Thursday 30 August 2007

Εφιάλτης (2)

- Where were you granny when all this happened?
- Εγώ ακόμη τότε ζούσα στην Αθήνα. Ήταν οι σπουδές μου εκεί, δεν μπορούσα να τις αφήσω. Η μητέρα μου κι ο πατέρας μου, όμως, ζούσαν σε αυτό το νησάκι εδώ πέρα -βλέπεις; (Δείχνει με τον δείκτη την Άνδρο)
- How was it there?
- Αχ, ένας παράδεισος ήταν... Δεν έχεις δει ποτέ σου τέτοια χρώματα. Τέτοιο μπλε όπως της θάλασσας στο Αιγαίο, τέτοιο κίτρινο όπως οι λόφοι της, τέτοιο πράσινο όπως τα δέντρα της...
- Can we go sometime?
- Ξέρεις ότι δεν γίνεται αυτό πια. Πάνε τα σπίτια μας, πάνε οι άνθρωποι. Όλοι λένε πως δεν θα ξαναπατήσει πόδι ανθρώπου σε αυτά τα μέρη. Φυλάνε εκεί τους αντιφρονούντες, τους καίνε όταν δεν συμμορφώνονται, κάνουνε πειράματα πάνω τους... Πώς να ξαναπατήσει άνθρωπος σε τέτοιο μέρος, θα είναι ντροπή... Κι όλα αυτά τα νησιά εδώ, τα βλέπεις; (Δείχνει τα Ιόνια νησιά) Εδώ, λένε, στέλνουν τους επικίνδυνους αρρώστους... Σύφιλη, χολέρα, ελονοσία... Είναι τρομερό, τόση δυστυχία...
- Com' on, tell me the rest of the story now!
- Να θυμηθώ πού ήμουν... Τρέχεις, πας από εδώ κι από κει, πού να σε προλάβω; (Χαμογελά)

Ναι, λοιπόν, γίνεται όλη αυτή η αναμπουμπούλα, αρπάζει την ευκαιρία ο στρατός και θέτει υπό επιτήρηση όλη την ελληνική επικράτεια -με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης πάντα. Απαγορεύτηκε η κυκλοφορία μετά τις εφτά το απόγευμα -ξέρω, τώρα σου φαίνεται λογικό αυτό για εμάς, όμως, αυτό ήταν αδιανόητο τότε- στρατιώτες περιπολούσαν κάθε πόλη και κάθε χωριό, επιθεωρούσαν τα αυτοκίνητα και τα σπίτια μας ψάχνοντας, δήθεν, για τους εχθρούς του κράτους, παρακολουθούσαν τα κινητά μας και τους υπολογιστές μας κι άλλα πολλά που δεν τα μάθαμε ποτέ. Την ίδια περίοδο, η τότε Ευρωπαϊκή Ένωση, η τωρινή Δυτική Κυριαρχία χωρίς την Αμερική και την Αυστραλία, πρότεινε την επιβολή καραντίνας στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας -από την Θράκη μέχρι την Στερεά Ελλάδα (δείχνει στον χάρτη)- γιατί λέει υπήρχαν υποψίες ότι στις φωτιές είχε χρησιμοποιηθεί ένα περίεργο συστατικό το οποίο μπορούσε να προκαλέσει μετάλλαξη βασικών ασθενειών, τότε, και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα. Κανείς μας δεν κατάφερε να ξαναπατήσει το πόδι του σε αυτές τις περιοχές. Ούτε για τους ανθρώπους ξανακούσαμε παρά μόνο στις αρχές που τα Μέσα Ενημέρωσης έλεγαν συνέχεια για ανθρώπους που πέθαιναν από ανεξακρίβωτες αιτίες. Ούτε που μάθαμε ποτέ τι απέγιναν στ' αλήθεια αυτοί ή οι υπόλοιποι μετά, καθώς λίγο καιρό αργότερα τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα.

Πολύς κόσμος είχε φύγει πια από την Ελλάδα. Τράβηξαν για χώρες που είχαν συγγενείς ή για άλλες που προσέφεραν ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας. Όσοι είχαμε απομείνει μαζευτήκαμε στην Αθήνα και στην Πάτρα, να εδώ. (Δείχνει στον χάρτη) Οι καλλιέργειες και η κτηνοτροφία είχαν σβήσει πλέον ολοκληρωτικά, οι πόλεις είχαν γίνει άντρο πλιατσικολόγων, ληστών και υπαλλήλων και όλα τα αγαθά τα προμηθευόμασταν από άλλες χώρες.

Το 2011, κι ενώ υποτίθεται θα ξαναείχαμε εκλογές, ξαφνικά η κυβέρνηση και οι περισσότεροι πολιτικοί και θρησκευτικοί παράγοντες της χώρας εξαφανίστηκαν, χωρίς να μάθουμε τι έγινε. Άλλοι μιλούσαν για δολοφονίες, άλλοι είπαν πως το έσκασαν στο εξωτερικό γιατί ήξεραν τι θα ακολουθήσει. Όπως και να' χει, πέντε με έξι μέρες αργότερα αποβιβάστηκαν στην Αθήνα ο ελληνικός στρατός μαζί με τον Ευρω-αμερικανικό στρατό. Στην αρχή σκεφτήκαμε οι περισσότεροι να μετακομίσουμε στην Πάτρα. Δύο εβδομάδες αργότερα, όμως, η Πάτρα καταστράφηκε από μια τεράστια πυρκαγιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί κάηκαν, αφού κανείς δεν έσπευσε να τους βοηθήσει. Όσοι απέμειναν μαζεύτηκαν κι αυτοί στην Αθήνα. Ενώθηκαν κι αυτοί μετά από λίγο με τους ληστές αφού δεν έβρισκαν τίποτα να φάνε ή κάπου να μείνουν. Στο τέλος δεν έμεινε τίποτα να κλέψουν κι άρχισαν οι δολοφονίες.
- Why? What did they have to gain by murdering people?
- Έπαιρναν τα σπίτια τους και την δουλειά τους. Νομίζεις ενδιαφερόταν κανείς για το ποιος δουλεύει; Οι περισσότερες εταιρίες είχαν μεταφερθεί σε άλλες χώρες εκεί κοντά ή στην έκταση του Ανατολικού Εχθρού. Οι υπόλοιποι που είχαν απομείνει έκαναν τα βασικά, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα κάνει. Έτσι άρχισαν οι άνθρωποι να σκοτώνονται μεταξύ τους και να παίρνουν τα σπίτια και τις δουλειές ο ένας του άλλου. Προσπαθήσαμε κάποιοι -φοιτητές οι περισσότεροι- να οργανώσουμε αντάρτικο. Όμως ούτε όπλα δεν έμπαιναν πια στην Αθήνα από χώρες που χρόνια συνήθιζαν να εφοδιάζουν την Ελλάδα με τέτοια.

Ώσπου, κάποιους μήνες αργότερα είδαμε ανακοίνωση για εκκένωση της χώρας -ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτήν. Δεν το πιστέψαμε αρχικά. Όμως, έφταναν νέα σιγά σιγά πως στήνονταν στρατιωτικές βάσεις με πυραυλικά συστήματα στην περίμετρο της Στερεάς Ελλάδας, βλέπαμε να φυτεύονται νάρκες στα βουνά γύρω από την Αθήνα, συνάνθρωποί μας εξαφανίζονταν κάθε μέρα. Εκτός από τον στρατό, είχαμε να προσέχουμε και τους δολοφόνους που ανάμεσά τους ήταν και οι μετανάστες, όσοι είχαν απομείνει στην Ελλάδα, οι οποίοι έπαιρναν το αίμα τους πίσω για τα όσα είχαν τραβήξει από τους Έλληνες τόσες δεκαετίες στη δούλεψή τους. Ξανακούστηκαν κάποιες μέρες αργότερα οι εντολές για εκκένωση. Κι όντως οι περισσότεροι έφυγαν. Άδειασαν και τα νησιά, ακόμη και τα πιο ανεπτυγμένα είχαν μείνει πλέον σχεδόν χωρίς Έλληνες αφού όλες οι τουριστικές μονάδες είχαν περιέλθει στα χέρια πολυεθνικών που εν μία νυκτί τις πούλησαν στον στρατό, άδειασε και η Στερεά Ελλάδα...

Όσοι απομείναμε μέναμε σε κάτι υπόγεια και βγαίναμε μονάχα τη νύχτα, τις δυο ώρες που οι κάμερες έβγαιναν εκτός λειτουργίας για να αλλαχθεί η ταινία -(χαμογελά) χαχα, πόσο αστείο θα σου ακούγεται τώρα αυτό!- ώστε να βρούμε κάτι να φάμε. Δεν αντέξαμε πολύ. Λίγο καιρό μετά μας ξετρύπωσαν. Άλλους τους σκότωσαν, άλλους δεν τους ξαναείδαμε ποτέ κι ούτε μάθαμε τι απέγιναν κι άλλους -σαν εμένα, και κυρίως τις γυναίκες- μας έδιωξαν στο εξωτερικό. Έτσι έφτασα εδώ. Όμως δεν κατάφερα ποτέ να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, ούτε κανένας από όσο ξέρω.

- Yeah, but... What happened there?
- Κανείς δεν ξέρει. Οι κυβερνήσεις δεν ξαναέκαναν λόγο. Τα Μέσα Ενημέρωσης από την επομένη δεν ξαναμίλησαν για αυτήν, σαν να μην υπήρξε ποτέ... Όλα τα βιβλία, όλα τα αρχεία παγκοσμίως εξαφανίστηκαν στις επόμενες εβδομάδες. Φίλοι μου χάθηκαν... Τους έχασα, δηλαδή, ούτε και ξέρω πού βρέθηκαν, ούτε που ξανάκουσα για αυτούς. Μας άλλαξαν και τα ονόματα αναγκαστικά, να ακούγονται sovereign, μας υποχρέωσαν να μην ξαναμιλήσουμε στη γλώσσα μας, μας έβαλαν και τσιπ στον αστράγαλο κι αυτό ήταν όλο.
- What about your parents?
- Οι γονείς μου... (Βουρκώνει) Οι γονείς μου... Φεύγοντας μου είπαν πως θα πήγαιναν στην Γερμανία. Κατέρρευσαν, όμως όλες οι επικοινωνίες από όταν έφυγαν, στάθηκε αδύνατο να τους μιλήσω. Εκεί που πήγαν μάλλον αναγκάστηκαν κι αυτοί να αλλάξουν το όνομά τους... Ούτε που έμαθα ποτέ παιδί μου...

Αρχίζω να νιώθω δυσφορία...
- I'm going to turn on the oxygenizer... We probably need oxygen. No worries, in a few minutes the house will be filled with brand new top quality oxygen!
- Τεχνητό οξυγόνο... (Κουνάει το κεφάλι της αποδοκιμαστικά) Άντε παιδί μου. Και κουβέντα σε κανέναν, όπου να' ναι ανοίγουν και τα μικρόφωνα.
- I'm going to make the industrial daisies appear in the garden as well. What colour do you want them today?
- Ό,τι θες εσύ. Εμένα αποκρουστικές μου φαίνονταν πάντα. Και άχρωμες...

22 comments:

tzotza said...

ποσο κοντα στην κοντινη πραγματικοτητα φαινεται αυτο και οχι κατι science fiction..με γεμιζει θυμο και στεναχωρια..ποιο πιο πολυ απο τα δυο δεν ξερω ομως..

εγω προτιμω τα πραγματικα diasies..just like you friend μου..που ακομη μυριζεις αληθινο λουλουδι και ξεχωριζεις γιαυτο το λογο!!!

φιλια!!! )))

νατασσΆκι said...

Δεν θέλω "χρωματιστές, κατά παραγγελία" μαργαρίτες...
ούτε τεχνητό οξυγόνο..
ούτε να μην ξαναδώ το μπλε του Αιγαίου...

Να μην το δω, καλύτερα, ούτε σαν εφιάλτη...πώς άντεξες και το έγραψες, μαργαριτούλα μου;;;

(ακόμα φωτιές καίνε...δεν αντέχω άλλο! )

Καλή - πόσο;;; - μέρα...

Φράνσις said...

Ανατριχιασα το ξερεις; Κυριως γιατι στην τελευταία παραγραφο ενιωσα σα να εμαθα την προέλευσή σου μαργαριτουλα! Εϊσαι λοιπόν το τεχνητο προιόν σουπερ εξελγμενης τεχνολογίας; Κοιταξου στον καθρεφτησου, και αρχισε νατσιμπιεσαι με δύναμη, μεχρι να μελανιάσεις. Για να βεβαιωθεις πως ακομη μοιάζεις με ανθρωπο, "κανονικό", ενμ σαρκα και οστά, και κυριως με χρωματιστή ψυχή... σε φιλώ.

BeBe said...

Αυτές οι ιστορίες σου πάντα με συναρπάζουν!!! Ανατρίχιασα κι εγώ μαργαριτούλα μου κι εύχομαι να μείνει όλο αυτό, απλά μια όμορφη ιστορία- παραμύθι.
Καλημέρες

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ said...

Oυφ … Eκτός αν πορευτούμε αλλοιώς …

The Torch said...

"- I'm going to make the industrial daisies appear in the garden as well. What colour do you want them today?
- Ό,τι θες εσύ. Εμένα αποκρουστικές μου φαίνονταν πάντα. Και άχρωμες..."

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!!

dodo said...

Πολύ καλή dystopia.

2Σx2 said...

Η έντονη συναισθηματική φόρτιση παράγει έμπνευση. Το κρίμα είναι που η φόρτιση είναι αρνητική.
Ξέρεις τι δεν μας είπες; Πως έγινε και κάτω από τις συνθήκες που περιγράφεις κατάφερες να επιβιώσεις όντας φοιτήτρια; Δεν πιστεύω να πήγες με τον εχθρό (από ανάγκη ή με κίνητρο την αυτοσυντήρηση) ε;
Εν τω μεταξύ, πάλι θυμήθηκα τη real granny για την οποία μας έχεις μιλήσει παλιότερα.
Φιλιά!

tolitsa said...

Εμενα μου αρεσει πολυ. Μεσα απο την απαισιοδοξια, οι ανθρωποι, πολλες φορες ενεργοποιουνται....!!!

Zaphod said...

To διάβασα και τσιτώθηκα!

Που πάμε ρε!!
Κρατάω μια φράση, η οποία μπορεί και να περιγράφει την παρούσα κατάσταση:

"...και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ήταν επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα. "

Πότε θα βάλουμε μυαλό ρεεεεεεεεεεε!!!

love&kisses
zaphod

industrialdaisies said...

@ tzotza: Ελπίζω ότι πριν συμβούν όλα αυτά ο πλανήτης θα φανεί φιλεύσπλαχνος και θα μας αποβάλει. Ας βιώσουμε καλύτερα την σκληρότητα της φύσης κι όχι των ανθρώπων. Το δεύτερο δεν αντέχεται. Το πρώτο δικαιολογείται. Σε φιλώ καλή μου!

@ natassaki: Δεν αντέχεται Νατάσσα μου. Τόση αγριότητα και τόση καταστροφή δεν αντέχεται. Τα γραπτά απαλύνουν τα συναισθήματα, διοχετεύουν μέρος αυτής της ενέργειας σε κάτι πιο ανώδυνο... Είναι κι άλλα, πολλά, που σκέφτομαι. Δεν μπορούν όμως να μπουν σε λογική συνέχεια στο κεφάλι μου ακόμη. Καλημέρα (αυτήν ας μην φοβόμαστε ακόμα να την ευχόμαστε -ποτέ δεν ξέρεις!)

@ auburn kate: Καλά, μην το παρατραβάμε κιόλας! Στο κεφάλι μου δεν είναι αυτό, μόνο, οι "βιομηχανικές μαργαρίτες". Ούτε έχω ανάγκη να τσιμπιέμαι -απαπα-, ακόμη δεν με έχω χάσει. Για άλλα πρέπει να ανατριχιάζουμε και να είμαστε σε εγρήγορση. Αν και από τη χειμερία νάρκη δύσκολα με ένα κλικ βρίσκεται κάποιος σε εγρήγορση... Φιλιά!

@ bebe: Καλή μου, μακάρι να μείνουν. Αν και κάποια από τα στοιχεία της ιστορίας -που δεν έχουν να κάνουν αμιγώς με τους Έλληνες- πολύ φοβάμαι ότι θα ζήσουμε να τα δούμε... Καλημέρα!

@ δε μασάμε ρε: Χμμμ... Και πότε άλλαξε ο άνθρωπος την πορεία του στον χρόνο; Νομίζω ποτέ... Καλωσήρθες!

@ the torch: :)

@ dodos: Αν και η φράση περικλείει φοβερό οξύμωρο... Σε ευχαριστώ. :)

@ 2σχ2: Ανταλλάσσω κάθε έμπνευση με την έλλειψη αρνητικής συναισθηματικής φόρτισης. Ουτοπία...

Και ποιος σου είπε καλέ ότι εγώ είμαι η γιαγιά της ιστορίας; ;) Άσε που είπα πώς τα ψιλοέβγαλε πέρα το δύσκολο διάστημα -προσπάθησε να συμμετέχει σε αντάρτικο, κρύφτηκε με άλλους σε υπόγεια και προσπαθούσαν να βρουν τροφή τις νύχτες.

Όσο για τη γιαγιά μου... Κι εγώ την σκεφτόμουν όσο έγραφα. Άνθρωποι σαν κι αυτή θα μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι αλλιώτικα. Ή και όχι -δεν ξέρω...

@ tolitsa: Κι εγώ το πιστεύω αυτό tolitsa μου! Από την άλλη όμως έχουν να τα βάλουν με αυτούς που δεν τους αγγίζει τίποτα, με την κατάρα της βραχείας μνήμης και με το ότι πάνω από όλα λογαριάζουν τον εαυτό τους... Άνιση μάχη νομίζω... Καλημέρα!

@ zaphod: Έχουμε μυαλό που δεν αλλάζει. Και μας προστάζει όλα αυτά που φαίνονται από τις πράξεις και την απραξία μας... Δυστυχώς. Γιατί αυτά που είναι ευτυχώς μάλλον είναι πολύ λίγα... Σε φιλώ.

Anonymous said...

Πες μου πως δεν είναι αλήθεια.
Πές μου πως είναι ψέμματα.
Έχω ανάγκη να το ακούσω.
ocgb

Niemandsrose said...

κλαπ-κλαπ-κλαπ!
Είσαι σπουδαία! Με συνεπήρε η γραφή σου, με συγκίνησες, με πήγες εκεί που περιγράφεις, με ρούφηξε το γραπτό σου, με στροβίλισε στον εφιάλτη του!!!
...δεν είναι artificial ενθουσιασμός.Αληθινός είναι...

Sigmataf said...

Σσσσσςςςςςςςς…
Μη μιλάς…
Η σιωπή τους αγχώνει!








Εδώ…στο show του ενός
Μην ψάχνεις την αλήθεια…
έχει πολλές αλήθειες μέσα της.









Ένας τρελός,
σου χτυπάει την πόρτα και σου λέει πάμε μια βόλτα!
Ένας τρελός γελωτοποιός,
Στο show του ενός, του κανενός και του παντός.













Και ήθελα να πω τόοοοοοοοοοοοοοοσα πολλά
Που στο τέλος τα ξέχασα

kioy said...

ι να πω για το κειμενό σου?
Κατέχεις τον κόσμο της σκέψης, ελπίζω να περάσουμε μέσα απ' την βαθύτερη συνείδηση σε καλύτερς μέρες...
Ακόμα και η σεινήδηση στο να περισώσουμε την προσωπική μας αλήθεια οδηγεί!
Που ξέρεις, τόσα χρόνια αγέλη των ηίθ'ιων είμαστε(να μην το προεκτείνω) ίσως μέσα απ' την ατομικότητα έρθει κάτι αλλιώτικο.
Σε χαιρετώ και σε χειροκροτώ!

industrialdaisies said...

@ nekko: Μακάρι να μπορούσα να το πω. Έλα όμως που πιστεύω ότι στα όνειρα κρύβονται θαρραλέες αλήθειες που βρίσκουν τον δρόμο τους προς τα έξω... Και στους εφιάλτες ακόμη περισσότερο. Καλωσήρθες και μην τρομάζεις. Με τον φόβο δεν πάει τίποτα καλύτερα! :)

@ niemandsrose: Το να διαβάζει κανείς καλά λόγια για αυτόν -κι από κάποιον που ξέρει και να γράφει και να σκέφτεται- είναι το λιγότερο κολακευτικό. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. :)

@ sigmataf: Καλέ μου φίλε Σ.Τ., πάντα κάνεις τα πράγματα να φαίνονται τόσο πιο χρωματιστά και εύηχα! Το πόσο σε ευγνωμονώ κι ευχαριστώ για αυτό δεν περιγράφεται! Φιλί!

@ kioy: Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όμως την γνώση δεν την κατέχει κάποιος -πιστεύω... Και την ατομικότητά μας, kioy μου, πότε την υποσκελίσαμε για κάτι διαφορετικό; Στους αγώνες θα μου πεις, ναι... Όμως και τότε ακόμη υπήρχαν οι "άλλοι". Και μετά τους αγώνες έρχονταν οι μονάδες που αδυνατούσαν πλέον να είναι ομάδα... Ίσως εκεί είναι το πρόβλημα.

Ότι ποτέ -ή σχεδόν ποτέ- δεν ξεκινάμε να ασχολούμαστε με κάτι όταν δεν μας αφορά ατομικά... Δες το λίγο, θα δεις ότι κι έτσι μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος. Πολλά φιλιά!

Anonymous said...

[..]οι Έλληνες) προέρχονται απ’ το άστρο Έψιλον του Σειρίου[...]

Anonymous said...

[..]Ο Αριστοτέλης έγραψε τό "οργάνων όργανον" καί μέσω αυτού εξηγούσε αναλυτικά τήν δομή, τόν τρόπο κατασκευής ενός αστρόπλοιου[...]

kioy said...

Βέβαια, αλλά εγώ μιλάω για το δίπολο του εαυτού μας. Το οποίο το ξεχωρίζω σαν σκέψεις, ιδέες στα μονοπάτια που χαράζει η συνείδηση. Το οποίο με διακριτά τειχώματα απ' τον λοιπό κόσμο μπορεί να είναι άκρως δημιουργικό, ηθικό(αν δεν έχουμε φτάσει στο σημείο της έσχατης αλλοτρίωσης) και εντελώς ωφέλιμο.
Αντίθετα στην άλλη άκρη ο άνθρωπος σαν σιχαμερή βδέλλα έχει την ιδιότητα να προσκολλάται στον κόσμο γύρω του. Και βλέπωντας, συγκρίνωντας, και μπαίνωντας για τα καλά μέσα σε αυτόν διαγράφωντας το προηγούμενο πόλο, ασχολούμαστε για αυτό που μας αφορά ατομικά (όπως προείπες) στην επιφανιακότητα και όχι στην ουσία των πραγμάτων.
Δηλαδή σε αφορά ατομικά να ζεις καλά. Εγώ έτσι όπως το οριοθετώ αυτό σημαίνει, όταν φτάσεις στην ηλικία της γιαγιάς της ιστορίας σου να μπορείς να κοιτάξεις πίσω, να μη ντρέπεσαι για κανένα απ' τα ίχνη σου στο χρόνο...Αντίθετα να νιώθεις άνθρωπος και γνήσια συναισθήματα να σε πλυμηρίζουν για το καθένα από αυτά(είτε είναι χαρά, είτε λύπη, είτε μετάνοια, είτε θαυμασμός αλλά όχι ντροπή.)
Αντίθετα προσαρμόζωντας την ίδια πρόταση μέσα στον κόσμο"το να ζεις καλά", τα πράγματα αλλάζουν. Κοιτάς πως ζει ο άλλος, σου προβάλλονται τα πλούτη ως το καλό, μέσω της παρατήρησης και αποκομένος απ' τον άλλο πόλο αποφασίζεις πως η καταπάτηση κάποιων στοιχείων για να φτάσεις στο σκοπό δεν είναι δα και τόσο κακό, όλοι το κάνουν. Μόνο που ο σκοπός δεν έχει βασιστεί στην βαθύτερη εσωτερικότητα αλλά από λαθεμένα νουθετημένα πρότυπα τα οποία έχεις ασπαστεί σαν βδέλλα του μακρόκοσμου. Έτσι εν τέλη νομίζω πως υπάρχει διακριτή διαφορά μεταξύ των 2 αυτών ατομικότητων. Η οποία αν το καλοσκεφτείς υπάρχει και στις πιο λεπτές των γραμμών!

Pan said...

Η λύση είναι μία: Εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους. Όσο πιο σύντομα, τόσο το καλύτερο.

Sally Finkenstein said...

A! είσαι πολύ καλή!
Είτε "παίζεις" με χιούμορ, είτε με τη θλίψη και την οργή σου...
Ωραίο Μαργαριτούλα!

ΥΓ: Φοβερό hint η περιγράφη της Νήσου για τους αντιφρονούντες! Θα το έχω υπόψιν μου γιατί είναι αγαπημένος προορισμός! LOL!

katerina said...

Φοβάμαι.