Thursday 12 July 2007

Easy Come, Easy Go

Είναι δυο μέρες τώρα που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή για να γράψω και τίποτα δεν μπορώ να τελειώσω. Γράφω μία παράγραφο, την σώζω, «δεν σώζεται με τίποτα» σκέφτομαι, το κλείνω. «Χα!», μετά από λίγο, ξανακάθομαι, γράφω δύο παραγράφους, «γαμώ το φελέκι μου!», save και close. Αναρωτιέμαι αν η Πάρνηθα θα εξελιχθεί στο blog-ο-Βατερλώ μου. Αμφιβάλλω. Κατ' αρχάς γιατί είμαι ικανή κι από μόνη μου. Κατά δεύτερον γιατί σκέφτομαι πολλά τις τελευταίες ημέρες, σκέφτομαι και κάνω πολλά, κάποια από τα οποία θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας. Η δυστοκία μάλλον οφείλεται στο ότι συνέχεια τρέχω· τρέχω και χρόνο δεν έχω να μαζέψω τις σκέψεις και τις ιδέες μου. Σε παρατεταμένη σιωπή οδηγεί αυτό, κάτι που δεν με τρομάζει. Όμως μέσα μου βράζω (κι έξω μου βράζω και ιδρώνω διανύοντας χιλιόμετρα με τα πόδια). Βράζω αλλά προς το παρόν είναι σαν να βγάζω άναρθρες κραυγές. Ας το κάνουμε, λοιπόν, λίγο διαφορετικά. Πιο πρόχειρα. Αλλά βαθιά ανθρώπινα. Θα γράψω τα θέματα που τρέχουν σε repeat στο μυαλό μου και είστε επίτιμοι προσκεκλημένοι να μου γράψετε ό,τι σκέψεις πιθανόν σας γεννήσουν αυτά. Συνειρμικά, λογικά, με φαντασία, απλώς ένα γεια!... ό,τι θέλετε. Ξεκινάω.

Σε πείσμα της ανάλαφρης καλοκαιρινής διάθεσης των περισσοτέρων (ελαφράς όπως ο θερμός αέρας που ανεβαίνει...) δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο, αρνούμαι πεισματικά να πάω στην θάλασσα. Με πληγώνει να την βάζω κι αυτήν σε στενά χρονικά περιθώρια λόγω έλλειψης χρόνου. Κι έτσι δεν πάω καθόλου. Κι επειδή είμαι και πολύ ανάποδος άνθρωπος, όποτε έχω ελεύθερο χρόνο, κάθομαι με παρέα ή μόνη μου και βλέπω «Flying Circus» των Monty Python, πεθαίνω στα γέλια, σκέφτομαι πόσο θα μου άρεσε να κάνω μία πανεπιστημιακή εργασία πάνω στο θέμα, σιχτιρίζω που την ιδέα μου την πρόλαβε ένας συμφοιτητής μου κι έτσι αρκούμαι να αναλογίζομαι μόνη μου το μεγαλείο τους. Ένα από τα κείμενα λοιπόν που σκεφτόμουν να γράψω έχει να κάνει με το Flying Circus. Αδυνατώ να το κάνω σωστά όμως. Ο λόγος μου θα έβγαινε τόσο συνειρμικός όσο και ο δικός τους... Κι έτσι θα αδυνατούσα να σας παρουσιάσω κάτι το οποίο μπορεί και να μην ξέρετε, έστω με κάποιους συμβατικούς όρους... Σύντομα, όμως. Αυτό το καλοκαίρι, σε προσωπικό επίπεδο, στιγματίζεται από νευρικά γέλια εξαιτίας αυτών των κυρίων.

Εχθές βράδυ, αδυνατώντας να κοιμηθώ, είδα για όγδοη φορά το «8 ½». Αυτή την εβδομάδα θα πάρω την έγκριση από μία καθηγήτριά μου για να κάνω μια εργασία πάνω σε αυτό. Κάθε φορά που το βλέπω μένω με το στόμα ανοιχτό. Κάθε φορά για άλλο λόγο. Χθες ήταν λόγω της σκηνής που ο Γκουίντο παρακολουθεί δοκιμαστικά ηθοποιών για την ταινία που «του ετοιμάζουν». Την επόμενη φορά, που θα είναι μισή -τιμής ένεκεν, ξέρω ότι με κάτι άλλο θα μείνω με ανοιχτό στόμα. Ευτυχώς, ξεπέρασα την αρχική μου απογοήτευση και απελπισία ότι δεν θα καταφέρω να βρω υλικό, βρήκα ανέλπιστα φίλους σε αυτή μου την ιδέα που θέλουν να με βοηθήσουν και είμαι πολύ, μα πολύ, αισιόδοξη ότι θα πάει καλά. Έχω άλλες δύο εργασίες που με πωρώνουν τρελλά. Κι άλλες έξι που είναι πάρεργο και κάτεργο. Εξ' ού και η εξαφάνισή μου από τα blogs. Ένας αγώνας δρόμου για συγκέντρωση υλικού, συναντήσεις με καθηγητές και μαθήματα είναι η ζωή μου τον τελευταίο μήνα.

Για την Κυριακή προτιμώ να μην μιλήσω τώρα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον. Παρατρίχα να δημοσίευα μια φωτογραφία με ένα σχόλιο. Ξέρω, όμως, πως κατά βάθος δεν θέλω να μιλήσω τώρα για το θέμα.

Καθυστερημένα είδα και το βίντεο του ξυλοδαρμού των δύο αλλοδαπών στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας. Ανατρίχιασα, αηδίασα, ένιωσα και κάτι ακόμα, κάτι διαφορετικό που δεν ξέρω αν υπάρχει λέξη η οποία να το περιγράφει. Σκέφτηκα να γράψω για αυτό. Ένα ψύχραιμο κείμενο ήθελα, λογικό. Αδυνατούσα, όμως, να συγκεντρώσω την σκέψη μου. Μού ξέφευγαν συνέχεια κάτι «γαμημένοι καραγκιόζηδες» στο κείμενο, τα έπαιρνε το μάτι μου όταν πήγαινα στην αποκάτω σειρά, γύριζα πίσω, τα έσβηνα... Κι ένιωθα πως δεν μπορώ να γράψω για αυτό τώρα. Αργότερα, κι αυτό, σε κάποιο κείμενο θα ξεφυτρώσει και θα βγει από μέσα μου.

Επίσης, με έχει πιάσει έντονα το αντιφεμινιστικό μου γαμώτο. Ήθελα να ετοιμάσω ένα σοβαρό(φανές) αντιφεμινιστικό μανιφέστο. Έγραψα την πρώτη παράγραφο. Είπαμε, ο αέρας μου είναι βαρύς αν και καλοκαίρι, αλλά όχι τόσο. Είπα να το κάνω λίγο πιο καλοκαιρινό. Είπα να το κάνω μια κριτική-κυνική επιτομή της γενιάς των τριάντα. Σας παραδίδω την πρώτη παράγραφο, αυτούσια, μέχρι το σημείο που σταμάτησα.

«Σάββατο απόγευμα, στη γέφυρα της Κατεχάκη με προσπερνά ξανθιά τριαντάρα επιβαίνουσα σε τετράτροχο πολυτελείας. Προφανώς τα όρια ταχύτητας ισχύουν για αυτοκίνητα κάτω από ορισμένα κυβικά, αυτοκίνητα που τα σέρνουν μουλάρια κι όχι αραβικά άλογα. Κυριακή μεσημέρι, στην Κηφισίας με προσπερνά αρσενικός τριαντάρης συνοδευόμενος από ξανθιά καλλονή της οποίας η κώμη ξεχύνεται από την ανοιχτή οροφή του καμπριολέ. Κυριακή, λίγο αργότερα, παρκάρω το ασθμαίνον όχημά μου στη γειτονιά και παρατηρώ πως στο ίδιο πεζοδρόμιο βρίσκονται παρκαρισμένα μόνο αυτοκίνητα εικοσαετίας σκεπασμένα με σεντόνια για ηλιοπροστασία.

Ο κύριος Σούλης κρατώντας έναν κουβά με σαπουνόφουσκες κι ένα σφουγγάρι μπανιαρίζει τον μαύρο Σκαραβαίο του. «Κάτι δεν πάει καλά», σκέφτομαι. Για λίγο καιρό ακόμα θα είμαι εκτός της συνομοταξίας των τριάντα κι άρα θα μπορώ να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά της χωρίς πάθος. Με αρκετές δόσεις κυνικότητας, βέβαια. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι κάνει ένα ένδοξο μέλος της γενιάς αυτής κι έχει ήδη αυτοκίνητο πολυτελείας, πουκαμισιά ανάλογη του βασιλέως και μια ταμπέλα στο κούτελο στην οποία αναγράφεται «Λεφτά με τη σέσουλα».

Η μία εκδοχή είναι να είναι όλη αυτή η γενιά γόνοι «καλών οικογενειών» -καταλαβαίνουμε όλοι πως το «καλή οικογένεια» παρατίθεται εδώ με την αστική νεοελληνική σημασία του. Η άλλη εκδοχή είναι να πρόκειται περί μιας γενιάς απαρτιζόμενης από μονάδες ασύλληπτης επαγγελματικής ικανότητας και μορφωτικού υπόβαθρου. Μία τρίτη εκδοχή λέει πως αυτό που παρατηρώ γύρω μου μού φαίνεται εντελώς παράλογο και δεν υπάρχει εξήγηση. Θα πάω με την τρίτη εκδοχή. Είναι η μόνη που φαίνεται να έχει λογική.

Δεν σας έχω μιλήσει ακόμα, όμως, για τον Χούλη και την Ψίτσα. Ένδοξα μέλη της γενιάς των τριάντα. Ο Χούλης και η Ψίτσα ισχυρίζονται πως αγαπιούνται. Ήταν ζευγάρι κάποτε, για χρόνια. Ο Χούλης και η Ψίτσα δεν είναι πλέον ζευγάρι. Ούτε πρόκειται να ξαναγίνουν. Γιατί ο Χούλης δεν οδηγεί αυτοκίνητο 200 αραβικών αλόγων (γερμανικών εν προκειμένω) και βάλε. Άσε δε ότι δεν έχει στην κυριότητά του μεζονέτα στα βόρεια ή νότια προάστια. Ο Χούλης, βασικά, είναι η καταστροφή της Ψίτσας. Είναι αυτός που την ανάγκασε να ενταχθεί τόσο δραματικά στην γενιά της.

Η Ψίτσα, λοιπόν, μετά από την μακροχρόνια σχέση με τον Χούλη κατάλαβε ότι χαραμίζεται. Στις μέρες μας, κάθε κοπέλα που δεν την πηγαινοφέρνει κάποιος πάνω σε κάμπριο από την παραλία στα βόρεια προάστια για καφέ, χαραμίζεται. Επίσης, κάθε τριαντάρα που δεν έχει ήδη καταξιωθεί στον χώρο της, ήτοι να έχει δικό της γραφείο με πόρτα και χρυσή επιγραφή επάνω με το όνομά της, κάτι δεν έχει κάνει σωστά. Η ξέφρενη αυτή πορεία προς την πραγμάτωση των ιδεωδών του φεμινισμού έχει επίσης οδηγήσει κάθε τριαντάρα να αντιλαμβάνεται τον όρο «νοικοκυρά» ως επάγγελμα το οποίο ασκείται, συνήθως, από αλλοδαπή η οποία πληρώνεται με την ώρα. Κάθε ώρα νοικοκυροσύνης αξίζει το διπλάσιο από ό,τι ο βασικός μισθός. Έτσι, λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος η γυναίκα να βρίσκεται σε κρίση όπως διαδίδουν μερικοί κακοπροαίρετοι πολέμιοι του φεμινισμού. Δεν καλείται να συνδυάσει τίποτα. Τα οικοκυρικά άπτονται της αρμοδιότητας του αντίστοιχου επαγγελματία και τα της καριέρας άπτονται των ιδίων.

Τα του οίκου -διαμονή, λογαριασμοί, φαγητό- περνούν κρίση σε αυτή την ηλικία. Για κάποιες είναι πολύ νωρίς να αφήσουν το πατρικό τους. Για κάποιες είναι πολύ αργά και πρέπει επειγόντως να βρεθεί ο μαλάκας ο οποίος θα τις εξασφαλίσει. Κι έτσι, μοιραία, οδηγούμαστε στο μοντέλο του άνδρα-μπαλαντέζα. Γιατί ο αστικός μύθος ότι ο άνδρας ή θα πρέπει να είναι δημόσιος υπάλληλος ή να έχει ένα αξιοσέβαστο μέγεθος μορίου για να είναι ιδανικός γαμπρός πέθανε. Έτσι ο ιδανικός υποψήφιος γαμπρός θα πρέπει να πληροί τις παρακάτω προϋποθέσεις.

Να είναι κάτοχος υπερπολυτελούς αυτοκινήτου -για να μην πονάνε τα κωλομέρια της έτσι από τις φονικές λακκούβες των ελληνικών δρόμων. Το αυτοκίνητο λειτουργεί ως προέκταση του πέους. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο που να ανταποκρίνεται σε αυτές τις απαιτήσεις, φίλε μου, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είσαι ο σύγχρονος ευνούχος του παλατιού και όλες θα σε θέλουν για φίλο (στην καλύτερη). Να είναι κάτοχος νεόδμητης μεζονέτας σε βόρεια ή νότια προάστια, πλήρως επιπλωμένης, Η μεζονέτα λειτουργεί ως μπαλαντέζα της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη δεν έχει πλέον καμία σχέση με την μονογαμία -αυτές είναι πολύ πασέ και κλισέ αντιλήψεις. Εμπιστοσύνη στα ντουβάρια, αυτό είναι το σύνθημα που όλες τις ενώνει. Εάν δεν ισχύει αυτό, φίλε μου, και πάλι λυπάμαι που στο λέω, αλλά είσαι ένας αγύρτης ξεβράκωτος και στο μικρό σου διαμέρισμα οι μόνες που θα καταδέχονται να έρχονται είναι ιερόδουλες. Να είσαι στέλεχος ιδιωτικής επιχείρησης με προοπτικές ανέλιξης στην ιεραρχία. Αυτό είναι η μπαλαντέζα των όρκων του γάμου. Το κομμάτι που ο παπάς μουρμουρίζει κάτι λεπτομέρειες για δυσκολίες και αρρώστιες στην περίπτωση που ο γαμπρός είναι «στέλεχος» μπορεί να παραληφθεί. Να έχει εξοχικό κοντά στην Αθήνα για τις».
Στοπ. Δεν θυμάμαι τι έγινε στον εγκέφαλό μου. Εκεί έμεινε. Αργότερα. Αν ξαναδείτε την ίδια αρχή μην απορήσετε.

Τελική, απέλπιδα, προσπάθεια ήταν να γράψω, με αφορμή την ερωτική περιπέτεια ενός από τους πιο αγαπημένους μου φίλους, το αντιφεμινιστικό μανιφέστο με μία δόση εμπάθειας προς την σαδίστρια πρώην του. Έχω εμπλακεί συναισθηματικά με αυτήν την κατάσταση, έχω πιει αμέτρητους καφέδες κι έχω καπνίσει τόνους υγρού καπνού συζητώντας το θέμα με τον φίλο μου, έχω περάσει απίστευτες κρίσεις θυμού για όσα του συμβαίνουν, έχω οδηγηθεί στο να πιστεύω ότι όταν μια γυναίκα θέλει μπορεί να είναι πιο επαγγελματίας από την επαγγελματία, έχω οδηγηθεί στο να πιστεύω ότι όταν ένας άνδρας αγαπάει είναι πιο ηλίθιος κι από μία αμοιβάδα, έχω μελαγχολήσει απίστευτα και, παρόλα αυτά, αυτό κατάφερα να γράψω.

«- Θα βρεθούμε σήμερα;
- Ξέρεις καλά ότι δεν γίνεται.
- Πότε μπορείς; Μου έλειψες...
- Θα σε ειδοποιήσω.
- Το Σαββατοκύριακο;
- Αφού ξέρεις ρε μωρό μου ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είναι και ο Νούλης στη μέση. Θες να το καταλάβει και να έχουμε άλλα;
- Συγγνώμη. Όποτε ευκαιρήσεις πες μου.
- Από εβδομάδα. Θα σε πάρω τηλέφωνο.

Καλοκαίρι λοιπόν. Ο Ρούλης και η Φούλα, εγκλωβισμένοι σε έναν έρωτα μαρτύριο, έναν έρωτα κυκεώνα, κανονίζουν την επόμενή τους συνάντηση. Ηρωικά μέλη της γενιάς που πλησιάζει τα τριάντα, μιας γενιάς εγκλωβισμένης ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Ο Ρούλης παλεύει για το σήμερα διατηρώντας το σεβασμό του στο χθες. Η Φούλα παλεύει για το σήμερα· παγιδευμένη στο χθες που έχει πια ξεχάσει. Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με ένα άλλο μάτι. Η Φούλα θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε κοπέλα κοντά στα τριάντα. Μια κοπέλα που παλεύει για την καθιέρωση του ονόματός της στο χώρο εργασίας. Μια κοπέλα που καταφέρνει να κερδίσει επάξια τον άρτον τον επιούσιον. Μόνο που τον άρτον αυτόν επιλέγει να της τον προσφέρουν οι γονείς της και αυτό που κερδίζει να μεταφράζεται σε φύκια και μεταξωτές κορδέλες για τα μαλλιά. Η Ψούλα, λοιπόν, ανεξάρτητη κατά πώς πιστεύει, νιώθει πως έχει έρθει η στιγμή που κρατάει τον ταύρο από τα κέρατα. Μένει με τους γονείς της, όλο της το εισόδημα μεταφράζεται σε ρούχα και μπιζού πολυτελείας και». Στοπ. Κάπου εκεί είναι που απλά το μυαλό μου είχε κολλήσει στο «γαμιέσαι, γαμιέσαι, γαμιέσαι» και θεώρησα πρέπον να μην συνεχίσω, αφού δεν είχα επιχειρήματα.

Αυτά είχα να σας πω. Όλα αυτά που δεν σας είπα, όλα αυτά που σας είπα ότι δεν θα σας πω τώρα κι όλα αυτά που σας είπα μισά. Με το γράψιμο δεν είμαι αναβλητική. Κάτι τρέχει τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω τι. Δεν με ανησυχεί. Στην καλύτερη/χειρότερη περίπτωση μπορεί να μην ξαναγράψω. Στην καλύτερη/χειρότερη περίπτωση μπορεί αύριο το πρωί να θέλω να ξαναγράψω. Εδώ είμαι, όπως και να έχει.

39 comments:

anyone said...

το ξέρουμε ότι είσαι εδώ..και ελπίζω να μην υπάρξει αυτή η χείριστη περίπτωση(και όχι κάλλιστη!!!)...
μέχρι τότε λοιπόν....ανυπομονώ...

Я верю в Сталина said...

Καλημέρα! Χείμαρος όπως πάντα κι από πού να το πιάσεις...
Ερωτησις αδαούς: Οι ξανθές κυρίες (έμφαση στο ξανθό) είναι τυχαίο;

Ε, παρατηρώ μια, πως να το πω; ανώμαλη ακολουθία των πραγμάτων κι εννοώ το ότι τριαντάρηδες άνθρωποι να μένουν ακόμα με τους γονείς;;;;

Αν αυτό δεν είναι από μόνο του νοσηρό και χαρακτηριστικό μιας αντίληψης για το πώς βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή και το πόσο ανασταλτικά δρα στο τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιδρούμε στα ερεθίσματα που λαμβάνουμε, τότε τί είναι;
Χαρακτηριστικό της ευκολίας που μας περιβάλλει και της τάσης να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε τρίτους, μου φαίνεται.
Επειδή είμαι και ζω τα 30+ μου κάνει άσχημο να βλέπω αυτή τη "χαβαλέ να κάνουμε" στάση ζωής και να σου πω την πίκρα μου, αν είμαι απαισιόδοξος για κάτι είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ωριμάσει ακόμα και δεν ξέρω αν και πότε θα γίνει. Επειδή όμως η ζωή είναι μεγάλη ..-άνα, όταν θα τους συμβεί εγώ θέλω να λείπω, γίνεται;

Καλημέρα, αλλά αυτό στο είπα :)))

ο δείμος του πολίτη said...

Μας έστειλες πάλι, πρωί πρωί. Η γενιά προσεγγίστηκε υπέροχα. Υπάρχει αντί για το παράλογο που θέτεις (ως 3η λύση) και η καταναλωτική μανία και η επιδειξιομανία. Μπορεί να μην έχει μία, μπορεί να χρωστάει χιλιάδες και χιλιάδες ευρουλάκια για το κάμπριο, αλλά το πήρε για να κάνει φιγούρα με μία γκόμενα στο διπλανό κάθισμα. Εκείνη ξέρει ότι αυτός είναι άφραγκος, αλλά κάνει επίδειξη για τον τάχα λεφτά που έριξε και την πηδάει. Αν έχει καλό αμάξι, πηδάει και καλά. Αυτό είναι το σκεπτικό και το σύνθημα.

Τι σχολή είσαι, by the way;

Unknown said...

Ξέρεις, τα αρωματικά σου διπλοσέντονα μοιάζουν πάντοτε (και προσωπικά γουστάρω, αν και δεν είμαι και τόσο διαβαστερός) με stream of consciousness χρονογραφήματα.

Αυτό δυσχεραίνει για μένα τον "σχολιασμό" τον οποίο όμως να σου πω δεν θεωρώ και απαραίτητο, αφού θα ήταν σα να έπρεπε να ανακαλύψω ένα point στον λόγο σου - κι (ευτυχώς) αυτός έχει παραπάνω από ένα.

Κι έτσι μπορεί να φωτογραφήσει ακόμα πιο ιδιαίτερα, και νομίζω εύστοχα, μια γενιά που έχεις την τύχη να κοιτάς σαν από παράθυρο κινούμενου τρένου. Άλλοτε με παραπονεμένη οργή, άλλοτε με "σαδιστική" λοιδωρία.

Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι όπως εσύ για να διατηρεί κι η ελπίδα ένα κάποιο δικαίωμα.

Кроткая said...

Δημοσθένη, στην Ελλάδα οπι συνομίλικοί μας μένουν ακόμα με τους γονείς, για ποικίλους λόγους.

Μετά από όλα αυ΄τα που σέρνεις στους 30ρηδες, και επειδή είμαι ακριβώς 30, έχω δυο επιλογές: είτε να προσβληθώ θανάσιμα και να μη σου ξαναμιλήσω ποτέ μα ποτέ, είτε να θεωρήσω ότι είμαι μια υπέρλαμπρη εξαίρεση.

Είμαι 30 και
ΔΕΝ είμαι ξανθιά
ΔΕΝ έχω 8 ντουλάπες ρούχα και παπούτσια (λενα μικρό φετίχ με τσάντες μόνο, αλλά απλώς λίγο παραπάνω από όσες χρειάζομαι, οκ ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ!)
ΔΕΝ έχω αυτοκίνητο και δεν θα αποκτήσω ποτέ
ΔΕΝ μένω με τους γονείς μου
ΔΕΝ θέλω μεζονέτα στην παραλιακή
ΜΙΣΩ τα τζιπ και τα κάμπριο, προσβάλλουν την αισθητική μου, ειδικά όταν στριμώνχονται στα στενά του κέντρου

Είμαι 30 και είμαι (;) καλά!

Δεν είναι πως το παίρνω προσωπικά, αλλά έχω μπόλικους φίλους στην Ελλάδα (εγώ δεν ζω στην Ελλάδα πια), και ρε συ, καμία σχέση με αυτό που περιγράφεις. Και είναι ολοι στην ηλικία μου πάνω κάτω. Οκ, υπάρχουν τα νεοπλουτάκια που περιγράφεις, αλλά δεν είναι ο κανόνας, in my humble opinion. Και πρόσεξε, ΒΠ είμαι κι εγώ, δλδ οι γονείς μου μένουν ΒΠ. Τα παιδιά που ξέρω εγώ περνάνε ανεργία, απαξιωτικές δουλειές, στην καλύτερη έχουν ένα YARIS ή κάτι αντίστοιχο, όταν ζουν με τους γονείς τους, ζουν επειδή δεν τους φτάνουν τα λεφτά για να μείνουν μόνοι (600 ευρώ το μήνα, χελόου, ούτε ενοικιο δεν πληρώνεις), αλλιώς έχουν φύγει από το πατρικό εδώ και 4-5 χρόνια.

Ζω σε άλλο πλανήτη; Άλλη είναι η Ελλάδα που ξέρω εγώ;

Μα πού συχνάζεις, ρε παιδί μου, στο Ντηρή;

Απογοητεύτηκα πολύ. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για το θέμα. ως άμεσα ενδιαφερόμενη, αλλά μα την παναγία, έχω βαρεθεί να μου τα χώνουν για τη γενιά μου και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι. Στους μεγαλύτερους έχω να πω "για κοιτάξτε λίγο στον καθρέφτη, είστε περηφανοι γι'αυτό που βλέπετε? γιατί μόνο τότε δικαιούστε να έχετε το fucking nerve να τα χώσετε σε μένα"¨.

Και στους μικρότερους έχω να πω: "Έλα να τα ξαναπούμε σε 5-6 χρόνια. Τότε να σε δω πού θα είσαι εσύ, κι αν είσαι σε καλύτερη φάση από μένα, θα σου ζητήσω συγγνώμη, αλλά τότε, όχι τώρα".

Πρώτα μας ευνουχίζουν καλά καλά, και μετά μας τα χώνουν κι από πάνω που ακολουθήσαμε τις προδιαγραφές που εκείνοι σχεδίασαν για μας -για τους μεγαλύτερους το λέω. Κι άμα πάμε να διαμαρτυρηθούμε, είμαστε κωλόπαιδα και ασεβή.

Μπορεί να ακούγονται ανώριμα όσα λέω, ή και ασχετα, αλλά κουράστηκα να απολογούμαι για κάτι που δεν είμαι ή που δεν είναι δική μου η ευθύνη...

σορυ για την πολυλογία.

Я верю в Сталина said...

Κρατκαρ: Συγγνώμη αλλά το ότι ζουν με τους γονείς τους για ποικίλους λόγους μου κάνει και λίγο ως πρόφαση.
Εδώ που ζω εγώ και πίστεψέ με δεν είναι λιγότερο δύσκολη η ζωή εδώ, ο 18αρης την κοπανάει από το σπίτι, σπουδάζει με δάνειο που αποπληρώνει για χρόνια κι αν δεν σπουδάζει , δουλεύει. Κι αν δεν μένει μόνος, πληρώνει ενοίκιο στους γονείς του. Σου ακούγεται κυνικό; Ίσως και να είναι, όπως η ζωή άλλωστε.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει ο μπαμπάς να πληρώνει κι η μάμα να μαγειρεύει και να σιδερώνει για το παιδί.
Είπα από την αρχη πως ειμαι 30+, για την ακρίβεια γεννημένος το '70, μπορώ να εχω άποψη. Όσο εσύ βλέπεις παιδιά που ζούν απλά (τα εισαγωγικά προαιρετικά) άλλο τόσο έχω κι εγώ να σου αναφέρω παιδιά που ζουν με ένα μισθό (ελληνικό) αλλά και άλλα που είναι "χαμένα κορμιά".
Σίγουρα η αλήθεια ΙΣΩΣ βρήσκεται στη μέση, όμως επιφυλάσσομαι γι' αυτό και τούτο γιατί όπου κι αν κοιτάξω, βλέπω "[ιενασμένα" βλέμματα για την αρπαχτή και το εύκολο κέρδος για να μπορούμε να αράξουμε μετά. Δεν έχω καμία όρεξη να απολογηθώ εγώ, εσύ ή ο οποιοσδήποτε για τα χάλια της ελληνικής κοινωνίας, όμως το ότι εσύ είσαι εξαίρεση δεν σημαίνει πως ο κόσμος είναι όπως κι εσύ. Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας ειναι κατ'αρχήν πρόβλημα παιδείας και mentality και μετά όλα τα άλλα...

Μην παρεξηγηθώ, δεν σου τα χώνω!!!

The Torch said...

Παρόλο που λόγο ηλικίας (36) σκεφτόμουνα να γράψω κι εγώ διάφορα για τις μεζονέτες και τα κάμπριο (ας λέτε ό,τι θέλετε το επόμενο μου αμάξι θα ειναι κάμπριο, αλλοιώς και το Clio μια χαρά είναι) αποφάσισα να σχολιάσω ακριβώς όπως το ζήτησες στην πρώτη παράγραφο "γράψτε ό,τι σκέψεις πιθανόν σας γεννήσουν αυτά".
Διαβάζοντας λοιπόν για το βίντεο του ξυλοδαρμού που το είδες καθυστερημένα, θυμήθηκα συνειρμικά, ότι εκείνες τις ημέρες που βγήκε αυτό το θέμα στον αέρα, ταυτόχρονα κάποιοι κάφροι είχαν καταστρέψει το γήπεδο του baseball όπου προπονούμε στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Αιτία μία συναυλία που ακυρώθηκε, οπότε κάποιοι θεώρησαν ότι έχουν το δικαίωμα να βανδαλίσουν τα παντα γύρω τους. Είχα γίνει έξαλος τότε και τώρα το ξαναθυμήθηκα. Και ξαναέγινα έξαλος. Είχα γράψει τότε ένα κείμενο βρίζοντας όσο πιο σκληρά μπορούσα. Με τις χειρότερες λέξεις που κατέβαιναν στο μυαλό μου. Πόσο το είχα ευχαριστηθεί. Μερικές ημέρες μετά ξεθύμανα. Το ξαναδιάβασα και μείωσα λίγο τα καντύλια. Ακόμα δεν έχω καταλήξει αν έκανα σωστά.

Кроткая said...

Δημοσθένη, συμφωνούμε απόλυτα. Και εδώ που ζω εγώ κάπως έτσι γίνεται. Οκ, ίσως όχι με ενοίκιο (αυτό το έιδα στην Ελβετία όμως, και για να είμαι ειλικρινής με ξένισε), αλλά και εδώ μετά τα 18 δεν νοείται να μένεις με τους γονείς σου. Ίσως εδώ να έχουν πετύχει την χρυσή τομή: εξαιρετικές σχέσεις με την οικογένεια μαζί με αυτονομία και ανεξαρτησία. Χωρίς όμως να απομακρύνονται ούτε συναισθηματικά, ούτε ουσιαστικά. Και χωρίς όμως οι γονείς να χώνουν τη μύτη τους στις ζωές τους , όπως κάνουν οι δικοί μας. Γιατί ως γνωστόν η χειρότερη εξάρτηση είναι η οικονομική εξάρτηση. Κι όταν κάποιος σου τα ακουμπάει έχει και άποψη και λογικό είναι. Και έτσι μαθαίνεις κι εσυ να κάνεις με τα παιδιά σου μετά.

Όμως, επιμένω πως είναι πολύ ισοπεδωτικό να λέμε πως είναι όλοι έτσι, πως είναι όλοι ίδιοι. Αν μη τι άλλο, έχω υπόψη μου αρκετούς που δεν είναι έτσι και δεν ήρθαν από τον Άρη. Και είναι άδικο γι'αυτούς.

Το ξέρω πως δεν μου τα χώνεις, σου είπα πως συμφωνούμε στην ουσία!

Я верю в Сталина said...

@Кроткая : Α,γειά σου...

elafini said...

σήμερα ομολογώ πως ξύπνησα λίγο στραβά..νεύρα, αδυναμία συγκέντρωσης, άρνηση ομιλίας και επαφής..κοινώς μου τη βάρεσε...και πάνω που άρχισα να συνέρχομαι μπαίνω και διαβάζω το κείμενο σου και ανεβαίνω πλήρως..κι ως συνήθως θυμήθηκα κι ένα τραγούδι...κολλάζ κι αυτό μουσικών θεμάτων όπως και οι δικές σου σκέψεις...επιστρέφω μόλις το βρώ...φιλιά πολλά

elafini said...

easy come easy go…

patsiouri said...

Υπάρχουν και οι σχεδόν τριαντάρηδες που πάσχουν από το σύνδρομο της αιώνιας εφηβείας, όπως η υποφαινόμενη...Όχι, δέ μένω με τους γονείς, μόνο τους τελευταίους μήνες γιατί τους χρειάζομαι μιάς και δέν οδηγώ, ούτε με ζούν, δουλεύω κανονικότατα! Και όχι όσο θα ήθελα!

Παρακαλώ λοιπόν τους υπόλοιπους τριαντάρηδες που αγχώνονται για τις μεζονέττες, τα συνολάκια και ότι άλλη πίπα περιγράφεις να σεβαστούν κι εμάς τους υποστηρικτές του κινήματος "Αργά βαδίζεις, ζωή κερδίζεις" και να μας αφήσουν ήσυχους στις γκαρσονιέρες μας και τις μηχανές μας και εν γένει τη συνειδητή εργένικη και noχλιδάτη ζωή μας!

ΥΓ1: Εχω ένα φίλο που έχει κάμπριο...τις ελάχιστες φορές που μπαίνω μέσα ντρέπομαι...ειλικρινά...θέλω να του πώ να κλείνει την κουκούλα αλλά κολλάω γιατί είναι πολύ περήφανος για το απόκτημάτου..Εγώ κάνω συνέχεια πως ψάχνω κάτι κάτω όταν είμαστε σε φανάρι γιατί φοβάμαι μή με πετύχει κανένας γνωστός και φάω το κράξιμο της αρκούδας!

ΥΓ2: Φυσικά πρόκειται για γαμημένους καραγκιόζηδες, γιατί να μήν το γράψεις???
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους 40 που δείρανε το μπατσάκο, θρασυδειλία και στις 2 περιπτώσεις...

patsiouri said...

Α,και όπως σωστά επισήμανε η Κροτ, οι μισθοί εδώ είναι για γέλια. Βγάζω 600, ζώ με την αδερφή μου σε ένα δυαράκι που μας παραχώρησαν οι δικοί μας. Ηαδερφή μου παίρνει 700. Λυπάμαι που σας απογοητεύω αλλά άν δέ΄ν είχαμε αυτό το παμπάλαιο διαμερισματάκι θα μέναμε ακόμη στο πατρικό μας, όλοι ξέρουμε πόσο κάνει 7+6, σωστά???

Anonymous said...

"EASY COME, EASY GO"
Rory Gallagher
Jinx - 1982


I'm easy come and easy go,
Now you're not so carefree.
You found the thorn behind the rose,
You took it, oh, so badly.

Lost inside yourself,
You've gotta break out soon.
You've gotta try again,
To hear a brand new tune.

Oh yeah...

Once easy come and easy go,
You just hear sad notes lately.
You use to fly and chase the wind,
I don't know you lately.

Don't take it, oh, so bad,
Things are gonna change.
Don't make it, oh, so sad,
The sun will shine again.

Oh yeah...

Please don't lock me out,
What's it all about?
I'll change it all completely,
Won't you let me in,
Don't you need a friend?
If I can help, just call me.

I'm easy come and easy go,
Don't paint it all so sadly.
Before you know the light will shine,
Don't burn out completely.

Locked inside yourself,
You've gotta break out soon.
Come on and try again,
And hear a different tune.

Oh yeah...

Τυχαίνει κάποτε να ήταν το αγαπημένο μου “ποίημα”…

Кроткая said...

πατσιούριους σε πάω!
έχεις μηχανή; θέλω βόλτα!!!

roidis said...

και γράφεις, γράφεις με αφορμή το τίποτα. κάθε φορά που ξεχνιέμαι και δεν έρχομαι, εγώ χάνω, να είσαι σίγουρη.

Anonymous said...

γεια
δε θυμαμαι αν σου ειπα οτι μου αρεσει πολυ ο τροπος που γραφεις.
λοιπον σε καλω σε ενα νεο μπλογκοπαιχνιδο.δες εδω:
http://anisixos.blogspot.com/2007/07/blog-post_12.html

Pan said...

Το Ψούλα καλύπτει τα πάντα.

Ελπίζω τουλάχιστον να ηρέμησες μετά από αυτό.

industrialdaisies said...

@ anyone: Όλα στο παιχνίδι είναι καλέ μου. Δεν νομίζω όμως. Απλά θα πρέπει να πάρω λίγη «άδεια» από εδώ για να είμαι σωστή απέναντι στις υποχρεώσεις μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα γράφω. Αν όλα πάνε καλά. Σε φιλώ.

@ dimosthenis syriopoulos: Αν και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το συμπαθέστατο είδος της ξανθιάς (έχω διατελέσει ένα διάστημα και τίποτα δεν αποκλείει ότι θα ξανασυμβεί αυτό), εν τούτοις παρατηρώ την ροπή τους προς αυτού του είδους τα αυτοκίνητα. Κι επίσης μου φαίνεται ότι κατά τους θερινούς μήνες αυξάνονται!

Όσο για τα υπόλοιπα... Εν μέρει είναι κι αυτό που εντοπίζει η krot, δηλαδή οι απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν γύρω μας οι οποίες καθόλου δεν βοηθούν έναν νέο άνθρωπο να στήσει την ζωή του. Είναι σαν να σε προκαλούν ή να μπεις στην παρανομία ή στη λαδιά ή να πάρεις δάνειο για να βρεθείς λίγα χρόνια αργότερα ένας άστεγος χρεωμένος κερατάς. Από την άλλη είναι και μια ολόκληρη νοοτροπία γονέων (η μαμά με το τάπερ, η «οικογενειακή» πολυκατοικία -όλοι μένουν με έναν όροφο διαφορά, το παιδί που δεν αντέχει να μην του έχουν έτοιμο πρωινό οι γονείς πριν φύγει για δουλειά κλπ κλπ). Σαφώς στο εξωτερικό, όπου έχω πάει δεν είναι το ίδιο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδέχομαι τις συνήθειες της αγγλικής φερ' ειπείν οικογένειας ως καλύτερες. Αυτά.

Τέτοια ώρα που απαντώ μόνο καληνύχτα μπορώ να ευχηθώ και φιλιά!

@ ο δείμος του πολίτη: Ναι, δείμο μου. Βασικά αν αξιωθώ να γράψω αυτό το κείμενο κάποια στιγμή θα δεις ότι ενώνεται και με το δεύτερο -με τον άνδρα μπαλαντέζα που λέω εγώ- και με τον φεμινισμό, και με τον καταναλωτισμό και με κάποια ακόμη πραγματάκια που έχω στο μυαλό μου. Είστε τυχεροί αυτήν τη φορά, γλιτώσατε από φοβερό σεντόνι! :)

@ ilias dimopoulos: Φίλε μου (και το εννοώ), ευτυχώς η ελπίδα δεν έχει ηλικία και μπορείς να την εντοπίσεις σε πολλά διαφορετικά σημεία. Εγώ παρ' όλο που μπορεί να φαίνομαι ένα στριμμένο θρασύ κωλόπαιδο που μιλά για όλα, κατά βάθος νομίζω είμαι πολύ και αθεράπευτα ρομαντική -για αυτό μου συμβαίνει όλο αυτό...

Και να ξέρεις πως κι ας μην μου γράφεις πάντα νιώθω πως τριγυρίζεις κι εδώ γύρω και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ τυχερή. Όποτε θες να λες ό,τι θες. Πολλά φιλιά!

@ krotkaya: Βρε κροτούλα μου, όχι όχι όχι, με πήρες πολύ λάθος και κρίμα, μεταξύ μας δεν θέλω να υπάρχει παρεξήγηση, καταλαβαινόμαστε πολύ καλά νομίζω.

Κατ' αρχάς η υπερβολή σε ένα χιουμοριστικό κείμενο είναι σύμβαση εκ των προτέρων. Θέλω να πω ότι ναι μεν φαίνεται σαν να μιλάς για όλους όσοι ανήκουν στην κατηγορία που αναφέρεις, όμως δεν είναι έτσι. Ουσιαστικά μιλάς για αυτούς που συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά που εντοπίζεις.

Κατά δεύτερον, θεώρησα δεδομένο ότι έχοντας διαβάσει κάποια κείμενά μου είναι πλέον σαφές ότι δεν είμαι ούτε απόλυτη ούτε τσουβαλιάζω ανθρώπους, αλλά μάλλον έκανα λάθος και όντως κάποιες φορές θα πρέπει να γίνομαι πιο σαφής για να μην θίγω ανθρώπους χωρίς να το θέλω.

Κατά τρίτον συμφωνώ σε όλα όσα λες, το έγραψα και στον Δημοσθένη παραπάνω. Και δεν ειρωνεύομαι ούτε κοροϊδεύω αυτές τις περιπτώσεις, πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Από την άλλη, οι τρεις από τους τέσσερις καλύτερούς μου φίλους είναι γύρω στα τριάντα και ο φίλος μου επίσης. Επειδή ακριβώς έχω δει και την άλλη πλευρά αυτής της ηλικίας (και από άλλους ανθρώπους που γνωρίζω στο μεταπτυχιακό αλλά και εδώ μέσα) είμαι και σε θέση να μου την σπάνε οι υπόλοιποι. Οι «υπόλοιποι» κάθε γενιάς εξάλλου μου την σπάνε, για διάφορους λόγους κάθε φορά.

Άσε δε που και εγώ στα βόρεια προάστια μεγάλωσα, λες να είμαι τόσο κολλημένη και να κρίνω τους ανθρώπους από το πού μένουν;

Όσο για απολογία... Εγώ δεν τα πάω καθόλου καλά με όσους καλούν ανθρώπους να απολογηθούν για μαλακίες άλλων συνανθρώπων τους... Όσες φορές έχω νιώσει να θέλουν να μου το κάνουν αυτό έχω βριστεί άσχημα. Οπότε δεν περίμενα να πάρει κάποιος τέτοια θέση, συγγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις έτσι.

Αυτά, προς το παρόν. Ελπίζω να μην μου κρατάς κακία. Και για να σε γλυκάνω... Πάρε κι ένα φιλί! Ζματς!

@ the torch: Το είχα διαβάσει εκείνο το κείμενό σου. Εγώ γενικά είμαι κατά της σεμνοτυφίας στον λόγο και υπέρ του να απεικονίζεται σε αυτό η σκέψη και η στάση του δημιουργού. Άρα το μπινελίκωμα δεν το θεωρώ λάθος. Αν, όμως, νιώθει κάποιος πως ένα θέμα παρ' όλο που τον εξοργίζει θέλει να το αντιμετωπίσει αλλιώς... Τότε παίρνει τις χρονικές ή όποιες αποστάσεις χρειάζεται και το γράφει αργότερα. Άρα δεν είναι θέμα λάθους ή σωστού... Θέμα στάσης και διάθεσης είναι.

@ elafini: Σήμερα ξύπνησα μετά από μία προηγούμενη ημέρα τρομερής ταλαιπωρίας και μεγάλης αϋπνίας. Και με τα δώρα σου αυτά καταφέρνεις να μου φτιάξεις τόσο πολύ την διάθεση... Όσες φορές και να σε ευχαριστήσω θα είναι λίγο. Σε φιλώ.

industrialdaisies said...

@ patsiouri: Πατσιουράκι, το ξέρω, το είπα και πιο πάνω, με κάτι τέτοιους «αλητόβιους» κάνω κι εγώ παρέα!! Οι υπόλοιποι μπορούν να ζήσουν όπως θέλουν, αρκεί να μην μας πρήζουν τα αρχίδια με το πατσουλί τους και τους προβολείς από το κάμπριο. Εκεί και μόνο είναι η ένστασή μου, κατά τα άλλα ας κάνουν όπως νομίζουν.

Για το θέμα μισθών... Άσε, πονεμένη ιστορία. Ξέρω, το ζω, φαντάζομαι και τα πολύ χειρότερα, οπότε δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης σε αυτήν τη βάση. Προφανώς και υπό αυτές τις συνθήκες δεν γίνεται να φτιάξει άνθρωπος τη ζωή του.

Αχαχαχα, και γιατί καλέ ντρέπεσαι στο κάμπριο; Δεν είναι περιπολικό, αυτοκίνητο είναι!! Αχαχαχα, να είσαι καλά γλυκιά μου, σε φιλώ!

@ paneris: Αυτό ακριβώς το κομμάτι θυμήθηκα και έβαλα τον τίτλο. Και ξέρεις, κάποτε για εμένα αυτό το κομμάτι ήταν ο ύμνος της ευτυχίας μου και της μοναξιάς μου επίσης... Καληνύχτα!

@ roidis: Κι εμείς χάνουμε όταν απουσιάζεις Ροΐδη μου, σίγουρα. Όπως και να έχει, όποτε μπορούμε και έχουμε διάθεση εδώ είμαστε και τα λέμε. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου! Φιλί!

@ anisixos: Σε ευχαριστώ πολύ. Θα περάσω από τα μέρη σου να δω, αν και με τα παιχνίδια έχω τσακωθεί τελευταία... Χιχι. Καληνύχτα!

@ pan: Καλέ, τι να ηρεμήσω; Έτσι όπως είναι τα πράγματα ούτε στον τάφο δεν με βλέπω ακίνητη! Χαχαχα, Pan μου, ό,τι και να γίνεται είμαι καταδικασμένη να είμαι τόσο κυκλοθυμική και ασταθής που από το ζεν μεταπηδώ στο νευρικό στριφογύρισμα σε κλάσματα! Φιλί!

Кроткая said...

όχι, όχι, Μαργαρίτ καμία κακία!!
και επειδή προσκάλεσες να πούμε τις σκέψεις μας, το σχόλιό μου δεν ήταν ακριβώς απάντηση σε αυτά που έγραψες, αλλά γενικότερος σχολιασμός σε πολλά που ακούω και διαβάζω δεξιά και αριστερά.

Όπως καταλαβαίνεις, συμφωνώ απόλυτα σε όσα έγραψες και έπιασα το χιουμοριστικό ύφος του ποστ. Τα έλεγα στη νύφω για να τα ακούσει η πεθερά, αλλά προφανώς το γραπτό δεν ευνοεί πάντα και προκαλέι παρεξηγήσεις. Και με το Δημοσθένη διαφωνήσαμε συμφωνώντας, άλλωστε.

Έχω ακούσει όμως μπόλικα αλλού -και κυρίως απο μεγαλύτερους από εμένα -εξού και το σχόλιο.

Σε αυτό που αναφέρεις για την ελληνική οικογένεια, τις οικογενειακές πολυκατοικίες και τα τάπερ, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο... Έγραψε ο Μπαμπάκης ένα σχετικό πρόσφατα, είναι πολύ καλό, δες το.
(έχω πάρει κι εγώ "δέμα Κοσοβάρου πρόσφυγα" τα τελευταία πέντε χρόνια που ζω "στην ξενητιά" -μη χέσω!- που έχω καταλήξει πλέον στο συμπέρασμα πως δεν διορθώνονται. Κατάφερα και το έκοψα όμως!!)

Кроткая said...

ααα, φιλάκια, σματς!
παρεξηγηθήκαμε άνευ λόγου! :)

Я верю в Сталина said...

Εδώ κολλάει η ατάκα του Ηλιόπουλου "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε"...

ο δείμος του πολίτη said...

Μην προσβάλεις τα σεντόνια. Πάντως εγώ βρήκα τρόπο και τα έκανα να φαίνονται μικρότερα (άπλωσα απλά το κρεβάτι)... :)))

Φράνσις said...

τι αν πει το ξωτικο για το "σεντονι" που ανεβασες;να το παρει να σκεπαστει που κρυωνει με τις τελευταιες ψύχρες; Δεν ξερω πως να δαμασω τον χειμαρο σου μαργαριτουλα μου. Μας λειπεις.Αλλα αν προκειται να γραφεις τετοια κειμενα οταν δεν μπορεις να συγκεντρωθεις ή οταν δεν εχεις χρονο, να συνεχισεις να μην εχεις χρόνο! Ελα, αστειυομαι. Μ' αρεσει πολύ η ιδεα σου περι εργασιας πανω σε ταινιες,ανεκαθεν ήθελα να το κανω. Εχω μια ιδεα, την εχω υλοποιησει εν μερει στη διπλωματικη του μεταπτυχιακου μου ,κι ενιωθα απιστευτα.Αλλη ιδεα επιτρεπεις να σου πει το ξωτικο; Δες ταινιες οπου ειναι πολυ εντονο ένα συγκεκριμενο χρωμα.Που κυριαρχει και αγκαλιαζει καθε πλανο.Κια σύνδεσε το με το σεναριο, ή με αυτα που σκεφτηκες κι ενιωσες βλεποντας την ταινια.Επειδη εχω τνη βιδα σου προτεινω, Βασίλισσα Μαργκο, Damage και Ο Νονος ΙΙΙ. Δες και παρατηρησε. Σε παρακαλω! Ε μαργαριτουλα μου; μακια.

Anonymous said...

Καλημέρα,
πολύ χάρηκα που επισκέφτηκα το blog σου. Αν γράφεις έτσι όταν δεν είσαι σε κέφια ή δε σου βγάινει να γράψεις... καλά πάμε. Πρώτη φορά κάθομαι να διαβάσω ένα τόσο μακρύ κείμενο που με βρίσκει και απολύτως σύμφωνη σε όλα.
Για όσους δε φέυγουν νωρίς από το σπίτι τους
Για τα φανταχτερά αμάξια τους κατόχους τους και τις χαζογκόμενες που τα συνοδεύουν
το ξύλο στο τμήμα.

Χαίρομαι που σκέφτεασαι έτσι και που μπορείς και τόσο ωραία να το επικοινωνείς.

Καλημέρα και χάρηκα

Кроткая said...

δεν είμαστε καλέ Δημοσθένη?

patsiouri said...

Δέν είναι περιπολικό, α χα χα!!

Κροτ: Δέν έχω εγώ μηχανή καρδιά μου, βασικά είμαι το δρεπάνι του Χάρου προσωποποιημένο, ούτε το ποδήλατό σου δέ θα μου έδινες να οδηγήσω!

Ρε, γιατί στο blog σου σκάει μόνο το προφίλ και δέ μπορώ να ΄μπώ??? Δική μου μαλακία???Πώς τη διορθώνω???

Я верю в Сталина said...

@Кроткая: ναι βρε είμαστε, μη γινεσαι παραπονιάρα, άντε...
:))))))))))

Unknown said...

Λαλαλαλαλαλα λαλαλαλαλαλαλλα επιτελους γραφω και γω για την μαργαριταααααα..Είμαι στο γραφείο, λιώνω μετά από τρέξιμο (θυμάσαι?) στην Ευελπίδων και σε βρίζω από μέσα μου (πολύ μέσα μου όμως) που ακόμα να με πάρεις να πάμε πουθενά στη Κηφησιά να πούμε για τους 66699458757 μήνες που έχουμε να βρεθούμε..Τα posts σου θα ήταν μία κάποια λύσις αλλά όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο περισσότερο θέλω να σε δω από κοντά (πόσο ανώμαλος γκόμενος ακούγομαι??)! Εν τω μεταξύ, δεν είναι πολύ περίεργο που είναι Ιούλης και ΔΕΝ έχουμε διάβασμα για τη κωλοσχολή??Αλλά μου λείπει ο καφές σου με γεύση φουντούκι (να τος πάλι ο ανώμαλος.φτου)! Και δεν είναι πολύ περίεργο ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ μωρη? (μπορώ να πω μωρη? σε ξέρω τόσα χρόνια..ναι μπορώ γιατί με παραμελείς..!)Αυταααααα...Ελπίζω αυτό το psot (ήθελα να γράψω post..χα)να σε ταρακουνήσει και να μου στείλεις κανα sms, mms, vhs, adsl, κάτι τέλος πάντων.. Και να θυμάσαι! ΕΓΩ ΣΑΓΑΠΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ (sorry, δεν σας ξέρω κιόλα, σίγουρα είστε καλά παιδιά αλλά έχω προτεραιότητα στη καρδιά της i.d. και μπορεί να ακούγομαι, αλλά δεν είμαι ανώμαλος γκόμενος..γεια σου Παναγιώτη)

2Σx2 said...

Πολλά πράγματα μου έρχονται στο μυαλό για να σου γράψω. Ήταν ένα κείμενο που κατά κάποιο τρόπο επιχείρησε να μας βάλει στο μυαλό σου. Εννοώ ότι επιχείρησε να ακολουθήσει την αλληλουχία των σκέψεων σου αλλά αυτό εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο. Όχι μόνο με τη δική σου σκέψη με το ρυθμό ενός πολύστροφου μυαλού γενικά.

Θα μπορούσα, που λες, να θεωρητικολογήσω, να πιάνω ένα-ένα τα θέματα που θίγεις και να προσθέτω σε αυτά κατά το δοκούν. Αυτό δε θα γίνει όμως. Πρώτον, επειδή θα έπρεπε να γράψω κείμενο αναλόγου μεγέθους με του δικού σου - και ξέρεις ότι δεν με παίρνει δοθέντων των συνθηκών και δεύτερον, επειδή το ερώτημα που μου δημιουργήθηκε είναι, όπως συνήθως, λιγάκι εκτός θέματος.

Έχω την απορία αν εμείς επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας συνειδητά ή αν τον προσαρμόζουμε με βάση τις διαμορφωθείσες συνθήκες. Δηλαδή, που αρχίζει και που τελειώνει η ανεπηρέαστη βούληση μας;

Για να δώσω ένα παράδειγμα θα χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου. Νομίζω γνωρίζεις πως περίπου είμαι από κάθε άποψη σε γενικές γραμμές. Αν λοιπόν, εγώ, ζούσα υπό διαφορετικές συνθηκές ή είχα μεγαλύτερη οικονομική άνεση κατα πόσο θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος; Το ίδιο ερώτημα μπορείς να το κάνεις στον εαυτό σου. Αν εσύ δεν είχες το οικογενειακό παρελθόν που έχεις ή αν ειχες ένα διαφορετικό υπόβαθρο εμπειριών θα ήσουν η ΙD που γράφει όπως γράφει; Μέσα από τα κείμενα σου προκύπτει μια άρνηση, μια αντιδραστικότητα. Θα υπήρχαν αυτά τα στοιχεία αν ήσουν διαφορετική;

Κατα βάση, το ερώτημα μου είναι κατά πόσο προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας ώστε να μπορούμε να βρούμε ένα λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτήν.

Τέλος πάντων, σου στέλνω φιλιά και αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλο άτομο που ξέρω σε αυτήν τη μικροκοινώνια που έχουμε που θα μπρούσε να με κάνει να γράψω τόσο μακροσκελές κείμενο σε περίοδο ραστώνης και χαλαρώματος.

ΥΓ: Τα περί γυναικών με εξέπληξαν ευχάριστα αλλά αν είναι να γίνει συζήτηση πάνω σε αυτό θα πρέπει να αποδωθούν ευθύνες και στα αρσενικά ώστε να υπάρχει μια ισορροπία σχετικά με την εξαγωγή συμπερασμάτων και να μην προκύψει άλλη μια αναφορά στην προαιώνια πάλη των φύλων. Πλέον, η πλειοψηφία των αντρών μαλακίζεται πάνω σε ένα γυναικείο κορμί για παράδειγμα. Πως να εκτιμηθεί αυτό από μια γυναίκα και να μην μπει σε μια χρησιμοθηρική διαδιακσία όπως αυτή που περιγράφεις στο post; Η διαφθορά μιας απογοητευτικής πραγματικότητας...

Desposini Savio said...

γαμιέται γαμιέται
ναι γαμιέται..
ξέρεις πόσο μου τη δίνουν αυτές οι τύπισσες;

σορι, μπούκαρα και'γω λίγο πατημένη στο γκάζι, αλλά με συνεπήρε το κείμενο.

...και'γω χάνομαι αυτό τον καιρό. μια φάση περίεργη είναι, το καλοκαίρι το μυαλό μου είναι παντού, εκτός θέσεως.
Ευτυχώς δρόσισε λίγο...
φιλιά

Σπύρος Σεραφείμ said...

ξέρεις πόσοι παίρνουν τηλέφωνο στο περιοδικό και ρωτάνε "ποιο αυτοκίνητο πιστεύετε ότι είναι το πιο μουράτο;".
Τουλάχιστον δέκα την ημέρα...
κι αυτό τα λέει όλα.

Σόρι που έπιασα ένα από τα θέματα που έθιξες, αλλά μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα τα όσα έγραφες.

Anonymous said...

Υπάρχουν σχολές στις οποίες μπορείς να γράφεις εργασίες για τους Monty Python ή το 8 1/2................τι κάνω 10 χρόνια στο πολυτεχνείο?

Θεραπευτής said...

Πως φαινεται τελικα οτι κανω παρεα με τον 2Σχ2...

Διαβαζοντας το κειμενο σου σκεφτομουν το ποσο καθικι θα μπορουσα (?) να ειμαι (ή μηπως ειμαι ηδη;) αν ειχα μεγαλυτερη οικονομικη ανεση. Ισως να ειχα 6 καμπριολε και αυθαιρετο στην Παρνηθα... Ή ισως να ειχα 1 καμπριολε και αυθαιρετο στη Μυκονο! Ισως παλι να ειχα τη στοιχειωδη ανεση και μεγαλη διαθεση για ζωη. Ποιος ξερει ομως?

Υ.Γ. Παω να βαλω γιαγιουρτι (sic!) στην πλατη μου γιατι εχω καει απο τον ηλιο! :PPPPPPPPPPPPPPPPP

Archimidis P. said...

Όπως και να έχει, εδώ είμαστε...:)

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Άσε Κροτάκι, τα τάπερ πηγαινοέρχονται... Πάρε κι εσύ ένα φιλί για καλή εβδομάδα! Ζματς!

@ dimosthenis syriopoulos: Καλοκαιρινότατη ατμόσφαιρα, τείνει -στις καλές της- σε ραστώνη... Καλή εβδομάδα!

@ ο δείμος του πολίτη: Χαχαχα, δείμο μου, κι εσύ νομίζεις ότι ξεγελάς έτσι το έμπειρο μάτι του αναγνώστη; Αχαχαχα, καλή ιδέα πάντως! Φιλιά!

@ auburn kate: Γενικώς, όσες εργασίες μου επιτρέπεται να συνδυάσω με κινηματογράφο στα πλαίσια του μεταπτυχιακού το κάνω. Βασίλισσα Μάργκο; Απαπαπα, λυπήσου με, είναι καλοκαίρι!! ;)

@ pussy galore: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αν και νιώθω πολύ χαμένη τώρα τελευταία. Καλωσήρθες!

@ patsiouri: Πατσιουράκι, δεν κατάλαβα Χριστό για το προφίλ. Για ξαναπέστο αλλιώς, μήπως και πάρει μπρος το μηχανάκι, και καταλάβω τι γίνεται. Καλή εβδομαδα!

@ christina: Μωρή αγάπη μου, πού είσαι; ΕΣΥ δεν έχεις διάβασμα, εμείς της κουλτούρας (τρομάρα, μπρρρ) δεν γνωρίζουμε από αργίες!

Γενέθλια ε, χμμμ, έλα τώωωωωρα, αφού ξέρεις ότι με τις ημερομηνίες έχω τσακωθεί (δεν θυμάσαι που πριν από τρία χρόνια έσβησα λάθος αριθμό κεριών στην δική μου τούρτα;)... Αλλά γενέθλια ε; Ναι, κάτι θυμάμαι! Χρόνια καλά Χριστινιώ μουουουουου, φφφφφφφφφφφ (τα κεράκια!).

Λοιπόν, Πέμπτη! Ξέρω, Πέμπτη είναι τους τελευταίους μηνες... Αλλά αυτήν την φορά θα μας κάτσει (θα του κάτουμε!). Δεν έχει φουντούκια και μαλακίες, παγωμένα πράγματα καλοκαιριάτικα! Α, και κρύβε λόγια, θα μας πάρουν χαμπάρι μωρή! (γεια σου Στάθηηηη!) ΖΖμμμμμμμμματς!

@ 2σχ2: "Δηλαδή, που αρχίζει και που τελειώνει η ανεπηρέαστη βούληση μας;". Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα φίλε μου, λυπάμαι που στο λέω.

Δεν ρίχνω όμως εκεί το βάρος. Γιατί, στην μία ζωή που γνωρίζουμε ότι έχουμε για να ζήσουμε, δεν έχει αξία για εμένα η θεωρητικολογία γύρω από υποθετικ'ά σενάρια.

Μπορώ να σε παραπέμψω σε πάρα πολλά βιβλία που υποστηρίζουν έρευνες περί διαφόρων παραγόντων που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Και σε άλλα τόσα, παλιότερα, που υποστηρίζουν ότι είναι καθαρά δική μας επιλογή. Ό,τι και να επιλέξεις να υιοθετήσεις ως άποψη καμία πρακτική διαφορά δεν κάνει. Σημασία τελικά έχει τι κάνεις. Τα υπόλοιπα συνήθως είναι δικαιολογίες ή μετριοφροσύνες...

Και όσον αφορά στο υστερόγραφό σου... Θα έρθει κι αυτό με την σειρά του ως συζήτηση... Φιλιά, ρε, καλά να περνάς όπου κι αν γυρίζεις!

@ desposini savio: Έτσι θέλει, με τσαμπουκά, όχι να νομίζουν ότι τις προσκυνά κι όλος ο κόσμος! Χώσε όσο θες! (Άργησα τόσο να απαντήσω που κοντεύει να ξαναπιάσει καύσωνας!) Καλή εβδομάδα!

@ σπύρος σεραφείμ: Κι εσύ τι τους απαντάς; :p

@ dimitris: Δημήτρη μου... Για ψάξτο... 10 χρόνια είναι κομβικό σημείο για έναν φοιτητή. :)

@ the therapist: Για το πρώτο σκέλος παραπέμπω σε 2σχ2 (για να κάνετε παρέα και στα comments :p). Για το γιαούρτι είσαι απαράδεκτος να έρχεσαι εδωμέσα με τις σαγιονάρες σου και να σκορπίζεις άμμο την ώρα που προσπαθώ να διαβάσω... Φιλιά!

@ archimidis p.: Γύρισες βρε; Ελπίζω να πέρασες υπέροχα! (Μεταξύ μας, είμαστε και δεν είμαστε... ;) )

lazinio said...

roulis foula & psitsa foulis. megalh fantasia exeis :)

Anonymous said...

Έτσι είναι καλή μου φίλη τα πράγματα... Πάντα θέλουμε αυτά που δεν έχουμε, ότι κι αν είναι αυτά! Κι εγώ έτσι αισθάνομαι για τις "ξανθιές" (αν και ξανθιά) από την άλλη όμως δε σου κρύβω ότι τις ζηλεύω κιόλας γιατί ενώ είναι της συνομοταξίας "bimbo" έχουν καταφέρει να έχουν σωφέρ, άντρα, τραπεζικό λογαριασμό και λοιπά και λοιπά... Εκεί παθαίνω τη συγχισή μου και φωνάζω "Γαμώ το IQ μου μέσα!!!" Όσο για το άλλο ζήτημα που θέτεις της καριέρας, είμαι κι εγώ μια από αυτές που δε μπορεί να βάλει κ.... πισινό κάτω και θέλει να πετύχει κάτι στη ζωή της. Οκ, η καριέρα δεν είναι το παν αλλά είναι ένα σημαντικό κομματι της δικής μου ζωής. Εξ'άλλου εγώ δε μπορώ να ανεχτώ να με τρέφει κανένα αρσενικό, ούτε ο πατέρας μου...
Τι επιλογές έχω λοιπόν?
Όσο για τη νοικοκυρωσύνη... σκέψου το εξής: Υπάρχουν πολλές γυναίκες που αναγκάζονται να δουλεύουν ώστε ο οικογενειακός μισθός να φτάνει τα 1200-1600 ευρώ για να μπορούν να πληρώνουν, ενοίκια, ΔΕΚΟ, κινητά, κάρτες, νηπιαγωγείο και λοιπά και λοιπά. Επειδή λοιπόν τα 8ωρα έχουν εκλείψει και μιλάμε για 10-12ωρα, πόσες γυναίκες αντέχουν να κάνουν και νοικοκυριό? Δίκοπο μαχαίρι οι επιλογές...