Sunday 1 July 2007

Αποκαϊδια

Κι επειδή έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε ό, τι μας δίνεται με όρους καλοψημένης πάπιας. Κι επειδή το προηγούμενο κείμενό μου δεν έγινε αντιληπτό. Κι επειδή, όσο και να μισώ τις συνθήκες, απόψε έχω μεγάλη ανάγκη να γράψω για αυτά που σκέπτομαι όχι τόσο λακωνικά όπως χθες. Κι επειδή έχω ανάγκη να το κάνω για εμένα περισσότερο κι όχι για να το διαβάσετε εσείς. Κι επειδή έχω τρία βράδια να κοιμηθώ από τις σκέψεις μου, κι άλλα τέσσερα πριν από αυτά λόγω ζέστης. Ξεκινάω.

Υπάρχουν καταστάσεις ή γεγονότα που με ξεπερνούν. Εμένα, για τους άλλους δεν ξέρω. Με ξεπερνούν σημαίνει ότι καμία δική μου αντίδραση δεν βγαίνει από μέσα μου. Χρειάζομαι χρόνο να καταλάβω, να θυμώσω, να αντιδράσω, να τα βάλω μέσα μου και να γίνουν δικά μου. Απλά πετρώνω. Γϊνομαι άγονη. Niente ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Μέρες τώρα λοιπόν εκτυλίσσεται η ελληνική τραγωδία, η σύγχρονη, σε όλο της το μεγαλείο. Η Πάρνηθα καίγεται, τα σπίτια απειλούνται, το καζίνο απειλείται, ο δρυμός εξαφανίστηκε, τα ελάφια κάηκαν, τα λουλούδια κάηκαν, τα έλατα κάηκαν, οι οικοπεδοφάγοι παραμονεύουν, το κράτος φταίει, οι πυροσβέστες φταίνε, ο καύσωνας φταίει, εμείς φταίμε, να μην επιτραπεί η ανοικοδόμηση, να αναδασώσουμε, να βρούμε ποιος φταίει, η Αθήνα ή θα βουλιάξει ή θα πεθάνει από ασφυξία... Κι εγώ απλά δεν μπορώ να συμμετέχω. Σε τίποτα. Είμαι εκτός, όλο αυτό με ξεπερνάει. Δεν ψάχνω τι και ποιος φταίει, δεν ψάχνω ούτε για την ελπίδα στα αποκαΐδια. Απλά, ακατανόητα, εγωιστικά πείτε το όπως θέλετε. Αυτά είναι τα όριά μου.

Ψάχνω να θυμώσω, να μαζέψω τον εαυτό μου στις συνήθεις του αντιδράσεις. Γαμώ τους Θεούς όλων των θρησκειών και τα σκατά που είμαστε όλοι αλλά θέλει πολύ θράσος για να εκπλήσσεται κάποιος με ό,τι έγινε. Θράσος ή βλακεία, διαλέγουμε και παίρνουμε τι από τα δύο μας ορίζει περισσότερο. Θέλει να μην καταλαβαίνεις το μέγεθός σου απέναντι στην φύση το να ψάχνεις την ελπίδα στα αποκαΐδια, το μέγεθος της φύσης και του ανθρώπου. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο συντρίβομαι και βγαίνω στο πουθενά, στο τίποτα. Ελπίδα μου είναι μόνο ότι η φύση θα μας αποβάλει σύντομα όπως το πεπτικό μας σύστημα χέζει βρωμερά περιττώματα.

Γιατί εγώ, εσύ, ο καθένας μας φταίει το ίδιο. Και μπορώ να το αναλύσω αλλά θα πάρει ένα ολόκληρο κείμενο που θα με πάει αλλού και δεν θέλω. Εδώ θέλω να μείνω. Στο κενό μου. Στο κενό μας. Που το βαφτίζουμε έκπληξη, οργή, ελπίδα, ευθύνες ή όπως διάολο αλλιώς το λέει ο καθένας για να ξεπερνάει το τι έγινε. Και δεν με νοιάζει καθόλου σε τι κόσμο θα έρθουν τα παιδιά μας. Με νοιάζει μόνο να μας αποβάλει η φύση. Θα αρχίσω να πιστεύω στο Θεό στο τέλος με ό,τι βλέπω. Εξ αντιδιαστολής βέβαια, πιστεύοντας στον Διάολο. Είναι σαν οντολογική φάρσα όλο αυτό. Είναι σαν στον κόσμο που έφτιαξε ο Θεός να φύτεψε ο Διάολος τον άνθρωπο για να του την βγει και να τον καταστρέψει. Ένα ανέκδοτο είμαστε που ξέφυγε κι έγινε προσβολή κι όπου να' ναι θα εξαφανιστούμε. Αθώος δεν είναι κανείς κι ίσως όταν εξαφανιστούμε να επιβεβαιωθεί η υποψία μου ότι υπάρχει και η Νέμεσις σαν φυσικός νόμος. Οι πλημμύρες, οι καύσωνες, τα ελ Νίνιο ήταν ευγενικές προειδοποιήσεις, τώρα είναι αργά, την γαμήσαμε.

Είμαι τόσο απέναντί μου τώρα κι έξω από τα γνωστά μου μονοπάτια που αρχίζω και χάνω την πίστη μου στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Ο μισητός Στάλιν είχε πει το γνωστό για τις στατιστικές. Μπορεί να είναι κι έτσι, όλη η ανθρώπινη πορεία το καταδεικνύει κι όποιοι δεν θέλουμε να το πιστεύουμε είμαστε ρομαντικοί και ηλίθιοι. Είμαστε όντως στατιστική την ίδια στιγμή που μερικές χιλιάδες δέντρα δεν είναι. Σε όλα θέσαμε ανθρώπινους νόμους, ανθρώπινα μέτρα και σταθμά για να μετράμε το σύμπαν γύρω μας, να το κατέχουμε, να το πουλάμε και να το αγοράζουμε με χαρτί που κλέψαμε και πλασματικά ορίσαμε ως αξία. Πόσο κοστίζουν οι ανάσες μας ρε; Πόσο η ομορφιά; Ή μήπως η μόνη ομορφιά που καταλαβαίνουμε είναι αυτή που φτιάχνουμε, αυτή που κατέχουμε;

Θυμάμαι όταν κάηκε η Πεντέλη, όταν χάθηκαν τα μέρη που με τους γονείς μου πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο σαν οικογένεια να αποδράσουμε από τον κλοιό της κακογουστιάς. Ένα κομμάτι μου πέθανε τότε. Έκανα χρόνια να ξαναπάω και από τότε την διασχίζω σαν να τρέχω να φύγω από εκεί. Έβαλα κι εγώ το δέντρο μου κάπου, εκεί που παλιά δροσιζόμουν στον ίσκιο ενός άλλου... Με μια απίστευτη θλίψη. Χωρίς αυταπάτες. Δεν χρειάζεται να σώσουμε την φύση από τίποτε άλλο παρά από εμάς. Το ήξερα τότε, κι ας ήμουν μικρή, το πιστεύω ακόμα πιο βαθειά σήμερα.

Κάποιος είπε πως ένα έλατο σαν αυτά που κάηκαν ισοδυναμεί με τρία κλιματιστικά των 9.000 BTU. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ και να μην φανταστώ την Πάρνηθα γεμάτη με τεράστιες εγκαταστάσεις κλιματιστικών να στέλνουν αέρα στην Αθήνα. Και γέλασα, γέλασα πικρά γιατί φαντάστηκα ότι κάποιος μπορεί να πλουτίσει από αυτήν την διαστροφή. Σκέφτηκα επίσης τα λίγα χρόνια που μας απομένουν στην Αθήνα να τα εκμεταλλευτούμε, να βγάλουμε στην φόρα τον εαυτό μας σε όλο του το μεγαλείο. Αν, λοιπόν, η Ακρόπολη δεν συμπεριληφθεί στα θαύματα του κόσμου, διόλου απίθανο, προτείνω να την κατεδαφίσουμε και αντ' αυτής να χτίσουμε έναν ακόμα γυάλινο πύργο στη θέση της. Εννοείται πως η Πλάκα, το Θησείο και λοιπές μαλακίες που συντηρούνται λόγω Ακρόπολης έχουν φύγει. Φουντάρουμε τα αρχαία σε χωματερή, γιατί αν τα πάρουν οι Άγγλοι ή άλλοι ξένοι θα πληρώνουμε αιώνες δημόσιο χρήμα σε διεκδικήσεις, και ξεκινάμε το σκάψιμο. Κοντά στο σπίτι μου έχει ένα αλσύλλιο. Προτείνω την υλοτόμησή του προς κατασκευή επίπλων και την παραχώρησή του χώρου στην εκκλησία δίπλα προς επέκταση ή χώρο προσευχής, έτσι για να συντηρούμε μαζικές παραισθήσεις για μεταθανάτια συγχώρεση (δεν είναι κακό, κομμάτι της φύσης μας είναι κι αυτό). Αυτό που με τρομοκρατεί είναι πως όταν η Αθήνα θα είναι ακατοίκητη όλοι εμείς, ή οι επόμενοι, θα διασκορπιστούν προς άλλες κατευθύνσεις, ήτοι θα ξεσπάσουν την καταστροφική τους μανία και σε άλλα μέρη. Για αυτό εγώ θα κάτσω εδώ. Αρνούμαι να κάνω άλλο κακό. Κάντε κι εσείς το ίδιο, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.

Μπορεί κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε καιρό τώρα, και σας θεωρώ φίλους μου, να μην μου ξαναμιλήσετε ποτέ. Να ξέρετε ότι ό,τι έγραψα το πιστεύω μέχρι και τον τελευταίο τόνο του. Δεν έχω να προτείνω τίποτα, δεν μπορώ να συνταχτώ αυτήν τη στιγμή με την οργή πολλών από εσάς ή την θλίψη. Πολύ θα το ήθελα. Δεν τα γράφω όλα αυτά πιστεύοντας ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα ούτε για να διαβάσω με ναρκισσισμό τα σχόλιά σας. Αυτή είμαι, το να σιωπώ σας βγάζει απέξω κι άρα μιλώ, κι ας ξέρω πως μπορεί να μου βγει και σε κακό ή, σε τελική ανάλυση, δεν έχει και κανένα νόημα.

Καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή να καταφεύγουμε στην σιωπή αντί να μιλάμε για να δείξουμε ότι υπάρχουμε. Σημασία έχει όλη μας η πορεία και οι πράξεις κι όχι τα «υγιή» αντανακλαστικά μας. Αυτά είναι για να σκοτώνουμε τις τύψεις μας ή να μπορούμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Δεν είναι όμως αρκετά. Και δεν θέλω να ξαναδιαβάσω κείμενο που να μιλά για ευθύνες. Αυτές έχουν από κάτω έναν κατάλογο με τα ονόματα όλων μας. Ζούμε με αυτό, καιρός να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε. Όποιος δεν αντέχει ας κάνει ό,τι νομίζει. Είμαι πολύ εκτός για να αντιδράσω διαφορετικά, το ξαναλέω, όλο αυτό με ξεπερνά. Ζηλεύω αυτούς που το ξεπερνούν, εγώ όμως, με κάτι τέτοια φτάνω στα όριά μου.

Τέλος.

35 comments:

Μικρός Πρίγκιπας said...

Ξέρω ότι τούτη την στιγμή δεν έχεις ανάγκη να ακούσεις από κάποιον ότι συμφωνεί μαζί σου.
Ίσως όμως να έχεις ανάγκη να ακούσεις μια καλημέρα.
Καλημέρα λοιπόν.............

Θεραπευτής said...

Βρισε με, σβησε με, κανε ο,τι θες με αυτο το σχολιο, αλλα δεν μπορω να αντισταθω στον πειρασμο να το γραψω...

Ξεκινησα να γραφω στα μπλογκς χωρις να εχω συναισθηση του τι επροκειτο να συναντησω. Μετα απο λιγους μηνες εχω διαπιστωσει το εξης: Υπαρχουν ανθρωποι που ενδιαφερονται για τον κοσμο γενικα. Ανθρωποι που εχουν αποψη, γνωμη, που ενδιαφερονται για το κοινο καλο και που προσπαθουν μεσα απο ενα ομολογουμενως απροσωπο μεσο να επικοινωνησουν και να ενημερωθουν. Υπαρχουν πολλες εξαιρεσεις, ισως περισσοτερες απο οσες φανταζομαι και σιγουρα πιο πολλες απο τον "κανονα". Οσο κι αν το "δηθεν" βασιλευει κι οσο κι αν η αποψη "γραφω δυο μαλακιες, ξορκιζω τις τυψεις μου κι υστερα ολα καλα και το ξεχναω" ισχυει και δεν βγαζω τον εαυτο καθολου απ'εξω υπαρχει και η αλλη πλευρα...

Αν δεν νοιαζεται κανεις τοτε γιατι γραφουμε, γιατι συζηταμε και γιατι ασχολουμαστε με τα κακως κειμενα; Θα ασχολιομασταν με τον Ψινακη αν ηταν ετσι. Και μονο το γεγονος οτι διαβαζεις καθε μερα τοσα κειμενα οργης, θλιψης, απογνωσης, απελπισιας σημαινει οτι υπαρχει συνειδηση. Ισως κανεις μας (και σιγουρα οχι εγω) δεν κανει κατι παραπανω, κατι ουσιαστικο, ισως πολλα απο αυτα αντανακλουν αλλους σκοπους και νοοτροπιες, αλλα επειδη εχω βρεθει να σκεφτομαι οπως εσυ θα σου πω τα συμπερασματα μου κι ευχομαι να σε βοηθησουν.

Ουσιαστικα η απογνωση μου στηριζεται στο εξης: Δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα. Ειμαστε ανημποροι να αντιδρασουμε σε οσα συμβαινουν γυρω μας και τις μαλακιες τυπου "αν ολοι εβαζαν το χερακι τους" τις ακουω βερεσε. Σου εχω ξαναγραψει για δον κιχωτηδες νομιζω κι ειναι αυτο που πιστευω. Ηλιθιοι ρομαντικοι ειμαστε (ή δεν ειμαστε...) κι αυτο ποναει. Τι μενει κατω απο ολα αυτα; Το χωνευεις και συνεχιζεις. Πονωντας. Το ξερεις και το ξερω βαθια μεσα μου οτι δεν θα αλλαξει τιποτα ποτε προς το καλυτερο.

Κατανοωντας και χωνευοντας λοιπον οτι ειμαι μια μικρη κουραδα στο συμπαν συνεχιζω και προσπαθω για το καλυτερο. Το δικο μου (κι οσο μπορω κι αντεχω) και των αλλων. Εχει εκλειψει απο το μυαλο μου καθε ειδους ρομαντισμος. Στην τελικη τι να το κανω αν (ω τι θαυμα!) φτιαξουν ολα γυρω μου κι εμενα η ψυχη μου εχει μαυρισει στην πορεια...;

Αυτο που μου μενει ειναι οτι χαιρομαι οταν γνωριζω ατομα σαν κι εσενα. Δεν εχω λογο να σε γλυφω ("τι καλη που ειναι η ID" και τετοια...) και νομιζω οτι το ξερεις. Χαιρομαι να γνωριζω ομως ατομα με συνειδηση, αντιληψη, τσαμπουκα. Και χαιρομαι γιατι ξερω οτι θα σηκωσεις το κεφαλι καποια στιγμη και θα συνεχισεις να περπατας. Διπλα μου κατα μια εννοια...

Υ.Γ.1 Βαλε για μουσικη υποκρουση το "Γελα Πουλι μου..." των Κατσιμιχαιων..

Υ.Γ.2 Καλα δεν κρατουσα ποτε το σωμα σου σαν βιολι στα χερια μου... Προχωρα το λιγακι...!

Θεραπευτής said...

Παραλληρηματικο αυτο που εγραψα παραπανω. Αν καταλαβεις τι θελω να πω πες μου κι εμενα.

2Σx2 said...

Απολύτως λογική μου φαίνεται η αντίδρασή σου.

kioy said...

Εγω με τη σειρά μου χαίρομαι που σε βλέπω και εκφράζεσαι με τόση συνέπεια προς όσα νιώθεις...

Δεν θεωρώ οπώς προαναφερθηκε πως δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, πως ήμαστε ανήμποροι, θεωρώ πως ουσιαστικά δε θέλουμε να κάνουμε τίποτα!
Ναι όντως όλοι σκεφτόμαστε όσα συμβαίνουν, όσα γίνονται, όλοι μπαίνουμε σε περισυλλογή αλλά δε νομίζω πως αυτό μας κάνει αμέτοχους και άμοιρους ευθυνών. Αντιθέτως νομίζω πως στην ουσία είμαστε υποκινητές.
Στην επόμενη παράγραφο με ένα συνοπτικό παράδειγμα θα προσπαθήσω να ανοίξω το θεμα που όπως είπες δεν θέλησες να ανοίξεις!

Σε ένα αναμορφωτήριο αρρένων είχε γίνει η εξής ιστορία(υποθετική αλλά δε νομίζω πως απέχει πολύ):
Ήταν ένα παιδι με πιο καλλίγραμο σώμα και συγκεκριμένα οπίσθια απ' τα υπόλοιπα!
Αυτό ήταν από μόνο του ικανό για να εμφανισει την διαφθορά, να εμφανίσει την ανηθικότητα ενός κατά τ' άλλα υπεύθυνου για την αναμόρφωση προς το καλύτερο του χαρακτήρα τους...Απομόνωσε το παιδί, και άρχισε να το βιάζει στα κρυφά...Το βιάζε συνέχεια συνέχεια σηνέχεια! Η αλήθεια είναι πως το παιδί αντιδρούσε έντόνως στην αρχή. Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά είχαν καταλάβει τι συναίμβαινε δεν αντιδρούσαν στο φόβο της διακόρευσης τους και της τιμωρίας τους!
Το γεγονός πλέον έγινε καθημερινότητα για το παιδί το οποίο σκεπασμένο απ' τα χούγια της συνήθειας δεν αντιδρούσε και τόσο έντονα!
Το γεγονός έγινε αντιληπτό και από υπόλοιπους φύλακες(χαχα) και οι βιασμοί είχαν πιο έντονο χαρακτήρα...
Τα παιδιά περισσότερο φοβισμένα δεν αντιδρούσαν ενώ δειλά και ενδόμυχα γεννιόταν σε όλα ένα ερώτημα μέσα τους(ποιος ο λόγος που δεν συμβαίνει και σε εμάς αυτό? Γιατί γίνεται συγκεκριμένα σε αυτό το παιδί?)
Η συμπεριφορά της αδράνειας αλλά και τα σημάδια που έφερε το υποσεινήδυτο αυτών των ερωτήσεων(χλευαστικών ερωτήσεων, άκρως απομακρυσμένες απ' την ουσία των πραγμάτων και αλλοτριωμένες απ' τη συνήθεια) έβαλάν τα παιδιά πλέον και αυτά΄"θύματα" βιασμών! ΟΙ αντιδράσεις υπήρχαν, αλλά η καθημερινότητα έγινε πρίσμα μιας πιο δεκτικής συμπεριφοράς!
Όταν ήρθε η μέρα της εξόδου απ' το αναμορφωτήριο, τα παιδιά εννοείται πως δεν είχαν γίνει καλύτεροι άνθρωποι! Ωστόσο είχαν γίνει ομοφιλόφιλοι!
Είναι απίθανο! Είχαν γίνει οι ίδιες τους οι φοβίες τους, είχαν γίνει τα ίδια τους τα βάσανα οι προτιμήσεις τους, είχαν γίνει υποκινητές της νοσυρής κατάστασης που είχαν πέσει...Και τώρα την κάναν στέγανο των επιθυμιών τους, την υπόθαλπαν μέσα τους!
Αυτό είμαστε, ποτισμένοι από αδράνεια... Ρεαλιστικά πανίσχυροι(αν δεν ήμασταν δε θα μπορούσαμε να προκαλέσουμε όλα τα δεινά που προκαλούμε κάθε μέρα) αλλά φαινομενικά ανίσχυροι και ανίκανοι(τραγικά αστείο)!Συνηθίζουμε τα πάντα, το βουλώνουμε στα πάντα και είμαστε τελικά εμείς που δίνουμε τα κίνητρα, που παρακινούμε με τη συμπεριφορά μας τέτοιες καταστάσεις, τις συνηθίζουμε και στη συνέχεια γινόμαστε ένας απ' αυτές!
Αρνείστε πως γινόμαστε ένα με αυτές? Όχι μόνο έμεσα αλλά και άμεσα μάλιστα! Πόσοι αντισταθήκαμε(με όσα λέμε, με το αυτονόητο, ποσοι αντιτεθήκαμε σε αυτό το ολοκάυτωμα?).
Ε, λοιπόν σας ρωτάω! Για φέρτε στο νού σας το πιθανό ενδεχόμενο της οικοδόμησης της Πάρνηθας και πόση ζήτηση θα έχει! Νομίζω αρκεί...
Ντρέπομαι, και περισσότερο για μένα...

Unknown said...

Μια απ' τα ίδια θα πω, έλεγα δεν θα ξανασχοληθώ με της καφροσύνης τον νοητό ήλιο, τελικά το κάνω.
Το να τα παίρνεις και να φθάνεις εκεί που αισθάνεσαι πως είσαι - κι ένα κομμάτι σου σίγουρα θα μείνει για καιρό εκεί - είναι αυτό που σου είπε κι 2Χ2 και το ξέρεις κι εσύ: Φυσιολογικό. Για του καταπατημένου δικαίου την οργή.

Το ερώτημα για μένα παραμένει άλλο.
ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΤΕΘΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΠΕΙΛΩΝΤΑΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΤΣΙΜΕΝΤΟΕΙΔΕΣ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΣΤΑ ΚΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΦΥΤΙΛΙΑΣΜΑ;

Ειδάλλως σε κανά δυο χρονάκια θα κοιτάμε τις βιλλίτσες και θα παρατηρούμε στωϊκά "κοίτα που χτίσανε τελικά, γιατί τέτοιοι είμαστε, και οι κυβερνήσεις, κι ο Πολύδωρας....".

Κι ο γαμώ το Θεό μας, που θα 'μαστε ο καρκίνος της γης.

fish eye said...

ενα ανεκδοτο ειμαστε..ετσι..!!
κριμα!!!

industrialdaisies said...

@ μικρός πρίγκιπας: Καλέ μου, μια καλημέρα μετά από όλα αυτά μπορεί να λέει πολλά. Σ' ευχαριστώ και να' σαι καλά.

@ the therapist: Έτσι κι εγώ φίλε. Ανήμπορη να φτιάξω τον μεγάλο κόσμο στράφηκα σε εμένα και τους οικείους. Να μην καταστρέφουμε άλλο, να παλεύουμε για τα μικρά μας. Όμως αποκαρδιώνεσαι. Τίποτα δεν σταμάτησε την φωτιά στην Πεντέλη, τίποτα δεν σταμάτησε το ξύλο από τα ΜΑΤ, τίποτα δεν σώζει τους συνταξιούχους από την ανέχεια, τίποτα δεν καθαρίζει τις θάλασσές μας από την βρώμα. Ούτε τα μικρά μας. Άντε να συμβάλλουμε στο να είναι σε μικρότερη έκταση όλα αυτά που γίνονται.

Όμως νιώθω ανήμπορη, περικυκλωμένη από κάτι που δεν επέλεξα, κάτι που δεν μου αρέσει, κάτι που με πληγώνει... Δεν είναι το θέμα να φύγω. Εντάξει ωραία, φεύγουμε όλοι. Και; Περιφερόμενη στην μπόχα των ανθρώπων νιώθω. Εδώ είναι ο σταρχιδισμός μας, αλλού είναι ο σωβινισμός τους, αλλού είναι η αδιαφορία για τον υπόλοιπο κόσμο. Σκατά είναι.

Είναι παράλογη η ψευδαίσθηση ότι φτιάχνουμε τον μικρόκοσμό μας μέσα σε έναν μακρόκοσμο που καταρρέει και διαλύεται. Δεν γίνεται αυτό. Θα μπορούσε να συμβεί αντίστροφα. Όπως το πάμε εμείς δεν γίνεται, είναι όσο παράλογοι είμαστε εμείς. Δεν γίνεται να κάνεις παιδιά και να τα μεγαλώσεις με αξίες όταν θα πεθάνουμε στα μισά με φρικτό τρόπο, όταν δεν θα μπορούν να δουν το δέντρο κάπου αλλού εκτός από το μάθημα βοτανικής.

Τόσο παράλογο είδος είμαστε καλέ μου, τόσο πιστέψαμε ότι είμαστε Θεός που τώρα νομίζουμε ότι γίνεται να την βγάζουμε καθαρή ακόμα κι αν εξαφανιστεί ο πλανήτης. Χωρίς το λογικό βήμα ότι ο πλανήτης εδώ θα μείνει και όσο χρόνο και να του πάρει θα ξαναφτιαχτεί, εμείς είμαστε αυτοί που θα αποβληθούμε, εμείς και ό,τι φτωχό είδος έχουμε πάρει στο λαιμό μας.

Ωραία, είμαστε ερωτευμένοι, σκεπτόμαστε, έχουμε φίλους, διαβάζουμε. Τι νόημα έχουν όλα αυτά όταν πεθαίνουμε, όχι ως μοίρα, ως αυτοκτονούντες ηλίθιοι; Τρώμε σκατά, πίνουμε σκατά, αναπνέουμε σκατά, φοράμε σκατά κι όλα αυτά εις βάρος άλλων ανθρώπων και της φύσης. Ναι, κάποια στιγμή θα συνεχίσουμε (αν και το ερώτημα «Τι να ειπωθεί μετά το Άουσβιτς;» κολλάει κάθε φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει), όμως πώς; Ακρωτηριασμένοι και με κουτσουρεμένες ελπίδες, μέχρι να ξεχάσουμε ή να ξεπεράσουμε το τι έγινε, μέσα σε μια ολόκληρη κοινωνία που θα έχει ήδη φύγει μπροστά. Καλό είναι αυτό;

Δεν ξέρω, χάνω την πίστη μου. Σε εμένα, σε ό,τι καλό πίστευα πάντα. Ούτε ο έρωτας, ούτε η αγάπη, ούτε τα μεγάλα μυαλά, ούτε τίποτα και κανείς δεν έχει καταφέρει να αντιστρέψει την φύση του ανθρώπου και να τον κάνει από το χείριστο ζώον σε κάτι καλύτερο.

Και δεν θέλω να σε σβήσω ούτε κάτι τέτοια, είμαι πολύ χαρούμενη που είσαι φίλος μου, αυτή η μοναξιά γίνεται λιγότερο τρομακτική. Κι ευχαριστώ για το τραγούδι, είχα χρόνια να το ακούσω και τουλάχιστον μου θύμισε ωραίες στιγμές. Φιλιά!

@ 2σχ2: Ωραία, και τώρα τι; Αντιδρούμε κάπως και κάτι έγινε... Αυτό είπα με το προηγούμενο κείμενο, δεν έχει σημασία αν η αντίδραση σε βάζει στους μεν ή στους δε. Σημασία τελικά έχει ότι τον πούλο τον πήραμε όλοι κι εμείς μάλιστα μείναμε και μ' αυτόν στο χέρι. Για αυτό σιωπούσα, ντρέπομαι.

@ kioy: Το «δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω» είναι μύθος. Υπάρχει δεν μπορώ, κι έχει να κάνει με το πόσο κόντρα είναι αυτό που θες να κάνεις με αυτό που επιθυμεί η μάζα των ζώων. Συμβαίνει κι αυτό που λες, όμως είναι κι άλλα χαρακτηριστικά μας που μας καταδικάζουν στην τόση μαλακία.

@ ilias dimopoulos: Φίλε μου, σε διάβασα αυτές τις μέρες και στα μέρη σου και σε μέρη άλλων που έγραφες. Όμως παρ' όλο που ένα κομμάτι μου ξέρω ότι είναι μαζί σου αδυνατώ να έρθω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τελικά αυτό που δεν θέλουμε θα γίνει.

Στην Πεντέλη έχεις πάει ποτέ μετά την φωτιά να δεις τι έχει γίνει; Στην Νέα Μάκρη, από την πίσω πλευρά, έχεις περάσει; Γεωτρήσεις και ρουφετιλίκια με ΔΕΗ και Δασαρχεία, τι μου λες τώρα; Δεν είναι ο Ηλίας Δημόπουλος ούτε εγώ, και το όνομά μου δεν είναι κρυφό ούτε σωτήριο, ούτε όλοι οι άλλοι. Γιατί απλά ΑΡΓΗΣΑΜΕ φίλε μου. Πάντα αργούμε. Να πάρουμε μπρος, να αντιδράσουμε, να συλλάβουμε τι έγινε, να προβλέψουμε...

Όλα αυτά συνθέτουν, θεωρητικά, τους «καλύτερους» από εμάς, τους πιο «φυσιολογικούς». Η αντίδραση, η αδυναμία να περάσει αυτή, η αντισυμβατικότητα, ο ρομαντισμός, τα όνειρα, τα αντανακλαστικά. Και τι τα κάναμε όλα αυτά Ηλία μου; Μας τα έχωσαν στον κώλο (συγγνώμη, αν δεν σε ένιωθα φίλο μου δεν θα μιλούσα έτσι) και ανάψαν και το φυτίλι.

Γιατί εμείς καιγόμαστε Ηλία για ό,τι συμβαίνει ενώ άλλοι δροσίζονται στα air condition και τις καρκινογόνες παραλίες τους σχεδιάζοντας την επόμενη αρπαχτή, είτε στο πήδημα είτε στο χρήμα. Κατάλαβες Ηλία γιατί νιώθω εκτός;

Γιατί όλα όσα θέλω να πιστεύω, που με κάνουν να έχω παρέες κι εδώ μέσα κι έξω (εκεί που μου μιλάνε με το κανονικό μου όνομα), που με κάνουν να θέλω να ζήσω, αποδεικνύονται λειψά. Τίποτα. Ένα κλικ στον χρόνο που δεν κατάφερε τίποτα πέρα από το να φτιάξει ένα ωραίο παραμύθι.

Θέλω να έρθω μαζί σου, θέλω να βοηθήσω για τα ελάφια, θέλω να βγουν δέντρα, ήθελα να πάω στην Πορτογαλία τότε με τις φωτιές, θέλω να πάω στο Πήλιο και να βοηθήσω. Όμως είμαι μια σταγόνα που παλεύει την φωτιά. Κι εσύ και κάποιοι ακόμα λίγες ακόμα. Και με τόση ζέστη εξατμιζόμαστε, γιατί είναι κι άλλα εναντίον μας, πόσο μάλλον απέναντι στην φωτιά. Ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να διασώσουμε, πόσο μάλλον να βοηθήσουμε...

Ελάχιστες φορές στην ζωή μου έχω νιώσει έτσι. Δεν ξέρω, θα μου περάσει αναγκαστικά αλλιώς θα συνεχίσω να παραπαίω μέχρι να αποφασίσω να πεθάνω. Μέχρι να προχωρήσω όμως δεν γίνεται να σου γράψω άλλα πράγματα από αυτά φίλε.

@ φεγγαραγκαλιές: Μόνο που κανείς δεν γελάει... Δυστυχώς... Καλή εβδομάδα από αύριο φεγγαρένια μου!

Кроткая said...

Μαργαριτάκι, καθένας αντιδρά όπως του υπαγορεύει ο χαρακτήρας και η ψυχολογία του. Κάθε αντίδραση είναι απολύτως σεβαστή, εφόσον δεν προσβάλλει τους άλλους ανθρώπους. Η δική σου δεν προσβάλλει τουναντίον με κάνει να σκεφτώ, και γι'αυτό τη σέβομαι απολύτως και χαίρομαι που διάβασα αυτό που εγραψες.

Pan said...

Καταρχήν, με συγχωρείς που άργησα να δω τα κείμενα. Η χθεσινή νύχτα τελείωσε πολύ αργά...
Όπως σου έγραψα και σ'εμένα, ο μηδενισμός και η παραίτηση είναι πάρα πολύ κοντά μου. Την στιγμή, όμως, που ετοιμάζομαι να υποκύψω σε αυτούς, κάτι με τραβάει επάνω. Και με αναγκάζει να είμαι ελάχιστα, έστω, θετικός. Επειδή ξέρω ότι σε οποιανδήποτε άλλη περίπτωση τα πράγματα θα γαμηθούν μέχρι εκεί που δεν θα υπάρχει κανένας γυρισμός. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.

kioy said...

Αυτό που ορίζω ως κύρια, γεννεσιουργό πηγη του κακού είναι η μη αντίδραση...Και όχι μόνο η μη-αντίδραση αλλα και ο "ωχ βρε αδερφισμός" που επικρατεί! Αυτό πoυ στην ουσία ανέφερε ο φίλος ilias.

Για μένα το δε μπορώ τοποθετώντας το στη σφαίρα των ικανοτήτων μπορεί΄να προκύψει μόνο έχωντας εξαντλήσει σε όλες τις τις διαστάσεις τη θέληση σου...
Αλλά και αυτό που εξαντλεί την θέληση σου στο στίβο των όσων πρέπει να πράξεις είναι η έννοια του περιορισμένου ορθολογισμού του καθένα (κανείς δε μπορεί να φτάσει το 100% του μυαλού του, ο καθένας χρησιμοποιεί συνήθως ένα διαφορετικο 6%).

Ενώ απ' την άλλη σκοπιά που το θέτεις, η ανίσχυρη μειονότητα προς την πλειοψηφία των ζώων(εγώ θα την όριζα ως όντα καταβεβλημένα απ το καθεστώς της απερισκεψίας και τα επακόλυθα της) πάλι δε θεωρώ πως εξαντλείται, τουλάχιστον άμεσα το μπορώ!Πολιτικά-κοινωνικά-εννιολογικά από κάπου εκεί μόνο μπορεί να ξεκινήσει μια ιδεολογική επανάσταση...

Την καληνύχτα μου!

tzotza said...

φιλεναδα μου (and you know i mean it!),
αργησα και εγω να διαβασω το post σου..μη βλεπεις που εγραψα κατι πιο θετικο σημερα..και εμενα με προβληματιζουνε ολα οσο ειπες αλλα κραταω μια μικρη ελπιδα..εχω την υποχρεωση να το κανω γιατι διαφορετικα δεν θα επρεπε να ειχα φερει παιδια σαυτον τον κοσμο...

η μια μου κορη οταν σηκωθηκαμε την παρασκευη το πρωι και ειδε παντου την σταχτη,στεναχωρεθηκε πραγματικα και αρχισε να θυμαται τις πολλες αναμνυσεις μας εκει στην παρνηθα με τα χιονια,τα ελαφια,με την φυση γενικος και ολες τις ομορφες οικογενειακες μας στιγμες..με ρωτησε ποτε θα παμε να φυτεψουμε δεντρο εκει αλλα μου ειπε πως θα στεναχωρηθει οταν δει τοσο πεθαμενα δεντρα γυρω μας..ποσο απλα και αληθινα τα βλεπουνε τα παιδια τα πραγματα..

θα συνφωνησω με ολους εχουνε κανει σχολιο μεχρι τωρα..γιατι να μη σου ξαναμιλησουμε?το ιδιο με σενα αισθανομαστε. εγω προσωπικα σε θαυμαζω με τον τροπο που σκεφτεσαι και εκφραζεσαι..αληθεια ομως..εισαι και εσυ μια ελπιδα μεσα σε ολα τα ασχημα να ξερεις..μη το ξεχνας..

χαιρομαι που εχω γνωρισει εσενα και πολλους αλλους (ξερετε ποιοι ηασατε!),εδω στα blogs..ησατε ανθρωποι που θαθελα να ειχανε τα παιδια μου γυρω τους..ενα σωστο influence..αυτο απο μονο του λεει παρα πολλα γλυκια μου γιατι μονο ετσι μπορουμε να εχουμε καποια ελπιδα πως θα γινουνε καπως καλυτερα τα πραγματα στο μελλον..απλα θα κανουμε οπως καναμε οταν ημασταν μικροι και θελαμε κατι παρα πολυ..we had our fingers crossed!!
καλο βραδυ sweetie!!!

ps ειμαι σηγουρη πως καπως μπερδεμενα τα εγραψα..τι να κανουμε..ετσι all mixed up μου βγαινουνε γαμωτο!!!(μεγαλο χαρισμα σου λεω!!! :)))

elafini said...

κι εγώ σκοινοβατώ μαργαρίτα μου...κι ας μη το φωνάζω όπως εσύ...νιώθω καθημερινά την αισιοδοξία μου να στερεύει...βλέπω τον πάτο όμως κι αυτό μου δίνει τη δύναμη να ξανασηκωθώ...καλό μήνα...

Φράνσις said...

το ποστ σου αξίζει το καλύτερο σχολιο .Αλλα είμαισε αθλια κατάσταση γιανα πω ο,τιδήποτε. Οτιδήποτε. Απλως ειμαι εγω καρβουνο μεσα μου... συγγνωμη μαργαριτουλα που δεν μπορω να αρθω στο ύψος των περιστάσεων.

ο δείμος του πολίτη said...

Πονεμένο κείμενο για μία μεγάλη θρηνωδία των δρυμών της χώρας. Ξεκινάμε πολύ άσχημα το νέο μήνα. Οι ίδοι οι κυβερνώντες όμως που είναι ανίκανοι να στελεχώσουν οργανωμένες υπηρεσίες παρέμβασης και προστασίας του περιβάλλοντος και των πλιτών θέλαν λίγους μήνες νωριτερα να ξεπουλήσουν τα καμένα δάση ακι τον αιγαιαλό.

Σπύρος Σεραφείμ said...
This comment has been removed by the author.
Σπύρος Σεραφείμ said...

πρέπει να βρούμε επειγόντως ελπίδα στα αποκαϊδια...

σόρι για την παραπάνω διαγραφή, είχα γράψει "επλίδα"!...

Anonymous said...

Έχουμε αυτό μας αξίζει και μας αξίζει αυτό που επιλέγουμε. Γι' αυτό αν δε σ αρέσει αλλάζεις... πόλη, χώρα, πολιτικούς, μπλογγογράφους, σχολιαστές, κτλ. Μόνο τα μυαλά των ανθρώπων δε μπορείς να τ αλλάξεις, αυτά μένουν πάντα ίδια.

Τα τελευταία σου κείμενα ήταν πολύ φορτισμένα, γι αυτό... take it easy my friend!

Anonymous said...

Καλημέρα, μαργαριτούλα...Μόνο καλημέρα, δεν θα μπορούσα να συμφωνώ πιο πολύ μαζί σου...

kanataki said...

Δηλαδή θα με χέσει η φύση???


υγ μα αυτό να καταφέρω να συγκρατήσω μόνο??

kanataki said...

αυτό το kanataki με σκοτώνει κάθε φορά.Αφού είπαμε

Τ Σ Α Π Ε Ρ Δ Ο Ν Α

Anonymous said...

Θυμήθηκα ότι παλιότερα, σε κάποια φάση που ήσουν πάλι απελπισμένη όπως τώρα, σε είχα συμβουλέψει (με κάπως περιπαικτικη διάθεση) να παίρνεις βαθιές ανάσες μέχρι να ηρεμήσεις.

Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια για να δουλέψει το κόλπο είναι να βρίσκεσαι σε περιβάλλον πλούσιο σε οξυγόνο...

Fatale said...

τι τέρατα γινόμαστε ?
τι άνθρωποι - απάνθρωποι γιναμε?

Με σταθερά βήματα οδεύουμε στον αφανισμό της ίδιας της ζωής...τέρατα με μάσκες ανθρώπινες....
πρέπει λοιπόν να περιμένουμε απο τον πλανήτη γη να μας αποβάλλει ....ζούμε όπως τα μικρόβια πάνω του...

αν χαθεί η ευαισθησία μας....χανόμαστε....η ανθρωπιά
έπιασε πάτο-πάτωσε...ας παλέψουμε τουλάχιστον για την ευαισθησία...
και όσοι την έχουν είναι οι ήρωωες του αιώνα μας τελικά...

εγώ μαζί σου ...καλό ξημέρωμα

Anonymous said...

"Θα αρχίσω να πιστεύω στο Θεό στο τέλος με ό,τι βλέπω. Εξ αντιδιαστολής βέβαια, πιστεύοντας στον Διάολο."

Γιατί δεν αρχίζεις να πιστεύεις στον άνθρωπο, που χει και τον διάολο αλλά και τον θεό μέσα του;

Εμείς καταστρέφουμε και εμείς μπορούμε να γεννήσουμε.

Εικόνες σαν την Πάρνηθα δεν είναι εικόνες απλής καταστροφής αλλά ανυπολόγιστης βλακείας.

Αλλά συχνά το σοκ της απώλειας μας φέρνει πιο κοντά στην ανθρώπινη πλευρά μας...

Θα δούμε...
αν κάτι αλλάξει... η αν όλα μείνουν ίδια

patsiouri said...

"Μπορεί κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε καιρό τώρα, και σας θεωρώ φίλους μου, να μην μου ξαναμιλήσετε ποτέ"


Τί λες τώρα...δέ θα ξαναμιλήσουμε στον καθρέφτη μας???

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Ευχαριστώ που είσαι εδώ. :)

@ pan: Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να γράψεις καλέ μου. Κι εγώ το ξέρω ότι έτσι πρέπει... Και με στενοχωρεί που προς το παρόν δεν μπορώ να αντιδράσω έτσι.

@ kioy: Ας το πάμε λίγο πιο μακριά. Η μη αντίδραση προφανώς είναι ένας από τους λόγους ο οποίος μας οδηγεί στην χειροτέρευση της θέσης του ατόμου απέναντι στην εξουσία. Αυτό που λέω εγώ όμως δεν έχει να κάνει με παθητικότητα αλλά με τη συνειδητοποίηση του πού μας οδηγεί η αντίδραση.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι διάσπαρτη από τον όρο «επανάσταση» κι επίσης σχεδόν ανεπηρέαστη από αυτόν, αν θελήσουμε να το δούμε με άλλο μάτι. Γιατί κάθε επανάσταση, ας πάρουμε τις «πετυχημένες», δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποκαθηλώσει εξουσιαστές και να τοποθετήσει άλλους στην θέση τους.

Ο άνθρωπος μέσα στις κοινωνίες που σχηματίζει σκέφτεται με όρους εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου κι ανάλογα με το που βρίσκεται αυτός επιδιώκει ή όχι την ανατροπή.

Όμως καμία επανάσταση δεν σταμάτησε την ξέφρενη πορεία του ανθρώπου, ούτε την επιθετικότητά του απέναντι στην φύση, ούτε την πείνα τόσων εκατομμυρίων. Και το θέμα δεν είναι αν τα καθυστέρησε ή αν τα επίσπευσε. Το θέμα είναι ότι η διαφθορά που προκαλεί η εξουσία και το χρήμα είναι εξίσου περασμένα τόσο στο κατεστημένο όσο και στον «επαναστάτη».

Είδες ποτέ οικολογική επανάσταση; Είδες ποτέ επανάσταση που να αφορά στα παιδιά του Τρίτου κόσμου; Όχι. Γιατί; Απέναντι σε αυτά προφανώς δεν νιώθει κανείς ότι θέλει ή μπορεί να αντιδράσει. Ή μήπως απλά γιατί τέτοια θέματα δεν αφορούν καθόλου στο κοινωνικό κατεστημένο που τον αφορά...

Λοιπόν, εγώ αυτό λέω. Εύκολα μιλάμε για επαναστάσεις κι αντίδραση όμως δύσκολα βρίσκουμε το θάρρος να δούμε την όλη εικόνα. Δεν γίνεται να μην αντιδράς, και προφανώς αντιδράς εντονότερα ή ευκολότερα σε αυτά που βρίσκονται κοντά σου. Όμως, ήμαρτον, ας μην συντηρούμε άλλες ψευδαισθήσεις για να αισθανόμαστε επαναστάτες ή διαφορετικοί.

Αν δεν βρεθεί νέος τρόπος επανάστασης (και μην ακούσω για το internet, θα πάθω αναφυλαξία) απλά ανακάτεμα της σούπας κάνουμε για να έρθουν τα λαχανικά στην επιφάνεια, μέχρι να ηρεμήσει πάλι και να μείνει στην επιφάνεια το ζουμί.

@ tzotza: Καλή μου, όλοι νομίζω που γράφουμε εδώ είμαστε πολύ στενοχωρημένοι. Μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε και να σχεδιάσουμε κάτι πολύ όμορφο, έτσι για να μην πέσουν οι όποιες ελπίδες στο κενό... Φιλιά!

@ elafini: Έχω μια κακή σχέση με τον πάτο, δυσκολεύομαι να ξεφύγω όταν τον βρίσκω. Ας μην χάσουμε όλοι τις ελπίδες και σιγά σιγά θα σηκωθούν κι άλλοι, θέλω να πιστεύω. Καλημέρα ελαφάκι!

@ auburn kate: Ο καθένας έχει τα δικά του. Κουράγιο. :)

@ ο δείμος του πολίτη: Δείμο μου, το κακό είναι ότι δεν μας εκπλήσσει πια. Σε ποιον να βασιστείς; Ψευδαισθήσεις για το κράτος δεν έχουμε αλλά αρκούμαστε να το βρίζουμε και στην πρώτη ευκαιρία να ψηφίζουμε εκεί που φτύνουμε (άκυρος ο πληθυντικός, τουλάχιστον σίγουρα αυτό δεν το κάνω).

Από την άλλη, το πιο αποθαρρυντικό είναι ότι χάνουμε την πίστη στον άνθρωπο. Ο άλλος είναι εχθρός, είναι υποδεέστερος, είναι η πηγή του κακού... Και τελικά καταλήγουμε μονάδες που χρυσώνουν το δικό τους χάπι γιατί πάντα κάποιος άλλος φταίει...

Ελπίζω ο μήνας αυτός να κυλήσει αλλιώς. Κι ελπίζω να περνάς καλά εκεί που βρίσκεσαι. :)

@ σπυρος σεραφειμ: Εγώ αδυνατώ. Τώρα τουλάχιστον. Όταν την ελπίδα την κάνεις αποκαΐδια... Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο οξύμωρο να την βρίσκεις στις στάχτες της; Φιλιά!

@ πόντιος πιλάτος: Ακριβώς αυτό έγραψα στο κείμενο. Ό,τι και να αλλάξεις πάντα με ανθρώπους έχεις να κάνεις, εδώ είναι σταρχιδισμός, αλλού είναι σωβινισμός, αλλού είναι ο Big Brother... Παντού άνθρωποι είναι, με τα καλά και τα κακά τους.

Άσε που τακτικές «καμμένη γη» με χαλάνε. Ωραία αφού καταστράφηκε το εδώ, χεστήκαμε, πάμε κάπου αλλού μέχρι να το καταστρέψουμε κι εκεί... Είμαι πολύ φορτισμένη, όντως, δεν ξέρω πώς θα ξεφύγω... Καλημέρα!

@ natassaki: Καλημέρα κι από εμένα Νατασσάκι!

@ kanataki, tsaperdona: Η φύση σε έχει ήδη χεσμένη, κι όλους μας. Όσο την έχεις κι εσύ. Μόνο που αυτή τραβάει και καζανάκι. Καλημέρα.

@ nefelikas: Αυτό που με είχες συμβουλέψει εγώ γενικά δεν το ακολουθώ. Η εισπνοή μεγάλης ποσότητας οξυγόνου σε μαστουρώνει, κι εγώ προτιμώ να καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Έτσι όπως πάμε βέβαια θα πρέπει να διαμορφώσεις την συμβουλή σε «Πάρε τη συσκευή οξυγόνου μπροστά σου...». :)

@ fatale: Καλημέρα fatale μου... Συμφωνώ με ό,τι γράφεις, είμαστε λίγο τρομακτικοί στην μικρότητά μας εμείς οι άνθρωποι... Φιλιά!

@ παράφωνος: Στον άνθρωπο πιστεύω παράφωνε, αν δεν πίστευα δεν θα έγραφα για τέτοια θέματα, ούτε θα με στενοχωρούσε ο κλοιός που έχει φτιάξει γύρω από τον εαυτό του. Αν φαίνεται αλλιώς δεν φταίω εγώ, επειδή πιστεύω στον άνθρωπο, ως κομμάτι της φύσης πρώτα από όλα, κάθομαι και συζητάω, χαίρομαι, θυμώνω, λυπάμαι.

Αυτό που έγινε στην Πάρνηθα κυρίως είναι θέμα βλακείας, αδυναμίας να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε Θεός. Και μετά είναι θέμα διαφθοράς, αδιαφορίας... Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι. Αλλά είναι πολλοί οι λόγοι... Καλημέρα και καλωσήρθες.

@ patsiouri: Πατσιουράκι, καλημέρα! Ευχαριστώ, όταν έγραφα ένιωθα μόνη... Ευχαριστώ.

Anonymous said...

Στάχτη και μπούλμπερη. Σαν τα μυαλά τους.

R2-D2 said...

Είμαι εδώ και σε ακούω. Δεν χρειάζεται να σου πω πόσο δίκιο έχεις ή πόσο συμφωνώ.

kioy said...

Ασφαλώς σε αυτά που λες έχεις δίκιο...
Ok έτσι όπως το θέτεις για την επανάσταση, η διαφθορά ωθεί την μάζα την καθοδηγεί και όσο την ταϊζει τόσο περισσότερο ζητά!
Σαν επανάσταση δεν ορίζω την ενοποιήση των ανθρώπων για έναν σκοπό. Αυτή είναι μια επαναστατούμενη ομάδα. Επανάσταση-αγώνας είναι κάθε πράξη κόντρα στην υφιστάμενη!
Όπως καταλαβαίνω ούτε εσυ πιστεύεις στο ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών και των περισσοτερων εκ των αποκαλούμενων φιλανθρωπικών οργανόσεων. Ok, δεκτό.
Για μένα ωστόσο η στήριξη από έναν άνθρωπο προς έναν άλλο(στον Τρίτο κόσμο) είναι μια άτυπη επανάσταση!Και όσο πιο κρυφή είναι τόσο πιο αυθεντική είναι. Και σ' αυτή πιστεύω, και τελικώς αυτές οι πράξεις είναι που ανοίγουν τους ορίζντες για συλλογικότερες προσφορές!
Ακόμα και η ατομική αναδάσωση είναι μια συμπεριφορά αντιστασης προς τα συμφέροντα της εξουσίας...
Τεσπα!

Τέλος συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες για το internet. Είμαστε άνθρωποι που τους αρέσει να επικοινωνούν και αυτές μας τις ανάγκες καλύπτουμε(έχουμε βίτσιο και απρόσωπα). Την καληνύχτα μου, το να σε διαβάζω είναι συνεχώς μια ευχάριστη άσκηση...

Anonymous said...

Θεωρώ τα ανακλαστικά σου υγιέστατα και συνεπή προς την πορεία που διαβάζω τόσο καιρό. Νιώθω την ανάγκη να σου ψιθυρίσω κάτι που είμαι βέβαιος πως σκέφτεσαι: κοίτα πόσοι πολλοί έχουν τα ίδια ανακλαστικά. Μήπως δεν είσαι τόσο μόνο, μήπως οι ρομαντικοί δεν είναι τόσο μειοψηφία όσο (τους έκαναν να) νομίζουν; Μήπως; Κοιτάζω το γιο μου και απαντώ...

λόγια του αέρα said...

Πόσο δίκηο έχεις...
patsiouri, pan, r2,είπαν όσα ήθελα να πω.
Χαίρομαι που συναντηθήκαμε, όπως λέει και η tzotza.
O καθένας μας τι θα κάνει τώρα, αυτό είναι το θέμα. Και σήμερα και αυριο. Οι πράξεις και οι ζωές, οι μικρές καθημερινές ζωές μας, εκεί μας θέλω...
Σε φιλώ.

ο δείμος του πολίτη said...

Δε διαφωνώ καθόλου με το σχολιό σου. Μάθαμε απλά να τα περιμένουμε μόνο από το Κράτος και να βρίζουμε τους άλλους μέσα σε ένα παροξυσμό κοινωνικού ρατσισμού και ελιτισμού.

nakupenda said...

"Καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή να καταφεύγουμε στην σιωπή αντί να μιλάμε για να δείξουμε ότι υπάρχουμε."

Κι όμως μίλησες!!! και καλά έκανες.
Για σένα, για μας, για τους άλλους, δεν έχει σημασία, αρκεί.

Εγώ έχω σκεφτεί να φύγω, δεν αντέχω άλλο,.. είδες; Υπάρχουν κι άλλοι με πιο περιορισμένες αντοχές από σένα. Μη νιώθεις άσχημα σε καμία περίπτωση. Είστε η διαφορά παιδιά. Εγώ μια μέρα θα φύγω από το Ατήνα. Γιατί αν μείνω να "βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου" να σωθεί η Αθήνα, θα χαθώ εγώ.

industrialdaisies said...

@ σεξπυρ: Τα μυαλά τους δουλεύουν σαν τα καλύτερα κομπιουτεράκια αυτήν την στιγμή καλέ μου, δυστυχώς.

@ r2-d2: Είναι σημαντικό αυτό ρομποτάκι μου, είναι σημαντικό να νιώθουμε ότι είμαστε πολλοί που νιώθουμε έτσι κι όχι μόνοι μας. :)

@ kioy: Αυτό που περιγράφεις είναι η ατομική αντίσταση. Η επανάσταση προϋποθέτει τον αγώνα για ανατροπή, κι αυτό που περιγράφεις δεν ανατρέπει, του λείπουν βασικά στοιχεία για να αποκτήσει τέτοια δύναμη.

Πάντως, για να μην φαίνεται ότι διαφωνώ, να σου πω ότι κι εγώ δεν πιστεύω πλέον στις συλλογικές επαναστάσεις. Ελπίζω στην χρονική σύμπτωση ατομικών πράξεων αντίστασης, οι οποίες θα σχηματίσουν ορμητικό χείμαρρο. Ουτοπία, το ξέρω, αλλά μόνο κάτι τέτοιο νομίζω θα είχε αποτέλεσμα. Γιατί το άτομο δεν θα λειτουργούσε υπό τον καταναγκασμό της μάζας (μάζα και όχλος καταλήγει πολλές φορές -αν όχι πάντα- η επανάσταση) αλλά ορμώμενο από την ατομική συνειδητοποίηση. Σε φιλώ.

@ λάμπρος τσουκνίδας: Αυτό που μου έγραψες ήταν, ίσως, ό,τι πιο αισιόδοξο διάβασα αυτές τις ημέρες... Σε ευχαριστώ πολύ και καλωσήρθες!

@ λόγια του αέρα: Στα μικρά γίνεται η αρχή, στα μικρά του καθενός μας. Αυτά είναι που έχουν χαθεί, έχουν αλλοτριωθεί και μετά έρχονται τα μεγάλα και μας σαρώνουν... Να είσαι καλά.

@ ο δείμος του πολίτη: Ακριβώς. Σαφώς το κράτος υπάρχει για να προστατεύει αγαθά, ούτως ή άλλως εγώ δεν πιστεύω ότι δεν γίνεται να επιτευχθεί αλλιώς αυτό, όμως και το άτομο έχει ευθύνη. Κράτος είμαστε εμείς, όχι η θέση και το αξίωμα.

@ nakupenda: Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι τα αστικά κέντρα πέθαναν. Κι εμείς μαζί τους. Εκεί βγαίνει πλέον το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, και ίσως κάποιοι αρχίζουν να θέλουν να φύγουν. Το να φεύγεις όμως κυνηγημένος, μεταφέροντας αλλού τα απωθημένα και την πικρία σου, ανίκανος να αντιληφθείς την ανάγκη για αλλαγή -εσωτερική πρώτα από όλα- απλά θα μεταφέρει σε άλλους τόπους την καταστρεπτική συμπεριφορά μας... Καλωσήρθες!

Anonymous said...

http://www.actclick.com/site/sendAlert.aspx?alert=25