Monday 9 June 2008

Στραβοφορίες

Σήμερα είναι μία μέρα αλλιώτικη. Απόδειξη ότι ο μόνιμος βραχνάς μου (=φιλότιμο) έχει εξανεμιστεί κι οδεύω, αισίως, στο κλείσιμο εργατικού οχταώρου χωρίς ίχνος εργασίας. Απόδειξη κι αυτό το κείμενο.

Μπορεί να φταίει η μεταφυσική αγανάκτηση για τη νέα συμπαντική γκαντεμιά και τα νέα βάσανα των Ηλείων και των Αχαιών. Που δίπλα στην ιδιότητά τους ως “πυρόπληκτοι” προσέθεσαν από χθες αυτή του “σεισμόπληκτου”. Αν αναλογιστεί κανείς ότι, by default, κάθε Έλληνας έχει και την ιδιότητα του “ελληνόπληκτου”, με την έννοια του έρμαιου της ελληνικής λαμογιάς/αυθαιρεσίας/προχειρότητας/ό,τι-κακό-και-να-βάλεις-κολλάει, καταλαβαίνει ότι λίγοι πολίτες στον κόσμο αυτό βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μία τόσο σαρδόνια φάρσα. Γιατί το θέμα δεν είναι το πλάκωμα από συνεχιζόμενες φυσικές (όσο και α-φύσικες αν αναλογιστεί κανείς το μερίδιο ευθύνης που έχουν οι άνθρωποι) καταστροφές. Το θέμα είναι ότι ο σεισμός, ο καταποντισμός ή η πυρκαγιά φαντάζουν ανέκδοτο μπροστά στην αναλγησία που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι αυτοί στο εξής. Απόδειξη και η αποζημίωση των 3.000 ευρώ που έσπευσε να τους πετάξει ως κόκκαλα η κυβέρνηση -κι αυτά, υπό προϋποθέσεις. Η εύλογη πρόσθεση αποκαλύπτει ότι στο ελληνικό κράτος οικογενειάρχης, ο οποίος έχει υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή των καλλιεργειών και των κοπαδιών του και οριστική ισοπέδωση της κατοικίας του μέσα σε ένα χρόνο, μπορεί να επιβιώσει με 6.000 ευρώ και τις ευχές όλων μας για γρήγορη ανάκαμψη. Α, ναι, στις ευχές ο Έλληνας είναι μανούλα. Απόδειξη ότι τους παπάδες και στο μετρό να τους πετύχει ζητά την ευχή τους. Μου προκαλούν αποστροφή οι όροι “πυρόπληκτος”, “σεισμόπληκτος” και τα λοιπά εις -πληκτος. Γιατί θυμίζουν το κράτος το οποίο έχουμε διαμορφώσει. Ένα κράτος αναλγησίας, αδιαφορίας και γρήγορων αντανακλαστικών -ως προς το να σπρώχνει κάτω από το χαλάκι ό,τι δεν το βολεύει για να ξεχαστεί. Θυμίζουν μία κοινωνία ντεμέκ αυτο-λύπησης και στρυφνού μορφασμού όταν κάτι διαλύει την ευδαιμονία της και την αποδοχή της στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Θυμίζουν μία μερίδα της κοινωνίας, αποκλεισμένη από την πίτα, που βασίζεται στην “ευγενή καλοσύνη των ξένων” και σταυρό φέροντες.

Ίσως να φταίνε όλα αυτά σήμερα, αλλά το ρημάδι το κεφάλι μου μόνο επαγγελματικές ιδέες και προτάσεις δεν μπορεί να κατεβάσει σε έναν εργασιακό χώρο που οι printers συνεχίζουν ακάματοι την δουλειά τους και οι άνθρωποι συνεχίζουν διαστροφικά την παραγωγική διαδικασία. Ίσως να φταίνε κι άλλα πολλά. Φαινομενικά αστεία, φαινομενικά στερημένα από βαθύτερη ουσία, φαινομενικά μικρά μπροστά στο γεγονός ενός μεγάλου σεισμού.

Όπως, ας πούμε, η τραγική εμφάνιση του Φέντερερ στον τελικό του Ρολάν Γκαρός. Το οποίο, ως γεγονός-αφορμή για την κατακόρυφη πτώση της απόδοσής μου, φαντάζει αστείο -ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως δεν έχω κρατήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο στη ζωή μου ρακέτα. Καθόλου αστείο, όμως, αν αναλογιστεί, ο ίδιος του προηγούμενου παραδείγματος, ότι μία ανείπωτη ικανοποίηση έπαιρνα τόσα χρόνια από αυτήν την μοιραία κόντρα στο τέλος κάθε τουρνουά μεταξύ του Φέντερερ και του Ναδάλ. Στων οποίων τα πρόσωπα αναγνώριζα, αντίστοιχα, την επιβλητική οξυδέρκεια και υποβολή της εμπειρίας και την σαρωτική επέλαση του νέου. Από μία διεστραμμένη εντός μου ανάγκη(;) ήμουν πάντα με τον Φέντερερ. Περιμένοντας την ήρεμη δύναμή του να σπάσει την καθιερωμένη γκαντεμιά που τον έπληττε στα Παρισινά γήπεδα. Λέω διεστραμμένη γιατί το λογικό θα ήταν, και λόγω ίδιων χαρακτηριστικών, να συμπάσχω με τον νεόκοπο Ναδάλ, ανάγοντάς τον στον ενσαρκωτή των βλέψεων κάθε νέου, ενίοτε επιπόλαιου, ανθρώπου. Εις μάτην. Δεν ξέρω ποιοι στάθηκαν μαυρόγατες για τον Ελβετό, πάντως η χθεσινή του παρουσία το μόνο θετικό που πρόσφερε είναι μία αμυδρή ελπίδα ότι μπορώ κι εγώ κάποτε να σταθώ σε τελικό του Ρολάν Γκαρός -κι ας μην ξέρω ούτε την ορολογία στο τένις.

Μπορεί να φταίει, λοιπόν, ένα κράτος -πληκτο γενικώς, μπορεί να φταίει ένας κάποιος Φέντερερ, σίγουρα, όμως, φταίνε όσα διαβάζω τις τελευταίες ημέρες για την Odeon. Το πρωτοείδα στον Άκη, το επιβεβαίωσα με μερικά ευφάνταστα, και μη, search κι έκτοτε βράζω στο ζουμί μου το ξενέρωτο. Ταυτόχρονα, μετά την από Λυκαβηττού σαββατιάτικη κατάβαση, δίνω και τα 10 ευρώ μου στον μουστακαλή περιπτερά, αγοράζω τον όγκο εφημερίδων που μου αναλογούν για το Κυριακάτικο ξύπνημα κι ένα παγωτό για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Το παγωτό πάει εύκολα κάτω, μέχρι να το φάω έχει λιώσει και η καταπιόνα, ως γνωστόν, τα υγρά τα κατεβάζει με τη μία. Οι μελανές (sic) σελίδες, όμως, μου πέφτουν βαριές. Τις γυρίζω ανάλαφρα, σε μία αναλαμπή του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, το μάτι μου πέφτει σε μερικά άρθρα, σε κάποιες απόψεις, τις οικονομικές σελίδες δεν τις διάβαζα ποτέ -η σχέση τους με την τσέπη μου είναι αντιστρόφως ανάλογη, όσο πιο ελαφριά η τσέπη τόσο πιο βαριές αυτές- σε μερικά ρεπορτάζ. Από εδώ δεν έχω εκφράσει ποτέ την συμπάθεια, ή αντιπάθεια, προς συγκεκριμένους επαγγελματίες δημοσιογράφους για τα όσα γράφουν στα έντυπα που εργάζονται. Χάριν όσων θέλω να πω, αναγκαστικά, οφείλω να ομολογήσω την συμπαθειά μου προς τον κύριο Βίδο του Βήμαgazino, ως συντάκτη ο οποίος με λόγο σοβαρό, κι όχι σοβαροφανή, στηλιτεύει κακώς κείμενα της πραγματικότητάς μας.

Διάβαζα, λοιπόν, το τελευταίο κείμενο του κυρίου Βίδου στο περιοδικό, όλα καλά, όλα ωραία, τι ευφάνταστο βρήκε πάλι ο άτιμος για να πει ετούτο κι εκείνο, το θέμα ήταν -ασφαλώς- η ακρίβεια. Και για τα δικά μου δεδομένα και απόψεις, η αντιμετώπισή του σωστή, συμφωνώ λέξη προς λέξη με ό,τι έχει γράψει -παρεκτός από τα ευφάνταστα χιουμοριστικά του με τα οποία αν συμφωνούσα θα σήμαινε ότι τα είχα σκεφτεί κι εγώ, πράγμα που δεεεεεν... . Καταλήγει, λοιπόν, ο κύριος Βίδος να τα χώνει στον Έλληνα (αμφιβάλλω ότι είναι μόνο ο Νεο- που παρουσιάζει τέτοια χαρακτηριστικά) ο οποίος παρά την ακρίβεια και την γκρίνια γύρω από αυτή αδυνατεί να μποϋκοτάρει στα σοβαρά, αδυνατεί να συνασπιστεί με τους υπόλοιπους για καλύτερα αποτελέσματα παρά προτιμά την γκρίνια -και δη την γκρίνια μετά ακριβότατου (στην τιμή, όχι στη γεύση) καφέ. Καταλήγει, δε, αστειευόμενος και διερωτώμενος ποιος διεστραμμένος σκέφτηκε τον φραπουτσίνο με γεύση φράουλα και φρούτα του δάσους (έλα ντε); Μέχρι εδώ, όλα καλά. Στην ακριβώς διπλανή σελίδα, η διαφήμιση μεγάλης αλυσίδας παγωτοσκευασμάτων περιοπής, και λουξ καταβολής -και πολυεθνικής. Δηλαδή, παγωτών-έμβλημα της ακρίβειας (τόσο έμβλημα που για να φας μία μπάλα, χωρίς σιρόπι, πρέπει να δουλεύεις ακατάπαυστα μία ώρα. Άμα θες σιρόπι πρέπει να σε πληρώνουν τις υπερωρίες που κάνεις).

Θα μου πείτε, τι σχέση έχει το ένα με το άλλο. Έχει, θα σας απαντήσω. Όλα έχουν σχέση σε μία περίοδο που η σημειολογία από την σημασία δεν απέχουν και πολύ, στην περίοδο που η παραμικρή κίνηση μπορεί να έχει νόημα και οι μεγάλες κινητοποιήσεις κανένα απολύτως. Διότι, κύριε εφημεριδοκράτορα, και τα πάντα ποιών, τον ακυρώνεις τον συντάκτη σου. Τον έχεις εκεί, το μυαλό του να ενημερώνεται, να σκέφτεται και να παράγει ακατάπαυστα, συσκέψεις επί συσκέψεων, τα καταφέρνει ο βαριόμοιρος μετά από χρόνιους κόπους να γράφει την άποψή του (το πόσο συνεπώς ή όχι σε σχέση με αυτά που θα ήθελε να γράψει ένας Θεός ξέρει) και του πετάς δίπλα το τσουτσέκι της διαφημιστικής να τον ακυρώσει. 3 σελίδες ολάκερες του δίνεις του καημένου για να αφυπνίσει, να αστειευτεί, να εφιστήσει την προσοχή και του τις παίρνεις μέσα από το στόμα κοτσάροντας δίπλα στο συμπέρασμά του διαφήμιση ακριβών προϊόντων. 100, 100 συν κάτι ψιλά, σελίδες έχουν πάνω κάτω τα κυριακάτικα περιοδικά, ε, το 40% -τουλάχιστον- είναι διαφημίσεις. Τα έχω μετρήσει, δηλαδή, μην νομίζετε -αγόγγυστα, κάθε Σαββατοκύριακο, μία μία τις σελίδες, προς επίρρωσιν του πόσο ψείρας και μίζερη είμαι. Θα μου πείτε, ακόμη, σιγά, το ξέρουμε ότι έχουν καταντήσει αηδία τα περιοδικά με τις διαφημίσεις, και τι κάθεσαι και σκας, κι όλα αυτά τα ευκόλως απαξιωτικά σχόλια που μας γλιτώνουν πάντα από το να ασχοληθούμε με κάτι που δεν μας αρέσει. Όμως, εγώ θέλω να ασχοληθώ. Γιατί και σε αυτόν τον χώρο υπάρχουν άνθρωποι που κοπιάζουν, που μπορούν και μας δείχνουν άλλοτε την αθέατη, εως τότε, πλευρά των πραγμάτων κι άλλοτε δίνουν χώρο σε απόψεις που αλλού δεν θα τις βρεις. Κι όσο και να έχουμε απαξιώσει, σε τελική ανάλυση, τους δημοσιογράφους εγώ ένα έχω να αντιτείνω. Φανταστείτε την ζωή μας, την καθημερινότητά μας χωρίς αυτούς. Χωρίς να ψάχνουν, να ενημερώνονται και να ενημερώνουν. Κι αν τη φανταστείτε ελάτε μετά να μου πείτε ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς.

Έτσι, λοιπόν, μελαγχολικά, εξαιτίας μίας ιλουστρασιόν διαφήμισης για μία μπάλα παγωτό, κύλησε το χθεσινό πρωινό. Βάλτε σ' αυτό και την οργή για τον κριτικό κινηματογράφου εις βάρος του οποίου, και του εκδότη του, η Odeon άσκησε μήνυση ε, δεν θέλει και πολύ για να σε πάρει η κάτω βόλτα. Βάλτε σ' αυτά και την πρόσφατη “αποδέσμευση” του Στέλιου Κούλογλου, ε, δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει το μυαλό σου να παίρνει ανάποδες. Θα μου πείτε, από Ντ'Αρτανιάν ο κόσμος, και δη η μπλογκόσφαιρα, άλλο τίποτα. Ένα χρόνο και κάτι ψιλά έχω που τριγυρίζω στα blogs κι έχω ήδη βαρεθεί τις εξεγέρσεις του πληκτρολογίου, τις εξαγγελίες των chain mails και κάθε άλλο σημείο των ηλεκτρονικών καιρών. Όμως, τα αποπάνω, μετά την ισοπεδωτική τους επίδραση στην ψυχολογία μου με οδήγησαν σε ένα σημείο που δεν είχα φτάσει πριν. Την πρόταση. Σιγά τα μεγαλεία, θα μου πείτε και πάλι σε αυτό το φαντασιακό διαλογικό αλισβερίσι που συμβαίνει τόση ώρα. Εγώ θα την κάνω κι όποιος θέλει ας συνεισφέρει. Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς chain(s) και strings attached. Και θα την κάνω προς όλους όσοι μπορεί να διαβάζουν, “επαγγελματίες” ή μη, δημοσιογράφους ή εκ ψώνιου ορμώμενους, μπλογκεράδες ή μη. Κυρίως, όμως, θα την απευθύνω σε αυτούς που εργάζονται ήδη σε έντυπα ή στην τηλεόραση, σε ανθρώπους, δηλαδή, που γνωρίζουν να διαχειρίζονται (ή να δημιουργούν, εξίσου) την είδηση.

Αφού, λοιπόν, κύριοι το σύστημα δεν σας παίζει (για εμάς δεν το συζητώ), αφού σας απαξιώνει τόσο ώστε να μην τολμάτε να πείτε ότι είστε δημοσιογράφοι χωρίς να φοβάστε ότι ντομάτες και αυγά θα προσγειωθούν στο κεφάλι σας, αφού ένα επάγγελμα είναι, όπως και να το κάνουμε, το οποίο σας θρέφει, γιατί δεν τολμάτε; Να χαρίσετε στο αφεντικό σας μία ροχάλα περιοπής, να γράψετε για αυτά που θέλετε, όπως θέλετε, να χρησιμοποιήσετε τους συνδέσμους, τις γνωριμίες και τις γνώσεις σας με όποιον τρόπο θεωρείτε αποτελεσματικό για την κοινωνία κι όχι για τον εργοδότη/διαφημιστή, να διεκδικήσετε τέλος πάντων τον σεβασμό που θα έπρεπε να σας ανήκει και σας έχει αφαιρεθεί από μπάλες παγωτού, διαστημικά βότανα διαίτης και λοιπά διαφημιζόμενα προϊόντα; Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξετε μία κοινωνία δημοσιογράφων ηλεκτρονική, να δημοσιεύετε τα κείμενά σας, τα βίντεό σας και να δέχεστε τις απόψεις και τα σχόλια των αναγνωστών; Και μην με ρωτήσετε πώς θα ζείτε. Όπως ζείτε και τώρα. Από τις διαφημίσεις. Διαφημίσεις όχι ηθικότερες ή λιγότερο ακυρωτικές προς όσα γράφετε αλλά διαχειρίσιμες από εσάς, διαφημίσεις που δεν θα διακόπτουν την ροή ενός κειμένου ή μίας εκπομπής για να μας υπνωτίσουν να ανοίξουμε τα πορτοφόλια μας. Πρόταση, λοιπόν, κι όποιος τσιμπήσει. Ας ενωθούν άνθρωποι που γνωρίζουν το διαδίκτυο, άνθρωποι που γνωρίζουν από τεχνολογίες και παραγωγή, άνθρωποι που γνωρίζουν από γραφή, άνθρωποι που γνωρίζουν από ρεπορτάζ και κάθε άλλης καρυδιάς καρύδι κι ας επιδιώξουν μία ηλεκτρονική δημοσιογραφική σύμπραξη. Είναι εύκολο. Όσο εύκολο είναι κάθε πρωί να κάθεστε στην ίδια καρέκλα, στο τέλος του μήνα να πηγαίνετε στο ίδιο ΑΤΜ για την είσπραξη και στο τέλος της σύσκεψης να ακούτε “το θέλω έτσι, 1.500 λέξεις, μην αναφερθείς στον τάδε, είναι χορηγός”. Ίσως πιο εύκολο από όλα αυτά, αν αγαπάτε πιο πολύ αυτό που κάνετε από ό,τι τον τραπεζικό λογαριασμό που σάς έχει ανοίξει ο όμιλος.

Μέχρι να συμβούν όλα αυτά, μπορεί να στενοχωριέμαι για το σφάξιμο της “Θεματικής Βραδιάς” και του “Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα”, αλλά όχι και να συμμετέχω σε μπλογκική σταυροφορία διάσωσης του εξαίρετου Κούλογλου. Μπορεί να εξοργίζομαι με την Odeon, και κάθε άλλο πολυεθνικοδερβέναγα, αλλά όχι και να κρέμομαι κάθε εβδομάδα από τις σινεκριτικές μισθωτών κριτικών, συνδαιτημόνων μετά των PR, και λοιπών ακρωνύμων δηλωτικών ιδιοτήτων marketing. Μπορεί να συμφωνώ με τις απόψεις του κυρίου Βίδου, και διαφόρων άλλων δημοσιογράφων, αλλά όχι και να θεωρώ ότι στα γραπτά τους παίρνει μορφή η σύγχρονη ανάγκη για ξεσηκωμό -όσο επαναστατικά κι αν είναι.

Γιατί η επανάσταση θέλει και πράξεις. Καλός κι ο Σολωμός, αλλά χωρίς τους Μεσολογγίτες μάλλον σήμερα εθνικός ποιητής θα ήταν ο Ναζίμ Χικμέτ (τον οποίον λατρεύω, προς αποφυγή εθνικιστικών παρεξηγήσεων). Και ναι, μπορεί το όνομα του Σολωμού να το ξέρουν όλοι ενώ του Αθανάσιου Ραζηκότσικα ούτε ο Μεσολογγίτης φούρναρης. Αλλά, εννοείται, στα μελλοντικά Μεσολόγγια Ραζηκότσικες θα πέσουν για να δώσουν την πολυτέλεια στους Σολωμούς να γίνουν αλκοόλες εθνικού -ή διεθνούς μιας και παγκοσμιοποιηθήκαμε- διαμετρήματος.

18 comments:

Φράνσις said...

Μ' εχεις ξεκανει με τα σεντονια ρε μαργαριτουλι! Οι κυριακάτικες εφημερίδες είναι ενα μεγαλο οργιο διαφήμισης, προσφορών, ακι αντιγραφης της μίας απ΄την άλλη. κατσε μονο και παρατηρησε ποσα κυριακατικα φυλλα εχουν απαραιτητως γαστρονομικό ενθετο(π.χ ΒΗΜΑ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) ποσα εχουν απαραταιτητως ενθετο για το σπιτι, τη γυναικα και αλλες μειονοτικες ομαδες(ειρωνικα το λεω αυτο) ποσα εχουν απαραιτητως ενθετο για τον πολιτισμό(καταναλώστε ιοσες περισσοτερςες παραστασεις του Φεστιβαλ Αθηνων μπορειτε, είναι in) ποσα εχουν ενθετο για το αυτοκίνητο, αν διαβασεις αυτα και και τα περιοδικα ειδικου τυπου που κυκλοφορουν, θα δεις περιεργως τα ιδια ονοματα πανω -κάτω στις συντακτικες ομαδες... Ετσι προφανως εξηγειται το "κανω δυο και τρεις δουλειες για να ζήσω". Δεν τους κατηγορώ μη με παρεξηγήσεις απλως σκεφτομαι οτι κιαν ακομη καποιος αλλος εχει πένα και λογο, ολες οι θεσεις είναι κλεισμενες και δεν χωρας πουθενά.Παρεμπιπτόντως, εχεις παρατητρησει οτι πλεον αγοραζουμεμια εφημερίδα ενα χιλιάρικο(σε δραχμές); Το συνειδητοποιείς; Για ναδιαβασεις νεα που ζουν άντε το πολυ 2 μερες. Η ξεφτιλα των προσφορών. Παντως εχω αποκτησει μια πλουσια συλλογη απο dvd, παραπονο δεν εχω!

Anonymous said...

Dig, daisy, dig
Μέσα σου και μέσα μας

gerasimos said...

Θυμήθηκα τις αξέχαστες αναμετρήσεις στο ρολάν Γκαρός, και όχι, μόνο μεταξύ Μάκενρο και Λεντλ. Απ' τη μια ο ανεξέλεγκτος, χύμα και αμπλαούμπλας Μάκενρο κι απ' την άλλη ο... terminator, ψυχρός και εκτελεστής Λεντλ. Απόλαυση.

Anonymous said...

Το να βρεις σήμερα έναν Σολωμό -όχι το ψάρι!- είναι ίσως εύκολο, το δύσκολο είναι να βρείς Μεσολογγίτες! Πάντως και οι δύο είναι απαραίτητοι...

Σωστά, η επανάσταση όπως και η αγάπη θέλουν πράξεις (μήπως η τελευταία δεν είναι προϋποθεση για την πρώτη;).
ΥΓ. Είχα καιρό να ξανακούσω το "Γράμματα στην αγαπημένη", σήμερα μου έδωσες αυτήν την ευκαιρία. Χικμέτ-Ρίτσος-Λοΐζος...

ο δείμος του πολίτη said...

Συμφωνώ. Βέβαια πρέπει κι εγώ να παραδεχτώ ότι το σεντόνι σου είναι λίγο μικρότερο από το δικό μου.

industrialdaisies said...

@ auburn kate: Κάτσε, όπα, πήρες φόρα και δεν ξέρω τι να πρωτοπω. Ναι, όντως, πολλά ένθετα, παρόμοιας φύσης, όμως δεν βρίσκω το κακό σε αυτό. Δηλαδή, γκρινιάζουμε για την "μονοφωνία" των ειδήσεων θα γκρινιάζουμε και για την πολυφωνία των εντύπων; Προσωπικά μου βγάζουν κάτι "ντεμέκ" τόσα ένθετα, αλλά πρακτικά δεν έχω αντεπιχείρημα γιατί είναι κακό που υπάρχουν.

Για τα ονόματα. Μα είναι καλό που ειδικοί συντάκτες γράφουν για συγκεκριμένα θέματα, δηλαδή φαντάζεσαι ο ίδιο άνθρωπος να γράφει για το νέο μοντέλο της Φίατ π.χ. και για την παράσταση του Παπαϊωάννου; Δεν είναι ότι κάποιος δεν μπορεί να ασχολείται και με τα δύο, αλλά όταν γράφεις καλό είναι να ειδικεύεσαι. Δηλαδή, σαν να λέμε ότι ο γιατρός που θα σου κάνει εγχείριση καρδιάς πρέπει να είναι καρδιοχειρουργός κι όχι παθολόγος. Αυτονόητο.

Ναι, ο χώρος είναι κλειστός μέχρι αηδίας. Πάντα όμως θα πιστεύω ότι όποιος προσπαθεί θα τα καταφέρει. Τόσοι μεγάλοι έχουν βγει, δεν είχαν όλοι δόντι. Αποκορύφωμα, και λίγο τετριμμένο παράδειγμα αλλά μετράει, ο Φρέντυ Γερμανός.

Όσο για την τιμή. Sorry, θεωρώ ότι κάνεις λάθος. Δες αυξήσεις προϊόντων την τελευταία 8αετία, από την είσοδο του ευρώ και μετά, και μετά έλα να συγκρίνουμε και τις τιμές των εφημερίδων. Δεν λέω ότι θεωρώ σωστό να πληρώνουμε 3 ευρώ την εφημερίδα αλλά μέσα στα πλαίσια της εποχής μας το βρίσκω λογικό και αναμενόμενο.

Όπως και να έχει, όλα είναι εναντίον τους. Στο εξωτερικό το πλήγμα το έχουν ήδη δεχθεί μεγάλοι οργανισμοί και έντυπα, ενδεικτικά η Le Monde και το Newsweek. Οι εδώ, όπως πάντα, απλά θα ακολουθήσουν με χρονοκαθυστέρηση. Και θα είμαι εδώ για να το απολαμβάνω.

Α, τελευταίο, για τα σεντόνια μην μου το λέτε συνέχεια, η ανάγνωση είναι ελεύθερη επιλογή. Επίσης, σε καιρούς που μαθαίνουμε να μην διαβάζουμε μπορεί να το δει κανείς και σαν αντίσταση όλο αυτό (ουου, ψώνιοοο!!!). Αυτά. Φιλιά.

@ anonymous: Ανώνυμε, μεγάλο κοπλιμέντο το σχόλιό σου. Άσε που μου θύμισε και την Σαββατιάτικη εμπειρία και ομόρφυνε λίγο η διάθεσή μου αναπολώντας τον εξαίρετο Cave μετα των λοιπών "κακοσποριασμένων". Καλωσήρθες, αν θες πες μου και το όνομά σου, το κάνει όλο αυτό λιγότερο απρόσωπο. :)

@ gerasimos: Αχαχαχα, Γεράσιμε, γελάω γιατί και ο γηραιότερος από εσένα πατέρας μου το ίδιο μου είπε όταν τον κάθισα να δει τον τελικό. Από τότε είχε να δει τένις και συμπάθησε μονομιάς τον Ναδάλ (η φυσιογνωμία του, λέει, τού θύμισε κάτι ανάμεσα σε Τσάβες- Μοράλες συν ότι λειτούργησε αλτρουιστικά λέγοντας "αφού τα παίρνει όλα ο άλλος -Φέντερερ ενν.- ας πάρει και κανάς άλλος τίποτα!"). Αχαχαχαχα, δεν παίζεστε λέμε!!! :)

@ πόντιος πιλάτος: Ακριβώς, νομίζω η χρυσή τομή είναι όταν οι λόγοι συνοδεύονται από πράξεις. Αυτό εννοούσα ακριβώς όμως! Και πολύ χαίρομαι που το κείμενο στάθηκε αφορμή να θυμηθείς αγαπημένες σου δημιουργίες. Πολύ χαίρομαι που ξαναέγραψες, μην χάνεσαι! :)

@ ο δείμος του πολίτη: Χαίρομαι που συμφωνούμε. Για τα "Σεντόνια" βλ. απάντηση σε auburn Kate. Φιλιά! :)

Anonymous said...

Καλημέρα Ντέζυ
Sorry που ξέχασα να βάλω το όνομα μου στο "dig..."

Στάθης

Υ.Γ Ε, ο "σπηλιάς" έχει τον τρόπο του, χρόοονια τώρα

Φλύαρος said...

Μαργαριτάκι μήπως έχει ήδη ξεκινήσει αυτό που έγραψες για τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους; Για δες εδώ: http://www.banana-republic.gr/
και εδώ: http://www.rwf.gr/newanak-new.php?anakinosis_id=109
Προσωπικά ελπίζω να πετύχει ο Στέλιος Κούλογλου για να ανοίξει ο δρόμος και σε άλλους.

Σε φιλώ.

industrialdaisies said...

@ Στάθη: Στάθη, Καλησπέρα! Μόνο όχι Ντέζυ, please, νιώθω σαν να ψάχνω τον πάπιο μου Ντόναλντ. :)

@ φλύαρος: Φλύαρε, τσέκαρα, έχεις δίκιο! Το κείμενο το είχα γράψει πριν ο Κούλογλου ανεβάσει την επιστολή αυτή στο site του ΡΧΣ. Ευτυχώς που κάποιος βρέθηκε να με ενημερώσει.

Και δηλώνω ότι υποστηρίζω με χίλια μία τέτοια προσπάθεια. Μπράβο του. Καλησπέρα! :)

industrialdaisies said...

@ Φλύαρος: Ή, τουλάχιστον, το έγραψα πριν τη δω στο site. ;)

patsiouri said...

Εδώ και πολλά χρόνια πιστεύω πως ο Βίδος είναι ο χαμένος αδερφός μου και πως θα έρθει η ώρα που θα με αναζητήσει στο "Πάμε πακέτο"!
Μιλάμε ταιριάζουμε στα πάντα...από τη φιλοζωία μέχρι το ότι σιχαινόμαστε την οδήγηση...
Εύχομαι να γράφει κάπου αλλού αλήθειες...έστω και με ψευδώνυμο.

Όσο για την κατηγορία -πληκτους, το είχα νιώσει κι εγώ πε΄ρισυ. Όταν τελείωσαν τα των χειρουργείων και τα της ανάρρωσης...σκέφτηκα πως τί κι αν δουλεύω??? Μόλις ήρθαν τα (πολυέξοδα) σκούρα, πάλι οι γονείς μου με ξελάσπωσαν. Οι ίδιοι πληρώνουν τη θεραπεία μου ακόμη και σήμερα. Αν την πλήρωνα εγώ μάλλον αυτή τη στιγμή δε θα είχα lab top γιατί θα το είχα πουλήσει. Αν ζούσα στην Κούβα όλα αυτά θα γίνονταν τζάμπα, μόνο που δε θα επιτρεπόταν να έχω lab top.
Είμαι παρανοική γιατρέ μου που πιστεύω πως μια χώρα στην οποία πλήρωσα -αν μη τι άλλο- 18/00 φόρο για το lab top, μπορεί πολύ άνετα να μου προσφέρει και δωρεάν-όχι περίθαλψη γιατί το κάνει- θεραπεία???

Zaphod said...

Χμμμμ


Παραβολή:
Πριν κάποιες μέρες μας...υιοθέτησε ένας κοπρος. Φαίνεται πως το είχαν διώξει από το σπίτι του. Μικρός ο κόπρος και πεινάλας. Επί μια εβδομάδα καθόταν δίπλα στην πόρτα, αυτιά ουρά και κεφάλι κάτω, δεν κουνιόταν και έτρεμε κυριολεκτικά. Είτε τον ταϊζαμε, είτε τον διώχναμε (έχουμε ήδη 2 σκυλιά και κάνουν αρκετή φασαρία, ευχαριστώ πολύ), η ίδια φοβισμένη αντίδραση και η ίδια ικεσία στο βλέμμα.

Σε κάποια φάση βρήκα κάπου να τον δώσω τον κόπρο και τον έδεσα προσωρινά (μην κάνει καμιά μαλακία και φύγει τώρα που τον βολέψαμε!) μέχρι τα νέα αφεντικά του να του φτιάξουν σπίτι. Το τι χαρές έκανε δεν λέγεται! Άρχισε επιτέλους να κινείται, να κουνάει την ουρά του και να χαίρεται!

Έτσι είναι και οι δημοσιογράφοι (οι περισσότεροι για να μην τσουβαλιάζουμε). Κοπρίτες, που για να λειτουργήσουν ΘΕΛΟΥΝ το λουρί τους, δεν τους πάει η αδέσμευτη δράση. Και η δεοντολογιά να πα να *μπιπ*

love&kisses


Υ.Γ. Μακάρι η νέα, ιντερνετική προσπάθεια που λέει πως ξεκινά ο Κούλογλου να είναι σε καλό δρόμο

Кроткая said...

έχεις απόλυτο δίκιο, ξέρεις όμως ότι έτσι δουλεύει αυτό το σύστημα και πως η μόνη λύση είναι αυτή που οραματίζεται και ο Βιδος, που όμνως για να υλοποιηθεί, θέλει πολύ κόπο και πολλές μικρές καθημερινές αλλαγές.

επίσης, δεν έχει σημασία αν τον Ραζηκότσικα δνε τον ξέρει ούτε ο φούρναρης. ΑΥτός έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει και αυτό αρκεί.

Κι εγώ με το Φέντερερ είμαι -κι ας μην ξέρω καν τι είναι το σετ.

Και τέλος, θεωρώ πολλές σκάλες ανώτερο τον Χικμέτ από το Σολωμό. :) (ο οποίος Χικμέτ, βέβαια, δεν ξέρω πόσο εκτιμάται στην πατρίδα του).

Anonymous said...

ο χικμετ ανωτερος απ' το σολωμο!
είναι να φρίττει κανεις...απορώ από ποια θέση τα λες δις...επιεικώς αστοιχειωτη!

Anonymous said...

Για πέρνα την Τετάρτη κατά τις 7 απ' το κτήμα να κεραστείς ένα περγαμόντο. Θα 'χει συνέλευση και καλό είναι να γνωριστούμε. Πολύ όμορφα αυτά που γράφεις, ακόμα πιο ωραία θα ήταν να είχες διάθεση και να τα αφηγηθείς και δε θα χρειαστεί στην ενώπιος ενωπίω επαφή να γεμίσεις 42 οθόνες.

ritsmas said...

Καλημέρα αγαπημένη μου μικρή μου φιλενάδα... γραφε και σεντόνια. Χρησιμα για να μην πω πολυτιμα ειναι και αυτά
ελπιζω να βρεις χρονο να ξεκουραστείς λιγάκι μεσουντος του θέρους
φιλια
ριτς

ritsmas said...

μπαμ-μπουμ, μπαμπουμ και μπουμ....σαν το Γαβρά νοιώθω παναθεμά με

industrialdaisies said...

@ patsiouri: Λίγο καθυστερημένα (ε χμμ) να πω ότι συμφωνώ με όλα όσα λες. Αλλά και ότι απαιτούν μεγάλη συζήτηση. Στην οποία κάποια στιγμή θα έμπαινε οικονομολόγος στη μέση και θα αυτοκτονούσα από πλήξη. Θα την κάνουμε κάποια στιγμή. Σε φιλώ πατσιουράκι, μας έχει βγει το λάδι αυτό το καλοκαίρι!! ;)

@ zaphod: Zaphod μου, πρέπει να ζήσουν, όμως, κι αυτοί έτσι δεν είναι; Σκεφτόμουν, δηλαδή, ότι δεν ζούμε σε εποχές που ο κόσμος θα πλήρωνε από μόνος του με γνώμονα την ενημέρωση. Προτιμάμε τις τσάμπα μαγκιές του διαδικτύου (δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένους) και δεν έχουμε υπομονή να διαβάζουμε... Άσε που σύντομα η ενημέρωση θα είναι καθαρά θέμα συλλογικής πληροφόρησης -από τον καθένα προς τον καθένα. Δεν είναι κακό αυτό, σε πρώτο βαθμό. Μήπως, όμως, αργά η γρήγορα αποδειχτεί λίγο; Γιατί η ουσία της ενημέρωσης (που πολλοί δημοσιογράφοι κάνουν πολύ παραπάνω από αυτό, καταθέτουν την άποψή τους βάσει όσων γνωρίζουν) έγκειται όχι στην ποσότητα της πληροφορίας αλλά ακόμα και στην επιλογή της είδησης. Πολύ παραπάνω δε στην παρουσίαση αυτής. Μπάχαλο σαν να λέμε... Να πω πάντως ότι σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου. Όπως και ότι ευτυχώς υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Και ότι η παραβολή με τον κόπρο που μάζεψες μου άρεσε πάρα πολύ. Stay cool dear. It's hot outside! Φιλιά.

@ krotkaya: Κροτάκι, δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Για άλλη μία φορά συμφωνούμε. :)

@ anonymous: Αστοιχείωτος είναι κάποιος που στην θεώρηση της τέχνης επικαλείται αντικειμενικά κριτήρια.

@ anonymous: Μ' αρέσει να γεμίζω 42 οθόνες. Μένουν έτσι μόνο αυτοί που θέλω να τριγυρίζουν στα λημέρια μου. Όπως και να 'χει, καταλαβαίνεις ότι σε ανυπόγραφη πρόσκληση δεν υπήρχε περίπτωση να ανταποκριθώ.

@ ritsmas: Ριτσάκι, δεν έχω ξεχαστεί ούτε έχω ξεχάσει. Ένας χαμός από κανονιές. Αλλά όλα αυτά σύντομα θα τα βγάλω από τη ζωή μου. Και μετά... Ελπίζω όλα καλά. Σε φιλώ! :)