Wednesday 4 July 2007

Η βραχεία μνήμη του ανδρείκελου

Είναι φορές που αναρωτιέσαι αν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από το να αφεθείς στην περιδίνηση της ζωής για να φύγεις από το σημείο που βρίσκεσαι και να βρεθείς σε κάποιο άλλο. Απογοητεύεσαι με αυτήν την προοπτική, ψάχνεις τον μοχλό σου, ψάχνεις την επόμενη λαβή, στρέφεις το βλέμμα αλλού σαν ικεσία. Είναι μετεωρισμός να περιμένεις την ζωή να σε πάει μπροστά, γίνεσαι μια μαριονέτα στο θέατρο του παραλόγου που παίζεται γύρω σου.

Αυτά σκεπτόμενη τις τελευταίες μέρες βρέθηκα μπροστά σε ένα φοβερό λογικό lapsus. Όσο και να ψάχνω, με όσα πράγματα και να ασχολούμαι αυτόν τον καιρό (και είναι πολλά) δεν μπορώ να ξεκολλήσω το μυαλό μου από το τι έγινε στην Πάρνηθα. Όχι τοπικιστικά, όχι δηλαδή πως οι υπόλοιπες πυρκαγιές δεν με αφορούν, αλλά ως προς την έντονη τραγικότητα του συμβάντος. Είναι σαν όλοι οι Αθηναίοι να αυτοκτόνησαν... Μόνο που τους έβλεπα τις ημέρες αυτές να κινούνται νωχελικά στα μαγαζιά, να βγαίνουν το βράδυ... Έστησα αυτί, δεν πήρε πουθενά το αυτί μου την λέξη «πυρκαγιά» ή «Πάρνηθα». Στο κυριακάτικο τραπέζι έγινα ενοχλητική λόγω της ενασχόλησής μου με το θέμα, την ίδια στιγμή που μυρωδάτα γεμιστά και ζουμερή σαλάτα άπλωναν θελκτικά την μυρωδιά τους στο χώρο. Ο χρόνος δεν σταματά πια για εμάς, τα ρολόγια μας είναι καλοκουρδισμένα και θαρρείς πως το μόνο που θα σταμάταγε τον χρόνο θα ήταν μια νέα Χιροσίμα ή ένα νέο Άουσβιτς.

Πλέον, λοιπόν, εντόπισα το λογικό lapsus. Η ζωή με προσπερνά αυτές τις μέρες, δεν την βάζω μέσα μου όπως πριν. Από την άλλη δεν μπαίνω σε κανένα από τα τρένα που φέρνει εμπρός μου. Όχι μόνο γιατί δεν μπορώ. Δεν θέλω. Εδώ κοντράρεται πλέον η εσωτερική μου ανάγκη με το εξωτερικό κάλεσμα, μόνο που πιάνω τον εαυτό μου να μην παρακινείται από αυτήν την "δυσαρμονία", να μην αισθάνεται το χρέος να προχωρήσει.

Σκεφτόμαστε με όρους «μιντιακούς», τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που προφήτευε κάποτε ο Warhol δεν βρίσκουν αναφορά στο άτομο μόνο. Βρίσκουν αναφορά εν γένει στην πληροφορία, την πληροφορία η οποία έχει αναχθεί σε περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ο άνθρωπος. Καταιγιστικοί ρυθμοί μετάδοσης πληροφοριών συνδυάζονται με μηδενική εντρύφηση. Αποδεσμεύεται πλέον η πληροφορία από το συγκινησιακό της περιεχόμενο, έτσι μας είναι εύκολο να την προσπεράσουμε και να πάμε στην επόμενη. Ο homo universalis σήμερα έχει εξελιχθεί σε stand εφημερίδων και τηλεοπτικών ειδήσεων. Ποιοτική διαφορά, γιατί το πρότυπο του homo universalis στηριζόταν στην ουσιαστική και εις βάθος γνώση ποικίλων γνωστικών αντικειμένων ενώ ο σημερινός άνθρωπος είναι η ποσότητα της πληροφορίας την οποία συγκεντρώνει. Η οποία, βέβαια, ουδεμία σχέση έχει με την εμβάθυνση σε αυτήν την πληροφορία. Άρα πλέον δεν μιλάμε για γνώση. Μιλάμε για πληροφορία. Ακόμα και το γεγονός ότι χειριζόμαστε διαφορετικούς όρους δείχνει ότι υποσυνείδητα γνωρίζουμε την διαφορά.

Δεν θέλω, λοιπόν, να λειτουργήσω έτσι. Η αυτοκτονία πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορεί να έχει το ίδιο βάρος με την απόπειρα δολοφονίας Βουλγαράκη. Η πνευματική διεργασία και το ψυχικό τραύμα από μία πράξη μαζικού παραλογισμού δεν μπορεί να εξισωθεί με τα βραβεία Αρίων.

Δεν έχει χαθεί η ανθρωπιά, δεν έχει χαθεί η ευαισθησία. Έχει αλλάξει χρόνους. Είναι στιγμιαία, όπως η κίνηση αλλαγής καναλιού. Κάνουμε zapping στα συναισθήματα, η μνήμη μας είναι βραχεία κι άρα καταλήγουμε στον καταναλωτισμό, ως λογικό επόμενο. Το εφήμερο, το τώρα, ο άνθρωπος-θεός, η ταχύτητα με την οποία διακινείται η πληροφορία είναι η σκηνή πάνω στην οποία στηρίχθηκε ο καπιταλισμός για να ανεβάσει την παράστασή του, να εγκλωβίσει τον άνθρωπο-θεατή πλέον σε ένα και μόνο θέαμα – αυτό που κάθε φορά προβάλλεται πάνω στην σκηνή αυτή.

Ποια είναι η δική μου αντίδραση σε αυτό; Η εμμονή, η επιμονή, η εσωτερική διεργασία, οι αργοί ρυθμοί. Είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ιδιωτικό χώρο και τον δημόσιο, ανάμεσα στον ατομικό χρόνο και τον δημόσιο. Για παράδειγμα τον θάνατο ενός κοντινού προσώπου ο δυτικός άνθρωπος δεν τον ξεπερνά με το επόμενο άγγιγμα ενός κοντινού προσώπου ούτε με το άνοιγμα της τηλεόρασης. Σαφώς πιο γρήγορα μπορεί να ξεπερνά μια επαγγελματική αποτυχία και ακόμα πιο γρήγορα έναν διαπληκτισμό με έναν άγνωστο στον δρόμο.

Αυτή η εσωτερική διεργασία, ο εσωτερικός χρόνος είναι που έχει αλλοτριωθεί. Σε γεγονότα που δεν μας αφορούν -θεωρητικά- άμεσα βρίσκει πλέον αυτόματα εφαρμογή ο δημόσιος χρόνος. Η εξατομίκευση της πληροφορίας έχει θυσιαστεί στον βωμό της πληροφορίας. Έτσι απομακρυνόμαστε από την γνώση, έτσι απομακρυνόμαστε από τις πνευματικές αλλά και συναισθηματικές διεργασίες. Αλήθεια, όμως, τι καταλήγουμε έτσι;

Η δική μου απάντηση μπορεί να βρει αντίθετους πολλούς από εσάς, όμως μου μοιάζει ο σύγχρονος άνθρωπος με ανδρείκελο, σαν εκείνα που δεσπόζουν στους πίνακες του De Chirico, ανέκφραστα, χωρίς ψυχή, τοποθετημένα θαρρείς από κάποιο ξένο χέρι σε ένα τοπίο απειλητικό αλλά συνάμα που τα ξεπερνά. Τι είναι αλήθεια ο άνθρωπος ο οποίος έχει χάσει επαφή με τον εσωτερικό του χώρο, την ιδιωτική αντίληψη του χρόνου, με τα ίδια του τα συναισθήματα εν τέλει;

Λέω, επομένως, να σταματήσω το zapping, ίσως είναι αρκετό για να διαβάσεις λεζάντες ειδήσεων και να σταθείς λίγο παραπάνω σε μια εικόνα επιβλητική (με τον όρο αυτόν πλέον ολοένα και να διολισθαίνει καθώς περιλαμβάνει τόσο την φυσική επιβολή ενός θεάματος όσο και το τεχνητό glam της βιομηχανίας του θεάματος).

Κι ας μου έλεγε σήμερα η αγαπημένη μου δασκάλα, η Πέπη Ρηγοπούλου, πως είναι τόσα πολλά τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος σήμερα. Το γεγονός ότι μας πετάνε πολλά μπαλάκια δεν μεγαλώνει και το τέρμα, ούτε τις παλάμες μας. Ίσως είναι τελικά η επιστροφή στην λεπτομέρεια που θα κάνει την διαφορά, η επιμονή στην εμβάθυνση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι εμμονές και η ενασχόληση με σταθερές της ανθρώπινης ύπαρξης -όπως είναι ο έρωτας κι ο θάνατος- αφήνονται στα χέρια των καλλιτεχνών, σαν να μην μας αφορούν. Έτσι διαμορφώνονται οι ελίτ, έτσι γκετοποιείται η ανθρώπινη διανόηση, έτσι πάει προς το τυράκι πάνω στην φάκα ο σύγχρονος άνθρωπος, εξελισσόμενος σε μία ύπαρξη απροβλημάτιστη την ίδια στιγμή που η ύπαρξή του απειλείται και προσβάλλεται περισσότερο παρά ποτέ.

Κι αν όλα αυτά φαίνονται άσχετα με την Πάρνηθα, δεν είναι. Όπως δεν είναι άσχετα με την δικαστική διαμάχη μεταξύ των παραγωγών καφέ του Τρίτου Κόσμου (τι μισητός όρος αλήθεια!) και του μεγαλομπακάλη των Starbucks (ο διαδικτυακός μου φίλος dirtyjazz έχει επανειλημμένως γράψει για το θέμα αυτό και σας παραπέμπω εκεί). Όπως δεν είναι άσχετο με γεγονότα τα οποία έχουν, φαινομενικά, ήδη διολισθήσει στα σκουπίδια της βραχείας μνήμης μας. Η εσωτερίκευση ενός κόσμου διαρκώς εξελισσόμενου, περικυκλωμένου ταυτόχρονα από την στατικότητα ενός βάλτου, το ξεδιάλεγμα της γνώσης μέσα στην πληροφορία ίσως είναι αυτό που θα οδηγήσει σε ένα αύριο του οποίου η παλέτα θα έχει ακόμα να επιδείξει χρωματική ποικιλία.

Update 6/7/07: Πριν από λίγο άκουσα τις δηλώσεις ενός της Ν.Δ. που κάτι κάνει κι αυτός σε κάποιο υπουργείο με τις οποίες εισηγήθηκε οι μεγαλύτερες 25 λέει επιχειρήσεις στην Ελλάδα να αναλάβουν την αναδάσωση 25.000 στρεμμάτων καμμένης γης. Δεν μπορώ να προσφέρω πλήρη ενημέρωση γιατί αφού άκουσα τις δηλώσεις έκλεισα τον πομπό από τα νεύρα μου. Γιατί, αλοίμονο, δεν μας κρατάνε ήδη σφιχτά από τα αρχίδια οι μεγαλομπακάληδες, θα έχουν να λένε ότι μας αναδάσωσαν κιόλας -μέχρι τώρα μόνο να μας απαλλοτριώνουν ξέρουν!

Κι όχι, αν μη τι άλλο είναι λογικό. Το κράτος είναι μόνο για καταστολή και αρπαχτή. Η κοινωνική πρόνοια, το κράτος δικαίου και λοιπές μαλακίες σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν ισχύουν. Και είμαι πολύ μα πολύ περίεργη να δω την λίστα. Των 25 μεγαλύτερων μεγαλομπακάληδων. Ε ρε Vodafone διαφήμιση πάνω στα έλατα που έχει να πέσει... Έ ρε άτοκες δόσεις κολλημένες πάνω σε ράχες ελαφιών... Αει στο διάολο μεσημεριάτικα.

45 comments:

Anonymous said...

Μπράβο!

kioy said...

Η επιφανιακότητα, η φαινομενικότητα έχει αλλάξει τα πάντα στο περασμά της, έχει αλλοτριώσει τα πάντα, με τους ανθρώπους να μοιάζουν σαν τραίνο σε προκαθορισμένες και επιτηδευμένα διαμορφωμένες ράγες!
Πολυ ωραία και στοχαστικά περιγράφεις πως η γνώση απαξιώνεται ποιοτικά για ΄χαρη μιας ποσότητας που δείχνει περισσότερο να στιβάζεται σε κάποιο χρονοντούλαπο που όυτε καν ξέρουμε που έχουμε κλειδώσει!
Πολυ δυνατό το κειμενό σου, πολύ βαθιά και σαφή έκφραση των σκέψεων σου!
Και σαφώς έχει σχέση με την Πάρνηθα, όλα είναι σύστημα και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους!
Την καληνύχτα μου, θα σε ξαναδιαβάσω αύριο με περισσότερο χρόνο και αποθέματα ενεργειας!
Και πάλι μπράβο!

elafini said...

τα μεγάλα πνεύματα...

nakupenda said...

Πράγματι σαν φιγούρες του De Chirico, χωρίς πνοή, ζούμε τις μικρές μας ιστορίες, στο κέντρο και τις συνοικίες (πώς τους κόλλησα τους Κατσιμιχαίους όμως!)

***Ποια να είναι η βάση σε αυτά που περιγράφεις; Υποκρισία, άγνοια, χαζομάρα, εκούσιος "κρυπτοπισαπτοδαχτυλισμός"... Όλα μαζί;

manosantonaros said...

Μπράβο!
Δεν θα ευτυχήσεις στη ζωή σου, αλλά Μπράβο! πρόςσεξες το μεγάλο Μ;

manosantonaros said...

Α, και για να μην το ξεχάσω...άμα ευκαιρήσεις δες και τη ζωή κατάματα. Νομίζω ότι είναι ώρα... έχεις πια βενζίνη... φαίνεται στο κείμενο σου... μην την καταναλώσεις στο φανάρι, που θα αναβοσβήνει πράσινο-κόκκινο... δεν λέγεται αχρωματοψία μόνο ξέρεις, λέγεται και ...διστακτικότητα...
πώς το'πες αυτο με τα τρένα;
Φιλιά.

ο δείμος του πολίτη said...

Μοναδικό ιδεολογικό εγχειρίδιο φιλοσοφικής ρητορείας για κάθε έναν που θα θελήσει κάποτε στο μέλλον να προσεγγίσει τα μέσα ενημέρωσης και τις κινήσεις της αστικής μας ζωής. Φοβερό κείμενο.

Βέβαια για τον αγαπημένο μου Ντε Κίρικο έχω σχετικές επιφυλάξεις, αλλά τον προσάρμοσες ωραία.

Anonymous said...

χείμαρος ήσουν καλέ.... πολύ αληθινά αυτά που γράφεις...
φιλάκια....

Я верю в Сталина said...

Πω πω!.. Είμαι άφωνος... Πες τα παιδάκι μου, έτσι χύμα και τσουβαλάτα. Μαζί σου!

Όσο εμείς νοιώθουμε και δεν βρήσκουμε τις λέξεις, κυρίως γιατί φοβόμαστε να τις ψάξουμε, έρχεσαι, χείμαρος, ποτάμι φουσκωμένο και δίνεις ένα σκαμπίλι και μας μουδιάζεις τη σκέψη. Και τη συνείδηση...

Είσαι αγνός άνθρωπος, μην το χάσεις αυτό...

ladybug said...

Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι η κύρια αιτία είναι η βραχεία μνήμη.
Συμφωνώ σε όλα όσα γράφεις και προσυπογράφω. Για το αν είναι αυτό που μας φταίει δεν ξέρω.
Μαζί με τη μικρή καρδιά ίσως?
Καλημέρα :)

Кроткая said...

είναι απόλυτα σχετικά όλα όσα αναφέρεις. είναι οι πολλές όψεις, του ίδιου πολύεδρου νομίσματος.

Πέρα από τον καταιγισμό πληροφοριών, που κάνει τη μνήμη του βραχύβια, ο σύγχρονος άνθρωπος δέχεται και καταιγισμό εικόνων, με αποτέλεσμα να συνηθίζει και να αναισθητοποιείται στην φρίκη και την καταστροφή.

Με ενόχλησαν τα πλάνα με τα καμένα ζώα. όπως με ενοχλούν και τα πλάνα με τα ξεκοιλιασμένα πτώματα, με τα αποκεφαλισμένα παιδιά, με τους λιμοκτονούντες ανθρώπους. Τα κατακόκκινα πλάνα της φωτιάς και τα κατάμαυρα πλάνα με τα αποκαϊδια. Ναι, να βλέπουμε και αν ξέρουμε. Αλλά όχι να συνηθίζουμε στη φρίκη.

Κι εγώ έτσι νιώθω σαν εσένα και δεν μπορώ να το ξεχάσω, ακόμα κι όταν κάνω άλλα πράγματα, ξέρεις, όλα εκείνα που "πρέπει" να κάνεις...

elafini said...

πολλές φορές η λήθη είναι μηχανισμός άμυνας σε πράγματα που μας πληγώνουν..και δε τα ξεχνάμε ακριβώς...απλά τοποθετούμε σε ένα πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού μας μέχρι να αραχνιάσουν...το να ξεχνάμε όμως αυτά για τα οποία πρέπει να πολεμάμε είναι δειλία και στρουθοκαμηλισμός..πάλι μηχανισμός άμυνας δηλαδή από την αρνητική του πλευρά όμως...δεν θέλω να τα ισοπεδώνω όλα όμως...θέλω να νομίζω πως υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις γύρω μας (αισιόδοξη ως συνήθως)

καλημέρα ελαφίσια

Fatale said...

Εύγε μεγάλη ...!!!

μόνο μια μικρή διαφωνία έχω ...

Δυστυχώς χάνεται και η ανθρωπιά και η ευαισθησία.....εξού και η κτηνωδία που αντικρύζουμε καθημερινά....σε λίγο θα ψάχνουμε με το λυχνάρι τους ανθρώπους...και θα ναι μέρα μεσημέρι...

ελπίζω να ανατραπεί η κατάσταση...αλλά δεν είμαι σίγουρη ...!!

φιλιά ...))

kanataki said...

η ζωή προχωρά

αφαιρώντας μας την πολυτέλεια να ξοδεύουμε θρηνώντας, περισσότερο χρόνο από όσο ορίζεται σιωπηλά, για κάτι που πέρασε.

είναι για το καλό μας (μάλλον)


τρέμω την ιδέα πως θα χάσω κάποιον από την οικογένεια μου
τρέμω την ιδέα πως επειδή είμαι η μικρότερη με διαφορά θα βιώσω τουλάχιστον 4 απώλειες.
και περισσότερο τρέμω στην ιδέα πως η ζωή η ίδια θα με βοηθήσει να μην τρέμω πια...


οφείλουμε να συνεχίζουμε

οφείλουμε και στα καμένα δάση

μην τους κακίζεις



υγ είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που γράφω σοβαρό commment
υγ όχι τίποτα. θα αποπροσανατολιστείτε και δεν το θέλω!

Θεραπευτής said...

Κάνουμε zapping στα συναισθήματα, η μνήμη μας είναι βραχεία κι άρα καταλήγουμε στον καταναλωτισμό, ως λογικό επόμενο.

...πως είναι τόσα πολλά τα οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος σήμερα. Το γεγονός ότι μας πετάνε πολλά μπαλάκια δεν μεγαλώνει και το τέρμα, ούτε τις παλάμες μας.

Εχουν ακουστει τις τελευταιες μερες χιλιες δυο κατηγοριες για το ανθρωπινο ειδος και την κτηνωδια που το χαρακτηριζει. Εν μερει υπαρχει ενα δικιο στην αποψη αυτη, αλλα μηπως θα πρεπει να γινουμε λιγο πιο χαλαροι με τους εαυτους μας...;

Σε 100 χρονια μεσα (για να μην πω λιγοτερα) εχουν γινει τοσες πολλες αλλαγες στη ζωη του ανθρωπου που σιγουρα κανενα αλλο ειδος στον πλανητη δε θα τις αντεχε. Ταξιδευουμε με ταχυτητα, μαθαινουμε με ταχυτητα, τρωμε με ταχυτητα, ζουμε με ταχυτητα. Δεν ειμαστε φτιαγμενοι ομως γι'αυτο και τουτο γινεται ολοενα και περισσοτερο κατανοητο. Δεν μεγαλωνει το τερμα αλλο...

Το βρισκω απολυτα λογικο (οσο και παρανοϊκο) το να κανουμε ζαπινγκ στα συναισθηματα! Δεν αντεχει ο οργανισμος μας. Ειναι υπερανω των δυναμεων μας να ζουμε σημερα την Παρνηθα, εχθες τον εξευτελισμο κρατουμενων, προχθες την ιατρικη αναλγησια και αυριο την αυξηση της θερμοκρασιας στους 50 βαθμους! Ειναι too much! Και δεν ηταν ετσι πριν απο 100 χρονια. Τοτε μαθαιναν μονο τα της γειτονιας τους και λιγο παραπερα. Υπηρχε πονος, αλλα ηταν υποφερτος, διαχειρισιμος...

Ας μην κατηγορουμε λοιπον τους εαυτους μας τοσο. Μην ξεχνας οτι για πολλα απο τα δεινα που ζουμε δεν φταιμε καν εμεις οι ιδιοι. Ειναι υγιες νομιζω να συμβιβαζεσαι τελικα με τις δυνατοτητες σου και πανω απο ολα να αγαπας τον εαυτο σου (εκτος κι αν εισαι καθικι!). Τοτε μονο θα μπορουμε να αντιδρασουμε, εστω και με το λιγο μας, σε οσα μας ενοχλουν.

2Σx2 said...

Ας φανταστούμε ότι υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος εκτίθεται διαρκώς σε βομβαρδισμό πληροφοριών.
"Πυρηνικές δοκιμές..."
"Εμφύλιος ξέσπασε στην..."
"Παιδική εργασία..."
"Trafficking..."
"Άγριο έγκλημα διεπράχθη..."
"Εξαγορά/συγχώνευση.."
"Ανρί στην Μπάρτσα έναντι 30 εκτ. ευρώ..."
"Η μαφία του στοιχήματος.."

Η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, αρνούμενος να προσπερνά κάθε είδηση με φιλολογικό ενδιαφέρον, να λυπάται στιγμιαία νιώθει αβάσταχτο το βάρος όλων αυτών.

Τελικά προσαρμόζουμε τη μνήμη και τη συναισθηματικότητα στον καταιγιστικό ρυθμό της πληροφόρησης και τα αφήνουμε να περνάνε. Κάπως έτσι γινόμαστε απαθείς και σκληρόπετσοι. Εμένα δε μου φαίνεται τίποτα παραπάνω από ένα μηχανισμό άμυνας. Το κακό είναι ότι με το να αμυνόμαστε έτσι τους κάνουμε τη χάρη.

tolitsa said...

Το κειμενο μου εφερε στο νου το ποιημα του Καβαφη, ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ.

Μεσα στον φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο
ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους - που πια καιρος - μας συνεπαιρνει.

Pan said...

"απόπειρα δολοφονίας Βουλγαράκη;;;"

s_k said...

τιποτε δεν ειναι ασχετο με τη φωτια.ολα γυρω της γυριζουν.

R2-D2 said...

Με έχει κουράσει πολύ ο απροβλημάτιστος σύγχρονος άνθρωπος...Πάρα πολύ όμως...

industrialdaisies said...

@ paneris: Ευχαριστώ... Για ποιο πράγμα; :p

@ kioy: Νομίζω περισσότερο με ενοχλεί το παραμύθι. Από τη μία να μαζέψει ο άνθρωπος χαρτιά που να αποδεικνύουν τις γνώσεις, η γνώση ως διαβατήριο για το χρήμα, κάτι που τελικά δεν ισχύει (τουλάχιστον στην Ελλάδα) κι από την άλλη οι γρήγοροι ρυθμοί, η επιφάνεια της γνώσης, η έλλειψη εμβάθυνσης.

Τρελλαίνεται ο άνθρωπος έτσι, είναι σαν να τον τραβάνε με σχοινιά σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, σαν τον Προκρούστη... Μας θέλουν κομμένους και ραμμένους στα μέτρα ενός συστήματος που μόνο για τον άνθρωπο δεν έχει φτιαχτεί. Έχει φτιαχτεί με δεδομένα μηχανής. Κι αυτό τα λέει όλα. Καλησπέρα!

@ elafini(1): Κι όχι μόνο μας απασχόλησε το ίδιο θέμα, αλλά διαβάζαμε και σχολιάζαμε η μία στην άλλη την ίδια ώρα! Συντονισμός. Μαγικό!

@ nakupenda: Καλή μου nakupenda, τα θέματα που ανοίγουμε εδώ προφανώς και δεν αναλύονται σε ένα κείμενο και στα σχόλια που ακολουθούν. Αυτό που ρωτάς είναι τεράστιο θέμα με πάμπολλες προεκτάσεις, κι αν εγώ ή ο οποιοσδήποτε επιλέξει να απαντήσει μία από αυτές στην ουσία θα έχει χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της ουσίας.

Για αρχή, και για να μην απαντάω εγώ αλλά να προάγεται ο διάλογος, σας καλώ να σκεφτούμε πώς άλλαξαν τα πράγματα με την πτώση της φεουδαρχίας και την άνοδο της αστικής τάξης μέσα από την βιομηχανική επανάσταση. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της αστικής τάξης; Πώς είναι η αστική τάξη σήμερα; Ποιος είναι ο ρόλος της στα τεκταινόμενα;

Ο αστός συγκεντρώνει στο πρόσωπό του ιδιότητες και χαρακτηριστικά αλληλοσυγκρουόμενα τα οποία όμως φιλτράρονται με άξονα την επιβίωση του συστήματος. Όχι της αστικής τάξης. Του συστήματος. Ποιο σύστημα είναι αυτό; Χμμμμ, ας μην δίνουμε εύκολες απαντήσεις. Ας σκεφτούμε πρώτα. Αυτά προς το παρόν...

@ manos antonaros: Καλέ, ποιος σου είπε ότι δεν είμαι ευτυχισμένη; :p Απλά, δεν είμαι μόνο αυτό. Όσο για το τρένο... Ανεβαίνω, κάθε φορά που θέλω να βρεθώ αλλού. Τώρα θέλω να μείνω. Φιλιά!

@ ο δείμος του πολίτη: Καλά, δεν ανακάλυψα και την πυρίτιδα, σίγουρα υπάρχουν πάμπολλα συγγράμματα σχετικά με το θέμα πολύ πιο επιστημονικά και λογικά τεκμηριωμένα. Εγώ πλέον έχω να σκέφτομαι και πως γράφω σε blog και δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να αναπτύσσεις ιδέες σε πενήντα σελίδες κείμενο...

Παρ' όλα αυτά, όσον αφορά στον De Chirico, η άποψή μου είναι πως είναι μέτριος ζωγράφος ο οποίος όμως δημιουργεί φοβερή ατμόσφαιρα στους πίνακές του. Έχω ολόκληρη ανάλυση για το έργο του... Ίσως κάποια άλλη φορά! Σε φιλώ (καλά, εσύ δεν κάνεις διακοπές; Δεν είσαι κάπου μακριά από πολιτισμό; Όχι ε; :p)

@ spaigeck: Καλωσήρθες!

@ dimosthenis syriopoulos: Δημοσθένη μου, δεν θέλω να σας ρίχνω σκαμπίλια... Ούτε να τα σαρώνω όλα. Μάλλον βγαίνω πολύ επιθετική, χωρίς να σημαίνει ότι έτσι είμαι μόνο... Πάνω από όλα ελπίζω να μιλάμε, χωρίς καμία διάθεση να κατακεραυνώνω κανέναν... Σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ πολύ.

@ ladybug: Πασχαλίτσα μου, σαφώς, δεν είναι μόνο αυτό. Εφόσον, όμως, δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν πως ο εγκέφαλός μας άρχισε ξαφνικά να χρησιμοποιεί ακόμα λιγότερες δυνατότητές του κι εφόσον η καρδιά μας ακόμα χτυπάει... Μάλλον άλλα έχουν αλλάξει γύρω μας κι αλλάζουν κι εμάς... Σε ένα από αυτά αναφέρθηκα... Πολλά φιλιά!

@ krotkaya: Βεβαίως καλή μου, η πληροφορία είναι τόσο κείμενο όσο και εικόνα ή ήχος. Εμένα πάνω από όλα δεν με ενόχλησαν οι φωτογραφίες από νεκρά ζώα (με ενόχλησαν αλλά όχι όσο άλλα πράγματα).

Αν το καλοσκεφτείς πιο δραματικό είναι ότι τόσοι άνθρωποι δεν ήξεραν για αυτά και δεν είχαν δει ποτέ τους ένα στο φυσικό του περιβάλλον πριν την φωτιά. Κι αν δεν έχεις έρθει ποτέ σε επαφή με ένα κομμάτι της φύσης, πώς μπορείς να το πονάς και να το προστατεύεις; Δεν ζούμε με την φύση. Την βλέπουμε, συνήθως μέσα από έναν φακό, κι αυτό είναι λυπηρό...

Όσο για το αν αναισθητοποιούμαστε... Από τη μία λέω ναι. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η παραδοχή με οδηγεί σε μια αισιοδοξία. Αυτή που λέει ότι η υπερβολή θα μας κάνει κάποτε να επαναστατήσουμε εναντίον της... Μεγάλη κουβέντα, θα την κάνουμε κάποια στιγμή! Καλησπέρα!

@ elafini: Έχεις δίκιο, δεν αντιλέγω. Όμως αρχίζει να γίνεται η δικαιολογία μας αυτό κι αυτό είναι που με λυπεί... Μου αρέσει όμως η αισιοδοξία σου, πάντα είναι απαραίτητη όταν οι καιροί είναι χαλεποί! Να είσαι καλά elafini μου!

@ fatale: Δεν θέλω να πιστέψω ότι χάνεται. Περιθωριοποιείται ίσως, αλλά όχι ότι χάνεται. Σκέψου πόσο εύκολα μπαίνει στο περιθώριο κάποιος ο οποίος δεν το παίζει κάτι... Έτσι θέλω να πιστεύω. Και πως αν δουλεύουμε με τον εαυτό μας και τους γύρω μας κάποια στιγμή θα πάψουν πολλοί να είναι στο περιθώριο. Φιλιά!

@ tsaperdona: Ναι, όντως... Τα όρια ανάμεσα στο πότε μένεις γαντζωμένος σε ένα παρελθόν που έχει φύγει ανεπιστρεπτί και πότε αποδίδεις την πρέπουσα σημασία σε ένα γεγονός είναι δυσδιάκριτα. Όμως δεν γίνεται να είναι για όλα ίδιος ο χρόνος, έτσι δεν είναι; Ισοπέδωση είναι αυτό, κι είναι κρίμα να τσιμπάμε στο δόλωμα.

Τον θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων τον φοβάμαι κι εγώ, πολύ. Και δεν τα πάω καθόλου καλά σε τέτοιες περιστάσεις. Όμως, εδώ πασχίζουμε να διατηρούμε την μνήμη και τις ελπίδες μας, όχι και να φοβόμαστε προκαταβολικά! Αυτό σκέφτομαι για να το ξεπερνώ κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό αυτός ο φόβος.

Να γράφεις όπως θες, αλλά να ξέρεις ότι όταν γράφεις έτσι νιώθω ότι σε μαθαίνω λίγο. Καλό βράδυ!

@ the therapist: Αγαπημένε μου, όντως έχουν συμβεί τεράστιες αλλαγές τα τελευταία 100 χρόνια. Από την άλλη, μήπως δεν ήταν τεράστια αλλαγή η ανακάλυψη της Αμερικής ή της τυπογραφίας ή το ότι η γη γυρίζει ή η Γαλλική επανάσταση; Σαφώς και ήταν, αλλά, όντως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι τα γεγονότα του περασμένου αιώνα ήταν τρομακτικά πολλά και εξέχουσας σημασίας.

Όμως από τον άνθρωπο γίνονται όλα αυτά, θεωρητικά και για αυτόν. Αν δεν έχει την ωριμότητα να τα χειριστεί υπέρ του τότε είναι άξιος της μοίρας που ο ίδιος φτιάχνει για τον εαυτό του.

Ξέρεις, μπορεί να φαίνομαι από τον τρόπο που γράφω ότι επιτίθεμαι στον άνθρωπο, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ακριβώς επειδή πιστεύω στις δυνατότητές του και είμαι, μάλλον, φοβερά ρομαντική με τρομάζει απίστευτα η «άλλη» πλευρά του ανθρώπου. Δεν μισώ τους ανθρώπους, δεν νιώθω υπεράνω. Θλίβομαι και θυμώνω με την κατάντια μας πολλές φορές. Είναι βασική διαφορά αυτό. Κάποιος ο οποίος δεν αγαπά τους ανθρώπους δεν μπορεί να καταλάβει ουσιαστικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Εγώ ελπίζω να μπορώ πάντα να νιώθω πάνω από όλα αγάπη και σεβασμό για ανθρώπους, να παλεύω να βρω την γοητεία και την μαγεία τους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα προσπαθώ να δικαιολογώ ο,τιδήποτε μου φαίνεται απάνθρωπο και παράλογο. Έτσι το βλέπω, δεν ξέρω αν είναι για καλό.

Κι αυτό για τον χρόνο και το να περιμένουμε να εγκλιματιστεί ο άνθρωπος στις αλλαγές, πολύ θα ήθελα να το πιστέψω αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει. Οι αλλαγές αυτές μέχρι στιγμής διαδραματίζουν διαβρωτικό ρόλο όσον αφορά στον άνθρωπο, και κάτι το οποίο σαπίζει μόνο στον θάνατό του μπορεί να οδηγηθεί.

@ 2σχ2: Ναι καλέ μου, ευκολία λέγεται αυτό. Σεβαστή και ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη. Ποιος είπε όμως ότι είμαστε εδώ για τα εύκολα;

@ tolitsa: Έτσι ακριβώς γλυκιά μου. Δυστυχώς. Καλό βραδάκι!

@ pan: Αχαχαχα, κοίτα πού κόλλησε!!!! Νομίζω ότι κάποια στιγμή φέτος έγινε κι αυτό. Ή μήπως το ξεχάσαμε όλοι; Ή μήπως το φαντάστηκα; ;)

@ fuzzy burlesque: Κάποτε ήταν για καλό. Τώρα πια... Συνήθως κακά μαντάτα φέρνει...

@ r2-d2: Και δανειζόμενη τον τίτλο του βιβλίου ενός συγγραφέα που δεν με τρελλαίνει... "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι". Ο σωστός τίτλος για την περίσταση... Πολλά φιλιά!

ο δείμος του πολίτη said...

Μακριά από τον πολιτιμσό είμαι, χαμένος μέσα σε κάποιο δημαρχείο να λύσω τα άλυτσ. Τες πα, ιστολογική άδεια είχα ζητήσει από τη συγργαφή, όχι από επισκέψεις (άσε που δεν πήρα ακόμα από τη δουλειά).

Κι όμως τέτοια χειμαρώδη κείμενα στολίζουν με τροπο μοναδικό το ελληνικό διαδίκτυο.

Я верю в Сталина said...

Μαργαρίτα μου δεν το είπα για κακό, το αντίθετο μάλιστα...

Φράνσις said...

εχω μονιμο προβλημα να ζω και να λειτουργω με τουε καταιγιστικους "τηλεοπτικους" ρυθμους που θελει αυτη η κωλοεποχη μας.Αντιστεκομαι, ετσι νομιζω. Και το πληρωνω πολυ ακριβα μαργαριτουλα μου. Οι συνεπεις της δυσπροσαρμοστικοτητας μου, ειναι ante portas... Αλλα σκεφτομαι τι εγραψε ο John Fowles στην Ερωμενη του Γαλλου υποπλοιαρχου: " η μοιρα του ήταν πικρη, αλλα προτιμότερη απ΄αυτες που ειχε απορρίψει"... εχεςι απολυτο δίκιο. Ανεκαθεν σιχαινόμουν τους γρηγορους ρυθμους, κυριως στη δουλεια΄. Δεν μπορω να λειτουργησω υπο καθεστως αυτοματισμου. ΠΟΤΕ. θα πωςε παλι το τετριμμενο, νάντιστεκεσαι, και να προσπαθεις παντα να "βλεπεις" σαν τα πραγαμτα να γεννήθηκαν μόλις τωρα. Η΄σα να γεννηθηκες εσυ μόλις τώρα... Τωρα το ξωτικο αποσυρεται να επεισκεφτει και τ' αλλα όντα του δασους. Τη πρωτο στολιδι για τα πεταλα τη μαργαριτουλας θα της το στείλει με το αλογο του, που ειναι πολυ κουρασμενο τελευταία. ΧΧΧΧ

Anonymous said...

Μπράβο, μαργαριτούλα....μόνο αυτό.
Και κράτα γερά....

Anonymous said...

Μη μου συγχύζεσαι Μαργαριτούλα μου. Κράτα την οργή σου για την Κυριακή, που θα συναντηθούμε όλοι στις 7 το απόγευμα στο συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος. Μη διανοηθείς να λείψεις...

dodo said...

Η ελευθερία δεν είναι μόνον πολυτέλεια- φέρνει και υποχρεώσεις.
Ας διαλέξει καθένας τις προτεραιότητές του.

Pan said...

Απόγευμα...πλατεία...Έβερεστ..τσολιάς...

industrialdaisies said...

@ pan: Εκεί... θα είμαι... Οι τσολιάδες τι σχέση έχουν με τα everest;... Συντριβάνι... Ελπίζω να μην το μαλακίσουν διάφοροι...

Zaphod said...

Άει σιχτίρ θα έλεγα ...

industrialdaisies said...

@ ο δείμος του πολίτη: Ευχαριστώ... Ελπίζω να ξεκουραστείς κάποια στιγμή. :)

@ dimosthenis syriopoulos: Το ξέρω Δημοσθένη μου, το είπα κι εγώ απλά για να είναι πιο σαφής η οπτική μου γωνία. Καλή εβδομάδα από αύριο. :)

@ auburn kate: Ο κάθε άνθρωπος έχει τους ρυθμούς του. Καλό είναι να μπορεί να τους συνδυάσει με όσα απαιτούνται από αυτόν σε διάφορα επίπεδα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα την πληρώνουν άλλοι... Κατά τα άλλα... Καλό βράδυ!

@ natassaki: Ελπίζω να κρατάμε γερά με πολλούς. Ένας δεν φτάνει. Καλή εβδομάδα! :)

@ nefelikas: Το μετά το σήμερα έχει σημασία. Την ενέργειά μας από εδώ και μπρος θα πρέπει να την δείχνουμε όλο και περισσότερο... Κι επιτέλους, αντί να μου λέτε να ηρεμήσω πολλές φορές ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι θα γινόταν αν θυμώναμε όλοι μαζί! :)) Καλό βράδυ.

@ dodos: Σαφώς. Εκεί είναι και μια βασική διαφορά με την ασυδοσία. Η ελευθερία εκτός από αρετή και τόλμη χρειάζεται πολλά ακόμη. Ελπίζω να την επιλέγουν όλο και περισσότεροι. Καλή εβδομάδα!

@ zaphod: Όλα τα "άει" (εκτός από το "σκοτεινό φως του έρωτα..." ;p) δεν φτάνουν για να ξεθυμάνουμε. Γιατί βασικά πάνω από όλα μετράει το "let's". Σε αυτό κωλυόμεθα απίστευτα... Καλωσήρθες!

Кроткая said...

αει στο διάολο βραδιάτικα...

ελάφια sponsored by... έλεος...

Anonymous said...

"τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που προφήτευε κάποτε ο Warhol δεν βρίσκουν αναφορά στο άτομο μόνο. Βρίσκουν αναφορά εν γένει στην πληροφορία"

Από τις πιο πρωτότυπες (original) σκέψεις που έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Απόρησα που δεν το είχα δει νωρίτερα. Μπράβο.

Την καλημέρα μου.

elafini said...

έψαχνα κάτι για το hotel και σε θυμήθηκα...δωράκι...

grace…

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Δεν θα τους περάσει... Καλημέρα!

@ mpampakis: Ναι, δυστυχώς, νομίζω έτσι είναι. Ας μην μιλήσουμε δε για τα κριτήρια "διαλογής" αυτής της πληροφορίας... Καλημέρα!

@ elafini: Αχ! Ελαφίνι μου το είδα χθες βράδυ αργά, μετά από εννιάωρο χειρωνακτικής εργασίας για να φτιάξω το σπίτι και ένιωσα τόσο μα τόσο όμορφα! Δεν ξέρω αν θυμάσαι ότι λατρεύω τον Buckley όμως όπως και να έχει... Σε ευχαριστώ πολύ, το δώρο σου με έκανε να αισθανθώ υπέροχα!

tzotza said...

σε θαυμαζω φιλη μου..
πραγματικα..
να ξερεις πως σε διαβαζω πολλες φορες και στα παιδια μου γιατι τα λες ετσι οπως πρεπει..ετσι οπως ειναι τα πραγματα και με την σωστη δοση ευαισθησιας αλλα και τοσα δυνατα..
εχω μεινει και σε ξαναδιαβασω και βλεπω ολα αυτα που και εγω αισθανομαι αλλα τα λες εσυ τοσο πολυ πιο καθαρα και ουσιαστικα..
τυχεροι ημαστε που σε διαβαζουμε..
keep up the faith dear..
φιλια

elafini said...

πως δε το θυμάμαι...εκείνο το πρωϊνό φιλί του δίπλα στο ποτάμι..καλημέρα ;)

π. said...
This comment has been removed by the author.
π. said...

Ζούμε στην κοινωνία της πληροφορίας, παντού και πάντα πληροφορία φαστ φουντ. Ξέρουμε τα πάντα για το τίποτα και ΤΙΠΟΤΑ για αυτά που έχουν κάποια πραγματική αξία.

"Δεν έχει χαθεί η ανθρωπιά, δεν έχει χαθεί η ευαισθησία. Έχει αλλάξει χρόνους. Είναι στιγμιαία, όπως η κίνηση αλλαγής καναλιού."

Όπως στο zapping ή στο ξεφύλλισμα ενός περιοδικού όχι μόνο επιτρέπουμε αλλά επιπλέον επιβάλλουμε το στιγμιαίο πέρασμα που αφαιρεί όλο το νόημα από το περιεχόμενο. Πλέον σημασία έχει η ίδια η πράξη της κίνησης (και η διαρκής διατήρησή της-"να προλάβουμε τα πάντα!", "ποσότητα ναι ποιότητα όχι", όπως υπαγορεύει η κοινωνία μας) παρά το περιεχόμενο.

Λες ότι δεν έχει χαθεί. Η τωρινή μορφή όμως δεν είναι συνώνυμο με την εξαφάνισή της; Σε κάποια πράγματα η διάρκεια είναι αυτή που τους δίνει αξία και καθορίζει την αυθεντικότητά τους και κατά συνέπεια της ύπαρξή τους.

Το θέμα είναι να μην σταματάμε στον θυμό και απλά να γαυγίζουμε λυσσασμένοι στο κόκκινο φανάρι όπως ωραία είπε κάποιος πριν.. Είναι δύσκολο όμως ρε γαμώτο, πολύ δύσκολο..

υγ. μια απλή αναφορά (και απαραίτητη) στον Ζορμπά και στις ελιές του θα ήταν αρκετή αλλά ούτε αυτό..

patsiouri said...

Δέν υπάρχει λυτρωμός όμως...αυτό το έχουμε καταλάβει????

Σιγά μην έκαναν και απόπειρα κατά του Βουλγαράκη, μα καλά, από που προσλαμβάνει σκηνοθέτες, ο Φώσκολος του τους στέλνει??

Sigmataf said...

Ναι ρε!














Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι.















Τέλεια γραφή.


Όμορφες πληροφορίες μέσα στην λογοτεχνίζουσα έκφρασή σου.

Я верю в Сталина said...

Είδα διαφήμιση για μπλογκοεφημερίδα "ΓΕΛΛΑΣ". Θέλω να ελπίζω ότι θα συνδράμεις κι εσύ! Θα ήταν σούπερ...

Aggelos Spyrou said...

Καλως ήλθατε στο Αναδασωμένο Δάσος της WIND-VODAFONE.

Αναπνεύστε τη στιγμή και με 2 sms στο 0000 υιοθετείστε 2 δέντρα! (καλύπτουμε έτσι την κοινωνική μας προσφορά και βγάζουμε και κέρδος...).

Λες να βγω προφήτης?

industrialdaisies said...

@ tzotza: Είναι τιμή μου που αισθάνεσαι έτσι. Πραγματικά. Με έκανες πολύ χαρούμενη. Να είσαι καλά. Σε φιλώ. :)

@ elafini: Ναι, εκείνο το στοιχειωμένο όνειρο... Αμέτρητα φιλιά για "ευχαριστώ"!

@ p.: Διαφωνώ, η σημερινή κατάσταση δεν εξισώνεται με την εξαφάνιση της ευαισθησίας. Αν δεν υπήρχε αυτή, πίστεψέ με, κανένας εδώ δεν θα έγραφε αυτά που γράφει και, πολύ περισσότερο, δεν θα φερόταν ανάλογα στην ζωή του. Αλήθεια, πιστεύεις ότι η εξάλειψη κάθε ελπίδας -γιατί για αυτό μιλάς- είναι το ίδιο με τους δύσκολους καιρούς; Εγώ πάντως όχι.

Όσο για το ποιοι σταματάνε στο κόκκινο... Σίγουρα οι σωστοί οδηγοί. Αυτοί που ξέρουν ότι γύρω τους κινούνται τόσοι άνθρωποι ακόμα. Δεν γαυγίζουν όλοι στο κόκκινο.

@ patsiouri: Πρέπει να πιστεύουμε ότι υπάρχει. Αλλιώς είμαστε ήδη στο τέλος. Αυτή η ελπίδα είναι ο κινητήριος μοχλός, κι ας είναι λίγο σκουριασμένη η μηχανή... (Αχαχαχα, ο Φώσκολος!!! Αχαχαχαχα!)

@ sigmataf: Πού είσαι βρε Σ.Τ. ατομάρα, χαθήκαμε!! Θα σου έρθω επίσκεψη, σύντομα! Να είσαι καλά,ε; Φιλί!

@ dimosthenis syriopoulos: Δημοσθένη μου, δεν έχω πάρει μυρωδιά. Αν θες με ενημερώνεις. Αν και... Είμαι λίγο επιφυλακτική... Άσε, θα περιμένω ενημέρωση πρώτα! Φιλιά!

@ aggelos spyrou: Βραχνός προφήτης, Κασσάνδρα... Και λίγη είναι η φαντασία μας μπροστά στα αρπακτικά...

Προς το παρόν περιμένω εκστρατεία τύπου "στείλε κι εσύ sms στο τάδε νούμερο συμβάλλοντας έτσι στην προσπάθεια αναδάσωσης της Πάρνηθας που έχει αναλάβει ο προσωπικός σας κοριός Vodafone-Wind-Cosmote... " και πάει λέγοντας...

Anonymous said...

μήπως μας κουνάει κι εμάς κανείς με τηλεκοντρόλ? Ποιός μας εμποδίζει βρε παιδιά να καταργήσουμε τα κωλοκανάλια μπας και τους κοπεί λίγο η AGB και συνέλθουν?Ποιός μετράει πόση ζωή χάνει μπρός στην TV μόνο και μόνο για να δηλητηριαστεί ποικιλοτρόπως.
Ολο το σύστημα μας φταίει αλλά ποιός το θρέφει αυτό το ρημάδι?
Μια απόφαση είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ να μην δουμε TV,να μην δουλεύουμε 16 ωρες να μην ψωνίζουμε ότι δούμε να ζούμε σε μικρότερο σπίτι με μικρότερο αυτοκίνητο με λιγότερα γενικώς και να δείς τότε πως θα μεγαλώσει ο χώρος και ο χρόνος και θα αρχίσουν να φαίνονται χρώματα. Τίποτα δεν έγινε χωρίς την ανοχή μας.Είμαστε κανονικά ένοχοι. Πάμε στο let s .Καμμιά πρόταση υπάρχει για δράση (από κατάργηση της ρημάδας της πλαστικής σακούλας ως να πάμε να φυτέψουμε)πάμε να κάνουμε κάτι δεν μπορώ άλλο θρήνο. Φιλιά σ όλους.