Friday 23 November 2007

Ιφιγένεια 2007

Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου δεν μού αγόραζε ποτέ κούκλες ή ρούχα. Μόνο βιβλία και κασσέτες με μουσική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία φορά, αρχές της σχολικής χρονιάς, που αγοράζαμε μολύβια, τετράδια και τα τοιαύτα και γύρισα διστακτικά και την ρώτησα αν μπορούσα να αγοράσω κι ένα βιβλίο που μου άρεσε. “Για βιβλίο δεν πρόκειται ποτέ να σου πω όχι”, μου είπε. “Και φαγητό να μην έχω να αγοράσω για βιβλίο θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να το αποκτήσεις.” Πράγματι, ποτέ δεν έφερε αντίσταση όταν επρόκειτο για βιβλίο -όποιο κι αν ήταν αυτό. Και τώρα ακόμη, που οι ταχυδρομικοί σάκοι πηγαινοέρχονται γεμάτοι βιβλία από το amazon, πάντα με ρωτάει αν μου φτάνουν τα χρήματα κι αν χρειάζομαι βοήθεια. Δεν το πάω, όμως, εκεί.


Όταν, λοιπόν, ήμουν μικρή η μαμά μού είχε αγοράσει όλη τη σειρά της μυθολογίας από τις εκδόσεις Στρατικη. Τρελαινόμουν, έφευγαν τα βιβλία σαν τα πασατέμπος. Πιο πολύ από όλους, όμως, αγαπούσα την Ιφιγένεια. Τη φανταζόμουν ψηλή, με σώμα στητό και πλάτες ίσιες, με δύο χρυσές πόρπες στους ώμους και τα μαύρα της μαλλιά να χύνονται στην πλάτη και μέσα μου ένιωθα πως είναι σε αυτήν που θέλω να μοιάσω όταν μεγαλώσω. Είχα φτιάξει, ήδη από την ηλικία των εφτά, ένα μίνι θεατρικό κι έπαιζα την Ιφιγένεια όταν παρηγορεί τον Αγαμέμνονα για την απόφασή του και βαδίζει αγέρωχα προς τον βωμό. Εκστασιαζόμουν στο σημείο που του έπιανα το χέρι -ο καημένος ο συμμαθητής μου, ο Γιωργάκης, τι είχε τραβήξει (μια άλλη φορά τον μάθαινα μπαλέτο για να ανεβάσουμε τις “Τέσσερις Εποχές” του Vivaldi)... Τι έλεγα, μούμπλε μούμπλε... Ναι. Εκστασιαζόμουν, λοιπόν, όταν καρφωνόμουν στα μάτια του και του έλεγα: “Σε καταλαβαίνω, πατέρα. Θα κάνω αυτό που μου ζητάς. Η θυσία μου είναι το ελάχιστο για την τιμή σου και την πατρίδα.” Ο Γιωργάκης πάντα έκλαιγε όταν με έβλεπε να ξεψυχάω, λίγο αργότερα, στο κρεβάτι μου (δηλαδή στον βωμό). Χρόνια αργότερα μου εξομολογήθηκε ότι ήμουν ο παιδικός του έρωτας και τότε τον τρομοκρατούσε η ιδέα να πεθάνω. Τσάμπα οι θεατρινισμοί δηλαδή...


Την Ιφιγένεια την είχα ξεχάσει τα τελευταία χρόνια. Μέχρι σήμερα. Σήμερα είδα την Ιφιγένεια σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Και ταράχτηκα. Αρχικά. Και στην πορεία κατάλαβα ότι η Ιφιγένεια, εκτός από αναγκαίο γρανάζι του μύθου, ήταν και μία ηλίθια. Και εν τέλει την μίσησα. Γιατί είναι ακριβώς τέτοιοι μύθοι που δημιουργούν τα στερεότυπα που, μαζί με την άκριτη εισβολή της μετανεωτερικής βλακείας και ανεκτικότητας, μας κατακλύζουν. Δεν θα αναλύσω το κομμάτι του σεβασμού και της αγάπης προς τους γονείς μας. Εκτός από de facto συναισθήματα είναι και ένας από τους συνδετικούς κρίκους της σκόρπιας μας ψυχής. Και συναισθήματα τα οποία δουλεύονται και χτίζονται εφ' όρου ζωής. Μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι ούτε καν αυτά δεν είναι δεδομένα αλλά, περισσότερο, χτίζονται. Όταν, όμως, ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία πιστεύει κάποιος βαθειά είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το να ορθώνει ανάστημα σε πάσης φύσεως αδικίες, τότε θα πρέπει και να έχει αποφασίσει ότι για κανέναν και τίποτα δεν τα διαπραγματεύεται.


Η Ιφιγένεια δεν έσωσε καμία τιμή. Το καπρίτσιο του πατέρα της βοήθησε να πραγματοποιηθεί. Και πήγε σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Αιώνες επεβίωσε ως πρότυπο κόρης και αξιοπρέπειας. Οι γονείς και τα παιδιά δεν παίζουν τον ρόλο του yesman. Γενικώς, αυτοί που αγαπούν δεν είναι δίπλα σου για να σε κάνουν, μόνο, να νιώθεις όμορφα. Είναι εκεί, κυρίως, για να είναι οι πρώτοι που θα σου πουν ότι είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου όταν ετοιμάζεσαι να κάνεις την μεγαλύτερη μαλακία των ιστορικών σου χρόνων. Οι γονείς δε (και τα παιδιά, εννοείται) έχουν ακόμη ένα βαρύ φορτίο στις πλάτες τους. Να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους πάντα σαν ένα έργο τέχνης που δεν πρέπει να ρισκάρουν να καταστρέψουν. Ρομαντική ιδέα θα μου πείτε. Αλλά χωρίς ρομαντισμό καταλήγουμε να μιλάμε μόνο για παστίτσια και ωράρια εργασίας.


Καθένας δικαιούται να έχει και τα βίτσια του και τους εγωισμούς του και τα λάθη του και ό,τι άλλο θελήσει. Αρκεί να μην την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Γιατί εκεί γίνεται μαλάκας. Λάθη συγχωρούνται. Αλλά εύκολα ξεχωρίζει κάποιος το λάθος από τον εγωισμό. Εγωισμοί, λοιπόν, δεν συγχωρούνται. Όχι όταν ρισκάρεις να καταστρέψεις το πιο πολύτιμο έργο τέχνης. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά σας φαίνονται πολύ κωδικοποιημένα και μπερδεμένα. Δεν ξέρω γιατί μου βγήκε έτσι, σαν μανιφέστο.


Εγώ ήθελα απλά να πω ότι μετά από χρόνια ένα από τα ισχυρότερα πρότυπα που είχα ποτέ κατέρρευσε. Εγώ ήθελα απλά να σας πω ότι η Ιφιγένεια δεν στάθηκε καλή κόρη για τον πατέρα της και καλό μέλος μιας κοινωνίας. Τσιράκι του πατέρα της, άβουλη και τυπική γυναίκα της εποχής της στάθηκε. Έγινε σύμβολο μία γυναικεία φιγούρα που δεν αμφισβήτησε σε τίποτα την καθεστηκυία τάξη και έκανε ό,τι ζήτησε ο αφέντης του σπιτιού. Σαν να σας ζητάω δηλαδή να κάνουμε πρότυπο την γυναίκα που φέρνει παντόφλες στον σύζυγο και κάθεται να της φάει κιόλας επειδή άργησε να τις φέρει. Σαν να σας ζητάω να κάνουμε πρότυπο όλους αυτούς, και αυτές, που δεν μιλάνε ποτέ. Δεν ορθώνουν ανάστημα απέναντι σε καμία αδικία. Ήσυχα ήσυχα ξυπνάνε το πρωί, δουλεύουν για ψίχουλα και το βράδυ πατάνε το “on” και αποκοιμιούνται στον καναπέ. Χωρίς προβληματισμό για το αν ξυπνάνε καλά σε γκρίζα κουτιά, αν τους πουλάνε σωστά προϊόντα στα supermarkets, αν πληρώνονται αυτά που τους αξίζουν, αν το κράτος τους βοηθά... Χωρίς να σχεδιάζουν το μέλλον, κοιτώντας το παρόν με μάτια κενά. Όπως το θύμα που βαδίζει στο βωμό του.


Όχι. Αυτό δεν είναι πρότυπο. Ηλίθιος είναι. Κι ο ηλίθιος είναι το πολύ πολύ ήρωας του Ντοστογιέφσκι. Ο ηλίθιος είναι από μόνος του τραγωδία. Όχι πρωταγωνιστής τραγωδίας. Μία προσωπική ασήμαντη αυτοάνοση τραγωδία. Που οδηγεί στην εποποιία των λοιπών ηλιθίων. Ας μην θυσιαζόταν η Ιφιγένεια. Η Ελένη θα γούσταρε τρελά αγκαλιά με τον Πάρη, ο αγαπημένος μου Έκτορας θα χαιρόταν τον γιο του να μεγαλώνει, η Τροία θα είχε διασωθεί και ο Αχιλλέας θα είχε γίνει, μάλλον, πάτερ φαμίλιας μοιράζοντας αγγελικής μορφής ημιθεάκια. Τον Αγαμέμνονα δεν τον βλέπω να την γλίτωνε τελικά γιατί ήταν και πολύ μεγάλος μαλάκας. Άρα... Ποιο είναι αυτό το ιδανικό της Ιφιγένειας; Ποιο είναι το καταπληκτικό που πέτυχε με την θυσία της; Μερικές πωλήσεις για εκδοτικές και κάποια blockbusters για το Hollywood. Συγχαρητήρια.

18 comments:

Φράνσις said...

Αυτη η Ιφιγένεια που αναφερεις, είναι δηλαδή υπαρκτό πρόσωπο; Δεν εννοώ την μυθολογική.Τη άλλη εννοώ.Α ωστε έτσι; Για μενα το τραγικότερο μαργαριτουλι μου είναι να ξυπνήσει μια ωραια πρωία η Ιφιγένεια, και να συνειδητοποιήσει πως της εκλεψαν τη ζωή.Η΄πως τελικα είναι πολύ μεγαλο ζώον. Αλλα μαργαριτουλι μου, ποιος απο μας είναι ο αλανθαστος και συνεπής στα πιστευω του μεχρι κεραιας, ωστε να κρίνουμε αμείλικτα την καθε Ιφιγένεια; Το ότι έχουμε συνείδηση της μαλακίας μας, και γνωρίζουμε τα χαλια μας, οταν συμβαινει αυτο, είναι νομιζω η μεγαλύρτρη παρηγορια όταν δεν μας παιρνει να σηκώσουμε ανάστημα...Δν ξερω τι αλλο να σου πω. Μονο αν βλεπεις πάντα με ολόκληρη συνείδηση,στο λεει το ξωτικο που εχει πληρωσει πολυ ακριβά τη "φρέσκεια" ματιά... φιλι και να προσεχεις το μυαλό σου.

Unknown said...

όλα γίνονται για κάποιο λόγο στην τελική. Όλοι στο τέλος κάτι κερδίζουν. Εστω και τη συμμετοχή για λίγο σε αυτό που λέγεται ιστορία και μοίρα.

Maria Mikro Analogo said...

Κοίτα σύμπτωση... Ξέρω κι εγώ μια "Ιφιγένεια"! Μόνο που εκείνη αυτοαποκαλέστηκε "Ιφιγένεια" για τη θυσία και μόνο, χάνοντας ίσως την ουσία.
Υ.Γ. Ήρωας ο Γιωργάκης! :-Ρ Θα του μείνεις σίγουρα αξέχαστη. :-Ρ

Anonymous said...

Καταιγιστικό και ολίγον απο ισοπεδωτικό το κείμςνο , αλλα με μεγάλες αλήθειες...
Μάλλον καλούμαστε να το ψάξουμε περισσότερο το όλο θέμα της θυσίας και της αφοσίωσης ...
την καλημέρα μου

Я верю в Сталина said...

...Και ο Όμηρος πώς θα έκανε best seller;;;;;;;;;

Я верю в Сталина said...

Και όσο για το Γιωργάκη, να του αφιερώσω το "Παλιομισοφόρια"...

Кроткая said...

"Τον Αγαμέμνονα δεν τον βλέπω να την γλίτωνε τελικά γιατί ήταν και πολύ μεγάλος μαλάκας."

ν'αγιάσει το στόμα σου! ποτέ μου δεν τον χώνεψα τον ηλίθιο!

ξέρεις, όσο διάβαζα το κείμενο, έκανα στο μυαλό μου την αντιπαραβολή Ιφιγένειας και Αντιγόνης (που ήταν το δικό μου λατρεμένο παιδικό πρότυπο) και τελικά κατέληξα στο ότι, εντάξει, μεγάλη βλαμμένη η Ιφιγένεια, αλλά κι η Αντιγόνη που θαύμαζα εγώ, έξυπνη ήταν;
Εντάξει, τουλάχιστον αυτή θυσιάστηκε για ένα ιδανικό, όχι για τις πολιτικές φιλοδοξίες του μπαμπά της, αλλά και πάλι, κρίμα δνε ήταν κι εκείνος ο δόλιος ο Αίμωνας?

Θέλω να καταλήξω στο εξής: εκτός από το σχολείο, και πριν από το σχολείο, βασικό εργαλείο των ιδεολογικών μηχανισμών που μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες και καλούς πολίτες είναι ακριβώς η μυθολογία -και τα παραμύθια. Και φτάνουμε στην καλύτερη να έχουμε πρότυπα Αντιγόνες και Ιφιγένειες. Γιατί στη χειρότερη, έχουμε για πρότυπα κάτι Σταχτοπούτες, κάτι Κοκκινοσκουφίτσες και κάτι Ωραίες Κοιμωμένες!

Πλέον, συνειδητοποιώ καλά για ποιο λόγο ποτέ μου δεν συμπάθησα αυτά τα παραμύθια και τα βαριόμουν του θανατά. Γιατί δεν είχα καθόλου όρεξη να είμαι ωραία κοιμωμένη και να έρθει το βασιλόπουλο να με "ξυπνησει" και να με κάνει γυναίκα του. Ήθελα να είμαι μονίμως ξύπνια!

industrialdaisies said...

@ auburn kate: Ιφιγένειες υπάρχουν παντού γύρω μας Κατερινάκι. Και, τελικά, πολύ λίγο σημασία έχει αν κάποτε ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι σου κλέψαν τη ζωή. Γιατί συνήθως δεν στην κλέβουν. Την χαρίζεις σε τραμπούκους. Αυτό, όμως, δεν θα έπρεπε να το συγχωρείς στον εαυτό σου. Δεν είμαστε παιδιά που έσπασαν το βάζο με το γλυκό. Είμαστε νοήμονες ενήλικες. Και θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Για τη ζωή μας ρε γαμώτο.

@ narita: Δεν έχουν όλα κάποια σημασία. Αυτό είναι ένας από τους μεγαλύτερους αστικούς, και πάσης επικράτειας, μύθους. Τον λόγο εμείς τον κατασκευάζουμε στο κεφάλι μας. Μόνο που τελικά έχει και σημασία για ποιον λόγο υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες. Γιατί αυτές δεν επιλέγουν -υφίστανται. Η Ιφιγένεια είναι τέτοια. Δεν είχε λόγο. Είχε ακαταλόγιστο και παράλογο. Ηλίθια.

@ μαρία: Παντού υπάρχει μια Ιφιγένεια (κατά το παντού υπάρχει ένας μύθος). Ο Γιωργάκης σήμερα όταν με βλέπει γελάνε και τα γένια του και σκάει στα γέλια. Να ανησυχώ; Καλό Σαββατοκύριακο!

@ χαρα: Χαρά μου, στην θυσία πιστεύω βαθιά. Την θεωρώ από τα αναγκαία βήματα για την εξέλιξη. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Απλά, ακριβώς επειδή σέβομαι τον ρόλο της, θέλω να πιστεύω σε μεγάλα ιδανικά και υψηλή νόηση από πίσω της ότι υπάρχουν. Κι εδώ η Ιφιγένεια έχασε... καλωσήρθες!

@ δημοσθένης: Δημοσθένη μου, ο Όμηρος -που σιγά που υπήρξε κιόλας- δεκάρα τσακιστή δεν είδε... Κάποιοι άλλοι πάλι, μια χαρά τα κατάφεραν να αυξήσουν περιουσίες... Όσο για τον Γιώργο... Θα εκτιμήσει δεόντως την αφιέρωση! :)

@ krotkaya: Κροτίδιον, το ξερα πως εσύ θα με καταλάβαινες!! Κι εγώ, μετά από λίγο σκεφτόμουν αν και η Αντιγόνη είναι το ίδιο ηλίθια. Βασικά, όμως, εκεί πιστεύω πως δεν ισχύει αυτό. Η Αντιγόνη είχε προσωπικό κώδικα ηθικής -και εναντιώθηκε σε ένα σάπιο κατεστημένο. Καμία σχέση με την Ίφι.

Όσο για τα σαχλοπαραμύθια... Το ξέρεις ότι έχω γράψει κι άλλες φορές για το πόσο τα μισούσα πάντα όλα αυτά τα βλαμμένα σταχτοπουτικά και κοιμισμένα κατασκευάσματα... Πάλι καλά που μείναμε μακριά. Πάλι καλά κροτάκι! Καλό Σαββατοκύριακο! :)

Zaphod said...

Και γαμώ τα ποστ!
Σωστή ανάλυση! Άντε με το γκομενάκι και μας είχαν πρήξει!

Αν έλεγε του Αγαμέμνονα
"Α χέσου ρε τράγο" θα ειχαν ζήσει καλά (και εμείς καλύτερα) πολύ περισσότεροι!

love&kisses
zaphod

patsiouri said...

Ρε σύ δέ θα το πιστέψεις! Μόλις γύρισα από ιδιαίτερο που έπρεπε να αναλύσω στο παιδάκι (μάθημα=Νεοελληνικά κείμενα) τί γαμώ τα παιδιά ήταν ο πρωτομάστορας (θυμάσαι???εκείνος ο παπάρας που έχτισε τη γυναίκα του στο γεφύρι για να μήν ακούσει ο Βωβός ότι δέν πέτυχε και χάσει την προσφορά), πόσο τίμησε τον εαυτό του και τους συναδέλφους του που έβαλε το συλλογικό καλό πάνω από το ατομικό και τί σωστός χαρακτήρας ήταν η γυναικούλα του που στο τέλος δέν τους καταράστηκε!!!
Σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω και πόστ αλλά με πρόλαβες!

Αει σιχτίρ! ( για τις μαλακίες που διδασκουμε στα παιδάκια πάει, όχι για σένα!)

Εμένα οι αγαπημένες μου ηρωίδες της αρχαίότητας είναι η Κλυταιμνήστρα γιατί και λίγα του έκανε του αρχίδη που της έσφαξε το παιδί, όπως και η Περσεφόνη...Τί ονειρεμένη ζωή!
4 μήνες με τη μανούλα, 4 με το γκομενάκι και 4 όπου γουστάρει!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Για μένα πρότυπο υπομονής, αυτοθυσίας και ερωτευμένης ψυχής είναι ο Γιωργάκης, ο οποίος πέρασε από τα 40 κύματα ....και μυαλό δεν έβαζε. Κόντεψες να του φορέσεις και πουέντ...
Το φαντάζεσαι να σε διαβάζει τώρα;...
;-)

΄Οσο για τα άλλα πρότυπα...το τραβάει το πετσί τους..δε δικαιολογείται τέτοια αυταπάρνηση

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Unknown said...

Εντάξει δεν θα μπω σε αναλύσεις - άλλωστε υπάρχει μια "αντιπαθητική" ομοφωνία εξ' όσων διάβασα (πλην "χαράς" - υποθέτω και οι δύο αντιλαμβανόμαστε πως η μυθική Ιφιγένεια δεν είναι μόνο χαρακτήρας αλλά και μηχανισμός, εν πάσει περιπτώσει έχεις τεράστια φάση όταν σε πιάνει "το αυτό σου".

Γεια σου κορίτσι μου και (ακόμα) απολογούμαι για το "γνωστό θέμα". Δυστυχώς δεν είμαι σε μεγάλη φόρμα τελευταία...

maria λεμονατη! said...

εμπρος λοιπον στον δρομο που χαραξε η μηδεια...αξεπεραστη αντι-ιφιγενεια.

Desposini Savio said...

με πρόλαβε η Μαρία Λεμονάτη!
ακριβώς το ίδιο σκεφτόμουν. ωστόσο το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι γνωρίζω μια "ιφιγένεια" τάλε κουάλε που την λένε και Ιφιγένεια και θέλω ώρες ώρες να της χώσω δυο σφαλιάρες να ξυπνήσει. "Τραγική" και στην κυριολεξία...

kanataki said...

ο γιωργάκης την πήδηξε...ή τον πήρες στο λαιμό σου..???

Кроткая said...

πωπω!
συμφωνώ!

η Μήδεια ήταν πάντα το πρότυπό μου!!

και η Διηάνειρα, την θυμάστε τη μάγισσα με το φαρμακωμένο ρούχο?

(όλες οι bitchy μάγισσες είναι να τα πρότυπά μου, τι μάνα θα γίνω άραγε?)

Pan said...

Αυτό ονομάζεται καταιγιστικό ξετίναγμα του μύθου.

industrialdaisies said...

@ zaphod: Zaphod μου, είσαι ο αγαπημένος μου εικονοκλάστης. Ανώτερα επίπεδα ανταλλαγής καφρίλας και ανατροπής. Να 'σαι καλά! Φιλιά!

@ patsiouri: Πατσιουράκι, πόσο με έκανες και γέλασα. Αχ, τα καημένα τα παιδάκια. Πώς να μην χαζέψουνε με τους τόνους μαλακίας που συσσωρεύουνε στα κεφαλάκια τους. Για την Κλυταιμνήστρα μισοσυμφωνώ. Για την Περσεφόνη, όμως... Άσε, έχω πολλά ράμματα για την γούνα της (που λέει και ο σοφός, μπλιαχ, Καρβέλας)! Σε φιλώ!

@ φύρδην-μίγδην: Γλαρένια μου, ο Γιωργάκης είναι από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει. Δεν ήταν μόνο ο έρωτάς του. Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, στα δικά μου μάτια φαίνεται ίδιος. Ρομαντικός και έτοιμος να γίνει θυσία για τους φίλους. Καταπληκτικό. Σε φιλώ.

@ ilias dimopoulos: Ηλία μου, λατρεμένε μου συνομιλητή, σαφώς και η Ιφιγένεια είναι ένα γρανάζι στον μύθο (το έγραψα κιόλας). Όπως και να έχει, εγώ το αντιμετωπίζω από την πλευρά της βαθύτερης νοηματοδοσίας και της ουσιαστικής επιρροής στον αναγνώστη/θεατή. Όταν με πιάνει το “αυτό μου” (με έκανες και γέλασα διαβάζοντάς το) χαίρομαι υπερβολικά να έχω εσένα και τους λοιπούς εδώ μέσα να το μοιράζομαι. Σε φιλώ (για το άλλο μην το συζητάς. Ανεπίδεκτος. Μου χρωστάς καφέ!)

@ maria λεμονάτη! : Μαράκι, την Μήδεια την λατρεύω. Αυτή, όντως, είναι μια γυναίκα με πάθος. (Κι όχι κάτι φλωριές ονόματι marie-claire) Καλησπέρα! :)

@ desposini savio: Αχ, με αυτές τις Ιφιγένειες. Από τη μία θέλεις να τις πλακώσεις στα μπουκέτα κι από την άλλη τις αγαπάς τόσο μέσα στην βλακεία και την ανυπεράσπιστη πτυχή τους... Σε φιλώ Δεσποσύνη, μην χάνεσαι!

@ kanataki: Χαχαχαχα, την πήδηξε. Χωρίς πουέντ, με κάτι εντελώς ανδροπρεπή adidas. Αχαχαχαχαχα! Φιλιά!

@ krotkaya: Τα είπα και παραπάνω. Μήδεια rules! Για την Διηάνειρα... Χεχεχε, πιο πολύ σε κατινάκι μου φέρνει αλλά, τέλος πάντων, μην ανοίξω καινούρια μέτωπα τώρα. Με πρότυπο την Μήδεια και μάνα... Σε βλέπω να καταλήγεις κρατούμενη. :p

@ pan: Είδες Πάνα μου, κάτι κακοήθεις που κυκλοφορούν ανάμεσά μας; :)