Δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις... είναι χίλιοι δεκατρείς!

Ο καλός μου 2Σχ2 και η σοκολατένια tzotza με κάλεσαν να παίξουμε. Να γράψω, λένε, τρεις -διάσημους- άνδρες με τους οποίους θα ήθελα να έχω την πρώτη μου εμπειρία, να έλθω εις γάμου κοινωνία και να απιστήσω αντίστοιχα... Χεχε, επειδή εγώ δεν μπορώ να δω έτσι τους άνδρες -και ιδίως τους διάσημους- αλλά θέλω να παίξω, ας το πάρουμε αλλιώς.

Ο πρώτος άνδρας με τον οποίο θα ήθελα να μυηθώ στα μυστικά του έρωτα, sorry κιόλας παιδιά, αλλά δεν είναι κανένας διάσημος που στη σφαίρα της φαντασίας γίνεται δικός μου... Προτιμώ τον πραγματικό άνδρα που μου προσέφερε μαγικές στιγμές -και δεν θα τις άλλαζα με τίποτα... Τίποτα πιο πραγματικό κι ονειρεμένο από την πρώτη φορά που αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα...

Όμως, από εδώ και πέρα αρχίζει το μπάχαλο...

Θα ήθελα τον Marlon Brando, εποχή του "A streetcar named desire" να με διδάξει τι σημαίνει να μην μπορείς να αγαπάς διαφορετικά από ό,τι έμαθες - αλλά παρ' όλα αυτά να αγαπάς. Και τον Marlon Brando ως άνθρωπο, κι όχι περσόνα, να με μάθει πώς είναι να αγαπάς διαφορετικά από όλα όσα έμαθες...

Μετά από την σχέση με τον Marlon θα ήθελα τον Gene Kelly, να έχουμε μια σχέση χαμένη σε χορούς στα σύννεφα και γαλλικά πρωινά με ζωγραφισμένα χαμόγελα, όλες οι έγνοιες μου να γίνονται δυο taps κλακέτας στο πλακόστρωτο...

Μετά νομίζω θα ήθελα κάτι πιο σκοτεινό, πιο απειλητικό, κάτι που τελειώνοντας θα άφηνε ένα φως... Φαντάζομαι να γνωρίζομαι με τον Morrison σε κάποιο θεατρικό του Brecht, μια σχέση που θα ήταν πιο πολύ πνιγμένη στο αλκοόλ και τις συζητήσεις παρά στις υστερίες για το πόσες τον κοίταξαν στον δρόμο, και πόσες από αυτές του έριξαν μια πιο ενδελεχή ματιά σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου...

Μετά τον Morrison νιώθω την ανάγκη κάποιος να μου προσφέρει σταθερότητα, αγάπη και να νιώθω πως είναι μόνο για εμένα που το νιώθει αυτό... Ε, νομίζω πως ο Θανάσης Βέγγος είναι αυτό που ζητάω, ένας άνθρωπος με το χιούμορ και την αυταπάρνηση ενσωματωμένα στο DNA του και με την ανάγκη του να κάνει αυτούς που αγαπά να χαμογελάνε όταν είναι μαζί του... Όπως και να το κάνουμε, πώς λες όχι σε έναν τέτοιο άνθρωπο;

Επειδή είμαι και λίγο κοριτσάκι της γενιάς μου, όταν στα καταγώγια που πάω και πίνω κρασιά και ούζα θα έπεφτα πάνω στον Johnny Depp (εποχής, βέβαια, "Dead Man" και "The Brave") δεν νομίζω να μπορούσα να αντισταθώ στην γοητεία των δαχτύλων του και στην σπίθα της ματιάς και του πνεύματός του...

Μετά από την σύντομη περιπέτειά μας, η Vanessa καραδοκεί βλέπετε, θα ήθελα κάποιον να με κάνει να γελάω (ξαναδιαβάζω σε αυτό το σημείο όσα έχω γράψει, και συνειδητοποιώ πως το να με κάνει να γελάω κάποιος είναι πολύ σημαντικό)... Στο μπιστρώ που περνάω τα απογεύματα και κάποια βράδια μου, εμφανίζεται ένα απόγευμα ο Groucho Marx. Μου προσφέρει ένα λουλούδι, βγάζει το καπέλο του, κάθεται στα πόδια μου και πίνει το λικέρ μου... Αυτό είναι, η παιχνιδιάρικη ματιά του με έχει ρίξει από την πρώτη στιγμή και κάπως έτσι ξεκινά μια θυελλώδης σχέση, μεταξύ σοβαρού κι αστείου...

Συναντώ τον παράξενο εαυτό μου, αυτόν που βυθίζεται και ο πυθμένας του είναι χαμένος στα βαθύτερα σκοτάδια... "Μια εποχή στην κόλαση" μαζί με τον Arthur Rimbaud, που ελπίζω να μην τελειώσει με πυροβολισμούς, θα με κάνει να μάθω να μην τα φοβάμαι τόσο...

Το -παρολίγον- τελευταίο βράδυ της ζωής του, συναντώ τον Jeff Buckley στην pub που εμφανίζεται... Η ματιά του με συνθλίβει, περνάμε ολόκληρη τη νύχτα δίπλα στην όχθη του ποταμού και το επόμενο πρωί ο Jeff ανασαίνει ακόμα...

Όπως διασχίζω βιαστικά τους δρόμους, κοκκαλώνω. Από την ματιά ενός άνδρα που με κοιτά σαν να σέρνω μαζί μου κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει... Με πλησιάζει, κοντοστέκομαι, μου προσφέρει ένα γιασεμί "Ηλιόπουλος Ντίνος, δεσποινίς...". Με παίρνει αγκαζέ, με κερνά ελληνικό καφέ και πάστα σοκολατίνα κάτω από την Ακρόπολη και δίπλα του μαθαίνω πώς είναι να ζεις με ένα τόσο μεγάλο ταλέντο που, όμως, αναγνωρίζει ως τέτοιο στον εαυτό του το να ακούει τους ανθρώπους... (Όχι, γιατί καλός κι ο Woody Allen -πολύ καλός- αλλά προτιμώ τον Έλληνα "Νευρικό Εραστή" που μπορεί να είναι και "Δράκος"...)

Επειδή, όμως, το βράδυ για να κοιμηθώ χωρίς να δω εφιάλτες χρειάζομαι κάποιον να με νανουρίζει, ο Nick Cave θα δένει τις άκρες των δαχτύλων μου στην άκρη της φωνής του με μια κλωστούλα, αυτή θα ξετυλίγεται και σιγά σιγά θα χάνομαι στα πιο απόκρυμνα όνειρα ακούγοντας στο βάθος να μου τραγουδά "As I sat sadly by her side"...

Σαφώς, βέβαια, επειδή ο έρωτας περνά από το στομάχι, δεν θα μπορούσα παρά να καταλήξω με τον Ηλία Μαμαλάκη. Έναν gentleman από τους λίγους, ακροβάτη της γεύσης, να με ταϊζει στο στόμα καρπούς θείας γεύσης κι φροντίδας...

Κατά βάθος, είμαι μονογαμική...

Το ξέρω, είμαι πολύ κωλόπαιδο 2Σχ2, πες μου, όμως... Με παίζετε, έτσι; :pppppp
Καλώ να παίξουν, χωρίς φόβο και τρόμο για κανόνες... ταν ταν ταν ταν!!!!... το elafini, τον Vsls, την BeBe και την Auburn Kate...