χώρου στην εκκλησία δίπλα προς επέκταση ή χώρο προσευχής, έτσι για να συντηρούμε μαζικές παραισθήσεις για μεταθανάτια συγχώρεση (δεν είναι κακό, κομμάτι της φύσης μας είναι κι αυτό). Αυτό που με τρομοκρατεί είναι πως όταν η Αθήνα θα είναι ακατοίκητη όλοι εμείς, ή οι επόμενοι, θα διασκορπιστούν προς άλλες κατευθύνσεις, ήτοι θα ξεσπάσουν την καταστροφική τους μανία και σε άλλα μέρη. Για αυτό εγώ θα κάτσω εδώ. Αρνούμαι να κάνω άλλο κακό. Κάντε κι εσείς το ίδιο, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Μπορεί κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε καιρό τώρα, και σας θεωρώ φίλους μου, να μην μου ξαναμιλήσετε ποτέ. Να ξέρετε ότι ό,τι έγραψα το πιστεύω μέχρι και τον τελευταίο τόνο του. Δεν έχω να προτείνω τίποτα, δεν μπορώ να συνταχτώ αυτήν τη στιγμή με την οργή πολλών από εσάς ή την θλίψη. Πολύ θα το ήθελα. Δεν τα γράφω όλα αυτά πιστεύοντας ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα ούτε για να διαβάσω με ναρκισσισμό τα σχόλιά σας. Αυτή είμαι, το να σιωπώ σας βγάζει απέξω κι άρα μιλώ, κι ας ξέρω πως μπορεί να μου βγει και σε κακό ή, σε τελική ανάλυση, δεν έχει και κανένα νόημα.

Καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή να καταφεύγουμε στην σιωπή αντί να μιλάμε για να δείξουμε ότι υπάρχουμε. Σημασία έχει όλη μας η πορεία και οι πράξεις κι όχι τα «υγιή» αντανακλαστικά μας. Αυτά είναι για να σκοτώνουμε τις τύψεις μας ή να μπορούμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Δεν είναι όμως αρκετά. Και δεν θέλω να ξαναδιαβάσω κείμενο που να μιλά για ευθύνες. Αυτές έχουν από κάτω έναν κατάλογο με τα ονόματα όλων μας. Ζούμε με αυτό, καιρός να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε. Όποιος δεν αντέχει ας κάνει ό,τι νομίζει. Είμαι πολύ εκτός για να αντιδράσω διαφορετικά, το ξαναλέω, όλο αυτό με ξεπερνά. Ζηλεύω αυτούς που το ξεπερνούν, εγώ όμως, με κάτι τέτοια φτάνω στα όριά μου.

Τέλος.