Εφιάλτης (2)

- Where were you granny when all this happened?
- Εγώ ακόμη τότε ζούσα στην Αθήνα. Ήταν οι σπουδές μου εκεί, δεν μπορούσα να τις αφήσω. Η μητέρα μου κι ο πατέρας μου, όμως, ζούσαν σε αυτό το νησάκι εδώ πέρα -βλέπεις; (Δείχνει με τον δείκτη την Άνδρο)
- How was it there?
- Αχ, ένας παράδεισος ήταν... Δεν έχεις δει ποτέ σου τέτοια χρώματα. Τέτοιο μπλε όπως της θάλασσας στο Αιγαίο, τέτοιο κίτρινο όπως οι λόφοι της, τέτοιο πράσινο όπως τα δέντρα της...
- Can we go sometime?
- Ξέρεις ότι δεν γίνεται αυτό πια. Πάνε τα σπίτια μας, πάνε οι άνθρωποι. Όλοι λένε πως δεν θα ξαναπατήσει πόδι ανθρώπου σε αυτά τα μέρη. Φυλάνε εκεί τους αντιφρονούντες, τους καίνε όταν δεν συμμορφώνονται, κάνουνε πειράματα πάνω τους... Πώς να ξαναπατήσει άνθρωπος σε τέτοιο μέρος, θα είναι ντροπή... Κι όλα αυτά τα νησιά εδώ, τα βλέπεις; (Δείχνει τα Ιόνια νησιά) Εδώ, λένε, στέλνουν τους επικίνδυνους αρρώστους... Σύφιλη, χολέρα, ελονοσία... Είναι τρομερό, τόση δυστυχία...
- Com' on, tell me the rest of the story now!
- Να θυμηθώ πού ήμουν... Τρέχεις, πας από εδώ κι από κει, πού να σε προλάβω; (Χαμογελά)

Ναι, λοιπόν, γίνεται όλη αυτή η αναμπουμπούλα, αρπάζει την ευκαιρία ο στρατός και θέτει υπό επιτήρηση όλη την ελληνική επικράτεια -με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης πάντα. Απαγορεύτηκε η κυκλοφορία μετά τις εφτά το απόγευμα -ξέρω, τώρα σου φαίνεται λογικό αυτό για εμάς, όμως, αυτό ήταν αδιανόητο τότε- στρατιώτες περιπολούσαν κάθε πόλη και κάθε χωριό, επιθεωρούσαν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια μας ψάχνοντας, δήθεν, για τους εχθρούς του κράτους, παρακολουθούσαν τα κινητά μας και τους υπολογιστές μας κι άλλα πολλά που δεν τα μάθαμε ποτέ. Την ίδια περίοδο, η τότε Ευρωπαϊκή Ένωση, η τωρινή Δυτική Κυριαρχία χωρίς την Αμερική και την Αυστραλία, πρότεινε την επιβολή καραντίνας στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας -από την Θράκη μέχρι την Στερεά Ελλάδα (δείχνει στον χάρτη)- γιατί λέει υπήρχαν υποψίες ότι στις φωτιές είχε χρησιμοποιηθεί ένα περίεργο συστατικό το οποίο μπορούσε να προκαλέσει μετάλλαξη βασικών ασθενειών, τότε, και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα. Κανείς μας δεν κατάφερε να ξαναπατήσει το πόδι του σε αυτές τις περιοχές. Ούτε για τους ανθρώπους ξανακούσαμε παρά μόνο στις αρχές που τα Μέσα Ενημέρωσης έλεγαν συνέχεια για ανθρώπους που πέθαιναν από ανεξακρίβωτες αιτίες. Ούτε που μάθαμε ποτέ τι απέγιναν στ' αλήθεια αυτοί ή οι υπόλοιποι μετά, καθώς λίγο καιρό αργότερα τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα.

Πολύς κόσμος είχε φύγει πια από την Ελλάδα. Τράβηξαν για χώρες που είχαν συγγενείς ή για άλλες που προσέφεραν ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας. Όσοι είχαμε απομείνει μαζευτήκαμε στην Αθήνα και στην Πάτρα, να εδώ. (Δείχνει στον χάρτη) Οι καλλιέργειες και η κτηνοτροφία είχαν σβήσει πλέον ολοκληρωτικά, οι πόλεις είχαν γίνει άντρο πλιατσικολόγων, ληστών και υπαλλήλων και όλα τα αγαθά τα προμηθευόμασταν από άλλες χώρες.

Το 2011, κι ενώ υποτίθεται θα ξαναείχαμε εκλογές, ξαφνικά η κυβέρνηση και οι περισσότεροι πολιτικοί και θρησκευτικοί παράγοντες της χώρας εξαφανίστηκαν, χωρίς να μάθουμε τι έγινε. Άλλοι μιλούσαν για δολοφονίες, άλλοι είπαν πως το έσκασαν στο εξωτερικό γιατί ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Όπως και να' χει, πέντε με έξι μέρες αργότερα αποβιβάστηκαν στην Αθήνα ο ελληνικός στρατός μαζί με τον Ευρω-αμερικανικό στρατό. Στην αρχή σκεφτήκαμε οι περισσότεροι να μετακομίσουμε στην Πάτρα. Δύο εβδομάδες αργότερα, όμως, η Πάτρα καταστράφηκε από μια τεράστια πυρκαγιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί κάηκαν, αφού κανείς δεν έσπευσε να τους βοηθήσει. Όσοι απέμειναν μαζεύτηκαν κι αυτοί στην Αθήνα. Ενώθηκαν κι αυτοί μετά από λίγο με τους ληστές αφού δεν έβρισκαν τίποτα να φάνε ή κάπου να μείνουν. Στο τέλος δεν έμεινε τίποτα να κλέψουν κι άρχισαν οι δολοφονίες.
- Why? What did they have to gain by murdering people?
- Έπαιρναν τα σπίτια τους και την δουλειά τους. Νομίζεις ενδιαφερόταν κανείς για το ποιος δουλεύει; Οι περισσότερες εταιρίες είχαν μεταφερθεί σε άλλες χώρες εκεί κοντά ή στην έκταση του Ανατολικού Εχθρού. Οι υπόλοιποι που είχαν απομείνει έκαναν τα βασικά, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα κάνει. Έτσι άρχισαν οι άνθρωποι να σκοτώνονται μεταξύ τους και να παίρνουν τα σπίτια και τις δουλειές ο ένας του άλλου. Προσπαθήσαμε κάποιοι -φοιτητές οι περισσότεροι- να οργανώσουμε αντάρτικο. Όμως ούτε όπλα δεν έμπαιναν πια στην Αθήνα από χώρες που χρόνια συνήθιζαν να εφοδιάζουν την Ελλάδα με τέτοια.

Ώσπου, κάποιους μήνες αργότερα είδαμε ανακοίνωση για εκκένωση της χώρας -ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτήν. Δεν το πιστέψαμε αρχικά. Όμως, έφταναν νέα σιγά σιγά πως στήνονταν στρατιωτικές βάσεις με πυραυλικά συστήματα στην περίμετρο της Στερεάς Ελλάδας, βλέπαμε να φυτεύονται νάρκες στα βουνά γύρω από την Αθήνα, συνάνθρωποί μας εξαφανίζονταν κάθε μέρα. Εκτός από τον στρατό, είχαμε να προσέχουμε και τους δολοφόνους που ανάμεσά τους ήταν και οι μετανάστες, όσοι είχαν απομείνει στην Ελλάδα, οι οποίοι έπαιρναν το αίμα τους πίσω για τα όσα είχαν τραβήξει από τους Έλληνες τόσες δεκαετίες στη δούλεψή τους. Ξανακούστηκαν κάποιες μέρες αργότερα οι εντολές για εκκένωση. Κι όντως οι περισσότεροι έφυγαν. Άδειασαν και τα νησιά, ακόμη και τα πιο ανεπτυγμένα είχαν μείνει πλέον σχεδόν χωρίς Έλληνες αφού όλες οι τουριστικές μονάδες είχαν περιέλθει στα χέρια πολυεθνικών που εν μία νυκτί τις πούλησαν στον στρατό, άδειασε και η Στερεά Ελλάδα...

Όσοι απομείναμε μέναμε σε κάτι υπόγεια και βγαίναμε μονάχα τη νύχτα, τις δυο ώρες που οι κάμερες έβγαιναν εκτός λειτουργίας για να αλλαχθεί η ταινία -(χαμογελά) χαχα, πόσο αστείο θα σου ακούγεται τώρα αυτό!- ώστε να βρούμε κάτι να φάμε. Δεν αντέξαμε πολύ. Λίγο καιρό μετά μας ξετρύπωσαν. Άλλους τους σκότωσαν, άλλους δεν τους ξαναείδαμε ποτέ κι ούτε μάθαμε τι απέγιναν κι άλλους -σαν εμένα, και κυρίως τις γυναίκες- μας έδιωξαν στο εξωτερικό. Έτσι έφτασα εδώ. Όμως δεν κατάφερα ποτέ να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, ούτε κανένας από όσο ξέρω.

- Yeah, but... What happened there?
- Κανείς δεν ξέρει. Οι κυβερνήσεις δεν ξαναέκαναν λόγο. Τα Μέσα Ενημέρωσης από την επομένη δεν ξαναμίλησαν για αυτήν, σαν να μην υπήρξε ποτέ... Όλα τα βιβλία, όλα τα αρχεία παγκοσμίως εξαφανίστηκαν στις επόμενες εβδομάδες. Φίλοι μου χάθηκαν... Τους έχασα, δηλαδή, ούτε και ξέρω πού βρέθηκαν, ούτε που ξανάκουσα για αυτούς. Μας άλλαξαν και τα ονόματα αναγκαστικά, να ακούγονται sovereign, μας υποχρέωσαν να μην ξαναμιλήσουμε στη γλώσσα μας, μας έβαλαν και τσιπ στον αστράγαλο κι αυτό ήταν όλο.
- What about your parents?
- Οι γονείς μου... (Βουρκώνει) Οι γονείς μου... Φεύγοντας μου είπαν πως θα πήγαιναν στην Γερμανία. Κατέρρευσαν, όμως όλες οι επικοινωνίες από όταν έφυγαν, στάθηκε αδύνατο να τους μιλήσω. Εκεί που πήγαν μάλλον αναγκάστηκαν κι αυτοί να αλλάξουν το όνομά τους... Ούτε που έμαθα ποτέ παιδί μου...

Αρχίζω να νιώθω δυσφορία...
- I'm going to turn on the oxygenizer... We probably need oxygen. No worries, in a few minutes the house will be filled with brand new top quality oxygen!
- Τεχνητό οξυγόνο... (Κουνάει το κεφάλι της αποδοκιμαστικά) Άντε παιδί μου. Και κουβέντα σε κανέναν, όπου να' ναι ανοίγουν και τα μικρόφωνα.
- I'm going to make the industrial daisies appear in the garden as well. What colour do you want them today?
- Ό,τι θες εσύ. Εμένα αποκρουστικές μου φαίνονταν πάντα. Και άχρωμες...