Sunday 24 February 2008

Εμφύλιος

Αλήθεια σου λέω... Μην με κοιτάς με δυσπιστία... Όπου κι αν κοιτάξεις θα τον δεις... Εκεί που περιμένεις το φανάρι που ανάβει για 7 δευτερόλεπτα κάθε μισή ώρα, θα έρθει να χωθεί σφήνα κι εσύ θα το χάσεις πάλι. Αν περιμένεις σε μια σειρά τράπεζας θα χωθεί σιγά σιγά δίπλα σου προσπερνώντας όλα τα χνώτα που ένιωθες στην πλάτη σου. Αν πας στην εφορία για την δήλωσή θα τον δεις να δηλώνει εισόδημα μιας μακαρονάδας κι ενός φραπέ για όλον τον χρόνο -και μετά θα ξεπαρκάρει την Mercedes του έξω από την είσοδο. Θα τον βρεις να παρκάρει στο πεζοδρόμιο ή μπροστά στη διάβαση για τα ΑΜΕΑ. Θα τον δεις να γκαζώνει στο κόκκινο. Αν ρωτήσεις την μάνα σου ή τη θεία σου θα σου πουν ότι έπιασε δουλειά στο δημόσιο χάρη στον μπάρμπα του. Η δουλειά του τον πληρώνει 1.000 ευρώ τον μήνα κι αυτός κάθε δυο μήνες πάει ταξιδάκια στο εξωτερικό. Στο σχολείο ήταν αυτός που αντέγραφε από το γραπτό σου και στο διάλειμμα σε κορόιδευε με τους φίλους του. Όταν εσύ πίνεις έναν καφέ στο γραφείο σου εκείνος ισιώνει την γραβάτα του σε κάποιο καφέ που βρίσκεται για “δουλειά”. Αν κοιτάξεις στον κάδο ανακύκλωσης που πετάς τα σκουπίδια σου θα δεις την σακούλα του που μόλις άφησε -έχει σάλτσες μέσα αλλά βαριόταν να ανοίξει τον διπλανό κάδο. Και στα σκοτάδια μπορείς να τον δεις... Στο σινεμά κάποια στιγμή θα χτυπήσει το κινητό του κι εκείνος θα απαντήσει, δέκα κουδουνίσματα μετά, για να συνεννοηθεί με τον κολλητό. Εκεί που πίνεις τον καφέ σου θα τον πετύχεις εύκολα -είναι αυτός που φωνάζει και γελάει με την παρέα, ρουφώντας το πούρο του, σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο σαν αυτόν. Είναι ο ίδιος που σε άφησε με το ταξί του έξω από την πόρτα και κράτησε τα 30 λεπτά πουρμπουάρ χωρίς να ρωτήσει. Αυτός που σου πουλάει καλαμάρι κατεψυγμένο για φρέσκο, πατάτες τηγανισμένες σε λάδι μηχανής καμμένο και ντομάτα Ιανουάριο μήνα με αντίτιμο το μηνιάτικό σου. Είναι αυτός που αγοράζει τον καφέ 30 λεπτά και στον πουλάει 4,20 ευρώ. Είναι αυτός που δεν ξέρει μία για τη δουλειά του αλλά το αφεντικό σου λατρεύει για κάποιον μυστήριο λόγο. Είναι αυτός που μιλάει για τη γυναίκα του με τα χειρότερα λόγια και το βράδυ την πέφτει σε μικρούλες στα μπαρ. Είναι αυτός που αγοράζει οικόπεδο εκεί που μόλις κάηκε -χαρούμενος για την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε.

Αλήθεια σου λέω αδερφάκι μου, είναι παντού... Κοίτα κι άλλο λίγο, για χάρη μου... Είναι κι ο άλλος. Κι αυτός παντού είναι... Δίπλα στον άλλο, από κάτω του, από πάνω του, απέναντι, δεν ξέρω... Πάντως κι αυτός παντού είναι. Όταν είσαι στην άκρη του πεζοδρομίου θα φρενάρει για να περάσεις. Αν δεις μια γριά στο φανάρι θα τον δεις να της δίνει το χέρι του για να την περάσει απέναντι. Αν μείνεις στην άκρη του δρόμου θα σταματήσει να σε βοηθήσει με την ρεζέρβα. Θα τον πάρεις ένα τηλέφωνο στην υπηρεσία που δουλεύει και θα ψάξει αυτό που θες αμέσως, έτσι, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Θα πάει στην εφορία για να κάνει τη δήλωσή του και θα σκέφτεται πως θα τον γαμήσει μετά στους φόρους μετά την αύξηση του 3% που πήρε φέτος στη δουλειά του. Θα του χτυπήσεις το κουδούνι στις 10:00 το πρωί του Σαββάτου και θα σου δώσει το τρυπάνι που του ζήτησες -κι ας σε βλέπει πρώτη φορά. Θα σηκωθεί στο λεωφορείο για να κάτσει ένας παππούς. Θα δεις τα παιδιά του -ποτέ δεν θα σου πουν ότι ονειρεύονται πολλά λεφτά και μία θέση στο Δημόσιο. Θα τον δεις στο φανάρι πίσω σου. Οδηγεί ένα μικρό αυτοκίνητο και έχει κάτσει στην ουρά ήδη 15 λεπτά. Είναι ο ίδιος που το πρωί λέει καλημέρα όταν μπαίνει στο γραφείο και την εννοεί. Αυτός είναι που επέστρεψε το πορτοφόλι που βρήκε στον δρόμο και τα ρέστα που έκανε λάθος η ψιλικατζού. Είναι αυτός που ό,τι κι αν του ζητήσει το αφεντικό θα πει όχι αν δεν συμφωνεί. Είναι αυτός που στην τράπεζα περιμένει τη σειρά του και τελευταία στιγμή την παραχωρεί σε μία ηλικιωμένη. Αυτός που δεν βλέπει την ώρα να βρεθεί στην αγκαλιά της γυναίκας του και των παιδιών τους, της κοπέλας του, της αρραβωνιαστικιάς του. Είναι αυτός που δεν θέλει περίσσευμα χρημάτων κάθε μήνα αλλά χρόνο για τους αγαπημένους του. Αυτός που θα ακούσει ένα τραγούδι και θα τραγουδά στο αυτοκίνητο ενώ την ίδια στιγμή θα νιώθει ότι η μέρα του έφτιαξε ήδη. Αυτός που θα νιώθει βαθιά θλίψη για τα προβλήματα κάποιου άλλου λαού κάποιας άλλης χώρας. Αυτός που πριν μπει στο σινεμά θα κλείσει το κινητό του. Αυτός που θα πίνει τον καφέ του χωρίς να καπνίζει δίπλα στο μωρό που μόλις πάρκαραν οι γονείς στο διπλανό τραπέζι. Αυτός που όταν χιόνισε κατέβηκε με το λάστιχο και το φτυάρι να καθαρίσει το πεζοδρόμιο.

Αυτοί είναι αδερφέ μου... Σου το λέω να το ξέρεις. Είναι παντού. Τους βλέπω όπου κι αν πάω. Τρομάζω, νομίζω θα με πάρουν τα σκάγια. Ο ένας για τον άλλο μαλάκας. Ο μαλάκας... Χα!... Παλεύουν με νύχια και με δόντια να βγάλουν ο ένας τον άλλον μαλάκα. Κοιτάνε τον εαυτό τους, νιώθουν καλά, νιώθουν κακά... Δεν έχει σημασία. Αρκεί που ο άλλος είναι ο μαλάκας κι όχι οι ίδιοι. Και, αδερφέ μου, αλήθεια σου λέω... Αυτός ο μαλάκας θα μας φάει. Ο μαλάκας που δεν κοίταξε ποτέ τίποτε άλλο παρά τον εαυτό του στον καθρέφτη και μετά τον άλλον απέναντι. Αυτός ο μαλάκας που το έχει ρίξει στην μαλακία. Για να σώσει τα λεφτά του, την δουλειά του, την οικογένειά του, την αξιοπρέπειά του, την τιμή του, το σπίτι του... Που ποτέ δεν κατάλαβε ότι όταν μαθαίνεις να κοιτάς τους απέναντι με μίσος είσαι σε πόλεμο. Τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου... Για αυτό σου λέω αδερφάκι μου. Μην είσαι μαλάκας. Σώσε ό,τι σώζεται και φύγε. Μιλάμε για τον πόλεμο του μαλάκα εδώ πέρα, όχι για κανέναν πόλεμο της προκοπής και της ανδρείας.

26 comments:

katerina said...

Δεν ξέρω τι να πω.. Αλήθεια πόσες φορές μου έχει συμβεί αυτό, έπειτα από την ανάγνωση κειμένων σου;
Σε φιλώ..

Velorución said...

Δεν είναι θέμα πολέμου, είναι θέμα προσδιορισμού. Αν ο ένας δεν είναι "μαλάκας", ο άλλος δεν είναι "σωστός". Και τούμπαλιν..!

Φράνσις said...

Αρα το ζητουμενο μαργαριτούλι μου ειναι να διαγνωσουμε σε ποια πλευρ΄είμαστε-στου μαλακα ή του άλλου.Ιδωμενη παντοτε βεβαια από την πλευρα του...άλλου! Γιατι μονο ετσι δεν θα ειμαστε εμεις οι μαλάκες... εγραψες πάντως.Φιλι.

Zaphod said...

Οι περισσότεροι είμαστε μαλάκες από δυο μεριές μιας και η συμπεριφορά μας παίζει συνέχεια. Το ζήτημα είναι τι είδους πολίτη θέλουμε να φτιάξουμε στο μέλλον.

Πολύ καλό κείμενο!

gerasimos said...

Ασφαλώς προτιμώ το δεύτερο τύπο. Ο οποίος, ο σωστός δηλαδή, υπάρχει από μόνος του. Ο λάθος, ο πρώτος δηλαδή τύπος υπάρχει μόνο παρασιτικά σε βάρος του σωστού. Από μόνος του δεν υπάρχει, κανείς δε γεννήθηκε κάφρος. Κάφρος γίνεσαι. Ενώ σωστός γεννήθηκες. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι εκεί έξω ανήκουν στον τύπο 'κάφρος'. Και δεν είναι ότι οι άλλοι, οι σωστοί, απλά δεν τραβάνε την προσοχή και υποτίμησα το πόσοι μπορεί να είναι. Αντιθέτως, είναι τόσοι πολλοί πια οι κάφροι που φτάσαμε να τραβά αμέσως την προσοχή αυτός που θα σταματήσει να περάσουν οι πεζοί, ας πούμε. Και είναι η εξαίρεση.

Άρα κατά βάθος ο πιο ισχυρός είναι ο σωστός, διότι χωρίς αυτόν ο άλλος δεν μπορεί να υπάρξει. Εφόσον δεν υπάρχει ουρά δεν μπορεί να κάνει τη μαμουνιά του κι αν δεν υπάρχουν τίμιοι εργαζόμενοι που βγάζουν τη δουλειά (γιατί κάποιος πρέπει να βγάζει και τη δουλειά) δεν μπορεί να λουφάρει. Ελπίζω προσωπικά να ανήκω στους... ισχυρούς. Τις καλημέρες μου.:-)

Anonymous said...

πόλεμος πατήρ πάντων, Μαργαρίτ!

γιατί να την κάνει?

Unknown said...

σορυ αλλά ο εμφύλιος ειναι ανδρική υπόθεση;

ή πρεπει να αναγουμε τα ιδια στις γυναικες;

παντως συμφωνω
το τελος θα ειναι ενας εμφυλιος

Kostas Skiadas said...

Καί τί νά πεί κανείς γιά τίς περιπτώσεις εκείνες όπου ό έρωτας, οί υποσχέσεις καί οί όρκοι αιώνιας αγάπης είναι απλώς τό μέσον γιά νά επιτευχθεί ό σκοπός; Φαινόμενο σύνηθες καί διαχρονικό.

Anonymous said...

Υπάρχει ωστόσω αριθμητική υπεροπλία. Σου το λέω εγώ, που έκατσα πιασμένος όλο το απόγευμα στο παράθυρο να δω αν θα βρεθεί στην γειτονιά και κανένας άλλος (μαλάκας) να φτυαρίσει το χιόνι μπροστά από το σπίτι του. ;^)

Niemandsrose said...

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
για δες πως με κοιτάει η σπιτονοικοκυρά...

Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ' της σημαίας τον ιστό.

π. said...

αντίφαση

πόλεμος έξω χαλασμός, ριπές σχίζουν το βράδυ
μα η πιο μεγάλη άκου! είναι η μέσα μας η μάχη
γιατί να πολεμάει τους άλλους, κάποιος φτάνει
σαν θα'χει ήδη μέσα του παλέψει, κι έχει χάσει
ή αν απλά δεν πάλεψε ποτέ κι έχει βραδιάσει
σαν παραδόθηκε άδοξα, πριν καν τον εαυτό του μάθει
μα αν πάλι εσύ από έρωτα για τη ζωή το κάνεις
ν'ακούω για σφαίρες μόνο τότε θα έχω ανάγκη
κι ας είναι η αντίφαση αυτή, του κόσμου η πιο μεγάλη

industrialdaisies said...

@ river: Σε φιλώ κι εγώ καλή μου. Σημασία δεν έχει τι λες. Σημασία έχει να σκέφτεσαι και να πράττεις... ;)

@ dot.hakers: Χαχαχα, κι έτσι όπως το θέτεις με ωθείς να πω ότι αυτή η προσπάθεια να ρίχνουμε τα πάντα σε επίπεδο ορολογίας είναι σημάδια διπλωματίας εν καιρώ πολέμου. Χαχαχα, τελικά ναι, είναι θέμα προσδιορισμού. Της κατάστασης πάνω από όλα... Καλωσήρθες! :)

@ auburn kate: Kate μου έπιασες το αδιέξοδο. Το ζητούμενο όμως σε κάθε "πόλεμο" είναι όντως να αποφασίζει "με ποιους θα πάεικαι ποιους θα αφήσει"... Το αν θα τον πούνε και μαλάκα στο τέλος ποτέ δεν μέτρησε για αυτούς που νοιάζονταν και για κάτι περισσότερο από την τσέπη ή τα αξιώματα... ;)

@ zaphod: Ναι, ναι, zaphod μου, αυτή η μερίδα "αναποφάσιστων" κάνει τη διαφορά... Χεχε... (πικρό χεχε ήταν αυτό) Σε φιλώ!

@ gerasimos: Έχει μία αισιοδοξία η οπτική αυτή που μεταφέρεις... Από την άλλη μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι στη φύση του ανθρώπου είναι το "καλό" ή οι αξίες που κουβαλά αυτό; Οι άνθρωποι δεν πάνε ποτέ μόνοι τους Γεράσιμε, κι αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε αν η φύση τους τους προστάζει, αρχικά, για το καλό.

Και τι απέγινε ο Πλάτωνας (που μισώ) που όμως έβαζε τον σοφό Πρωταγόρα να μιλά για το δαχτυλίδι του Γύγη... Ή ο Hobbes που μιλούσε για την παντοκρατορία του πολέμου σε όλα τα πράγματα -από την φύση τους; Δεν ξέρω ποιος χρειάζεται ποιον για να βγάλει τα στοιχεία που συζητάμε. Αν δεν ήταν μαζί όμως σίγουρα δεν θα είχαν καμία αξία και επίπτωση.

Δεν ξέρω γιατί στα γράφω όλα αυτά. Μάλλον γιατί μέσα μου θέλω να πιστέψω αυτά που γράφεις εσύ αλλά ταυτόχρονα ξέρω ότι θα ήταν απλά η ματιά που θα με καθησύχαζε... Σε φιλώ.

@ krotkaya: Ακριβώς Κροτάκι. Να την κάνει Κροτ μου, όποιος μπορεί να απομακρυνθεί από αυτήν την πόλωση. Για να δει ότι τα πράγματα δεν πάνε μπροστά μόνο μέσα από την σύγκρουση. Το πιστεύω αυτό. Ότι παλεύουμε με ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα που μας ξεπερνούν. Για να κάνουμε τον μικρό μας κύκλο ομορφιάς μέσα στην αδικία και την ασχήμια. Ποιος είπε ότι αυτή η ασχήμια δεν κρατάει μικρό και τον δικό μας κύκλο;

@ narita: Ναριτάκι, ο τίτλος δεν αναφέρεται μόνο σε έναν εμφύλιο μεταξύ πολιτών. Αναφέρεται και σε έναν εσωτερικό εμφύλιο, δικό μου ίσως και πολλών άλλων. Άρα σαφώς και είναι και για τις γυναίκες το ίδιο -το θεώρησα αυτονόητο. "Ανδρεία" απλώς για να συνεννοούμαστε -βλέπεις, η ισοτιμία και η απελευθέρωση δεν έχουν ακόμη μεταφερθεί στην γλώσσα... Σε φιλώ. :)

@ k.s.: Τότε μιλάμε ασφαλώς για την ΄πρώτη κατηγορία... Καλωσήρθες!

@ mpampakis: Αχαχαχα, το ξέρω μπαμπάκη μου. Αν κάνω ορθούς υπολογισμούς... μούμπλε μούμπλε... ανακηρύχθηκες πανηγυρικά Ο μαλάκας της γειτονιάς!! :p Συγχαρητήρια. Και σε εσένα και σε εμάν και σε όσους τα κατάφεραν!

@ niemandsrose: Ο Τζίμης έχει πει πολλά διαχρονικά με τον πλέον οξυδερκή τρόπο. Σαφώς. :)

@ π.: Ακριβώς π. Αν μπεις σε αυτόν δεν φεύγεις εύκολα. Και οι δύο πλευρές έχουν πράγματα αξίας ή αξίες να υπερασπιστούν. Και είναι οξύμωρο, όπως λες. Αυτός που δεν θέλει να συμμετάσχει μάλλον θα είναι ο μόνος κερδισμένος.

gerasimos said...

Μια και ανέφερες τον Πλάτωνα, έλεγε ο γερο-Χέγκελ για τη σχέση 'αφέντη' (με ή χωρίς εισαγωγικά) και δούλου, ότι τελικά ο πιο ισχυρός είναι ο δούλος. Διότι μπορεί να υπάρξει και να επιζήσει και χωρίς αφέντη. Ενώ ο αφέντης όχι. (Ως αφέντης εννοείται.) Το ίδιο θα έλεγα με τον αφέντη και ο κάφρος. Αλλά απ' την άλλη, υπάρχει και το bellum omnium contra omnes του Hobbes. Πόλεμος όλων εναντίων όλων. Και νικητές οι 'αφέντες'-κάφροι σ' αυτόν τον τόπο.

s_k said...

ποιος απο τους δυο ειναι ο φυσικος μαλακας;

Anonymous said...

χμμμ...
κι όμως....

τα αντίθετα δεν μπορούν να μην πολώνονται. Δες τι γίνεται στην φύση!

Βάσκες said...

Θεϊκό.

Μην ξεχνάμε πως ο πόλεμος χρειάζεται φαντάρους, χρειάζεται και στρατηγούς.

Χρειάζεται όμως πάνω απ' όλα, ένα μύθο να παρέχει συνοχή. Να δίνει κουράγιο στις δύσκολες στιγμές και πνεύμα στις καλές.

Αυτό είναι ακόμη ζητούμενο. Για αυτό νικάει ο μαλάκας. Έχει καλύτερο μύθο.

Για την ώρα.

Nomad said...

Εξαιρετικό κείμενο.
Διαβλέπω πάντως έναν μανιχαισμό, καταχρηστικά ας τρν πω μανιχαισμό του μαλάκα για να είμαι στο πνεύμα σας. Συμφωνω μέχρι κεραίας με όσα γραφετε και ιδίως με τον τρόπο που τα γράφετε. Ωστόσο στη δική μου ζώσα εμπειρία, οι διαβαθμίσεις της μαλακίας, οι αποχρώσεις του κρετινισμού και τα φλουό χρώματα της ανυπεράσπιστης πεποίθησης για τα του βίου, τα συναντώ συχνότερα συνδυασμένα στον ίδιον άνθρωπο, απο τα δυό άκρα που αναφέρετε.
Εντέλει δεν είναι ο μαλακας απέναντι, αλλα ο μαλακας μέσα μας ο αληθινός αντίπαλος. Οπως παντα.

Χαιρομαι που σας βρήκα, κρεντιτς Νιμαντροζ.
:)

The Torch said...

Δυστυχώς οι μαλάκες είναι παντού. Και αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς. Χα. "Με εμάς" λες κι εμείς δεν είμαστε μαλάκες. Λες και οι "εμείς" είμαστε κάποιοι άλλοι. Λες και δεν κάνουμε αυτά και χειρότερα. Θα ήθελα να μην με θεωρούν μαλάκα τουλάχιστον οι φίλοι μου. Θέλω να πιστεύω ότι με μερικούς το έχω καταφέρει. Κάποιους άλλους τους έχω κοροϊδέψει. Με τον εαυτό μου δεν ξέρω τι γίνεται...

Anonymous said...

Blogger fuzzy~burlesque said...

ποιος απο τους δυο ειναι ο φυσικος μαλακας;

25 February 2008 23:54

Καλύτερα "φυσικός" μαλάκας παρά "μαλάκας"...

quills said...

Είμαστε, εν δυνάμει, τα πάντα. Κατά βάθος "κατανοούμε" κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά γιατί θα μπορούσαμε κι εμείς να την οικειοποιηθούμε. Και τελικά ο πραγματικός εμφύλιος είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό και για να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά, να προσπαθούμε πάντα να γινόμαστε καλύτεροι άσχετα με το αν οι τριγύρω μας δίνουν κι αυτοί το δικό τους αγώνα ή όχι.

Καλώς σε βρήκα :)

pokopik the greek said...

βαλτους σε ενα κλουβι, δωστους μια μπανανα.Το μονο καλο με αυτους ειναι οτι τους φτυνεις καινομιζει οτι βρεχει!!! την καλημερα μου

o kairos said...

Δε φανταζομαι να υπαρχει κανεις που δεν ειναι μαλακας σε κομματια της ζωης του.Επομενως,ειναι θεμα αθροισματος και ισοζυγιου.Αν ειναι δηλαδη λιγο ή πολυ μαλακας.

Kwlogria said...

Κοριτσάκι μου... τι να πω. Πόσο μισώ τον ένα και πόσο αγαπώ τον άλλο; Είμαι και γω σε πόλεμο, το ξέρω κι έχω βαρεθεί. Γαμώτο. Κόντρες. Ποιος είναι περισσότερο μαλάκας. Σκατά.

... said...

Να ένα κείμενο που ποτέ δεν θα διαβάσεις στην ημερήσια εφημερίδα, ούτε θα ακούσεις σε σχολιασμο εκπομπής, ούτε θα ακούσεις τέτοιου είδους σχόλιο στα ραδιόφωνα.
Ενα κείμενο που δεν θα το γραψει ποτέ ο ακριβοπληρωμένος εξυπνάκιας δημοσιογράφος που υπογράφει κάτω απο τα κείμενά του στην εφημερίδα του(στην οποία εφημερίδα τον έβαλε η ,μαμάκα και ο μπαμπάκας
Να γιατί είναι σημαντικός ο ρόλος των blogs.
Καταπληκτική δημοσιογραφία που δεν πληρώνεται, που μιλάει στις καρδιές μας και αφυπνίζει συνειδήσεις...και που στελνει στι διάολο όλους αυτούς που παπαρολογούν καθημερινά στα παραθύρια των ξεφτιλοκάναλων ...
Να σαι καλά φίλε μου
Καλημέρα

industrialdaisies said...

@ gerasimos: Ακριβώς Γεράσιμε, δεν είναι θέμα ορισμού. Είναι θέμα σχέσεων αναφοράς και περιβάλλοντος χώρου. Αν ο αφέντης πάψει να ζει σε έναν κόσμο όπως τον ξέρει το πιθανότερο είναι να αποζητά τον δούλο μπας και τον λυπηθεί. Γνωστό θέμα –από τα παραμύθια και την φιλοσοφία μέχρι το θέατρο και το σινεμά. Για αυτό και δεν το πήγα σε αυτήν την διάσταση. Γιατί το θέμα είναι η σύγκρουση –η οποία είναι μόνιμη. Οι κυριαρχία αλλάζει... Σε φιλώ, καλημέρα! :)

@ fuzzy-burlesque: Υπάρχει κάτι αφύσικο στη συμπεριφορά κάποιου από τις δύο κατηγορίες; Δεν νομίζω... ;)

@ krotkaya: Σε αυτό συμφωνώ. Αυτό που λέω είναι ότι υπάρχουν και αυτοί που μπορούν να λειτουργήσουν εκτός πόλωσης. Ουδετερόνιο Κροτ... Όχι σε στυλ Πολωνίας, βέβαια, κατά τον Β’ Παγκόσμιο. Λίγο διαφορετικό στυλ, με πιο πολύ φαντασία.... Φιλιά!

@ βάσκες: Οι μύθοι βάσκες μου σέρνουν στρατούς όχι όταν είναι καλύτεροι αλλά όταν οι λαοί είναι απαίδευτοι και μπολιάζονται με εθνικιστικές,παρτόλικες, «εύκολες» ιδέες. Για αυτό και δεν έχει υπάρξει κράτος στην ιστορία που να παρέχει παιδεία στους υπηκόους του. Για να βασιλεύουν οι εκάστοτε βολικότεροι μύθοι... Καλωσήρθες! :)

@ nomad: Μα, συμφωνώ απολύτως με ό,τι λες. Για αυτό και πιο πάνω στα σχόλια μίλησα για έναν εσωτερικό εμφύλιο πριν και πάνω από τον εμφύλιο με το απέναντι άνθρωπο. Καλωσήρθες και κρέντιτς στην Niemandsrose για πολλά πολλά πράγματα! :)

@ the Torch: Καταλαβαίνω αυτό που μου λες. Και οι φίλοι, η οικογένεια είναι ένα από τα κριτήρια. Νομίζω, όμως, ότι πάνω από όλα ο εαυτός έχει σημασία. Αν δεν ξέρεις εσύ τι νιώθεις για εσένα πώς έχει αξία τι νιώθουν οι άλλοι; Καλημέρα!

@ φυσικός μαλάκας: Δηλαδή, εσύ τώρα νιώθεις καλύτερα επειδή αυτοανακηρύχθηκες «φυσικός»;

@ quills: Καλωσβρεθήκαμε quills. Ακριβώς αυτό. Αν και νομίζω μετά από ένα σημείο είναι τόσο συνειδητοποιημένες οι αποφάσεις και τόσο βαθιά τα βιώματα που ο εσωτερικός εμφύλιος υποχωρεί. Και τότε πάμε για τους εξωτερικά φανερούς εμφυλίους... Καλημέρα!

@ pokopik the greek: Δεν σκέφτομαι με κλουβιά και μαντρώματα. Αυτοί που το κάνουν είναι συνήθως ή μπάτσοι ή χιτλεράκια. Άσε που με τα κλουβιά εδραιώνονται οι εμφύλιοι...

@ o kairos: Αχαχα, Καιρέ μου, ήμουν έτοιμη να το γράψω στον burlesque αυτό και μετά είδα το σχόλιό σου... Ο «λίγο» μαλάκας, βέβαια, είναι «και πολύ» μαλάκας για κάποιον άλλον. Δηλαδή, το άθροισμα πρέπει να βγαίνει πάντα σταθερό υπέρ μίας υπέρμετρης μαλακίας. Κόψε κάτι από τον έναν και βάλτο στον άλλον. Πάντως η μαλακία πρέπει να πρυτανεύσει... Φιλιά!

@ kwlogria: Ε, όχι και σκατά γιαγιάκα... Σκέφτομαι τώρα ότι μία γλώσσα που τη μιλούν 10-άντε 15- εκατομμύρια άνθρωποι έχει καταφέρει να μιλιέται διεθνώς χάρη σε αυτήν τη λέξη. Την λέξη της οποίας το νόημα βοηθά να αναδειχθεί η κοσμοθεωρία του λαού που μιλά αυτήν τη γλώσσα. Όχι, έχεις κάτι να πεις; :P Καλημέρα γιαγιούλα!

@ Kermit: Α, μα δεν νομίζω ότι είναι δημοσιογραφία αυτό... Αλλά, όπως και να έχει, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Και, κάτι ακόμη, κοριτσάκι είμαι! Καλωσήρθες! :)

Anonymous said...

Θα συμφωνησω οτι η λεξη μας εχει κανει ξακουστους. Εδω στα ξενα συνηθως αυτο γνωριζουν μαζι με το γεια μας.....
Οσο για την διαιρεση του πληθυσμου σε ομαδες ειναι μαλλον περιγραφικη γιατι στη πραγματικοτητα η μαχη μεσα μας ειναι διαρκης.
Το μονο χρεος μας ειναι οσοι κανουμε οικογενεια να μεταφερουμε στα παιδια μας τις ιδιες αξιες που βοηθουν την κοινωνια να ειναι σε αρμονια. Πρεπει να αλλαξουν τοσα πολλα στην χωρα που δεν μενει καθολου χρονος για καβγαδες....
Την καλησπερα μου.....